Tag: kinderen

Scharrelkinderen

Patricia vraagt of wij ook scharrelkinderen waren en daar kan ik volmondig ‘ja!’ op antwoorden.

Als kind woonde ik ook in het centrum, maar toen was Oudenaarde nog niet zo groot/druk als nu. Alhoewel, hoe druk het daar nu is kan ik eigenlijk niet meer weten want ik woon er al jaren niet meer. Maar terug naar vroeger.

Mijn ouders waren zelfstandigen en hadden een huis op de markt met een achteruitgang in de straat parallel ermee. Eén van de weinige huizen op de markt met een achteruitgang trouwens. Een luxe eigenlijk. We hadden ook een stadstuin(tje) waar het heel gezellig vertoeven was, maar echt groot om te ravotten was het niet. Dus trokken wij erop uit, ‘wij’ zijnde mijn broer, zus en ikzelf.

Altijd langs achter, natuurlijk, een straat die eigenlijk wreed kalm was. Dan de straat uit richting Begijnhof waar het zalig vertoeven was met veel gras, kleine straatjes, een afgebrokkelde muur waarachter nog een grasveld lag.

Dat begijnhof lag relatief vlakbij: anderhalve straat ver. Achter het begijnhof lag de kappersschool, nog zo’n favoriete plaats, want rond de gebouwen van de kapperschool lag er gras. Als ik het mij zelfs goed herinner kon je via het veldje achter het begijnhof zo naar de kappersschool.

Eens we een beetje ouder werden (of gewoon roeklozer/zelfstandiger) gingen we nog verder: langs de Schelde tot onder de brug van ‘de grote ring’. De wand daar liep schuin omhoog en dus klommen we daarop om er dan ongelooflijk hard weer af te lopen.

Als tieners waren we dan waarschijnlijk nog meer weg: de fiets op en dan naar de vrienden en vriendinnen.

Mijn kinderen zijn nu ook scharrelkinderen. Dat kan, zelfs in het centrum van Gent, want wij wonen op een woonerf. Het weer is nu weer aan het beter worden en er zijn hier nog (scharrel)kinderen in de buurt en ze beginnen weer allemaal buiten te komen en aan te bellen bij elkaar.

Wij als ouders zijn er niet bij als de kinderen buiten spelen. We komen af en toe eens kijken, maar echt toezicht wordt er niet gehouden. Als we kijken is het eerder voor iets praktisch (komen eten, is dit of dat al gedaan, …) dan om toezicht te houden. Nu blijven ze nog meestal in de straat, maar Zelie is al eens tot in het park geweest met haar vriendin van de straat. Binnenkort zal Louis dat ook wel willen doen.

Uiteraard houdt ik mijn hart vast, als ze daar buiten zijn maar ik herinner mij nog steeds het gevoel van onafhankelijkheid dat dat buitenspelen mij gaf en ook, het gevoel dat mijn ouders toch ongelooflijk veel vertrouwen in ons hadden, en dat is toch iets dat ik graag aan mijn kinderen ook wil meegeven.

En jullie? Waren jullie scharrelkinderen?

Leve de zon

Dat goed weer is toch zalig. Deze ochtend hadden we kaartjes gekocht om naar de Kijk- en Klankzondag te gaan in de Bijloke. De zon was uit en hoe beter om naar daar te gaan dan met de fiets. Alhoewel het eigenlijk nog bitter koud was, zo s’ ochtends, was het een zeer leuke rit.

Terugkomen was nog aangenamer: vroege namiddag, lekker warm en in zo’n weer naar huis fietsen is prachtig.

Eens thuis was er net nog een streepje zon voor de deur, dus heb ik onmiddellijk de stoel buiten gezet. Toen Anna dat zag, nam ze ook haar stoeltje om naast mij te komen zitten. Jan nam de step en ging als een halve wilde tekeer in de straat. Computer erbij en zo zat ik gezellig een artikeltje te schrijven voor het Project over onze ochtend.

En zo werd ik ‘ontdekt’ door de buren die er dan maar gezellig kwamen bijzitten. Mét koffie en taart. Het werkmoment werd afgerond en de burenbanden (nog meer) aangesmeed.

De dag werd afgerond in de tuin van mijn schoonouders: zeer leuk gezelschap, prachtige zon, meer taart en koffie. Wat kan een mens nog meer willen? Ah, ik weet het, en ik weet het, ik val in herhaling: nog veel meer zo’n dagen.

Even rust

Dit weekend was het digitale doe-beurs in Gent. Den anderen zat daar het hele weekend voor het Project, dus was ik alleen met de kinderen.

Zaterdagvoormiddag was er de normale routine en met Louis op weekend was dat toch één kind minder om rekening mee te moeten houden. ’s Namiddags, eens Zelie naar de scouts was, ben ik met Anna en Jan een bezoek gaan brengen aan hun papa. Ik wou wel eens zien wat er te doen was én er was daar kinderopvang en misschien zouden de kinderen dat wel leuk vinden.

En of ze het leuk vonden. Terwijl ik boven een beetje probeerde te helpen bleven zij gezellig beneden spelen. Ze waren lang ook de enige kinderen en er waren twee meisjes om op de kinderen te passen, dus hoe veel meer aandacht konden ze zich wel niet wensen?

Anna is twee keer naar boven gekomen om te kijken of we er nog waren, maar Jan hebben we niet gezien. Ze was telkens in gezelschap van één van de meisjes en dat meisje moest telkens wachten tot ze terug naar beneden zou gaan: papa of ik mochten dat niet doen.

Deze voormiddag zijn we dan met z’n allen (min papa dan) Louis gaan afhalen. Na hun bad en middageten heb ik de kinderen dan gewoon rechtstreeks naar de opvang daar gebracht: Jan en Anna vroegen om terug te gaan en Zelie en Louis wilden wel meegaan.

Terwijl zij daar waren (met papa dus wel een verdieping hoger) ben ik terug naar huis gegaan om eindelijk de cakejes te bakken die Anna dan morgen naar school zal meenemen voor haar verjaardag. Zo’n gemak zeg als de kinderen er niet zijn en gij dan kunt doorwerken. Maar ze hebben zich zo geamuseerd en toen ik hen terug ging afhalen waren ze teleurgesteld: nu al?

Toch leuk hé als iedereen content is.

Wishful thinking

Vandaag waren zowel Michel als ik ’thuis’. T.t.z. Michel had een afspraak met de medische sector en ik moest onder de middag in Brussel zijn. Maar ’s ochtends waren we dus thuis en ook in de namiddag. Twee belangrijke momenten voor de kinderen: het eerste om ze klaar te maken en naar school te brengen, het tweede om ze af te halen van school.

Als we dan zo eens thuis zijn in de vroege namiddag, dan is dat zo’n gemak. Geen over-en-weer gesleur met de kinderen om één (of meer) ervan naar één of andere activiteit te voeren. Neen: gewoon dat ene kind voeren terwijl de andere op het gemak thuis kunnen blijven bij Michel.

Geen gehaast om de kinderen te eten te geven. Gewoon op het gemak naar huis en gezellig aan tafel voor er weer iemand ergens naartoe moet.

Alles gewoon meer op het gemak, zowel voor mij als voor de kinderen. Tijd om te babbelen, te spelen, huiswerk te maken, te eten, in bad te gaan en gewoon te genieten van elkaar en elkaars gezelschap.

En dan droomt ge: moesten we nu eens geld genoeg hebben, zou het dan niet zalig zijn om gewoon thuis te blijven? Overdag te doen waar ge zin in hebt om dan vanaf 16u u volledig te kunnen focussen op de kinderen. Meer aan elkaar hebben en niet altijd zo haast haast haast van hier naar daar en van hot naar her.

Het zit er niet direct in, dat thuisblijven, maar ondertussen geniet ik toch maar extra van die zalige uitzonderlijke dagen dat we gewoon eens thuis zijn op een werkdag.

Druk weekend is nu voorbij

Ha! De titel zegt het.

Vrijdag heb ik in de voormiddag rondgereden om het probleempje met mijn vooruit op te lossen. Toen ik onlangs mijn verzekering moest betalen stond daar namelijk bij de dekking ‘glasbreuk’ en dus ging ik nog eens langs bij mijn makelaar om te zien of die ruit nu toch niet kon vervangen worden op kosten van de verzekering: ik betaal er uiteindelijk toch voor.

Nieuw telefoontje naar de verzekeringsmaatschappij. Er werd door hen geen enkele vraag gesteld over de oorzaak van de barst in de ruit en voor ik het wist hadden zij een dossier opgesteld en de nodige gegevens doorgegeven aan de garage om de ruit te laten herstellen op hun kosten. Jiha! dus want dat ging anders een serieuse streep door onze spaarrekening geweest zijn.

In de namiddag de kinderen gaan halen (zoals gewoonlijk), even thuis gepasseerd om dan naar Brussel te rijden voor het (nieuwjaars)bedrijfsfeestje op Michel zijn werk. De kinderen kijken daar wel naar uit want het stikt daar altijd van de kinderen en ze amuseren zich er rot, en persoonlijk vind ik het ook wel gezellig en kijk ik er naar uit. Plus, er is altijd lekker eten, wat mooi meegenomen is.

Zaterdag de gewone zaterdagdrukte met een extra: zoveel mogelijk voorbereiden voor het verjaardagsfeestje-van-Jan-en-Anna-voor-de-familie. Dus ’s ochtends Zelie haar ding laten doen en haar een cake laten maken, in de voormiddag zelf ook een cake gemaakt, in de namiddag de wekelijkse boodschappen gedaan inclusief deze ’s avonds en voor vandaag dus.

’s Avonds heb ik dan gekookt: bezoek van een zeer leuke dame met wie ik ’s avonds naar toneel zou gaan. Kwestie van op ons gemak te zijn had ik voorgesteld om vroeg te eten en dat zij bij ons zou komen want ik moest toch nog koken voor de kinderen.

Daarna een gezellige avond gehad. Het toneel op zich niet zo. Niet dat het slecht was, alleen bevreemdend en ik wist niet heel goed wat er van te denken. Er zaten leuke dingen in en ook minder leuke. Maar het gezelschap maakt altijd veel goed.

Deze ochtend dan vroeg uit de veren om de voorbereidingen voor het feest af te maken: taarten afhalen, pannenkoeken bakken, middagmaal maken (mijn vader kwam eten voor de rest toekwam) en alles klaarzetten voor de rest van de familie toekwam. En wat raadt ge: het is nog gelukt ook. Alles stond klaar toen de eerste de deur binnen kwamen. Het zal ook een eerste keer zijn.

Het was een zeer drukke namiddag met veel kadootjes en geklets en gespeel en eten en drinken. Er waren 16 volwassenen en 15 kinderen, vijf taarten, drie cakes, heel veel pannenkoeken en tiramisu, er was koffie, thee, wijn, frisdrank, water, bier, broodjes en beleg en bovenal: veel plezier.

Leve de afwasmachine want tussendoor heb ik twee (korte) machines gedraaid waardoor heel de keuken volledig opgeruimd was in mindern dan een uur nadat iedereen vertrokken was.

Den anderen ligt uitgeteld in de zetel naast mij en van mij schiet er ook niet veel meer over. Maar weekends zoals deze, daar heb ik het graag voor over.

Min één, plus één

Toen we gisteren Louis van de scouts gingen afhalen, mochten de twee dochters van een vriendin ook meekomen: de ouders moesten naar Antwerpen en ze had gevraagd dat, als ze niet op tijd terug waren, wij ons over de kinderen konden ontfermen. Uiteraard.

Dus waren hier gisteren in de vroege vooravond vijf kinderen in plaats van de voorziene drie. Een klein uur nadat we thuis waren kwam hun papa dan zijn dochters halen en Louis vond er niet beter op dan te vragen of de oudste, die bij hem in de klas zit, mocht blijven slapen.

Van ons mocht het en van papa ook en zo hadden we ’s avonds weer vier kinderen in huis en leek alles een beetje ‘normaal’. Het vriendinnetje sliep in Zelie haar bed en ’s morgens is ze samen met Louis koeken gaan halen en zat ik samen met de kinderen aan tafel voor het ontbijt.

’t Was leuk en niet alleen voor Louis.

Feest

De Sint-Barbarascouts bestaan dit jaar 90 jaar en dat werd vandaag gevierd. Nu, niet zo heel speciaal enerzijds want elk jaar is er een groepsfeest, maar dit jaar kaderde het groepsfeest dus in het thema van die 90 jaar bestaan (en ergens heb ik zo de indruk dat die zin niet klopt, maar soit, ‘k heb nu geen zin om mijn hoofd daarop te breken).

De show was alleszins leuk en (moet gezegd worden) beter dan vorig jaar. Het eten was overheerlijk en doodsimpel want we kregen WAF (Worst, Appelmoes, Frieten) en de desserts (een keuze uit een heel assortiment zelfgebakken taarten en cakes) mochten er zeker ook zijn.

Maar eigenlijk de reden waarom we elk jaar weer gaan is de sfeer. Het is daar een toffe groep en onze kinderen amuseren zich daar wreed goed en ze zo een keer zien optreden, dat doet u als ouder toch altijd iets.

Daarna uw avond doorbrengen in zeer goed gezelschap terwijl de kinderen kunnen verder spelen zonder dat ge er u zorgen in moet maken omdat ge weet dat ze veilig zijn, dat is niet te schatten.

Op naar het volgende feest.

Tranendal

Het was weer één van die dagen vandaag. Anna doodmoe waardoor ze serieus lastig was, zowel deze ochtend als vanavond. Tegendraads, niet mee willen werken, krijsen, wenen, … en dan begint dat op de duur zo op mijn zenuwen te werken dat ik met mijn kop tegen de muur zou lopen wat uiteraard ook niet bevorderlijk is om haar te kalmeren.

Michel is dan de persoon om haar te kalmeren en dus deze ochtend is dat gelukt. Maar vanavond had hij zijn trein gemist en was het moeder en dochter tegenover elkaar. Er zijn gemakkelijker gevechten.

Toen ik Louis van school haalde hoorde ik hem al krijsen tot op de speelplaats. Enorm groot drama dus. Wat het probleem juist was en wat de oorzaak was geweest, dat was tegen dan al helemaal niet meer te achterhalen: hij was teveel over zijn toeren om nog enige uitleg te kunnen geven. Maar dus was er een groot probleem want hij was niet meer voor rede vatbaar en weigerde nog te luisteren.

Een jongen van 8 ergens toe dwingen … niet gemakkelijk, zeker Louis niet als hij in zo’n bui is. De aanleiding was nochtans maar iets stoms geweest, zeker niets waar hij ‘normaal’ een toer voor zou krijgen: de leraar had hem gewoon gevraagd om een papier, dat Louis had gebruikt, in de vuilbak te smijten. Dus proberen kalmeren, maar hoe meer ik probeerde hoe erger het werd. Dan maar strenger en hem bijna fysiek gedwongen (neen, niet slaan, maar ik ging hem wel dragen naar het papier) en pas toen wou hij het eindelijk opruimen. Daarna hem gedragen naar de leraar om zijn excuus aan te bieden en hem dan gerust gelaten zodat hij op zijn eigen tempo kon afkoelen.

Hij is dan al wenend zijn fiets gaan halen en heeft bijna de ganse weg naar huis geweend. Pas toen we thuiskwamen was hij opgehouden en gekalmeerd.

Ook Zelie had haar dag blijkbaar niet. Net geen tranen, maar het scheelde ook niet veel. Blijkbaar denkt ze dat een vriendin boos is en ze weet niet waarom en natuurlijk heeft ze er niet naar gevraagd. Maar dat beteuterd gezichtje, mijn hart brak. Gelukkig is er morgen nog een schooldag en kan ze dan nog met haar vriendin praten zodat ze niet verdrietig het weekend moet beginnen.

De enige die vandaag dus geen problemen had was Jan. Vrolijk als altijd met veel blabla.

Oef! Weekend morgen. Ik ben duidelijk niet de enige die er nood aan heeft.

Zaterdagdrukte tijdens de vakantie

Ik kijk eigenlijk altijd uit naar de vakantie, al was het maar om de zaterdagdrukte te vermijden. Tijdens de vakanties sluiten de clubs ook hun deuren voor een welverdiende rust en dus geniet ik dan mee van die rust.

De vakantie voor de clubs gaat meestal maar in na het eerste weekend. Dus in plaats van de vakantie te kunnen beginnen op vrijdagavond na school, moeten we meestal wachten tot zaterdagavond. Maar het tweede (en derde soms) weekend is alles dan gesloten en moet ik mij dus niet haasten.

Deze vakantie is anders want er is geen rustweekend. De turnclub heeft besloten om het eerste weekend geen les te geven en dus wel het tweede. De scouts hebben vandaag meegedeeld dat er volgende week dan toch een vergadering is en de zwemclub had vandaag nog les, maar volgende week niet.

Geen even drukke weekends dus, maar ook geen rustweekend deze vakantie.

Och ja, met alle geplande activiteiten deze vakantie zal er van rusten toch niet veel in huis komen.

Min één, plus één

Vandaag een dagje vrijgenomen om allerlei te doen. Veranderingen op het werk die doorsijpelen in mijn leven en waar dus iets mee gedaan moet worden.

Een ongeluk bij een geluk want vandaag had Zelie een verjaardagsfeestje hier achter de deur in het MIAT en dus was dat gemakkelijk nu ik thuis was. Maar ja, thuis zijn met ‘maar’ drie kinderen, dat kon toch ook niet hé, dus belde ik maar naar B. of haar dochter mocht komen spelen met Louis 🙂

Het was leuk. De kinderen hebben mooi samen gespeeld en om het nog leuker te maken heb ik dan maar pannenkoeken gebakken. Het verdict van het vriendinnetje was, dat ze wel lekker waren, maar dat de pannenkoeken thuis toch nog lekkerder waren, waarop Louis zei: ‘Natuurlijk, want die zijn door uw thuis gemaakt’. Nu, minder lekker of niet, het heeft haar toch niet belet om er vijf binnen te spelen.

Zo een bende kinderen samen, het blijft toch fantastisch.