Tag: Kamp

Alice

Voor het Project schreef ik een artikeltje over de familiedag vandaag in het MSK. Toen ik dat aan het schrijven was zag ik dat er ook workshops gegeven werden en gezien Louis en Zelie toch wel graag knutselen dacht ik: ik schrijf ons in en dat zullen ze wel wijs vinden.

Mailke naar het MSK, antwoord terug zodat ze de namen en geboortedata van de kinderen zouden weten, toen mijn frank viel dat Zelie vandaag op scoutskamp zou zijn. Mailke terug dus met de mededeling dat ik met één kind zou komen ipv twee en dus Louis zijn gegevens doorgespeeld.

Vertellen aan Louis: hé Louis, wijs hé? Euh, neen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik heb daar geen goesting in.

Lap! Dan maar over een andere boeg gegooid: maar Louis, ’t is gewoon met mij alleen. Gij en ik. Geen Jan, geen Anna, geen Zelie. Gewoon iets dat wij met ons tweetjes gaan doen. En toen klaarde zijn gezichtje helemaal op en begon hij te stralen van blijdschap: joepie! samen met mama! gans alleen!

Enfin, er is al over gesproken geweest de laatste dagen en ook afgeteld en deze middag stond hij (nogal letterlijk) te popelen om te vertrekken. Even gedacht dat ik met Jan een beetje problemen zou hebben, maar al bij al viel dat wreed mee (Jan begint er meer en meer gewoon aan te worden dat hij niet vastzit aan mij en af en toe bij papa moet blijven).

De workshop viel tegen, voor mij dan toch, maar voor Louis eigenlijk al veel minder. Hij heeft zich goed geamuseerd en we hebben het leuk gehad en uiteindelijk is dat het belangrijkste.

Michel ging deze namiddag kadootjes kopen en dus ben ik na de workshop Anna en Jan eerst komen halen om dan terug te keren naar het MSK. Uiteindelijk was het een familiedag en die workshop was maar één deeltje van een hele organisatie.

’t Was een zeer leuke namiddag die absoluut niet tegenviel. Bovendien waren we in zeer goed gezelschap (met zoon) zodat ik er ook niet volledig alleen voorstond en ook nog wat ‘klap’ had.

De kinderen waren goed moe deze avond, wat veel zegt, en vooral Anna dan: de sukkel had geen middagdutje gedaan en toen ik haar vanavond in bed stak protesteerde ze wel (dat doet ze de laatste weken eigenlijk altijd) maar er zat geen overtuiging meer in.

Morgen naar zee … misschien. Eerst Zelie gaan halen en zien hoe zij zich voelt na twee nachten kamp. Normaal gezien wordt daar niet al te veel geslapen dus als ze omvalt van vermoeidheid denk ik niet dat ik haar nog een dag ga meesleuren.

Snif: ze is weg

Kerstvakantie. Een leuke periode om gezellig samen te zijn. Puh! Vergeet het dus maar.

Om 16u moest ik vandaag met Zelie aan het scoutslokaal staan: ze vertrokken op ‘Kerstkamp’. Uiteindelijk heb ik haar en haar vriendin (samen met de mama) zelf nog naar het kamp gevoerd. Er moest aan carpooling gedaan worden en ik was dan maar vrijwilliger want zo zag ik 1. waar ze gingen verblijven en 2. hoe ik overmorgen moet rijden om haar terug af te halen.

Want ja, het Kerstkamp is overmorgen al gedaan. Eén volle dag zullen ze daar doorbrengen, twee nachten slapen (al is dat een eufimisme bij zulke gelegenheden) en overmorgen, 10u is het al afgelopen.

Gisteren was het nochtans een beetje paniek, alhoewel paniek een beetje overdreven is: wij waren ervan overtuigd dat het kamp deze ochtend om 10u begon. Gezien we gisteren maar rond 18u thuisgekomen waren en nog eerst moesten eten, werd het zeer kort dag om nog alles klaar te krijgen. Dus als zot beginnen strijken, dingen bij elkaar zoeken en Zelie haar kadootje gemaakt: ze moesten een zelfgemaakt kadootje meebrengen.

Pas deze ochtend viel mijn frank. Dat van die 10u, dat was toch om op te halen? Dus pas voor overmorgen? Vandaag, was dat niet in de namiddag afspraak? Zelie heeft enige tijd geleden haar brief voor het kamp zelf gelezen (en daarmee dus van de veilige  en ergens achtergelaten en dus kon ik dat niet nazien, maar er is altijd nog de telefoon. De leiding gebeld en de vriendelijke juffrouw langs de andere kant heeft mij onmiddellijk de brief nog eens doorgemaild zodat we weer alle details hadden. Een groot gemak, dat wel.

Afspraak dus deze namiddag, wat ons nog wat extra tijd gaf die we dus eigenlijk niet echt nodig hadden, maar wat wel maakte dat we ons deze ochtend niet hebben moeten opjagen om er op tijd te geraken.

Ze zit nu in Schellebelle, in een huisje waar (nog) geen verwarming was. Er zijn stapelbedden en Zelie heeft een bed bovenaan gekozen en daarna konden wij, de ouders, niet rap genoeg weg zijn (‘laat onze kop gerust’ was de overheersende blik van de kinderen).

Nog twee keer slapen en dan is ze terug.

Terug thuis

Deze ochtend om zes minuten voor negen vertrokken om de twee oudsten te gaan halen. Met dat schoon weer dat voorspeld werd was ik er niet gerust in, filegewijs dan, maar behalve een snelheidsbeperking tot in Drongen van 110km/u hebben we niets gemerkt van eventuele dagtoeristen. Het langst hebben we moeten wachten vanaf de oprit naar Adinkerke: het is dé oprit ook voor Plopsaland en dat kan je merken als je daar rond 10u aankomt.

We waren dus mooi op tijd en de kinderen waren zeer blij ons terug te zien maar ook een beetje triest om te moeten vertrekken.
Ze zijn een paar keer rondgegaan om toch maar zeker te zijn dat ze alle monitoren dag hadden gezegd en ik denk dat het toch zo’n half uur geduurd heeft vooraleer we eindelijk konden vertrekken.

Met dat het zo’n prachtig weer was besloten we aan zee te blijven en er een dagje van te maken. Eerst een wandelingetje op de dijk, een opblaasbaren krokodil en orka gekocht, zetels voor Michel en mijzelf, een hapje gaan eten en dan het strand op. Meer moet dat dus niet zijn voor de kinderen want ik had mij wel voorzien en de zandspeeltjes, extra handdoeken en zwemkostuums meegepakt.

De hele namiddag hebben we dus aan het strand doorgebracht en hebben we genoten van zon, zee en zand. Zelie heeft al niets schrik meer en gaat zo diep mogelijk de zee in. Louis gaat ook al ver maar bleef eigenlijk toch liever in het ondiepe op de orka dobberen. Jan had veel schrik in het begin en toch weer niet: hij deed niet liever dan naar de zee te gaan maar als hij er was kreeg hij schrik om er dieper in te gaan dan met zijn tenen. Maar na een tweetal uur is dat ook volledig over gegaan en sprong en liep hij erin zo rap hij kon of dobberde hij op de krokodil. Anna kon er niet genoeg van krijgen. De eerste kennismaking was een beetje verrassend maar eens ze de temperatuur en de golfjes gewoon was wou ze er niet meer uit.

We hebben er allemaal een mooi kleurtje bijgekregen (vooral Michel dan: een rood kleurtje) maar het was een zalige dag. In de late namiddag zijn we dan op het gemak teruggekeerd naar huis en eens in de auto zijn Anna en Jan (en Michel ook eigenlijk) prompt in slaap gevallen. Louis heeft ook een dutje gedaan maar hij bleef al iets langer wakker.

We hadden een ijsje beloofd en het was er niet meer van gekomen aan zee, dus heb ik dan na de boterhammetjes ’s avonds Jan een ijsje uit de diepvries gegeven en ben ik met Zelie en Louis, eens Jan en Anna in bed lagen, nog eens tot op de Patersholfeesten geweest om met hen een ijsje te eten. Ze zaten, na zo’n zware week, eigenlijk veel te laat in bed maar voor enen keer …

Missen

Wat ik voor mijzelf voorspeld had is uitgekomen: ’t is woensdag en ik begin de twee oudsten nu wel te missen. Nu ja, het helpt natuurlijk niet als Jan ’s morgens opstaat en dan telkens vraagt: ‘Heb ik veel geslapen?’

Toen hij dat eergisteren vroeg begreep ik het niet heel goed. Veel geslapen? Ja zeker, toch wel 12 uur. Toen ik dus ‘ja’ zei was hij doodcontent ‘Dan gaan we Zelie en Louis halen?’

Ah! Toen begreep ik het. We hadden aan Jan gezegd dat hij nog veel keer moest slapen en dat we dan Zelie en Louis zouden terug afhalen. Hij dacht duidelijk dat twee keer slapen voldoende was om als ‘veel’ gekwalificeerd te worden. We hebben dan maar de dagen op het bord getekend en elke morgen zetten we nu een kruisje op de dag dat we wakker worden zodat hij een beetje een zicht heeft op hoelang het nog zal duren.

Aftellen

Deze morgen kreeg ik nog een ‘domper’ op mijn niet-missen: een brief in de bus van Zelie. Ze schrijft o.a. dat ze ons niet mist, maar wel een brief van ons. Kwa eerlijkheid kan dat dus wel tellen, nietwaar :)Dus vanaf deze morgen zit ik af te tellen samen met Jan: nog drie keer slapen. Nog drie keer slapen.

Update: Hihi. Michel heeft dezelfde boodschap gekregen van Zelie maar in mailvorm. Ze heeft mij ook gemaild, maar daarin stond:

hallo mama
we hebben hier al veel gedaan.
het leukste is de computer (de leraar is peterpan van musical) !
ik moet nu weg! tot de volgende

Geen extra schuldgevoel voor mij. Oef!

Even naar zee en sebiet terug

’t Is weer die tijd van het jaar: ons twee oudsten hebben ons voor een week verlaten: ze zijn op kamp naar zee. Snif.

Gisteren als een gek kleren gesorteerd en gestreken en gewassen om toch maar alles klaar te hebben dat ze mee wouden nemen. Deze voormiddag was het dus kleren klaarleggen, zoeken, sorteren, markeren, lijstjes aanleggen, afchecken, in valiezen steken.

Direct na de middag was het dan gelukkig ietsje kalmer: alles was klaar geraakt net na het eten. We gingen dan nog gauw Louis zijn nieuwe fiets ophalen terwijl Anna sliep en wat bleek: platte batterij (weeral). Stom vals contact ook. Verdorie. Volgende week nog eens dringend bellen naar de garage dus om te zien of dat stom reservestuk nu nog niet binnen is. Want het is dan nog de tweede keer deze week.

Woensdag had ik het ook al zitten. Ik stond gelukkig geparkeerd rechttegenover een gebouw waar ze aan het renoveren zijn en de ganse schilderploeg had het gesputter van mijn motor gehoord. Ze zijn met zijn allen naar buiten gekomen om de auto in gang te duwen. Hilariteit bij de kinderen verzekerd, behalve bij Anna die doodsbenauwd was toen er een wildvreemde man op de plaats van haar mama kwam zitten.

Vandaag heb ik de hulp ingeroepen van iemand die ik ken met startkabels. Gelukkig was ze thuis én was ze in de mogelijkheid om te komen, anders waren we nooit op tijd weggeraakt naar zee: als ge op de mannen van touring moet wachten, op een zaterdag … en we hadden maar een uur.

De auto hebben we weer in gang gekregen, maar die fiets, dat is niet meer gelukt. We zijn wel op tijd kunnen vertrekken en dus zijn we ook op tijd toegekomen. Michel heeft Zelie geïnstalleerd, ikke Louis en dan was het weer de bijeenkomst beneden waar we ingelicht werden over de activiteiten die gaan komen.

Het afscheid was zoals gewoonlijk: dikke kus en knuffel en dan zo rap mogelijk weg, zo rap dat ze vergeten waren Jan goededag te zeggen en het ventje bleef beteutert achter. Dus ben ik met hem nog rap achter Zelie en Louis gelopen om alsnog salut te zeggen en we hadden geluk: we hebben ze nog net kunnen tegenhouden vooraleer ze op de trap naar boven verdwenen.

Jan vindt het allemaal een beetje raar. Hij vroeg vanavond of Louis daar dan een bed had? En Zelie ook? En hij had een groot bed hier maar Zelie en Louis hadden er geen daar want ze hadden hun groot bed hier 🙂 Logica van een driejarige dus. Want hij had het bed van Zelie en van Louis wel gezien daar, dus eigenlijk wist hij wel dat er een groot bed was, maar toch.

Een weekje alleen dus met Jan en Anna. Het zal hier een beetje stiller zijn in huis. De eerste dagen zal ik er van genieten, maar vanaf dinsdag zal het mij wel te stil zijn en dan wordt het aftellen naar zaterdag (maar zeven keer slapen meer, maar zeven keer slapen meer, …).

Homecoming

Deze ochtend mochten we Zelie terug halen van kamp.

Gezien we daar al om 10u moesten zijn was er van uitslapen geen sprake en na vorige nacht (trouwfeest: prachtige bruid, zowel kleed als kapsel, zeer leuk feest met goede muziek maar ook wel een beetje veel te laat) was dat eigenlijk geen sinecure. Wegens de trouw hebben de kinderen en ik bij mijn schoonouders geslapen en, wat thuis jammer genoeg niet gebeurd (hier zijn ze altijd wakker tegen half acht), is deze morgen daar uiteraard wel gebeurd: ze waren aan het uitslapen.

Toen ik dus geheel toevallig om 7u50 wakker werd had ik het eerst nog niet door dat het al zo laat was en gezien ik nog niets gehoord had van de jongens dacht ik dat het een uur vroeger was. Ik deed nog een paar seconden mijn ogen dicht en toen weer open om toch zeker te zijn dat ik het toch niet misgezien had.

In zeven haasten heb ik mij aangekleed. Ondertussen was Anna wakker geworden en zij keek vol interesse naar haar mama. Voor ik haar ging aankleden heb ik dan eerst de jongens wakker gemaakt en hen aangemaand er een beetje vaart achter te zetten. Met veel opjagen (en ook het nodige geroep) zijn we uiteindelijk daar om 8u25 kunnen vertrekken: een record zou ik zo zeggen. Rechtstreeks naar huis gereden om Michel op te halen die ondertussen naar de bakker ging om ontbijt voor in de auto.

Om 8u45 hebben we Gent verlaten en gezien ik nu zonder problemen wist waar naartoe en we zeer vlot konden doorrijden kwamen we daar om 10u05 toe (én geen enkele keer te snel gereden of iets illegaal gedaan én zelfs een korte plaspauze moeten inlassen).

Zelie heeft zich zeer goed gehad op kamp. Ze was dolenthousiast en vond het fantastisch. Het was haar laatste kamp met de kapoenen want in September gaat ze over naar de kabouters. Ze heeft nergens meer last van gehad en de leiding heeft ook niets gemerkt dat ze zich op enig moment slecht zou gevoeld hebben. Oef.

Ze was wel wreed vuil maar ik heb tot deze avond gewacht om haar grondig te wassen: eens thuis wou ze direct buiten spelen met de vriendjes in de straat, dus dan zou het toch niet de moeite geweest zijn. Vanavond heeft ze dus een zeer grondig wasbeurt gehad en heb ik haar tot in de kleinste plooitjes gecontroleerd: de leiding had gewaarschuwd dat er veel teken zaten in de bossen rond het terrein, dus of we de kinderen nog eens goed wouden controleren. Gelukkig niets gevonden en Zelie is, voor haar doen, vanavond redelijk vroeg gaan slapen (de broertjes ook trouwens), want alhoewel ze een zeer goed kamp had gehad, het was overduidelijk ook een zeer vermoeiend kamp geweest en de slaap zal ze goed kunnen gebruiken.

Ons gezinnetje is weer volledig en nog een weekje werken voor papa en dan is hij ook twee weken thuis. Weer iets om naar uit te kijken.

Gewenning

Ergens hoopt je dat je eraan went en eigenlijk weet je gewoon dat het nooit went.

De tweede avond op rij dat Zelie dus afwezig is en de eerste volledige dag. Nog twee keer slapen en we mogen haar weer ophalen. Dit jaar valt het nog erger op dan vorig jaar omdat Jan zich er nu van bewust is.

Gisterenavond, toen Jan moest gaan slapen, wou hij niet. We hadden Zelie nog niet afgehaald. Ik moest hem toen uitleggen dat ze niet naar huis zou komen. Dat ze op kamp ging blijven slapen. Hij begreep het niet goed.

Vandaag zei hij er niets van, maar deze avond was het weer hetzelfde. Ongeveer toch, want nu was het vooravond toen hij vroeg wanneer we Zelie gingen halen in plaats van voor het slapengaan.

Ik heb hem nog eens uitgelegd dat het nu nog maar twee keer slapen was en dat we dan Zelie zouden gaan halen. In hoeverre dat hij dat begrijpt, weet ik niet, maar ondertussen zeg ik het nog eens tegen mezelf ook: nog maar twee keer slapen.

Einde

Zaterdag mochten we ons kindjes terughalen van hun kamp aan zee.

We waren een beetje laat (toegekomen om 12u in plaats van 11u) en de kinderen waren wreed content om ons te zien: ze vlogen ons om de benen en niet alleen omdat we laat waren hoor 🙂

Maar na de eerste blijdschap kreeg ik van Zelie te horen dat ze eigenlijk niet naar huis wou: ze wou nog wat blijven. En eigenlijk vind ik dat niet zo erg: ik had dat ook en zo weet ik tenminste dat ze écht graag gaat, dat ze een leuke vakantie heeft gehad en haar goed geamseerd heeft.

Louis heeft wel niet gezegd dat hij nog wou blijven maar wel dat hij volgend jaar wil teruggaan, wat dus ook zeer positief is.

En wat ik ooh wel heel positief vond: de monitoren hadden alleen positieve dingen te vertellen over onze kinderen. Hoe lief Louis wel was en hoe vrolijk en behulpzaam Zelie was.
Zaterdag waren er dus twee gelukkige kindjes maar ook twee gelukkige ouders: zij zijn weer thuis.

Wachten

Ik zit hier met een knoop in mijn maag te wachten op een telefoontje.

Ze hadden namelijk gezegd dat ze zelf zouden bellen en dus wacht ik. Maar als ze niet gebeld hebben tegen 11u30 dan doe ik het zelf: het telefoonnummer ligt hier klaar. Ik moet het toch weten hé, en hoe vroeger hoe beter.

Wat ik moet weten?

Awel, of Louis nu op kamp blijft of niet. Indien niet moet ik hem vanamiddag gaan halen.

Dus ondertussen zit ik hier te wachten …

En als hij blijft: nog 5 keer slapen, nog 5 keer slapen, …

Update: ze gaan vannamiddag rond 15u bellen na bespreking van gans de groep. We blijven wachten…

Update 2: hij blijft. Hij amuseert zich en wil nog niet naar huis. Dus allemaal doen!