Het moest er eens van komen en ik vond dat vandaag een even goede dag was als een andere: een poging ondernemen om Jan zindelijk te maken.
Het principe zou zijn: de kinderen geven het zelf aan wanneer ze beseffen dat ze naar het toilet moeten. Voordien zou het eigenlijk geen nut hebben.
En effectief, bij Zelie was dat het geval.
Het moet gezegd worden, Zelie had altijd al een ultra gevoelig velletje. Haar pamper diende na élke (en ik bedoel echt élke) plasbeurt ververst te worden of ze had rode billetjes. Na een nachtje slapen kon het heel goed zijn dat haar billetjes tot bloedens toe open lagen. Heel pijnlijk. Heel vroeg zei ze het dan ook al zelf als ze pipi of kaka gedaan had.
Aan ongeveer 2 jaar en 4 maand zei ze dat ze kaka moest doen (dus nog niet gedaan had). Ik trok mijn wenkbrauwen op, nam haar mee naar het toilet en ja hoor: ze deed kaka op het potje. De volgende dag bij de onthaalmoeder voortgedaan: geen pampers meer en op het potje. Ze heeft die week nog een ongelukje of drie gehad, maar in feite was ze dus zindelijk.
Louis was een ander verhaal. Het heeft hem nooit gestoord dat hij een volle pamper had. Geen (over)gevoeligheid van de huid en voor zover ik me kan herinneren ook nooit echt
rode billetjes gehad en zeker geen open wonden op zijn billetjes.
Hij was 2 jaar en 8 maanden toen hij voor zijn eerste longontsteking naar het ziekenhuis moest. Nog steeds toonde hij geen tekenen om zindelijk te worden. Eens hij een beetje “beter” was (zijnde dat hij niet meer voor bijna dood in zijn bedje aan een baxter lag) wou hij uit zijn bed, maar hij mocht niet met die baxter. Zijn oplossing: zeggen dat hij op het potje wou. En ja hoor, tegen dat hij naar huis mocht was hij zindelijk. Er was voor hem dus een serieuse aanleiding nodig om die inspanning te leveren.
Jan zegt nu al ongeveer een half jaar zelf wanneer hij kaka heeft gedaan. Ik had dus goede hoop op een (even) vroege zindelijkheid (als zijn zus dan). Maar neen hoor. Pas de laatste weken zei hij, telkens wij zijn pamper moeten verversen, “bèh, kaka vies” en dus zeiden/vroegen we hem dan telkens of hij op het potje zal gaan. Maar hij had maar één antwoord: nee! Categoriek.
Ik had dus de indruk dat hij eigenlijk wel wist wanneer hij naar het toilet moest maar gewoon te lui was om zelf een inspanning te leveren. Vandaag heb ik dus de knoop doorgehakt: pamper uit, onderbroekje aan en zien wat het gaf.
In de eerste twee onderbroekjes heeft hij een mini plasje gedaan: net genoeg om het broekje nat te maken maar te weinig zodat het op de grond zou lekken. Na het tweede broekje was ik even vergeten hem een vers broekje aan te doen (druk bezig met het middageten). Hij liep dus rond in zijn adamskostuum.
Plots zei hij dat hij geplast had. Apetrots toonde hij het potje en ja hoor, een grote plas in het potje. Zomaar zelf gedaan, zonder iets te zeggen op het potje gegaan. Geen ongelukje of niets.
Wij dus allemaal zeggen wat een flinke jongen hij was en zo, en maar lof geven. Hij glimmen van trots. Zelf zijn potje uitgegoten en gespoeld en teruggezet. Hij vond het blijkbaar zooo leuk, al die proficiats, dat hij er zich direct opnieuw op zette om nog een miniplasje te doen. Zelfde ritueel van proficiat wensen door iedereen, potje uitgieten en uitspoelen en terugplaatsen. Hij heeft nog zo’n 4 miniplasjes gedaan. Zo leuk vond hij het.
Deze namiddag op bezoek geweest bij mijn zus en daar de training voortgezet. Pamper uit, onderbroekje aan en afwachten. Na een tijdje had hij in zijn onderbroekje geplast. Geen drama van gemaakt en gewoon opgekuist maar toevallig opnieuw het broekje niet vervangen. En ja hoor, in zijn blote billen wist hij plots heel goed waar het potje stond en waarvoor het diende. Hij is twee maal op het potje geweest en heeft geen enkel accidentje meer gehad.
Blijkbaar is hij dus klaar voor zindelijkheidstraining, maar nog niet voor een onderbroekje. Maar de eerste stap is gezet en nu is het enkel een kwestie van voortdoen want volgende maand mag hij dan naar school.