Tag: Kado

Oh kadooh!

Ha. Ik heb nog niet gezegd wat een leuk kadoo ik gekregen heb voor mijnen verjaardag van den anderen. Nu, mensen die ook bij hem lezen zullen het eigenlijk al weten, maar datoeternietoe.

Op de avond van mijn verjaardag hadden wij vergadering van het Project en daarvoor komen we dan wel eens samen om eerst iets te eten. Hij was er al, toen ik toekwam en eens ik neerzat gaf hij mijn kadoos. Jawel, met een ‘s’ erachter.

Eerst een doos pralines van Neuheus. Met chocolade te geven zit ge altijd veilig bij mij. Eerste kadoo geslaagd dus. Daarna volgde een kleinere doos. Er stond een foto van John Lennon op en toen dacht ik eerst ‘de verzamelde collectie van de Beatles?’ maar dat werd direct verworpen wegens te klein om CD’s te kunnen zijn. Doosje open gedaan en wat zat daarin? Een I-pod touch, al gevuld met mijn lievelingsfilms, leuke series en tientallen foto’s van de kinderen.

Of ik er al geniet van gehad heb? En of. Series bekijk ik op de trein van en naar het werk. Daarvoor bekeek ik mijn series op mijn computer, maar dat was zo omslachtig. De computer moest opgestart worden en dat duurde wel even (paswoorden, opladen, folders openen, programma’s openen, …). De kwaliteit was dan wel goed, maar ik moest regelmatig mijn muis bewegen of ik zat met een zwart scherm. En met zo’n open laptop rondlopen is ook niet echt handig.

Met de I-pod is er dus geen enkel probleem meer. Open in een wip. Zonder problemen en wachten switchen tussen muziek en video. Het dingske kan handig weggestoken worden en nu heb ik altijd foto’s van de kinderen bij om erover te kunnen ‘stoefen’.

Mijn zoetje weet toch altijd leuke kadoos te kiezen (én het zou een tweedehands zijn zodat ik ook een beetje gerustgesteld ben kwestie van de prijs en zo).

De tijd van het jaar

Het is weer zover: de lente komt in het land, de communiefeestjes (en andere feestjes) zijn weer begonnen en dan wordt het tijd voor nieuwe schoenen voor de kinderen.

De winterschoenen zijn niet alleen rot versleten. Zo van die lompe kloefen onder zomerkledij gaan niet. De schoenen van vorig jaar zijn uiteraard te klein (alhoewel ze hun sandalen al weer gedragen hebben, maar dat is open hé vanvoren) en dus besloot ik dat het tijd werd om op schoenenjacht te gaan vandaag.

Ik heb gewacht tot Anna in bed lag: voor haar had ik al schoenen gekocht in januari, toen een kinderschoenenwinkel totale uitverkoop deed en er daar ook zomercollectie in zat. Eén paar schoenen en een paar sandalen en zij kon al de zomer beginnen. De drie anderen dus nog niet.

Eens Anna in bed lag dus de fiets genomen met de drie oudsten. Een paar weken geleden per toeval een winkel ontdekt waar ze einde reeksen verkochten en dus eerst daar naartoe getogen. En geluk gehad: zowel Zelie als Louis vonden er hun gading voor schoenen én sandalen. Voor Jan een mooi paar schoenen gevonden, maar de sandalen ontbraken: in zijn maat was het toch maar zeer nipt (alsof het een maat minder was) en een maat groter was dan direct véél te groot. Maar vijf paar schoenen voor € 220 is mooi meegenomen.

Behalve schoenen moest ik nog een lader kopen voor mijn fotoapparaat. Den anderen heeft namelijk een handig dingetje meegenomen uit Miami, maar gezien de lader een Amerikaans stopcontact nodig heeft, moet ik dus een andere lader kopen (of zo’n stopcontact vinden dat kan converteren). Wijle weer de fiets op naar de Fnac … die gesloten bleek voor 2 mei.

Dan maar terug naar huis, of neen: eerst langs de speelgoedwinkel. Die communiefeesten, dat is namelijk geen foefke om op schoenenjacht te kunnen gaan, dat is een feit. De oudste zoon van mijn nicht A. doet namelijk morgen zijn eerste communie en dus moesten wij nog een kadootje hebben. In de speelgoedwinkel toch maar eerst eens gebeld naar zijn mama, kwestie van toch niets mee te hebben waar hij toch niet zou mee spelen, en nog goed ook: hij had liever iets om te lezen.

Van de speelgoedwinkel naar de boekenwinkel om te gaan zien of ze de boeken hadden die ik wou kopen. Onderweg passeerden we nog een kinderwinkel van einde reeksen waar ze ook schoenen hadden en ben ik rap even gestopt om te zien of ze daar dan wel sandalen hadden voor Jan en joepie! we hadden geluk: één paar in zijn maat die nog mooi waren ook. Verkocht dus. Hop terug de fiets op en verder naar de boekhandel.

Zoals zovele kindjes (Zelie en Louis niet in het minst) leest achterneefje B. graag Geronimo Stilton. Hij heeft al Fantasia I en II en dus wou ik hem Fantasia III kopen (gelukt) en Reis door de tijd (niet gelukt). Niet getreurd, er zijn nog boekhandels en dus zouden we wel ergens anders geluk hebben. Maar toen we buitenkwamen begon het eerst zachtjes te regenen. Valt nog mee, dacht ik zo, en we maakten de fietsen los. Maar ze waren nog niet goed en wel los of de zachte regen veranderde in een plensbui van jewelste en gezien we geen van allen regenjassen aanhadden zijn we maar gaan schuilen, eerst onder een luifel van een (volzette) brasserie en daarna terug in de boekhandel. Het was mij namelijk ingevallen dat achterneefje B. graag voetbalt én dat er een voetbalboekje is van G.S. dus zijn we dat maar gaan halen.

Eens terug buiten de boekhandel was het eindelijk zo goed als opgehouden met regenen en zijn we vertrokken naar de zusterwinkel van de eerste boekhandel om te kijken of zij toch niet Reis door de tijd hadden en we hadden geluk: daar hadden zij wel nog een exemplaar.

En zo waren wij twee uur na ons vertrek weer thuis met alles wat we nodig hadden. We kunnen morgen met een gerust hart naar het feest en schoensgewijs mag de zomer (of zelfs maar de lente) nu wel beginnen.

De dag nadien

Gisterenavond thuisgekomen na twee avonden te vieren. Het was laat geweest en het was al laat toen we thuiskwamen dus heb ik gisteren de boel maar de boel gelaten.

Vandaag daarentegen moet er orde op zaken worden gesteld. De kadootjes uit de zakken gehaald, alles op zijn plaats gezet, de valies leeggehaald, gewassen maar vooral: opgeruimd.

Voor we vertrokken hebben Zelie en Louis nog nieuwe kaften gemaakt voor hun nieuwjaarsbrieven. Ik was zo stom geweest om een heleboel glitters en pailletten te kopen om hun werkjes te versieren.

Stom, ja, want toen we ’s avonds moesten vertrekken was het een ravage in de speelkamer: glitter overal op de grond, pailletten uitgestrooid, lijm overal, … enfin, ik moet er geen tekeningetje bij maken.

Deze voormiddag dus ook de kinderen aan het werk gezet want vooraleer ik de boel bijeen kon vegen moest eerst al het speelgoed opgeruimd worden, iets wat ze sinds Sinterklaas zijn bezoek weeral eens nagelaten hadden.

Het is zo goed als volledig gedaan. Bijna alle kadootjes hebben een plaats gekregen, de kinderen hebben alles mooi opgeruimd, de grootste ravage is opgeruimd. ‘Bijna’ is het woord ook want die glitters, dat kruipt overal op en tussen. Het zal nog maanden duren vooraleer de laatste glitter weg zal zijn (als het geen jaren zullen worden).

Nu een beetje voortdoen met de strijk: ondertussen weeral drie machines erbij sinds mijn laatste keer dus heb ik weer kleren te strijken voor Louis én heb ik er weer een pak bij voor Jan.

Kssh Sandra, kssh! Doe voort!

Kadootjes

Ben nu bezig met de dingen die Michel kocht te verpakken. Ik vind dat namelijk wreed wijs, kadootjes maken (en zo zijn de taken mooi verdeeld want kadootjes zoeken, dat vind ik al een pak minder leuk, bang verkeerd te kopen en zo).

Ik besteed daar uitgebreid mijn tijd aan, al ruim op voorhand. Weken, soms maanden vooraf kijk ik al naar het verpakkingspapier, naar de linten, strikken en andere soort versieringskes. Uiteindelijk probeer ik een eenvormige combinatie te vinden of beter, een geassocieerde combinatie. Als ik meer dan één papier koop is het allemaal in dezelfde kleurencombinatie en alle linten enzo zijn uiteraard complementair.

Eigenlijk probeer ik één pakpapier te hebben. Ik vind dat wreed mooi als al mijn kadootjes er op het eerste zicht gelijk uitzien. Het verschil maak ik hem dan in de bijkomende versiering.

Het inpakken zelf moet zorgvuldig gebeuren: geen extra plooien, mooi aangesloten verpakking zonder bubbels waar die niet moeten zijn, een miniem gebruik aan plakband (zooo lelijk dat dat is dus zo spaarzaam mogelijk gebruiken) en zelfs de zeer moeilijk in te pakken voorwerpen probeer ik toch zo mooi mogelijk in te pakken zodat het geen zootje wordt.

Dat ben ik dus. Een prutser die het graag goed doet (als ik dan iets doe hé).

Dus waar ik mij eindeloos in kan opjagen zijn de winkels waar alles raprap gaat en slordigslordig. Winkeljuffrouwen en -heren die zich de moeite niet doen om voor deze speciale periode een extra inspanning te doen. Winkels waar ze geen speciaal papier ingedaan hebben, geen extra lintje willen rond het pakje doen en vooral: lelijke pakjes maken. Dan heb ik zoveel goesting om die mensen te zeggen van ‘Stop er alstublieft mee. Geef mij dienen boel, ik zal het zelf wel doen’.

Want ik voel mij beschaamd in hun plaats om zo’n pakjes af te geven.

Vroeger, toen ik nog thuis in Oudenaarde woonde, was er zo’n chique winkel waar ik eigenlijk mijn best deed om er iets te kopen voor mijn moeder. Niet alleen wist ik dat ze daar haar goesting zouden hebben, maar elk kadootje was een kunstwerkje op zich, eigenlijk gedurende het hele jaar, maar nog meer tijdens de eindejaarsperiode. Je kreeg al spijt dat dat kapot zou gemaakt worden.

Och ja, als dat uiteindelijk alles is waaraan ik mij erger tijdens de feestdagen (en dat is het ook), dan mag ik me eigenlijk al wreed gelukkig prijzen 🙂

Kado’s

Vandaag een mailtje met de vraag

“Wat zou jij tof vinden dat je gasten kregen (resp 2jarig meisje en 5jarige jongen) en wat zouden ze zelf leuk vinden om te krijgen? (en dit voor de sint en kerst) wij dachten hier aan; een loopautootje en een theaterticket.”

Ik heb dus een beetje aan brainstorming zitten doen en dit was mijn antwoord:

“Ja, ik bekijk dat eigenlijk altijd in de winkel en doe zo mijn ‘inspiratie’ op. Dat en de verlanglijstjes van de kinderen zelf natuurlijk, want hoe origineel je ook wil zijn, kinderen weten nog echt het beste wat ze leuk vinden.

Het moet vooral tastbaar zijn, als in: onmiddellijk kunnen vastnemen en er mee kunnen spelen. Een theaterticket zal wel leuk zijn maar als kado voor onder de kerstboom is het wat ‘vaag’ voor een 5-jarige. Het is iets dat later komt en hij zal zich afvragen welk kado hij nu krijgt.

Onze Louis is 5 en vind momenteel volgende dingen de max: rubberen beesten (dino’s, dolfijnen, haaien, hagedis, …), ongeacht de grootte. Alles met dino’s. Hij kreeg nu bv. een dino gehad waarvan de kop beweegt en de kaken bijten en het een luide brul laat horen. Fantastisch vind hij dat.

Hij kreeg dit jaar ook een skateboard en een verkleedpak om voor ridder te kunnen spelen (harnas, schild, zwaard, …). Alles met ridders en draken vindt hij trouwens ook wreed wijs. Als je bv. voor het ticket zou gaan, geef dan sowieso iets kleins bij. In de Colruyt heb je van die zakjes met een 10-tal diertjes in voor een kleine 5 euro. Er zijn er van vissen en wilde dieren. Altijd een hit. Het moet niet veel kosten, als het maar iets is dat hun interesseert.

Jan is nu bijna 3 en hij heeft een fietsje met steunwieletjes gekregen. Voor een loopwagentje is een 2-jarige misschien al een beetje groot: normaal gezien loopt ze al en gezien zo een wagentje eigenlijk dient om te leren lopen … Een leuk alternatief: een driewielertje of een poppenbuggy: op het een kan ze zelf rijden, met het ander kan ze lopen. Onze buggys worden hier door de jongens en meisjes gebruikt en er wordt vanalles in vervoerd, dus die gaan lang mee 🙂 Verder duplo’s (lego) zijn ook altijd leuk: de poppetjes vinden ze wreed wijs. Jan krijgt nu nog een paar diertjes (we hebben al hopen blokken) en daar zal hij lang zoet mee zijn want hij is dol op diertjes.

En wat ze normaal gezien altijd leuk vinden zijn de knutselpakketjes: parels om te rijgen of (wat wij nu gekocht hebben) om op figuurtjes te ‘plaatsen’ en dan te strijken, plasticine (altijd goed om de ouders op de kast te jagen want een enorme vuiligheid), kleurboeken, -stiften, -potloden. Ge kunt nooit genoeg stiften en zo hebben want die zijn binnen de kortste keren leeg. In de Colruyt of Dreamland is er zo een ganse sectie die samenhangt en ge kunt u niet inbeelden wat voor knutselkeuze er is.

De onze kijken ook graag naar TV (ik weet het, ik weet het :)) en ze krijgen dan ook DVD’s met hun lievelingsfilms (de oudsten zijn grote Disney fans), maar voor een 2-jarige is dat misschien nog wat te lang. Anderzijds: de afleveringen van Musti of Nijntje, Pingu, Bob de Bouwer, Plop…: net lang genoeg om de aandacht vast te houden van een 2-jarige.

En als je dan toch niets echt wil geven: een uitstapje naar de zoo, een bezoekje aan een speeltuin waar ze zich goed kunnen uitleven, eens naar het zwembad, …”

Dat was het voor onze jongens. Voor de meisjes was er het volgende.

Voor Anna, ondertussen ook al 8 maand, een stel blokken met een soort handvaatjes aan en vanalles op en aan: stoffen, spiegel, figuurtjes, … Alles om de tastzin te bevorderen. Ik vind kadoos voor een baby eigenlijk het moeilijkst maar hou er gewoon rekening mee dat ze graag dingen in hun mond steken en hoe meer verschillende texturen iets heeft, hoe leuker.

Zelie weet inmiddels heel goed wat ze wil. Ze is 7jaar, dus wat wil je. Wat ze gekregen heeft: rolerblades (met bijhorende bescherming), DVD (ze had K3 gevraagd maar heeft De Kleine Zeemeermin gekregen, te delen met haar broer uiteraard), een nieuwe hoela-hoep (de derde, de vorige twee zijn rotversleten), een springtouw, parels om vanalles mee te doen (in zo’n knutseldoos met instructies om ingewikkeldere sieraden te maken). Wat ze nog gevraagd heeft: dingen om iets te leren, wat ik persoonlijk fantastisch vind. Maar ‘leren’ is meer Michel zijn gebied dus heb ik hem de opdracht gegeven om voor kerst iets te zoeken.

Dan heb ik nog het gezelschapspel ‘wie is het’ gekocht zodat Zelie en Louis samen kunnen spelen. Elk jaar zit er wel ergens een gezelschapspel tussen: goed om ze een beetje samen te leren spelen en regels te respecteren, alhoewel ze hun eigen regels uiteindelijk wel uitvinden hoor.

Voila, kwa ideeën kan dat wel tellen. Volgend jaar meer.