Tag: Jan

Ijsbeelden

Eén van mijn voornemens om tijdens de vakantie te doen, was met de kinderen naar Brugge gaan om naar het ijssculpturenfestival te gaan kijken.

Eerst zag het er naar uit dat het niet ging lukken. Voordat Michel ziek werd waren we immers van plan om gisteren naar Plopsaland te gaan en dus zag ik geen gaatje meer in onze vakantie om er naartoe te gaan. Maar ‘gelukkig’ werd Michel dus ziek en kwam gisteren vrij.

Kwestie om Michel toch wat rust te gunnen heb ik dus gisterenvoormiddag de kinderen opgepakt om een combinatie van uitstap/solden te doen. Ah ja, want Zelie had nog steeds geen schoenen, dus moesten we dat ook nog doen.

Het was een dagje zonder auto. Eerst te voet naar de tramhalte, halverwege de tramrit afgestapt om een schoenenwinkel voor Zelie binnen te gaan (en gelukkig heeft ze haar zin gevonden anders hadden we in Brugge mogen op zoek gaan), dan terug naar de tramhalte om de rit naar het station verder te zetten.

Met de trein naar Brugge en in Brugge eerst een hapje gegeten in de Panos (broodjes dus) en dan ticketjes kopen om naar het ijs te gaan kijken.

We zijn al eens gaan kijken, vorig jaar, en ik heb daar altijd een dubbel gevoel bij. Enerzijds is het gewoonweg prachtig wat die mensen daar gedaan hebben. Het detail van de kunstwerkjes, de aandacht die besteed wordt aan het creëren van de omgeving, het scheppen van de sfeer, … Ik sta daar vol bewondering en verwondering naar te kijken. Ik doe niet liever dan de kinderen te vragen of ze dit wel gezien hebben of dat daar! en kijk eens hier! en amai dat daar!

Anderzijds is het toch veel geld voor een wandelinkske van minder dan een uur en om uw tenen te laten bevriezen.

Maar de kinderen vinden het ook fantastisch om zien en ze vonden Plop en de pinguins vreselijk wijs natuurlijk. Maar hét belangrijkste natuurlijk voor hen: er is een ijsglijbaan en daar zouden ze absoluut afgaan. In tegenstelling tot ons vorig bezoek hadden ze de glijbaan op het einde van de expositie gezet wat ik een fantastisch idee vond. Zelie, Louis en Jan gingen naar boven om te gaan glijden en ik zou met Anna beneden wachten. Plots stond Jan weer naast mij: hij durfde niet en was met geen stokken te overtuigen dat het hetzelfde was als een gewone glijbaan.

We moesten even wachten voordat Zelie en Louis er (eindelijk) afkwamen en omdat ze zooo enthousiast waren begon Jan te twijfelen of hij toch niet zou gaan. Anna dan maar uit de buggy gepakt en samen met haar en Jan naar boven gegaan om toch te glijden. Jan zijn gezichtje glunderde … tot het moment dat hij zich op mijn schoot moest zetten om samen naar beneden te glijden. Opeens wou hij niet meer en begon van schrik te wenen.

Met de massa mensen die stonden te wachten was het zo goed als onmogelijk om nog terug te keren en ik wou dat ook niet omdat ik wist dat Jan dat toch wel zeer wijs zou vinden. Na een paar minuutjes proberen op hem inpraten heb ik hem dan maar gewoon op mijnen schoot gepakt, Anna op zijnen schoot gezet en zijn we samen naar beneden gegleden.

Eens vertrokken was Jan één en al glimlach en lach. Hij krijste van de pret en eens beneden had hij van die fantastische pretlichtjes in zijn ogen waardoor ik wist dat ik mij absoluut niet vergist had. Anna vond het ook fantastisch trouwens.

Een tweede ronde zag ik niet meer zitten: mijn tenen vroren er ondertussen bijna af en ik was de massa lichtjes moe (het was er serieus druk, vooral dan aan de glijbaan die zeer strategisch vlak bij de bar was neergeplant zodat de ouders een plekje hadden om op het kroost te wachten). We hebben het laatste deeltje van de expositie bezocht en zijn dan naar buiten gegaan.

Er was nog een tentoonstelling verbonden aan het festival: de Polar Exhibition, over onderzoek in Antarctica, hoe het er vroeger uitzag en hoe het er in de toekomst kan/zal? uitzien en nog hopen gegevens. Ik heb ze niet in detail bekeken: de kinderen zijn nog een beetje te klein om zo’n dingen uitgebreid te kunnen bekijken en ook, ik had er zelf helemaal geen zin in.

Tegen 16u waren we terug in Gent en heb ik nog schoenen voor mijzelf kunnen kopen (oef! we zijn van de solden af) en daarna naar huis om het avondmaal klaar te maken: varkenshaasje met gestoofd witloof en of het gesmaakt heeft.

Doelstelling

Af en toe schiet ik wel eens in gang, maar volhouden doe ik het nooit. Als je iets niet graag doet dan lukt het niet zo om vol te houden.

Strijken. Oervervelend is dat en ik haat het. Of neen, ik haat het niet, zo erg vind ik het nu ook weer niet, maar plezant is anders. Nu en dan strijk ik eens een machine of twee, meestal net genoeg om , maar als je zo’n vier tot zes machines per week wast, is dat gelijk een druppel water op een hete plaat: je merkt er amper iets van.

Vorige week zaterdag was er het turnfeest van Zelie en ze had absoluut één bepaald T-shirt nodig. Met de berg strijk die hier ligt was het zoeken naar een naald in een hooiberg en dat was een beetje de druppel. Ik ben dus de strijk beginnen sorteren per kind.

De drie kinderen werden in een halve cirkel uitgespreid en als ik hun naam riep, moesten ze hun kleren vangen en op één hoopje leggen (Zelie kreeg de hare én die van haar zus). Zaterdag hadden we niet genoeg tijd en het T-shirt had ik niet gevonden (heb er ’s avonds dan maar een nieuwe gekocht), maar zondag hebben we deftig voortgedaan en tegen de middag lagen hier vier hopen kleren in het midden van de living (een vijfde, met mijn en Michel zijn kleren, lagen in een hoek).

Sindsdien heb ik mijzelf tot doel gesteld de kleren te strijken en ik ben begonnen met Louis zijn kleren. Vandaag zat ik door zijn hoop. Gelukkig hebben wij hopen kleren van vrienden gekregen en zo, zodat ik er eigenlijk, ondanks de berg strijk, altijd voldoende had, maar nu merk ik pas weer hoeveel kleren we wel hebben: zijn kasten geraken nog met moeite dicht.

Nu aan Jan zijn kleren begonnen, daarna Anna en dan Zelie (en als ik nog moed heb, de onze). Ik denk dat ik er deze keer misschien zal geraken: ik laat de kleren gewoon op de hoopjes in de living liggen en zo wordt ik er telkens mee geconfronteerd. Hard maar noodzakelijk.

Allez ju paard! Voortdoen!

Alice

Voor het Project schreef ik een artikeltje over de familiedag vandaag in het MSK. Toen ik dat aan het schrijven was zag ik dat er ook workshops gegeven werden en gezien Louis en Zelie toch wel graag knutselen dacht ik: ik schrijf ons in en dat zullen ze wel wijs vinden.

Mailke naar het MSK, antwoord terug zodat ze de namen en geboortedata van de kinderen zouden weten, toen mijn frank viel dat Zelie vandaag op scoutskamp zou zijn. Mailke terug dus met de mededeling dat ik met één kind zou komen ipv twee en dus Louis zijn gegevens doorgespeeld.

Vertellen aan Louis: hé Louis, wijs hé? Euh, neen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik heb daar geen goesting in.

Lap! Dan maar over een andere boeg gegooid: maar Louis, ’t is gewoon met mij alleen. Gij en ik. Geen Jan, geen Anna, geen Zelie. Gewoon iets dat wij met ons tweetjes gaan doen. En toen klaarde zijn gezichtje helemaal op en begon hij te stralen van blijdschap: joepie! samen met mama! gans alleen!

Enfin, er is al over gesproken geweest de laatste dagen en ook afgeteld en deze middag stond hij (nogal letterlijk) te popelen om te vertrekken. Even gedacht dat ik met Jan een beetje problemen zou hebben, maar al bij al viel dat wreed mee (Jan begint er meer en meer gewoon aan te worden dat hij niet vastzit aan mij en af en toe bij papa moet blijven).

De workshop viel tegen, voor mij dan toch, maar voor Louis eigenlijk al veel minder. Hij heeft zich goed geamuseerd en we hebben het leuk gehad en uiteindelijk is dat het belangrijkste.

Michel ging deze namiddag kadootjes kopen en dus ben ik na de workshop Anna en Jan eerst komen halen om dan terug te keren naar het MSK. Uiteindelijk was het een familiedag en die workshop was maar één deeltje van een hele organisatie.

’t Was een zeer leuke namiddag die absoluut niet tegenviel. Bovendien waren we in zeer goed gezelschap (met zoon) zodat ik er ook niet volledig alleen voorstond en ook nog wat ‘klap’ had.

De kinderen waren goed moe deze avond, wat veel zegt, en vooral Anna dan: de sukkel had geen middagdutje gedaan en toen ik haar vanavond in bed stak protesteerde ze wel (dat doet ze de laatste weken eigenlijk altijd) maar er zat geen overtuiging meer in.

Morgen naar zee … misschien. Eerst Zelie gaan halen en zien hoe zij zich voelt na twee nachten kamp. Normaal gezien wordt daar niet al te veel geslapen dus als ze omvalt van vermoeidheid denk ik niet dat ik haar nog een dag ga meesleuren.

Gezondheid: update

Hoe zit het hier ondertussen gezondheidswijs ten huize Vuijlsteke-Pattyn?

U weet nog wel, mijn verkoudheid? Wel, die is nu aan zijn vijfde week toe. Bijna vijf volle weken aan het hoesten en snotteren, and counting, want het is nog niet voorbij hé. Maar! Maar! Het is belange niet zo erg meer als toen. Oké, ik hoest wel nog, maar dubbel lig ik niet meer. In plaats dat het is alsof ik moet hoesten om de slijmen boven te laten komen, maar dat er niets gebeurd, komen ze nu wel degelijk naar boven bij het hoesten (vies zulle), maar het voelt beter aan. De hoestbuien zijn er ook niet meer. Het is nu gewoon af en toe eens hoesten al klinkt het nog altijd zwaar.

Met al dat hoesten kan ik wel nog steeds mijn griepprik niet laten zetten en aan dit tempo ziet het er niet naar uit dat het deze winter nog zal lukken. Enfin, het vaccin zit in de frigo en wie weet, wie weet, in de nabije toekomst. Hoop doet leven hé. Niet dat ik dat zo leuk vind om spuiten te krijgen, integendeel. Maar als ik die spuit kan zetten wil dat zeggen dat ik weer zo gezond als een vis ben, en daar is die hoop op gevestigd.

De kinderen dan. Anna was vorige week donderdag koorts beginnen maken. Vrijdag leek het beter, zaterdag weer slechter en zondag leek het gedaan. Tot ze maandag volledig hervallen was: hoge koorts en ongelooflijk hangerig en neuterig. Terug naar de dokter waar een dubbele oorontsteking werd vastgesteld en die is ondertussen volledig onder controle: er komt niets (meer) uit haar oortjes, niets geen koorts meer en ze is weer zo vrolijk als altijd. Ze is terug in de peutertuin en daar merken ze er ook niets meer aan. Haar antibiotica is nog niet uit, maar dat komt dus nog wel: tegen woensdag zal ze daar ook weer vanaf zijn.

Jan is niet ziek, maar hij loopt blijkbaar weer doodmoe. Toen ik hem vandaag ging halen was er niets goed en van het minste kreeg hij ongelooflijke huilbuien. Gelukkig kon ik de kinderen gewoon om 16u afhalen vandaag zodat we vroeg thuis waren en dus vroeg gegeten hadden en hij eindelijk eens op zijn uur (19u) effectief in bed zat. Hij zal er deugd van hebben.

Louis is, sinds zijn oorontsteking, nog steeds zo gezond als een visje. Gisteren naar de oogarts geweest op controle (met ouders die dioptriën hebben zoals wij is die jaarlijkse controle geen overbodige luxe) en zijn ogen zijn nog steeds perfect. Hij loopt niet moe of ambetant, hij is gewoon zijn (soms toch koppige maar oh zo) lieve zelve.

Zelie is thuis sinds gisteren en er direct de reden van dat ik vandaag de kinderen gewoon na afloop van de school kon afhalen. Ze klaagt over hoofd-, buik- en spierpijn en heeft een klein beetje koorts. Gisteren was het niet gelukt om bij een dokter te geraken want ’s ochtends naar Brugge om werk voor mij af te halen (zodat ik dus thuis kan werken), in de namiddag op de kinderen gelet zodat mijn schoonmoeder zonder zorgen naar mijn schoonvader kon, dan Zelie (ze wou absoluut gaan) en Louis naar de Franse les gebracht (laatste les van het semester en dus was er een beetje van een voorstellingske) en daarna recta linea doorgereden naar de oogarts in Oudenaarde.

Zelie haar controle bij de oogarts was eigenlijk geen gewone controle: ze klaagt er al enige tijd van dat ze minder goed ziet en dus werd het hoogtijd om dat te laten vaststellen. Zij heeft het dus zitten: -0,25 aan één oog, -1,25 aan het andere. Een brilletje. Gisterenavond opticienvriendin E.  dan maar opgebeld om direct een afspraak te maken en deze morgen zijn we er naartoe getroond om te passen en te kiezen. Het is een leuk dingske geworden, een beetje streng maar het staat haar wel. Michel zal ter gepaste tijden (als de bril er is bijvoorbeeld) wel de nodige foto’s maken zodat iedereen haar zal kunnen bewonderen 🙂

Ik kan wel zeggen dat ik het nu wel gehad heb voor deze winter, maar dat zal wel ijdele hoop zijn. Nog één weekje school/werk en dan twee weken vakantie, tijd om te recupereren is mijn gedachte, zodat we gezond en fris aan het nieuwe jaar kunnen beginnen.

KO

De kinderen en ik (en ook een beetje Michel, maar hij was er niet altijd bij wegens op het werk) hebben een ontzettende drukke vakantieweek achter de rug.

Hotsen van hier naar daar en elke avond laat in bed. Niet laat van na tien uur of zo, maar toch later dan de gewoonte is tijdens de schoolweek. Het voordeel natuurlijk was dat ze dan ook langer hebben geslapen en geen last hebben gehad van het veranderende uur (lees: ik geen last heb gehad met het veranderende uur). Het vroegste waarop ik een kind heb weten opstaan was half acht, nieuw uur, maar meestal was het later.

Maar die lange dagen, zelfs met uitslapen, kruipen duidelijk in de kleren en vooral blijkt nu bij Jan.

Deze avond, toen ik hem ging afhalen op school, bleek dat hij al sinds het einde van de schooldag te liggen slapen: van 16u05 heeft hij geslapen tot ik hem afhaalde om 17u15. Hij lag zo vast te slapen dat hij helemaal in de war was toen ik hem oppakte en daardoor wakker maakte. Hij gloeide helemaal, huilde en had volledig rode kaken en hij klaagde over pijn aan zijn oor. Volledig KO dus.

Tijdens de verdere rit is hij enigzins bekomen en tegen dat we thuiskwamen was hij eigenlijk al volledig weer in zijn gewone doen. Hij heeft niet al te veel gegeten en het leek alsof ik hem vanavond op tijd in zijn bed ging krijgen en toen kwam Anna roet in het eten gooien want uiteraard moest zij eerst in bad.

Jan zat dus weer een half uur te laat in bed en ongeveer een half uur daarna was het prijs: huilen, wenen, half roepen, … Hij had duidelijk pijn. Opnieuw zijn oor. Opnieuw gloeiend van de koorts.

Hij mocht mee naar beneden, ik heb hem siroop gegeven en druppels in zijn oor gedaan (het ‘voordeel’ van een dochter met slechte oren: altijd iets in huis) en hij heeft dan een tijdje bij mij in de zetel mogen liggen en TV kijken.

Uiteraard wou hij niet terug naar zijn bed maar toen ik voorstelde om hem te dragen  ging hij direct akkoord: ik heb hem zelfs in zijn bedje ‘moeten’ leggen.

Hopelijk is het echt oververmoeidheid en is hij niet echt ziek. Praktisch komt het niet goed uit, maar als het toch zou zijn, dan pas ik daar, zoals gewoonlijk, wel weer een mouw aan.

Hoogtijd-bedtijd

Schoolmoeheid. Ik vergeet altijd dat dat bestaat. Geen schoolmoeheid als in beu om naar school te gaan. Zo oud zijn mijn kinderen nog niet. Maar ze worden wel heel erg moe van naar school te gaan.

Ja oké, er zijn veel vakanties in zo’n schooljaar en het is niet altijd gemakkelijk om daar een oplossing voor te vinden als beide ouders werken, maar als ik zie hoe mijn kinderen zich gedragen zo tegen de week voor het vakantie is, dan besef ik dat die vakanties meer dan nodig zijn.

En uiteindelijk zijn het lange dagen voor die klein mannen. Lang en druk. Veel te doen, veel te zien, veel te leren én daarnaast willen ze nog vanalles van buitenschoolse activiteiten doen. Hun energie, hoeveel meer ze er ook van mogen hebben, is ook niet onuitputtelijk.

De laatste twee weken is het ’s ochtends soms echt een ramp om de kinderen te laten opstaan. Ze geraken met moeite uit bed en dan denk ik dat ze niet echt te laat in bed zitten. Sowieso slaapt Jan toch zo’n elf uur en een half, soms een vijftien minuten meer. Zelie en Louis slapen een uur minder en vooral voor Louis lijkt dit tegenwoordig te weinig te zijn.

Maar nu is het vakantie en tegen het einde van de vakantie ga ik toch proberen om een nieuw ritme in te stellen. Louis moet sowieso een half uur vroeger naar bed, Zelie ook toch een tien à vijftien minuten, en het streefuur voor Jan en Anna moet beter nageleefd worden. Want alhoewel Jan het zonnetje zelf is als hij ’s ochtends wakker wordt, eens hij een uur wakker is kan zijn humeur volledig omslaan.

Maar eerst genieten van ons weekje vakantie want, u raadt het al, ik heb mijn resterende vrije dagen ook opgenomen om samen te kunnen genieten.

Batterijzieken

Gisteren was Anna niet goed. Toen ik haar uit haar bedje haalde ’s ochtends had ze overgegeven. Gelukkig had ik een dagje vrij genomen zodat ik haar kon thuishouden en nog meer geluk dat ik dat ook gedaan heb: al hetgeen ze in de voormiddag binnenkreeg kwam er gegarandeerd weer uit.

Voor we Zelie en Michel van het ziekenhuis te hebben afgehaald had ik haar al een half uurtje laten slapen en eens we terug waren heb ik haar onmiddellijk, zonder eten, in bed gestoken. Ik denk dat ze toch wel een goede vier uur zal geslapen hebben. Na haar dutje was het voorbij: ze at weer en dronk weer en het bleef zitten. Deze morgen ging ze dus terug naar de onthaalmoeder.

Deze namiddag begon ik mij nog slechter te voelen dan ik al was en ik wist onmiddellijk dat de vraag niet was ‘of’ ik zou overgeven, maar wel ‘wanneer’ ik dat zou doen.

Na het werk dan de kinderen opgehaald en ik stond toch niet te vast op mijn benen. Een geluk dat zitten geen probleem was of ik zou niet in de auto durven kruipen zijn. Eerst Jan, daarna met Jan Louis en Zelie gaan afhalen. Jan liep iets voorop en toen ik op school aankwam stond hij ongelooflijk te wenen: hij was tegen de deur gebotst en had blijkbaar zeer veel pijn. Uiteindelijk is het huilen gestopt, maar de pijn niet echt.

Toen we Louis en Zelie zagen begon Louis ook te klagen: hij had buikpijn en Zelie had pijn aan haar oren, wat logisch is vermoed ik, zo de eerste dag(en?) na de ingreep.

Anna gaan afhalen en zij was gelukkig wel in orde: niet zeer goed gegeten maar voldoende, een ganse dag vrolijk geweest en goed geslapen.

Thuis gekomen was het etenstijd en zowel Louis als Jan wouden niet eten. Ze hebben dan maar iets gedronken en zo kon ik hen wel op tijd in bed steken. Jan direct al om 19u en Zelie en Louis een half uurtje later. Louis lag nog geen vijf minuten in bed of hij was er al weer uit, ging braaf over het toilet hangen en begon heel zijn maaginhoud in het WC uit te kieperen. Zielig! en proper! Maar eens alles eruit lag voelde hij zich eindelijk een pak beter, is hij in bed gekropen en als een blok in slaap gevallen.

Voor één keer kon ik er ook op tijd in: om 20u lag ik in bed. Jammer genoeg niet om te slapen, al hoopte ik het wel, maar de laatste uren was ik mij steeds slechter gaan voelen en eigenlijk lag ik in bed te wachten tot het onvermijdelijke ging gebeuren. Tot het moment ging komen dat ik moest overgeven.

Vijftien minuten later was het zover en mocht ik naar boven spurten en terwijl ik zo over het toilet hing hoorde ik hoe Jan wakker werd en ook aan het overgeven was. Klein concertje dus. Zo ongelooflijk zielig want het is nu niet alsof je even de kraan kan dichtdraaien terwijl je overgeeft om daarna weer verder te doen. Jan bleef dus even alleen.

Toen ik eindelijk bij Jan was was de ravage nogal groot: gans zijn hoofdeinde lag onder en hij was er op één of andere manier zelfs in geslaagd om op de muren over te geven. Jan uit bed en bij toilet geparkeerd in vuile pijyama, bed afgetrokken, Jan uitgekleed en in de badkamer gestoken om te wassen, vuile was naar beneden, naar boven en muren afgekuist, bed opgemaakt en dan naar Jan om hem te wassen.

Een kind dat zich slecht voelt in bad steken, dat is hetzelfde als hem martelen dus. Hoe warm het water ook mag zijn, het blijft altijd te koud, en dus zat Jan een ganse sessie te huilen. Toen hij eruit was en ik hem aan het afdrogen was kwam er al een volgende lading overgeefsel. Rap over het bad gehouden en de schade kunnen beperken tot een vuile handdoek.

Tijdens die tweede sessie dacht ik bloed te zien in het overgeefsel en terwijl Jan de inhoud van zijn maag verder uitkieperde belde ik in paniek naar Michel zodat hij naar huis zou komen. Eens dat gedaan terug naar Jan waar ik merkte dat ik misschien over reageerde. Er was wel bloed, maar het zat duidelijk in snotslijm die er langs zijn mond was uitgekomen en dat was niet te verwonderen want bij zijn eerste sessie had hij ook een bloedneus gehad.

Tegen dat Michel hier was is hij mogen terugkeren naar waar hij vandaan kwam en heb ik Jan weer in bed gestoken. Erna heb ik mij even in de zetel gezet om te bekomen: dat draaien op mijn benen van de namiddag was er immers niet op verbeterd.

Nog geen vijf minuten later was het opnieuw van dattum bij Jan. Rap naar boven dus en deze keer de schade relatief kunnen beperken. Ik had nl. een handdoek én een kussensloop onder Jan zijn hoofd gelegd en hij had zich beperkt om op de kussensloop over te geven en een beetje op zijn pijyamavest en in zijn haar.

Ik wou het die jongen echt niet meer aandoen om hem nog eens in bad te steken zodat ik zijn haar kon wassen, dus heb ik mijn best gedaan met vochtige doekjes en een washandje. Morgen is vroeg genoeg om hem dan nog eens goed te wassen.

Terwijl ik hem nog eens stond aan te kleden kwam het bij mij weer op. In zeven haasten Jan een propere pijyamavest over zijn hoofd getrokken en naar het toilet gerend. Net op tijd en van deze keer was het niet om over te geven maar kwam het langs de andere kant. Ik moet er geen tekeningetje bij maken.

Daarna heb ik nog een kwartier gewacht vooraleer hem opnieuw naar bed te laten gaan en nog een geluk ook: hij heeft nog een derde maal overgegeven, ditmaal mooi boven het toilet. Niet dat er nog veel uitkwam, alleen slijm, maar toch.

Hij zit sinds 15 minuten opnieuw in bed en mijn voornemen om om 20u te gaan slapen is dus compleet mislukt. OK, ik kon al een kwartier in bed zitten, maar nadat Jan in zijn bed zat wist ik niet of ik niet zelf onmiddellijk het toilet weer nodig zou hebben, en dus heb ik mij nu even gezet om te zien wat mijn lijf mij verteld. Na 15 minuten klinkt het relatief goed.

Poging nummer twee om te slapen ga ik dan nu aanvangen. Hopelijk niet ‘wordt vervolgd’. Slaapwel.

Update: Ik had de post nog niet goed en wel gesaved of ik ben weer naar boven mogen lopen voor Jan. Veel kokhalzen en weinig dat eruit komt, maar ondertussen blijft het toch duren. Het zal geen plezante nacht worden, heb ik zo de indruk.

De eerste schooldag

Die viel eigenlijk relatief dik tegen, al bij al.

Goed begonnen, daar niet van. Enthousiaste kinderen, ondanks de gietende regen. Anna die niet huilde en Jan die na amper een paar minuten dan toch vanachter mijn benen kroop en begon te spelen en mij vrolijk uitwuifde.

En dan was het tijd voor Zelie en Louis. Toen we op de speelplaats gingen kijken naar de klasindeling is het de mist ingegaan, want voor Louis was het nieuws allesbehalve goed: niet bij de meester waar hij wou zitten én geen enkel van zijn vriendjes in zijn klas. Drama’s. De tranen komen nog in mijn ogen als ik eraan terugdenk.

‘k Ga het hier niet allemaal herhalen wegens nog altijd té emotioneel, nu nog, maar ge kunt het allemaal lezen alhier.

’s Avonds was het al beter en zag Louis het al weer zitten, zij het nog niet helemaal, maar deze ochtend was zijn gemoed weer omgeslagen: hij wou niet opstaan want hij wou niet naar school.

Het zal zijn tijd nodig hebben en binnen een week is alles weer in orde, dat weet ik wel, maar ondertussen breekt mijn hart toch.

Het nieuwe schooljaar is begonnen

In principe begint het schooljaar maar maandag, maar bij ons begon het vandaag.

Vandaag. U leest het juist, want een aantal van de extra curriculaire activiteiten zijn al begonnen. Anderen zijn nog niet begonnen maar komen er ook met rasse schreden aan en voor nog andere moet ik nog eens deftig onderzoek doen om te zien of het zal gaan. Al bij al belooft het een hectisch druk jaar te worden.

Vandaag zijn begonnen: turnen en tekenles. Schema vandaag:

  • 9u-10u30: turnen Zelie (ze mag een groep omhoog)
  • 10u30-11u30: turnen Jan (ja hoor. Jan is ook aan zijn eerst buitenschoolse activiteit begonnen en alhoewel er traantjes waren toen ik weg ging, waren ze nog rapper opgedroogd eens ik weg was én heeft hij zich fantastisch geamuseerd. Hmm. Die traantjes, dat belooft voor maandag)
  • 10u50-12u30: tekenles Louis én Zelie (Zelie zit ook weer een klasje hoger. Louis is begonnen en vindt het fantastisch. Als de les gedaan was bleef hij maar praten met en uitleggen aan de lerares en de lerares was volledig opgetogen over zijn enthousiasme én fantasie).

In tegenstelling tot wat Michel dacht, moet hij Zelie dus niet meer gaan halen gezien Louis nu samen met Zelie op dezelfde plaats zijn activiteit eindigt (vorig jaar turnde hij nog). Dit jaar zal hij zich mogen ‘beperken’ tot zorgen dat het eten op tafel staat als we terugkomen van de tekenles want binnen een paar weken begint dan ook de scouts.

Om 14u zullen zowel Louis als Zelie dan naar de scouts vertrekken, wat ons ongeveer een uur geeft om te eten. Het zal dus klaar moeten staan willen we ons niet doodverslikken.

Niet dat de rondgang vandaag alles was. Nee hoor, er was nog meer aan de hand. Want dit jaar wil Zelie muziekschool doen en dus zijn we haar vandaag gaan inschrijven, maar er was zoveel volk dat we pas anderhalfuur later buiten waren.

Schema dus tot de middag:

  • 9u-11u30: zie hierboven
  • 11u45: aankomst muziekschool voor inschrijving Zelie
  • 12u20: verlaten muziekschool (met nummertje van de rij in hand) om Zelie en Louis af te halen op tekenschool
  • 12u40: terug op de muziekschool om het wachten voort te zetten
  • 13u10: inschrijven Zelie op muziekschool
  • 13u25: aankomst thuis

Nu kan je denken, wauw zo hectisch. Goed dat dat voorbij is. Maar dan heb je het mis. Om 14u had Zelie een afspraak bij de kapper én om 15u had Zelie een verjaardagsfeestje.

Het was dus rap, rap eten (boterhammetjes gaan gelukkig rap), Anna in bed steken en dan als de weerga ervandoor met Zelie. Uiteraard was er enige vertraging bij de kapper en zijn we daardoor 10min te laat toegekomen op het feestje, zonder kadootje.

Maar eens Zelie afgezet was het even ontspannen voor mij. Gezien de drie andere kindjes bij papa waren heb ik ervan geprofiteerd om alleen boodschappen te gaan doen. Volledig op mijn gemak een kadootje gaan halen voor het vriendinnetje van het feestje én eentje voor een vriendje van Louis naar wiens feestje hij woensdag mag. Daarna op het gemak alles geen kopen in de Colruyt waarna ik op het gemak terug reed naar het feestje om Zelie op te halen.

Dat anderhalf uur alleen had deugd gedaan. Door al dat geloop had ik barstende koppijn gekregen en na het boodschappen doen was die volledig weg. Bij het ophalen van Zelie heb ik dan nog een beetje gekletst met de ouders en daarna zijn we op ons gemak naar huis gegaan waar ik onmiddellijk aan het avondeten begonnen ben. Na gisterenavond wou ik de kinderen niet te laat laten opblijven.

Maar kort: hoe zal de week er in de toekomst uitzien voor de kinderen? Eigenlijk weet ik nu alleen het schema van Zelie en Jan maar. Voor Louis moet ik nog een sport vinden en dus de trainingsschema’s nagaan.

Zelie:

  • maandag 16u30-18u: muziekles
  • dinsdag 16u30-17u30: muziekles
  • woensdag (uren onzeker) namiddag: Franse les
  • donderdag: niets
  • vrijdag: (vermoedelijk) ballet
  • zaterdag 9u-10u30: turnen
  • zaterdag 10u50-12u30: tekenles
  • zaterdag 14u-17u: scouts
  • zondag: rustdag

Jan:

  • zaterdag 10u30-11u30: turnen

Louis (reeds gekend):

  • woensdag namiddag: Franse les
  • zaterdag 10u50-12u30: tekenles
  • zaterdag 14u-17u: scouts

Maandag en dinsdag zal Zelie meegenomen worden door een vriendinnetje haar ouders, vriendinnetje dat met haar naar de muziekschool zal gaan. Woensdag brengt mamie de twee oudsten naar de Franse les en vrijdag ben ik thuis om het nodige gerij te doen.

Alvast bedankt aan de hulprijders om het komende jaar de kinderen op hun respectievelijke activiteiten te krijgen. Dikke kus.

Zingen

Van Anna mag ik niet zingen. Telkens als ik begin te zingen, begint zij luid te roepen in protest. Ik ga hier nu niet beweren dat ik een prachtige stem heb, maar zo vals zing ik nu ook niet om protest uit te lokken. Zeker niet als ik zachtjes zing.

Maar van Anna mag ik dus niet zingen.

Vanavond heb ik er voor eens een mouw aan kunnen passen. Het was ‘Vlaanderen zingt’ hier in Gent en omdat ik iemand moest spreken en zij er naartoe ging, hebben we daar afgesproken. Ik ben er met alle kinderen naartoe geweest en we hebben daar toch anderhalfuur gebleven en ik mocht mij uitleven.

Luidkeels meegezongen. Dat heb ik gedaan. Zonder ook maar één kreet van protest van Anna. Plezant dat dat was. Anna kon wel niet meezingen, maar dansen wel en dat heeft ze ook volop gedaan. Eerst op mijn arm, maar daarna moest ik haar neerzetten en stond ze op haar beentjes te dansen of ze zette zich neer en bewoog zo op de muziek. De drie anderen zijn vanaf het begin door de mensenmassa naar voor gelopen om daar het gebeuren mee te maken en te dansen en zingen.

’t Was een leuke avond maar de kinderen zaten erdoor (uiteraard) veel te laat in bed: het was kwart voor elf. Morgen zou Zelie om 9u moeten gaan turnen. We zullen dus wel zien of we er geraken.