Tag: kinderen

Filmdag

Geen opruimen vandaag. Drie dagen opruimen én vakantie. Het is genoeg geweest, toch voor even en toch voor de kinderen. Ze hebben goed meegewerkt, maar ze mogen ook een beetje genieten van de vakantie.

En dus installeerden we ons vlak na het middageten (dat eens vroeger viel dan 14u) voor de TV met de eerste film van Lord of the Rings.

Louis zat er al een tijdje om te vragen en ik had er eerlijk gezegd mijn twijfels bij. Maar het mocht van den anderen en ik ging erbij zijn om uitleg te geven, dus we konden maar proberen.

En uiteindelijk vergeet ge soms dat kinderen dingen niet zien zoals volwassenen. Er bleek geen reden om ongerust te zijn.

Louis en Jan vonden het fantastisch. Zelie zat gebiologeerd te kijken en alleen Anna vond het soms eng, maar voor het grootste deel zat ook zij gewoon te kijken of te spelen (zij heeft nog aandachtsspanne van langer dan een aantal minuten).

Meer dan drie  uur film en als het gedaan was wilden ze direct verder kijken naar de andere films. Niet dat we dat gedaan hebben, maar het was toch een duidelijk teken dat ze er geen probleem mee hebben.

Morgen komen de kinderen van mijn nicht. Misschien dat zij geïnteresseerd zijn om mee te kijken naar de tweede film en zo niet, dan vinden we wel wat anders te doen.

Pop

Zelie heeft iets opgenomen van Ketnetpop en daar hebt ge gastjes tussen 10 en 15j die dus liedjes zingen.

O.a. Suzanne (VOF de Kunst) en Lieve kleine Piranha (Gorki) passeren de revue en dan vraag ik mij af, weten die gasten eigenlijk wel waarover ze zingen? Wie kiest in godsnaam de muziek.

(en hoe hard klink ik nu niet als een seut)

Verandering van spijs

Werkloos zijn is niet echt iets voor mij. Ik verdoe heel veel tijd met nietsdoen. Er is geen structuur en dan verlies ik mijzelf wel eens. Maar het betert. We zijn nu een maand ver en er worden eindelijk dingen gedaan (dingen naast werk zoeken hé).

Eén van de dingen die helpen is dat ik nu weer elke dag kook. Toen ik werkte aten de kinderen warm op school en ik kon in de kantine op het werk eten. Nu eten we dus weer allemaal warm thuis, enfin, de kinderen en ik dus want den anderen is niet op tijd thuis om al mee te eten.

De ochtenroutine is nu wel iets drukker, want er moeten nu vier lunchdozen klaargemaakt worden, maar dat nemen we er maar bij.

Het koken geeft mij dus een reden om iets te doen. Elke dag verse dingen kopen en dan zorgen dat het zo goed als klaar is tegen dat we thuiskomen zodat we niet te laat eten. En aangezien ik dan bezig ben, doe ik voort met andere dingen-die-moeten-gedaan-worden.

De stress van ‘wat eten we vandaag’ heb ik ook weggenomen: de kinderen krijgen hetzelfde menu als op school, maar dan door mij klaargemaakt. Zo heb ik maandag zelf voor het eerst een Beef Stroganoff gemaakt en het was blijkbaar zeer goed gelukt. Toch als ik mocht afgaan op de hoeveelheid de kinderen gegeten hebben.

Er zijn dus ook voordelen aan werkloos zijn, want koken, daar kunt ge mij echt niet mee straffen.

Lunch

Vanmiddag lunch met een mama wiens kinderen ook bij de onze op school zitten. Zij vier kinderen en wij ook en behalve ons beider jongsten, hebben ze een andere leeftijd.

Drie van haar vier kinderen zijn al getest als hoogbegaafd. Twee van de onze ook. Zij vermoed dat haar vierde ‘het ook wel zitten heeft’ en wij vermoeden dat van ons twee jongste ook. De tijd zal het uitwijzen, maar verbaasd zullen we dus niet zijn als het zo blijkt.

Een luxeprobleem voor velen, want ze zijn toch slim. Hoe kunnen wij nu te klagen hebben? Want al die kinderen met leerproblemen, dat is toch veel erger? Misschien wel, misschien niet. Ik kan er mij niet over uitspreken want de onze hebben dus geen leerproblemen. Alhoewel: Louis zijn tafels geleerd krijgen vorig jaar was een serieus probleem, dat gelukkig tijdig is opgelost geraakt, maar ook met zorg, op zijn maat.

Al deze inleiding om te zeggen dat na zo’n gesprekje met een andere mama, ik er eigenlijk nog bitter weinig van afweet, van dat hoogbegaafd zijn. Dat het misschien tijd wordt dat ik er eens grondig naar ga kijken, wat dat allemaal inhoudt en hoe er het best op te reageren.

Ik heb nu een beetje tijd, dus ik kan ze maar beter nuttig besteden.

Elk nadeel heeft zijn voordeel

Vandaag nog eens naar de kapper geweest. Alleen. Op het gemak.

Want als je werkt, dan lukt dat niet altijd om je niet te moeten opjagen om eens een kappersafspraak te doen. Meestal plande ik die tussen twee kinderactiviteiten door of na school, dus ofwel was het mij opjagen om op tijd buiten te zijn, ofwel was er meestal wel één of meerdere kinderen bij.

Deze middag dus niet. Op het gemak klaargemaakt, boekske mee, op tijd toegekomen, volkomen ontspannen. De kapper was laat, maar who cares, alle tijd van de wereld, niets om mij voor op te jagen. Als ge het nog niet doorhad, ik hou erg veel van kappersbezoeken, zo laten prutsen aan mij, op voorwaarde dat ik er dus ontspannen kan zitten.

Zalig gewoon.

Na schooltijd ben ik dan gepasseerd met de kinderen. Jan en Anna hadden dringend een knipbeurt nodig. Louis moest ook bijgetrimd worden.

Binnenkort eens foto’s, tenminste toch van de kinderen. Hoe ‘binnenkort’, dat zal van den anderen afhangen 🙂

Moh

14 dagen. Voorbij gevlogen. Eigenlijk 15 dagen. De eerste zaterdag wordt niet meegerekend wegens nog kinderactiviteiten die liepen.

De eerste dagen waren relatief kalm, maar vanaf de eerste woensdag is dat serieus veranderd. Kort: ik heb sinds Kerstavond zo’n 1000km gereden, dus dat zegt al wat.

Morgen gaan de kinderen terug naar school. Het zal raar doen, zo zelf niets moeten doen.

Pretstap

Een paar weken geleden kreeg ik dit in mijn mailbox:

Hallo!

Met de kerstvakantie bijna voor de deur, wordt het tijd om die vol te plannen met leuke dingen!

Wij gaan in de tweede week van de kerstvakantie op maandag of woensdag naar de Efteling […].

Zin om mee te gaan?

Ha! Pretparken, ik en de kinderen, altijd een goede combinatie, zolang ik maar niet op achtbanen moet (en dat moet dus niet als er andere volwassenen meegaan), dus zei ik volmondig ‘ja’.

De tweede week kwam dichterbij en de dag werd woensdag en dus was dat vandaag. Maar gisteren begon ik toch te twijfelen: veel regen en goed koud buiten en ‘ze’ voorspelden nog lagere temperaturen voor vandaag waardoor ik een beetje bang werd voor ijzel, dus, zouden we wel vertrekken?

Aan de telefoon nog over en weer gepalaverd en afgesproken dat we deze ochtend definitief zouden beslissen. Hoe dan ook was de afspraak om 9u30. Ontiegelijk vroeg zo tijdens de vakantie, maar de Efteling ligt dan ook niet direct naast de deur.

We waren een 10-tal minuten te laat maar eens op de plaats van afspraak aangekomen was de beslissing eigenlijk al genomen: Efteling, here we come. Aanwezigen: 3 volwassenen en 8 kinderen tussen 12j en 3,5j. Wij (= de volwassenen) zagen dat volledig zitten: zolang we tot 8 konden tellen ging het wel meevallen.

En ja, het weer zuigde big time, maar het was uiteindelijk niet zo erg als ik had gevreesd (geen gietende regen gehad, joepie!). Het was mijn eerste bezoek aan de Efteling en ik verschoot ook big time, want ondanks het afschuwelijke weer was er behoorlijk (als in ‘serieus’) veel volk. Waardoor ik mij afvroeg hoe belachelijk druk het daar dan wel niet moet zijn bij goed weer.

Het werd uiteindelijk een lange, vermoeiende, maar toch leuke dag: op sinds 7u45, vertrek rond 9u45 en terug in Gent om 22u45. Maar ik vond het een leuk park, zeker eentje om naar terug te keren en ik denk dat de kinderen daar absoluut akkoord mee zullen zijn … zolang we de volgende keer maar gaan als het droger is 🙂

Zo vliegen, maat

De Kerstvakantie is alweer halverwege en het is altijd hetzelfde met vakanties. Dan denkt ge dat dat lang duur, maar voor ge het weet is het voorbij.

Voor elke vakantie worden er altijd plannen gemaakt dat er vriendjes komen spelen en dat er bij vriendjes wordt gegaan, en meestal lukt dat dus niet. Want je wil zelf dingen doen en als daar dan nog andere afspraken bovenop komen loopt alles in het honderd.

Maar deze vakantie lukt het aardig om ook rekening te houden met de vriendjes. Vooral de vriendjes van de kinderen uiteraard, maar zelf lukt het toch ook wel om mensen te zien.

Gisteren zijn Louis en Jan op logement gegaan bij hun vriendinnetjes, ook twee zusjes. Twee kinderen minder, maar dat zou te kalm zijn en dus werd er direct gebeld naar een vriendinnetje van Zelie om hier te komen spelen. Michel zat achter zijn computer dus werd het een namiddag met vier vrouwen en het was gezellig: een beetje Wii-en, een wandeling in de stad met chocomelk en oliebollen, …

De jongens bleven de nacht weg en toen het vriendinnetje ‘s avonds naar huis was zijn wij met ons verkleinde gezin gaan eten bij onze vriendjes. Het werd veel te laat, maar als het gezellig is dan merkt ge dat zo gauw nog niet. De meisjes amuseerden zich en vooral Anna werd niet lastig, dus we keken niet zo direct op een minuutje.

Pas tegen middernacht thuis en uiteindelijk heb ik het de rest van de nacht mogen merken dat het toch wat te laat was geworden voor Anna: om het uur huilend wakker, of beter: zij huilde in haar slaap en ik was wakker. Veel geslapen heb ik dus niet, maar zoals den anderen het zo schoon kan zeggen: een kermis is een geseling waard.

Toen de jongens vandaag thuiskwamen bleven de vriendinnetjes ook hier. Zij blijven hier tot morgen en daarmee is de vriendjesmolen nog niet gedaan.

Overmorgen is er een verjaardagsfeestje voor Zelie en Louis, terwijl de jongsten bij mijn nicht de dag mogen doorbrengen. Ik blijf op het ‘feestje’ want ik moet van taxi spelen, maar dan kan ik ook nog een beetje met mijn vriendjes praten.

Woensdag is er dan een uitstap naar de Efteling voorzien, ook met vriendjes, dus duimen maar voor goed weer, of tenminste: droog weer.

Daarna is het weer donderdag en dus oudejaar, nieuwjaar volgt en dat vieren we in familie. Maar vanavond werd ik gebeld of Louis nog eens zou mogen gaan spelen en logeren bij een ander vriendje.  De enige mogelijkheid hiervoor is dus zaterdag, maar dat moet nog eens goed bekeken worden.

We kunnen alleszins niet klagen dat we niets gedaan zullen hebben deze vakantie.

Zalige Kerst

Aan u en de uwen (zo, dat is dan ook weer gedaan).

Kerstdag zelf wordt hier niet zo gevierd. Kerstavond daarentegen altijd. Vroeger was dat bij mijn ouders, maar sinds mijn mama overleden is gaan we ofwel bij mijn zus, ofwel bij mijn broer, afhankelijk van de wachtregeling bij mijn broer thuis (broer en schoonzus zijn allebei dokters, vandaar). Als ons huis redelijk afgewerkt geraakt, zal het dan ook wel eens bij ons lukken.

Gisteren trokken we dus richting Nederland want mijn broer ging deze ochtend voor twee dagen wacht op. Zoals altijd zeer lekker gegeten, want zowel broer als schoonzus kunnen zeer lekker koken. Genoten van het gezelschap. Bijgebabbeld en alles gewoon op het gemak en gezapig.

Vorig jaar hebben we de kadootjes afgeschaft voor de volwassenen wat een heel pak pre-kerst stress bespaart. Er waren enkel naar de kinderen om voor te kopen en kadootjes voor kinderen kopen vind ik makkelijker dan voor volwassenen. Zo te zien hebben we allemaal goed gekozen want er waren enkel blije gezichten.

Deze voormiddag teruggereden en dat was een pak minder leuk: veel smeltende sneeuw/regen en slecht zicht op de baan, dus anderhalf uur zeer gespannen in de auto gezeten, maar kijk, we zijn veilig thuis geraakt.

Nu even uitpuffen en de maag klaarmaken voor oudejaar.

Hopelijk hadden jullie een even leuke Kerstavond.

Perken

Er is weer een Wii in huis. Dingen met een spelleke testen of zo en dus heeft den anderen de Wii van op zijn werk een tijdje in bruikleen.

Dat ding is hier al eens binnen geweest en op een bepaald moment het ik het gewoon verbannen. Trop is teveel en zo. Ruzie, verwijten, gij hebt x minuten meer gespeeld dan mij, etc. Ik was het beu. Maar nu is hij dus terug.

Gisteren zat het er weer bovenhands op. Nochtans spelen ze nu een spelletje samen. Met hun drieën. ‘t Is niet alsof ze moeten wachten om zelf aan de beurt te zijn. Dus maken ze ruzie over andere dingen: wie welk peetje krijgt, of wie welke bonussen pakt of whatever. Het was op een bepaald moment zo erg dat Michel gewoon, midden in het spel, de TV heeft uit gezet.

Dat was de druppel en nu is er een limiet gezet op het kijken naar ‘schermen’, zij het de computer, TV of iets anders. Maximum 2u/dag en voor de rest moeten ze zich dus maar bezighouden.

Na wat protest (schrap dat maar: veel protest) hebben ze zich erbij neergelegd en kijk, dit was het resultaat deze middag:

Aan het knutselen

Zo rustig dat dat was. Op zo’n manier kijk ik echt uit naar de rest van de vakantie.