Louis en Jan hebben alletwee een sproet “daar beneden”: Louis op zijn bil, noga dicht bij de spleet, Jan in zijn lies.
Hoe veel keer en hoe hard wij daar al op gewreven hebben bij het verversen van de pamper (bij Louis nu uiteraard al een aantal jaar geleden) om dat weg te krijgen en dan uiteindelijk te beseffen dat het die sproet is en geen kaka, ocharme.
Het schoolfeest was een succes. Toch in mijn ogen en die van de kindjes.
Gezien Jan nog slaapt ’s middag, zijn we er net op tijd geraakt voor het optreden van de clown. De kinderen hebben de show grotendeels gezien en blijkbaar waren ze nog van de groep met de grootste attentiespan. Het optreden duurde een uur en dat was veel te lang. Het was beter geweest het optreden in twee of zelfs drie stukken op te delen, met een pauze ertussen, dan waren veel meer kinderen blijven kijken. Maar behalve dat vond ik poppy en zijn assistente wel te smaken en de kinderen duidelijk ook: ze deden zeer enthousiast mee.
Er was het probleem van het tijdschema van Zelie: schaken én ballet. Wat te doen? Ik dacht dat de rondes van het schaaktoernooi inhielden dat er in de eerste ronde afvallers waren en dat Zelie er dus hoogstwaarschijnlijk ging bij zijn. Niet dus. Het waren eerder het aantal spelletjes dat gespeeld moest worden. Het toernooi begon dus om 15u45 en eindigde om 17u20, terwijl Zelie om 16u15 al ballet moest doen. Met de balletlerares gepraat en met de begeleider van het toernooi gepraat en er werd een regeling uitgewerkt waarbij Zelie zou beginnen schaken, dan onderbreken om te gaan optreden en na het optreden zou terugkomen om verder te spelen. Ze zou dan één of twee spelletjes missen, maar dat kon geen kwaad.
Om geen tijd te verliezen is ze dan maar beginnen schaken in kikkerkostuum, dit geheel tegen haar zin (“want dat is niet mooi” … is mijn dochter geen echt meisje :)). Na haar eerste spelletje (dat ze verloor) is ze gaan dansen. Het was hetzelfde dansje als van haar grote balletoptreden en ze deed het heel goed.
Na haar optreden ging zij met papa en grandpère terug gaan schaken (de afloop hiervan kan je dus hier lezen) terwijl ik (met Anna op mijn buik) met Louis en Jan ging kijken om hen te laten schminken.
Het schminken werd gedaan door poppy en zijn assistente. Louis werd een slang en Jan kreeg een spinneweb op zijn gezicht. Louis was opgetogen over het resultaat en toen Jan in de spiegel keek was hij ook wreed blij.
Eens geschminkt hebben iets te drinken gehaald en zijn we dan de rest van ons gezinnetje gaan zoeken.
We waren over de namiddag eerst al Louis kwijtgeraakt in het volk, maar die was zeer vlug terug. Dan was Jan verdwenen, wat bij mij grote paniek veroorzaakte. Louis kent immers de weg daar in school en hij kan al vragen stellen, maar Jan daarentegen… Ik ben als zot de school beginnen doorzoeken, heb (gelukkig) de zorgleerkracht en de meester van Zelie aangeklampt om hen te vragen uit te kijken en toen ik terugkwam (met tranen in mijn ogen) van een vruchteloze zoektocht boven terugkwam, bleek iemand hem beneden gevonden te hebben én hem bij de zorgleerkracht te hebben gebracht. Opluchting, ge kunt het u niet inbeelden.
Toen ik dan terugkwam met Louis en Jan van het schminken vonden we papa en grandpère, maar geen teken van Zelie. Zij was blijkbaar boven gaan zoeken naar mij. Ik terug naar boven: geen Zelie. Terug naar beneden en daar ook geen Zelie. Opnieuw de zorgleerkracht aangesproken en bleek dat haar meester alle kindjes bijeen aan het “rapen” was omdat ze bijna moesten zingen.
Enfin, eind goed al goed 🙂 Zelie heeft, samen met alle kindjes van het eerste, een mooie zangprestatie neergezet en van de ouders werd ook een deelname gevraagd: we moesten de gebaren van een liedje meedoen. Uiteraard heb ik daaraan enthousiast meegedaan, waarschijnlijk tot hilariteit van de moeders die naast mij stonden.
Behalve dus de kleine probleempjes van missende kinderen was het een zeer leuke dag. De kinderen hebben zich goed geamuseerd, ik heb gezellig kunnen bijkletsen met een aantal moeders die ik ondertussen al een beetje ken en Michel heeft volop foto’s getrokken en filmpjes gemaakt.
Op naar volgend jaar.
Anna begint ’s avonds al wat langer te slapen: maandag- en dinsdagnacht telkens 4 uur aan een stuk tussen de voedingen en gisteren heeft ze zelfs 6 uur tussen twee voedingen geslapen en dan 4 uur tot de volgende. Ik heb er dus goede hoop in dat ze, net als Jan, snel haar 8 Ã 9 uur zal slapen en ik dus een volledige nacht zal hebben.
Dus toen ik haar vanavond in haar bedje legde was het de bedoeling om er zelf ook vlug in te kruipen, maar dat was buiten mijn twee zonen gerekend.
Rond 21u is Jan beginnen wenen. Michel is niet thuis vanavond dus moest ik er naartoe. Gesust, tuutje gegeven en hij sliep terug … dacht ik. Tot een paar minuten later. Opnieuw hetzelfde scenario. Dat heeft zich zo’n 5 keer herhaald tot hij dus goed wakker was. Uiteindelijk heb ik hem er eventjes uitgenomen, siroop gegeven (hij hoest nogal hard) en er terug in gestoken en, wonder boven wonder, sindsdien heb ik hem niet meer gehoord.
Het was ondertussen 22u en ik maakte mij op om eindelijk te gaan slapen maar ik hoorde opnieuw geween: Louis deze keer. Naar boven, getroost (hij was eigenlijk niet echt wakker), stil, terug naar beneden en een beetje later: opnieuw. Enfin, lang verhaal kort: ik heb er hem 5 minuten geleden ook maar uit gehaald om hem te troosten en zeker te zijn dat hij nu wel wakker was.
Hij is nu net opnieuw gaan slapen en ik ga nu voor de derde keer proberen in mijnen nest te kruipen. Van de 6 uur die Anna gisteren geslapen heeft blijven er nu nog een goede 3 over (Ã ls ze al 6 uur zal slapen vanavond).
Dus op hoop van zege dat Zelie nu niet begint te wenen 🙂
Ik had het er al over gehad (en Michel ook): het probleem Jan en slapengaan.
De laatste weken kan ik Jan niet meer in bed krijgen. Of beter, ik krijg hem (meestal) zonder al te veel problemen in bed, maar eens hij er in zit begint hij te wenen. De enige die hem dan nog stil krijgt is Michel.
Maar de weinige keren dat Michel er niet was ging het wel: geen geween, geen gekrijs, braaf in bed en geen kik meer.
Tot vanavond. Michel was een beetje later thuis dan normaal, dus moest ik Jan alleen in bed steken. Hij ging zonder morren naar boven, ging mooi aan zijn bedje staan en ik kreeg hem in zijn bed en zijn slaapzak zonder probleem. So far so good.
En toen begon het: eerst vroeg hij een Nijntje boekje, dan nog een, dan nog een tuutje (zijn normale “ritueel”) en toen ik dan zei dat het genoeg was en de deur dicht deed begon het: niet wenen maar krijsen. Ik ben een paar keer nog naar boven gegaan om het te proberen troosten maar niets hielp.
Uiteindelijk is Michel 25 minuten later thuisgekomen en heeft hij zijn “magic touch” kunnen doen: één seconde in de kamer en het was muisstil.
Ik vraag mij af hoe lang het zo nog gaat duren vooraleer ik hem weer zonder problemen in bed ga krijgen … of vooraleer Michel’s “magic touch” ook niet meer zal werken.
Morgen is de paasvakantie voorbij. Zelie en Louis zijn daarover zeer gelukkig. Ze gaan zeer graag naar school en toen ze de vakantie begonnen waren ze eigenlijk niet zo tevreden om twee weken geen school te hebben.
Het probleem met vakantie is echter dat de hele routine van de kinderen om zeep is: langer opblijven, uitslapen, ’s ochtends eerst TV kijken vooraleer te ontbijten, … en dat ontdoe je niet zomaar de laatste avond.
De vorige dagen was het niet echt mogelijk om de routine opnieuw in te voeren, vooral gezien er gisteren nog volop gevierd werd voor Pasen en Louis’ verjaardag. Vanavond aten we dan nog (te) laat ook zodat er zelfs geen mogelijkheid was om te proberen hen nog “op tijd” in bed te krijgen. Uiteindelijk is het een uur later geworden dan tijdens normale schooldagen.
Bij Jan is dat ergens een beetje goed want die valt dan zo goed als onmiddellijk in slaap. Gezien Zelie en Louis nu gewoon zijn om wat langer op te blijven én gezien ze nogal opgewonden waren dat het morgen weer school was ging het bij hen heel wat moeilijker.
Onverwacht kregen we dan vanavond nog bezoek van een oude vriend van Michel en een beetje later kwam Michel’s vader ook nog eventjes langs. Uiteraard hadden onze twee apen boven gehoord dat er mensen waren. Heel “toevallig” moest Zelie dus naar toilet en we hoorden haar zo oerend traag over en weer lopen naar het toilet. We hebben haar dan maar gevraagd of ze nog eens goede avond wou komen zeggen en dat moesten wij geen twee keer zeggen natuurlijk. Twee seconden later hoorden we opnieuw gekraak bovenaan de trap: Louis uiteraard. Of hij ook wou slaapwel komen zeggen en daar was hij al.
Ze zijn dus nog eventjes beneden gekomen en moesten rap weer gaan slapen. Maar eens bovenaan de trap hooden we dat ze stilstonden (en begonnen fluisteren). Wij zeggen dat het genoeg geweest was en dat ze NU moesten gaan slapen en het was toen stil … of toch voor een paar minuten. Uiteindelijk ben ik nog eens naar boven moeten gaan en heb gezegd dat Louis nu maar naar beneden moest gaan slapen. “Maar ik wil flink zijn” zei hij. Ik zei dat hij al tijd genoeg had gehad om flink te zijn en dat hij dat niet gedaan had. “Maar ik ga nu echt flink zijn”. Ik heb hem dus nog maar een kans gegeven en die hebben ze blijkbaar alletwee aangegrepen: sindsdien zijn ze stilgevallen.
Morgen zullen er kleine oogjes zijn en kindjes die zagen dat ze nog moe zijn. Tegen het einde van de week zal de schoolroutine weer volledig geïnstalleerd zijn.
Deze ochtend een zeer schoon zicht: de drie kindjes zaten samen op het bankje. Eerst Zelie, Jan ernaast en Louis naast Jan, terwijl Zelie één na één de boekjes van Nijntje aan het voorlezen was.
Jan en Louis waren gefascineerd aan het luisteren en toen Zelie eventjes naar het toilet moest riep Jan “Elie, poepe sjit”.
Aandoenlijk.
Ik had het briljante idee deze namiddag om de kinderen spaghettisaus te laten maken. Bruno had het mij voorgedaan en toen ik onlangs op Vitaya Luis zag koken (amper 5) dacht ik: dat kunnen de mijne ook.
Om even te specifiëren: “de kinderen” zijn uiteraard alleen de twee oudste. Jan mocht toekijken, net zoals (grotendeels) mama.
Begonnen met de ajuinen. Ik deed de kroontjes er af en de kinderen pelden ze met de blote hand. Daarna toonde ik hen hoe de ajuinen te snijden en na een paar pogingen ging het verassend vlot. Louis deed het zelfs beter dan Zelie en geen enkele vinger ging bloeden.
Jan wou absoluut ook helpen dus heb ik hem dan ook maar een ajuin gegeven en een bot mes en hij was ook gelukkig. Achteraf heb ik zijn “hakwerk” ook maar fijngemaakt en in de pot gedaan.
Eens de ajuinen gesneden hebben ze elk hun stoel aan het vuur gezet: terwijl Louis in de pot roerde om de ajuinen glazig te bakken deed Zelie het vlees in de pan om te bakken. Ondertussen wastte ik de paddestoelen. Eens de uien gedaan deed Louis er de tomaten bij.
So far so good.
En toen ging het mis.
Niet zozeer met de kinderen (die deden het zeer goed) maar eerder met mezelf en Jan.
Enerzijds had Jan namelijk ook zijn stoel bij het vuur geschoven zodat hij zou kunnen meedoen. Hij kon gelukkig niet aan het vuur, evenwel wel aan de doos eieren die naast het vuur staan (mijn fout uiteraard: ik had dat over het hoofd gezien).
Eventjes niet opgelet en daar lagen de eieren op de grond: drie gebroken eieren en één nog volledig gebleven.
Op het moment dat ik dat ontdekte werd Anna net wakker. Michel hield haar bij, maar haar gehuil was niet te stoppen: hij kan haar nu eenmaal geen eten geven. Ik werd dus redelijk nerveus omdat het nu vooruit moest gaan.
Terwijl ik de eieren begon op te kuisen morstte Louis saus op Zelie (een beetje te heftig geroerd) wat ruzie tot gevolg had en ik dus nog nerveuzer werd.
Ik heb de kookpoging dan maar stopgezet en Zelie naar boven gestuurd om een andere broek aan te doen. Jan en Louis zijn (gelukkig) meegegaan en ik heb dan in de rapte de boel opgekuist om dan Anna eten te gaan geven.
Later ben ik dan (alleen) teruggegaan om de saus af te werken.
De eerste poging was dus geen volledig succes maar ook geen totale mislukking. Morgen eens proberen om cake te maken?
Nu Jan een dagje (zo goed als) alleen thuis is richt hij zich tot papa met boekjes.
Heel leuk. Raar ook een beetje want de andere twee komen altijd bij mij om te lezen en Jan gaat automatisch direct naar papa.
En als één boekje is uitgelezen trekt hij weer naar boven om een volgend boekje te halen terwijl hij het vorige boekje netjes terugzet. Zijn attentiespan is er op de laatste twee weken (net zoals de rest van zijn ontwikkeling dus) zeer goed op vooruit gegaan.
Weer niet gelukt. Wilt ge dan eens slaap inhalen en dan wordt er uiteraard een kind ziek. Jan opnieuw.
Niets ernstig, gewoon verkouden (denk ik) met een beetje koorts. Alhoewel. Een “beetje” is relatief uiteraard: gisterennamiddag was dat toch 39,4° C. Vandaag daarentegen is hij nog niet boven de 37,8° C gegaan, dus niets zorgenwekkends.
Hij gedraagt zich anders totaal niet ziek: zelfs met zijn 39° was hij nog altijd vrolijk en zeer actief. Ware het niet voor zijn knalrode kaken, we hadden eigenlijk nooit iets gemerkt.
Dus van slapen is nog niets in huis gekomen: als Jan er niet was, was Anna er wel (ze hebben het gelukt om NIET samen te slapen deze namiddag) en omgekeerd.
Morgen zijn alle kindjes weer thuis. Met een beetje geluk kan ik meedutten met Jan en alsnog een beetje slapen maar als ik op vandaag mag afgaan zal dat wel weer niets worden.
Och ja, er is altijd nog volgende week hé (en de week daarna, en daarna …).
Ik had gelezen dat er de mogelijkheid bestond dat, wanneer er een nieuw kindje bijkomt, de (tot dan toe) jongste van het gezin wel eens een teruggang zou kunnen maken: niet meer kunnen (willen?) praten, opnieuw beginnen kruipen wanneer ze eigenlijk al kunnen lopen, … dergelijke dingen.
Bij Jan is het eerder het tegenovergestelde.
Michel had er al over geschreven en vandaag viel het mij ook enorm op welk een grote sprong vooruit Jan heeft gemaakt sinds ik bevallen ben.
Hij praat meer en duidelijker (nog niet altijd duidelijk maar wel duidelijker dan voordien) in bijna volzinnen. Hij weet veel beter wat hij wil en hoe het duidelijk te maken, hij is effectief aanhankelijker, huilt ook rapper en harder maar het is direct weer over als hij een knuffel krijgt.
En deze morgen was er een “doorbraak” op tutengebied.
Bij Zelie en Louis hebben we een relatief strikt tutenbeleid gevolgd: een tuutje overdag mocht tot (maximaal) anderhalf jaar en daarna moest het tuutje in bed blijven: enkel en alleen nog om te slapen. Dat lukte zonder veel problemen.
Bij Jan hebben we (uiteraard) hetzelfde geprobeerd maar tot vandaag lukte dat niet echt. Niet dat hij zijn tuut nog kreeg overdag, maar in plaats van dat hij ze zelf in zijn bed liet moesten wij ze verstoppen eens hij ze uit zijn mond nam.
Een paar dagen geleden hebben we hem al kunnen overtuigen om zijn tuut op de tafel achter te laten (samen met zijn knuffel) nadat hij ontbeten had. De eerste dag heeft hij ze nog een tweetal keer terug genomen vooraleer ze voorgoed achter te laten, maar vanaf dag twee liet hij ze gewoon liggen. Voor de zekerheid nam ik ze dan direct weg en legde ze in zijn bed maar uiteindelijk vroeg hij er niet achter.
Deze ochtend was hij zijn tuut in zijn bed vergeten. Toen we zo’n half uur beneden waren vroeg hij plots waar zijn tuut was. “In bed” zei ik en toen zeurde hij eerst tweemaal om zijn tuutje te krijgen om dan de derde keer te zeggen “tuutje bed”. Hij keek toen naar zijn beer (knuffel) en zei toen “beertje ook bed?” en ik bevestigde dat beertje ook in bed mocht blijven. Hij is toen alleen naar zijn kamer gegaan en heeft zijn beer ook in bed gelegd. Ik was er nochtans van overtuigd dat hij met beer én tuut naar beneden zou komen maar niet dus.
Een “doorbraakje” dus.
Volgende stap: tuut volledig afgeven.