Tag: Jan

Leuk! Leuk! Leuk!

’t Is nu al een tweetal weken dat ik hetzelfde verhaaltje voorlees voor Jan: Musti wordt stationschef. Een boekje van toen ik klein was: zowel mijn zus, broer als ikzelf hebben er onze namen in geschreven. Wreed wijs dat dat dus nog bestaat én dat er nog van genoten wordt.

Maar wat ik wou zeggen. Nu al een tweetal weken lees ik dus elke avond dat ene verhaaltje voor. Niet omdat hij geen ander krijgt, maar omdat hij geen ander wil.

De ene keer zit hij bij mij op schoot in de schommelstoel, de ander keer neemt hij zijn zeteltje en schuift hij het helemaal tegen de schommelstoel en dan zit hij daar met zijn pretoogjes vol verwachting.

En ondertussen zijn we zo ver dat we het verhaaltje samen ‘voor’lezen, en dat is zoooo fijn. Ik begin een zin te lezen en Jan kijkt zo op naar mij om te zien hoeveel ik ga lezen en als ik stop zegt hij de rest van de zin, mét tuut in de mond en een grote glimlach op zijn gezichtje. Fantastisch toch. Zeker als ge er rekening mee houdt dat ik het verhaaltje eigenlijk nog steeds niet van buiten ken.

Als hij het nog een paar weken volhoudt zal hij het verhaaltje verbatim kunnen vertellen en dan mogen jullie komen luisteren 🙂

Op

’t Is Jan. Ik vermoed dat hij op is. Kapot. Doodmoe.

Jan is eigenlijk nooit echt een lange middagdutter geweest. Uiteraard duurde het ene dutje al eens langer dan het andere, maar gemiddeld sliep hij telkens zo’n anderhalf uur. Vergelijk dat met Louis indertijd die gemakkelijk 2,5 à 3 uur kon slapen …

Sinds hij naar de kleuterschool gaat zijn die dutjes tijdens de schooldagen weggevallen. Er staat wel een bedje in de klas (voor het geval…) maar noch Zelie, noch Louis en (nu) noch Jan hebben daar ooit gebruik van willen maken. Met de kindjes spelen is veel interessanter, en wie kan hen nu geen gelijk geven.

Op woensdagnamiddag en in het weekend slaapt hij nog wel, maar blijkbaar volstaat het niet echt.

Want we zijn nu een maand verder en Jan zit er een beetje door. In tegenstelling tot Louis en Zelie, die, als ik hen na school ophaalde, prompt in de auto in slaap vielen, slaapt Jan NIET in de auto. Hij is zoals dat batterijkonijntje dat maar blijft doorgaan en doorgaan en doorgaan …

De eerste tekenen van het ‘op’zijn vertoonden zich vorig weekend. Hij was een beetje koortsig en zijn middagdutjes duurden gemakkelijk 3,5 uur. Hij heeft ook een beetje een verkoudheid waardoor hij een beetje neuterig was.

De volgende tekenen die opdoken waren een pak minder aangenaam. Sinds zondagnacht kwam hij zo om de (maximaal) twee uur wakker: wenen, even naar boven gaan troosten, terug inslapen … tot een tijdje later. ‘Maximaal’ zeg ik want gisterennacht heeft hij mij zo 6 keer uit bed gehaald tussen middernacht en 5u30 ’s ochtends.

Want het is eigenlijk een beetje bizar en ik vraag mij af of het alleen zo is bij onze kinderen, maar als de onze (alle drie hoor) oververmoeid zijn dan slapen ze ’s nachts heel slecht, met veel momenten waarbij ze beginnen wenen maar niet echt wakker worden maar als je er niet bij zou gaan toch eigenlijk wel volledig wakker worden …

Misschien dat vannacht anders wordt? Hij was goedgezind vandaag en het is ondertussen 22u en hij is nog altijd niet wakker geworden.

Hoop doet leven maar het zal alleszins niet te vroeg zijn als het vakantie is op het einde van de maand 😉

Ritueel

– mama, pipi gedaan *zegt hij als hij nog moet gaan*

– kom Jan, we gaan op het potje

(naar potje, doet pipi. Giet daarna potje leeg in toilet, gaat met potje naar wasbak om uit te spoelen, zet potje onder kraan)

Рkuisen h̩

– ja Jan, potje uitkuisen

Рniet te veel h̩

– nee Jan, niet te veel

– anders morsen hé

(gaat met potje met water naar toilet en giet uit, zet potje terug).

Elke keer identiek hetzelfde scenario met identiek dezelfde zinnen. Wijs.

Eerste schooldag … laatste vakantiedag

Eendagsdepressie. Dat heb ik. Of is het al ‘het lege nest gevoel’. Toeternietoe. Ik voel me derpi, triestig, moe, leeg, …

Deze ochtend drie van de vier kinderen afgezet op school, ’t zal daar wel mee te maken hebben. En ook het feit dat dit betekent dat ik maandag weer aan de slag moet.

Jan leek zeer enthousiast. Gisteren nog een boekentas gaan halen, speciaal en alleen voor hem. We hebben een machtig leuk dingetje gevonden: zo eentje op wieletjes met uittrekbaar handvat dat ook op zijn rug kan. Het is in pluchen-stof (pluchen als gelijk een pluchen knuffel) alsof het het hoofdje is van een giraf. Hij was er zo blij mee dat hij het bijna meeenam naar bed.
Deze morgen nog even een laatste keer langsgeweest bij de peutertuin om nog een kleine attentie af te geven en daarna naar de kleuterschool. Direct als Jan uit de auto was liep hij rap de speelplaats op en sprong op een fietsje. ‘k Heb hem dan eventjes van het fietsje gehaald om hem te tonen waar zijn boekentasje moest en kennis te maken met juffrouw Greet, maar hij kon niet rap genoeg terug naar zijn fietsje. Alles prima in orde dus. Ik gaf hem een dikke kus en liep door naar de auto en toen kreeg hij door dat hij daar deze keer zou moeten blijven en dat ik weg ging zonder hem. Drama. Traantjes. Huilen. Hartverscheurend dus.

Daarna naar het gebouw van Louis en Zelie gereden (zelfde school, andere locatie). Daar bleek dat Zelie haar klas volledig anders is dan vorig jaar (wat gezegd was geweest: er zijn twee leerjaren en elk jaar ‘schudden’ ze de leerlingen door elkaar). Niet zo erg, ware het niet dat er nu eigenlijk een soort jongensklas en meisjesklas is: de ene klas heeft 6 meisjes en zo’n 14 jongens en bij de andere klas is het net omgekeerd. En waar denkt ge dat Zelie zit? Juist, de jongensklas. Op één na zitten al haar vriendinnetjes in de andere klas. Zij leek er zo geen prolbeem van te maken maar ik ben er toch niet zo gelukkig om. Enfin, we zullen vannamiddag wel horen hoe het gaat en hopelijk blijft zij het geen probleem vinden.

Louis was wel content: hij zag zijn vriendjes terug en voorlopig is er maar één derde kleuterklas dus ze zitten nog allemaal samen. Hij was wel een beetje verlegen eerst en hing aan mijn broek, maar toen hij zijn vriendje in de rij zag staan liep hij er rap naartoe en was hij direct vergeten dat ik er nog stond.

Daarna met Anna naar haar onthaalmoeder gereden om het contract te gaan tekenen en nog eens kennis te maken. Vandaag is dus onze laatste dag samen en maandag mag (moet) ik haar daar voor het eerst achterlaten. Het is een leuke vrouw, zeer sympathiek en Anna leek goed op haar gemak. Nu heeft ze gelukkig nog de goede leeftijd om achtergelaten te worden zonder probleem: een maand later en ze zou ook al kunnen beginnen huilen. Net op tijd dus.

‘k Was dus blij dat ik haar toch terug mee mocht nemen naar huis, maar toch blijf ik mij een beetje ‘blue’ voelen.

Nog 45 minuten en de eerste schooldag zit erop. Ik kijk er al naar uit. Hopelijk gaat daarmee dit gevoel ook weg want vanavond moeten we naar een verjaardagsfeestje en momenteel voel ik me daarvoor absoluut niet in de stemming 🙁

Potty

Jan zijn zindelijkheidstraining is zo goed als in orde.

Sinds hij het weekend doorbracht bij K2 wil hij liefst op het grote toilet in plaats van op zijn potje. Mij niet gelaten. Het betekent alleen dat hij niet alleen naar het toilet kan: nog een beetje te hoog hé. Niet dat dat een probleem is want zo ben ik zeker dat zijn broek volledig omlaag is.

Gisteren dan uiteindelijk voor het eerst een ‘number two’ op het groot toilet gedaan. Het had heel wat voeten in de aarde maar na een paar pogingen is het dan toch gelukt. We hebben hem uitvoerig geprezen en hem beloond en nu is het hopen dat hij daar ook mee weg is.

Want met ‘number one’ heeft hij geen problemen meer. Vandaag van de peutertuin gehaald en hij had geen pamper aan. Dus ook zonder pamper in de auto en we moesten Zelie nog ophalen en boodschappen doen. Terwijl hij vorige week nog in zijn broek plaste als hij zijn lange broek aanhad (niet als hij gewoon een onderbroekje aanhad) zei hij vandaag in de supermarkt dat hij moest plassen. Hij moest zelfs heel eventjes wachten en dan moesten we nog het toilet vinden, maar geen probleem: geen accidentjes en mooi pipi in het toilet gedaan.

Hij is dus klaar voor school vrijdag en hij had vandaag dan ook zijn laatste dag op de peutertuin. Ik stond daar zowaar met een krop in de keel. Bijna in tranen. Donderdag gaan we nog eens passeren met een kleine attentie en dan, op naar een nieuw hoofdstuk voor Jan.

Drama

Toen we babysits zochten voor de kindjes voor ons weekendje weg, stelde K., de meter van Jan voor dat Jan dus bij haar zou komen.

Jan is op zo een leeftijd dat hij nogal vreemd en verlegen is bij vreemde mensen. Niet dat K. en haar partner K. nu echt vreemden zijn, maar zoveel zien we hen nu (jammer genoeg) ook niet.

Om hem voor te bereiden hebben we er de laatste twee weken dan ook veel over gesproken en gezien Michel nu een foto’s op zijn computer staan heeft als screensaver, en K2 ;D daar ook op staan, heb ik ze telkens aangeduid en gezegd dat hij bij hen zou gaan slapen.

Jan was zeer enthousiast, zeker nu K. in juni ook bevallen is en Jan eigenlijk toch wel dol is op babies. Voor de zekerheid zijn we vorige week maandag dan nog eens op bezoek geweest om de kennismaking te hernieuwen en nog eens te tonen waar hij naar toe zou gaan. Jan bleef zeer enthousiast.

Vrijdag was dan het uur van de waarheid aangebroken, want uiteindelijk: hoeveel verstaat zo’n kind van twee en een half eigenlijk? Ik heb hem voor de middag afgezet, ben nog even gebleven en heb dan dag gezegd en zonder veel poeha weggegaan. Jan was net aan het eten en even deed hij aanstalten om mee te gaan, maar K. heeft hem dan kunnen afleiden met hem te helpen met zijn eten en zo ben ik zonder drama’s weggekomen.

Nu moet het gezegd worden: K2 hebben iets met kinderen. Ik ken weinig mensen die zo’n aantrekkingskracht hebben met kinderen, gekende en onbekende. Het zijn gelijk magneten.

Dus blijkbaar heeft Jan wel nog een aantal keer gevraagd naar mama maar niet echt gezocht. Vrijdagavond was het dan wel even drama, maar meter heeft hem goed kunnen troosten en zaterdag was alles volledig in orde.

Deze namiddag hebben Michel en ik hem dus afgehaald en alhoewel hij content was om ons te zien, overenthousiast was hij niet. Toen we weggingen was er geen probleem, maar toen we deze avond naar huis reden begon het drama: hij wou absoluut terug naar zijn meter.

Ik moet toch eigenlijk wel een slechte moeder zijn hé 🙂

Jan maakt (ook) sprongen

Het valt soms op welke nieuwe dingen Anna kan dat ik bijna uit het oog verlies dat er hier nog drie andere rondlopen.

Jan zit ook nog volop in de leeftijd van nieuwe dingen leren, verbaal en motorisch dan.

De laatste tijd gaat zijn spraak er goed op vooruit en wordt hij beter en beter verstaanbaar. Wat ook leuk is, is dat je hem nu verschillende keren een woord kan laten uitspreken tot hij het goed doet. Content dat hij is als het dan uiteindelijk lukt. Niet dat hij het dan van dan af goed uitspreekt, maar het is een begin.

Wat hij sinds een tijdje nu ook doet is over ‘mijn’, ‘zijn’, ‘ik’ en ‘gij’ spreken. Hij ziet zichzelf minder en minder als ‘Jan’ maar als een eigen persoontje, ‘ik’ dus. Wreed wijs.

Bijna een belangrijke ontwikkelingssprong niet opgemerkt. Foei, Sandra, slechte mama 🙂

Het mysterie van de verdwenen sleutels

Zaterdagochtend moest Zelie de deur uit om brood te halen (jaja, ze is ondertussen groot genoeg om dat alleen te doen) en ik vond zo direct mijn sleutels niet dus deed ik de deur open met Michel de zijne.

Verder had ik ze niet meer nodig dus stond ik er niet echt bij stil: mijn sleutels hebben drie vaste plaatsen, dus ver zouden ze niet zijn.

In de namiddag moest ik Louis tot bij mijn vriendin E. brengen want hij zou daar een nachtje gaan logeren. Ik kijk dus op de vaste plaatsen: geen sleutels. Nadenken over wat ik de avond ervoor gedaan heb en mijn stappen herzet … geen resultaat. Michel erbij geroepen en met ons tweeën alles ondersteboven gekeerd … geen resultaat. Mijn sleutels waren verdwenen. Onvindbaar.

Een grote miserie. Niet zozeer om de huissleutel en zo, maar voor de sleutel van de auto. Sinds de diefstal van mijn handtas vorig jaar rijden we met de reservesleutel, of m.a.w. we hebben geen dubbel meer.

Mijn vriendin gebeld dat we dus Louis niet konden brengen en ze is hem dan maar zelf komen halen. We spraken af dat ze hem dan zondag ook zou terugbrengen om dan samen nog even naar de Patersholfeesten te gaan.

Zondag de sleutels ook niet gevonden en dus nagedacht over welke sleutels ik nu kwijt was en dus moest laten bijmaken. Het moest allemaal toch wachten tot maandag dus zonder veel zorgen naar de Patersholfeesten getrokken.

In de namiddag dan afgesproken met Michel’s ouders om naar de feesten te gaan. Eerst een beetje gewinkeld en toen we buiten waren en de kinderen aan het verzamelen waren keek mijn schoonmoeder naar haar handtas en vroeg wiens sleutels eraan hingen? En ja hoor, aan de riem van haar tas hingen mijn sleutels. Zomaar. Plots. Niemand had iets gezien of gehoord.

Eerste reactie van onze Jan: met uitgestrekt handje riep hij “mijne sleutels” dus ik vermoed dat we nu wel weten wie ze weggestoken heeft. Waar is nog steeds de vraag. Want alles wat we bij hadden (buggy, verzorgingstas, …) hadden we grondig doorzocht.

Het belangrijkste is dat we ze terughebben. Maar kinderen kunnen dingen echt wel zeer goed verstoppen.

De operatie: slot

Gisteren moest Jan even naar het ziekenhuis op controle na zijn operatie: alles is meer dan OK. Goed en mooi genezen, niets meer aan de hand … alhoewel er nooit een probleem was met zijn hand natuurlijk 🙂

Neen, de dokter heeft dat proper gedaan, geen klachten.

Enfin, hij mag nu weer gaan zwemmen dus volgende week zullen we dat maar weer gaan doen zekers?

De kinderen zullen blij zijn.

Tandartsbezoek

Een toeval maar vandaag zijn wij voor de jaarlijkse controle naar de tandarts geweest.

Het was voor Zelie al het vierde jaar, voor Louis het derde jaar en de eerste keer voor Jan. Ze waren alledrie zeer flink en doodbraaf.

Louis zijn vorige tandartsbezoek is nochtans niet zo leuk geweest: hij was op school gevallen en zijn voorste tand diende eerst ontstekingsvrij gemaakt worden en daarna ontzenuwd te worden. Verschillende bezoeken aan de tandarts die niet zo aangenaam waren: verdoven, boren, zuigen, slijpen, weet ik veel wat nog allemaal, allemaal met wijd opengesperde mond en nogal lang durende. Onze Louis lag daar doodkalm in de zetel en gaf geen kik. Geen enkele keer. Hij was geen moment bang en zeker niet bang om terug te gaan. Ongelooflijk.

Vandaag dus ook geen probleem. Hij wou zelfs als eerste gaan. Braaf in de zetel en mooi zijn mond open. Gezien hij de laatste weken af en toe klaagt dat dat specifieke tandje pijn doet moest er ook een fotootje genomen worden en ook dat was geen probleem … ook al moesten het uiteindelijk vier keer overgedaan worden gezien het spel niet werkte.

Diagnose: waarschijnlijk zijn definitieve tand die duwt tegen de melktand. Gezien het niet constant pijn doet raadt de tandarts aan af te wachten. Als het meer pijn begint te doen kan hij alsnog trekken, zoniet zal de tand vanzelf uitvallen als de tijd er is.

Volgende aan de beurt was Jan. Flink in de zetel en ook braaf zijn mondje open. Hij moest dan zijn mondje een klein beetje dicht doen maar niet helemaal en dat deed hij ook zonder probleem en uiteindelijk zijn tandjes op elkaar zetten. Hij heeft momenteel een kleine overbijt door zijn tuutje dus dat moet zo rap mogelijk weg, maar anders is alles pico bello in orde.

Ten slotte was Zelie aan de beurt en dat was het snelst voorbij: in de zetel, kijken, alles in orde en er direct weer af.

Dus drie kindjes met gezonde tandjes. Meer moet dat niet zijn.

Als laatste mocht ik gaan. Duurde een beetje langer want voor het eerst in mijn leven had ik tandplak en dat moest weggekuist worden. Maar voor de rest ook alles in orde.

We zijn er weer van af voor een jaar. Hopelijk toch 🙂