Tag: kinderen

Huisverslaving

’t Is nu niet dat er niets te vertellen valt, dat het hier zo stil is. Integendeel. Er valt veel te vertellen.

Zo was er Halloween waar de kinderen dit jaar niet aan meegedaan hebben. Zelie niet omdat ze scoutsvergadering had (uiteraard rond Halloween). De andere drie niet omdat ik (en Michel trouwens ook) niet thuis was en dus niet mee kon gaan om een oogje in het zeil te houden. Dat gaf gedurende toch wel vijf seconden traantje bij Louis, maar hij was plots afgeleid (ik weet niet meer door wat) en zijn verdriet was direct over.

Gisterenavond zijn Michel en ik naar de première van Softie gegaan, aangekondigd als ‘de gezelligste show van het jaar’. En gezellig was het. Het was niet wat ik verwacht had en dan zeg ik dat niet in negatieve zin. Ik had namelijk wel gezelligheid verwacht en ook dat het plezant zou worden, maar dat ik mij rot zou lachen en wreed zou amuseren, dát had ik niet verwacht. Een aanrader dus.

Daarna een beetje blijven plakken in de bar van de Minard waar het ook heel gezellig was, uiteraard niet het minst door het gezelschap: eerst dat van de lieflijke vlinder en haar lief, daarna dat van die andere komiek en zijn steun en toeverlaat. En zo werd het eigenlijk een beetje te laat, maar who cares, voor nen keer dat we buitenkomen.

Vandaag dan wafels gaan eten bij de nonkel en tante van Michel en opnieuw een heel gezellige namiddag doorgebracht. Wafels zijn niet echt voor mij, maar het gezelschap is niet te versmaden, dus die uitnodiging aannemen is alleszins geen opgave (én Michel en de kinderen lusten wel eens een wafel).

Morgen is het bij mijn familie te doen. Mijn vader nodigt ons en mijn broer en zus en hun gezin uit om te komen eten en ik vraag mij af wat ‘het plan’ is. Mijn vader kookt namelijk niet, dus wie weet wat het wordt. Maar hoedanook zal het lekker zijn, wat hij ook uit zijn mouw schudt. En hoe dan ook is het opnieuw in gezelschap dat niet te versmaden is. Heb ik al gezegd dat wij toffe, leuke en gezellige familie hebben?

Maar dat het hier wat kalmer is, is te wijten aan een verslaving waar ik momenteel aan lijdt en die ‘House’ heet. Net seizoen vier achter de rug en nu staat seizoen vijf te wachten. Er zijn (voorlopig) maar vijf afleveringen, dus geef mij nog een paar dagen en dan ben ik er weer volledig terug.

Actie

Veel gepraat vandaag. Met een andere mama over uitdagingen en hoe die al dan niet aangemoedigd worden. Met vriendin F. bij de koffie over de kinderen en hun pleziertjes en ‘probleempjes’, over de gezondheid en over de bezigheden.

Met de leraar op school over pesten en opvolgen. Met de zorgjuf over extra uitdaging of niet en hoe dat in de gaten te houden.

Ook veel gefietst. Van huis naar de scholen. Van school naar de koffieplaats. Te voet meegewandeld naar vriendin F. haar huis en ondertussen nog meer praten. Van het huis van vriendin F. naar school. Van school naar huis.

De twee uur dat we ’s middags dan thuis waren heb ik nog eens een laatste keer genoten van het alleenzijn met Anna: dit is haar laatste vrijdag alleen thuis met mij. Volgende week zijn broers en zus ook thuis en daarna start ze met de eerste kleuterklas. Ik zal serieus mogen wennen.

’s Namiddags van thuis weer naar school om de kinderen op te halen. Van school naar school naar huis. Van huis naar de fietsenwinkel om zowel mijn licht als het licht van Zelie haar fiets te laten herstellen … en dan te voet weer naar huis.

In de vooravond dan toch de auto genomen: na het vele fietsen waren zowel mijn jas als mijn truien eronder doorweekt geraakt en sinds ik toch geen fiets meer heb tot morgen … Ik moest dus niet ver zoeken voor een excuus.

Vanavond dan verwacht onverwacht bezoek gekregen van de voltallige scoutsleiding van Zelie. Verwacht omdat ze eerder deze week gebeld hadden dat ze zouden afkomen; onverwacht omdat ze de afspraak nog gingen bevestigen en dat niet gedaan hadden. Maar welkom waren ze sowieso. Altijd leuk om de mensen die voor uw kinderen zorgen eens even op het gemak te kunnen spreken. Binnen een paar weken komen ook de leiding van Louis op bezoek. Als het even sympathieke mensen zijn dan gaan ze alletwee een goed jaar tegemoet.

En na al die actie kruip ik nu in mijn bed want morgen is het nog altijd geen vakantie: die begint pas als de kinderactiviteiten ook een weekend rusten.

En hoe hebt u uw avond gespendeerd?

Ik heb mijn auto gekuist. Zo met een emmer met veel zeep in en een harde handborstel en dan maar tapijten schuren en dashbord afkuisen en hopen dat de radio nu nog gaat werken.

De voorgeschiedenis. Beeld u in, de hectische woensdagavond waarbij ik mijn tijd tussen 17u30 en 20u spendeer als taxichauffeur. Normaal moet het zo gaan:

  • 17u30: vertrek thuis/schoonouders richting Destelbergen – Franse les voor Zelie en Louis
  • 17u55: afzetten Zelie en Louis; vertrek zwembad Strop – watergewenningslessen Jan
  • 18u10: afzetten Jan en hem helpen omkleden; samen naar zwembad om hem bij de juffen te brengen
  • 18u25: vertrek naar huis om Anna af te zetten bij papa zodat zij op tijd naar bed kan
  • 18u45: vertrek thuis richting Destelbergen – afhalen Zelie en Louis
  • 19u00: vertrek Destelbergen richting zwembad Strop – afhalen Jan
  • 19u30: vertrek naar huis

Vooral dat laatste uur varieert nogal, afhankelijk van hoe lang Jan nog even blijft spelen in het zwembad na zijn les, maar over het algemeen zijn we tegen 20u ten laatste wel thuis.

Gisteren was er een kink in de kabel: toen ik thuiskwam om Anna af te zetten was Michel er niet. Zo lang mogelijk gewacht, maar dan toch maar met Anna (ondertussen in pyjama) vertrokken om Zelie en Louis (en Jan dus) af te halen. 8 minuten later vertrokken, dus ook te laat toegekomen in Destelbergen. Gezien Jan toch nog een beetje speelt, kon het niet zoveel kwaad om daar een beetje later te zijn.

Maar op de weg naar het zwembad is Anna plots beginnen overgeven. Niet zomaar een beetje: een ware fontein spoot uit haar mond. Resultaat: dashboard onder, grond onder, jas onder, pyjama onder, stoel onder, … denk aan een onderdeel in haar buurt en het zat onder het overgeefsel.

In het zwembad heb ik haar dan maar uitgekleed en haar daar onder de douche gestoken. Haar vuile kleren heb ik in Jan zijn zwemzak gestoken en ‘k heb haar een trui van Jan en van mij aangedaan. Haar stoel heeft gelukkig een overtrek, zodat die er rap af was en met Jan zijn handdoek heb ik er dan de laatste kleine stukjes nog afgedaan. De rest moest maar wachten tot we thuis waren.

Thuis Anna dan onmiddellijk omkleed en in bed gestoken, net zoals Jan en terwijl Louis en Zelie hun laatste dingen deden voor het slapengaan, heb ik een emmer genomen, vol zeep gestoken en ben ik de sporen gaan uitwi(a)ssen.

Leuk einde van de avond, nietwaar? En nu hopen dat het iets eenmalig was. Thuisgekomen heeft ze nog iets gedronken en dat lijkt binnen te blijven en ziek lijkt ze anders niet. Vingers gekruist houden.

Nooit geen tijd

Het was hier wat stil de vorige week, maar zoals al eerder gezegd: mijn sociale leven gaat met dalen en pieken. Enige vorm van regelmaat is ver te bespeuren. En dus was vorige week er een van pieken. Maandag, dinsdag én donderdag was er vergadering.

Eén ervan was trouwens voor de oudervereniging, weetwel, waar ik opnieuw verkozen moest worden. Zeven kandidaten voor vijf plaatsen en zo hadden we voor het eerst in drie jaar verkiezingen. Best wel spannend, alhoewel je toch wel weet dat als je een beetje je best gedaan hebt, je wel herverkozen zal zijn, wat dus ook gebeurd is. Maar wel dus drie nieuwe kandidaten en ze leken alledrie wel gemotiveerd én toffe mensen, maar er was er maar één die kon winnen. Een goede aanwinst denk ik en zij heeft nu twee jaar om dat te bewijzen 🙂

Verder nog een verjaardagsfeestje op vrijdag, de gebruikelijke kinderactiviteiten op zaterdag en sinds gisteren zijn de scouts ook weer begonnen. Gisterennamiddag even met Jan naar het Festival van Vlaanderen (M@de festival) en dan was er ’s avonds nog een drink na de scoutsvergadering die eigenlijk wel wat uitgelopen was.

Deze morgen vroeg uit de veren (afschuwelijk, zo op ‘mijn’ uitslaapdag) want er stond een rondleiding op het programma op de werf aan het Sint-Pietersstation. Wreed interessant en nu weet ik veel beter wat de plannen zijn en hoe de tekeningen te interpreteren, maar daarna was er nog een drankje en ook dat is een beetje uitgelopen.

Zo goed als pas thuis en nu de kinderen oppakken en eens gaan kijken wat er zoal te doen is op deze allerlaatste Flikkendag.

Volgende week belooft een pak minder druk te worden. Oef! Er staat maar één ding op de planning, en dat is dan nog voor zaterdag: Coldplay! Iets waar ik dus al lang naar uitkijk. In de loop van volgende week maar goed uitrusten zodat ik er tegen dan fris opsta.

Gemist

Er was vanalles te doen vandaag in Gent. Er was monumentendag, waar ik vorig jaar mijn voeten voor vanonder mijn lijf gelopen heb. Er was Gent Fietst, waar wij vorig jaar ook bij waren, al was het maar om op het plein rond te hangen.

Dit jaar was ik, en met mij dus ook de kinderen, afwezig. Geen monumentendag en geen Gent Fietst. Ergens had het wel mogelijk geweest, zeker om naar minstens één ding van Open Monumentendag te gaan, maar ik heb voor de kalme optie gekozen.

Gisteren zijn we naar Planckendael geweest (foto’s op de gewone plaats dus). We hadden afgesproken met mijn papa en mijn broer en zijn gezin en aangezien we pas om half twee hadden afgesproken konden de kinderen nog gaan turnen in de voormiddag. Vlak na het turnen vertrokken en mooi op tijd aangekomen. Het leek droog te zullen blijven, maar na een half uurtje werd onze hoop de bodem in geslagen, maar alhoewel we wel regen hebben gehad, bleef het eigenlijk grotendeels droog. Het was niet koud en dus was het al bij al een leuke dag. Vele dieren hadden zich wel teruggetrokken in hun binnenhokken, maar we zagen er toch nog genoeg. Uiteindelijk was het belangrijkste dat de kinderen zich amuseerden, elkaar nog eens zagen en met elkaar konden spelen.

Daarna nog met zijn allen gaan eten en mijn vader merkte al lachend nog op dat het uiteindelijk misschien maar goed was dat mijn zus en haar gezin er niet bij konden zijn: we waren met elf en met mijn zus erbij zouden we met 16 geweest zijn. Niet altijd gemakkelijk om zo’n bende te accomoderen.

Dat eten is dus een beetje uitgelopen. ’t Was lekker, maar het duurde toch een uur voor het op tafel stond. Pas tegen tien uur thuis dus en daarom ervoor gekozen om het vandaag minstens in de voormiddag kalm te houden en niet te beginnen rondhotsen.

Want in de namiddag mocht Jan naar een verjaardagsfeestje en aangezien het feestvarken ook een grote broer heeft die bevriend is met Louis, mocht Louis ook blijven. Anna sliep en dus zijn Zelie en ik dan maar gaan zwemmen. Gewoon wij tweetjes wat wreed wijs is want dan kan ik ook eens in het diep.

Er vanavond dan voor gezorgd dat alle kinderen mooi op tijd in bed lagen en aan de stilte te horen was het nodig.

Afgetrapt

Vandaag zijn de eerste buitenschoolse activiteiten begonnen. Nu, eigenlijk mag dat in het enkelvoud hoor: de turnles is opnieuw begonnen.

Dit jaar een verandering ten goede: Zelie haar lesuren zijn opgeschoven van 9u naar 10u30. Dubbel joepie, want niet alleen is dat dus later en moeten we ons op zaterdagmorgen niet meer opjagen. Bovendien valt dat samen met de aanvang van het kleuterturnen (voor de kleintjes van 3 en 4 jaar) en nu moet ik dus maar één keer rijden voor drie kinderen.

Dit jaar zijn er dus drie kinderen die turnen. Zelie doet voort met ritmisch turnen. Jongeren dit jaar. Jan doet zijn tweede jaar kleuterturnen en Anna is ook begonnen aan haar eerste jaar. In principe is het maar vanaf 3 jaar, maar Anna is een ferme en toen ik er de organisatie vorig jaar over sprak, of ze nu al mocht beginnen, zeiden ze dat ze kon proberen en als het goed ging, dat ze mocht blijven.

Deze ochtend dus met de kinderen naar de turnles. Toen ik gisteren tegen Anna zei dat de lessen vandaag zouden beginnen was ze zeer enthousiast: ze was het nog niet vergeten dat zij ook mocht gaan turnen. Toen ik haar deze ochtend afzette keek ze zelfs niet meer om: direct mooi op de bank en mama bestond niet meer. Ze heeft het hele uur flink meegedaan en vond het fantastisch. Zelfs een kleine valpartij heeft haar niet ontmoedigd. Ze doet zeer goed mee en mag dus blijven.

De kleutergroep is opgedeeld in de 3-jarigen (Anna nu dus) en de 4-jarigen en dus mocht Jan nu bij de ‘grote’ kleuters turnen in de grote zaal. Hij had het een beetje moeilijker om mijn rok los te laten, maar na een paar minuten is dat dan ook gelukt. Samen met Louis heb ik mij dan in de cafetaria gezet om naar hem te kijken en eens de les begonnen was, voelde hij zich weer als een vis in het water.

Een uur na aanvang mocht ik de twee kleinsten aankleden. Nog een half uur later was Zelie er ook klaar voor. Drie enthousiaste kinderen op hun eerste dag buitenschoolse activiteiten. Het schooljaar is nu wel echt begonnen.

Exit vakantie

Op meer manieren dan. Terug uit Kos waar we ons zeer goed gehad hebben. Het bed was afschuwelijk slecht, maar dat is dan ook mijn enige ‘klacht’.

Twee zwembaden, twee kinderzwembaden, twee glijbanen, zon, fantastische wind om de warmte binnen de perken te houden, een mooi kleurtje.

Niet uitgerust, maar dat ligt niet aan de vakantie zelf. Tot de dag dat we vertrokken was ik wel uitgerust, maar dan moesten we met een nachtvlucht terug naar huis … die dan nog eens twee uur vertraging had. Resultaat: om 6u ’s ochtends thuis gekomen en ik ben geradbraakt. De hele nacht geen oog dicht gedaan, dus ook niet tijdens de drie uur op het vliegtuig, en om iets voor 11u was ik alweer klaarwakker.

De kinderen hebben er uiteindelijk niet zo’n last van gehad. Anna is rond middernacht in slaap gevallen en is niet meer wakker geworden tot we de bagage in Brussel toekwamen. Van mijn schoot in de buggy, van de buggy terug in mijn armen om op het vliegtuig te stappen, van mijn armen in de zeer ongemakkelijke zetel van het vliegtuig, van die zetel terug in mijn armen, uit het vliegtuig in de bus, ze sliep door alles heen. Pas toen ik haar op de bus terug in de buggy wou leggen en haar daarvoor even aan Michel moest geven, is ze wakker geworden.

De andere drie zijn in slaap gevallen van zodra het vliegtuig opsteeg en hebben doorgeslapen tot we in Brussel waren.

Eens op weg naar huis zijn de kinderen weer in slaap gevallen in de auto, de een al wat rapper dan de ander en thuis gekomen hebben ze rap hun pyjama aangedaan en zijn ze in bed gekropen. Jan was het ‘vroegst’ wakker: tegen de middag.

Het is dus een kalme dag vandaag. De kinderen zijn hun TV ontbering van de laatste week aan het inhalen (in Kos hebben ze geen TV gekeken) en ik probeer mij door mijn achterstallige mails en blogposts te worstelen. Het zal niet allemaal voor vandaag zijn, dat zie ik zo al, maar al hetgeen gedaan is, is gedaan.

En samen met onze vakantie-in-het-buitenland zit mijn grote vakantie er ook bijna op. Als maandag de school begint dan begint mijn werkdag ook. Er zijn dingen veranderd toen ik weg was en het zal dus weer een beetje zoeken zijn wat en hoe, maar langer dan een uurtje zal dat ook niet duren en dan is het terug naar wat we gewoon zijn. Ik moet zeggen, ik kijk er wel erg naar uit.

Het is een mooie vakantie geweest, zowel die thuis als in het buitenland.

Bijna vergeten

Als kinderen naar het buitenland gaan moeten ze een identiteitskaart hebben met hun foto op. Die is dan twee jaar geldig. Al goed en wel, denk ik dan, als het al kinderen zijn want eenmaal de echte babyfase voorbij veranderen ze wel, maar blijven ze herkenbaar. Maar wat als het nog baby’s zijn? Ik zou de mijne alleszins twee jaar later er niet echt meer in herkennen hoor.

Maar we wijken af. Waarom ik hierover begonnen was? Awel, gisterenavond viel mijnen frank dat Anna, Jan en Louis nog zo geen identiteitskaart hadden. Zelie had er al één van toen ze op kamp is gegaan met de scouts (ze zijn naar Nederland gegaan), dus dat was al in orde. Nu de andere drie nog.

Deze voormiddag dan maar opgetrokken naar het Zuid. Eerst naar de fotograaf om gruwelijk veel geld te betalen voor pasfoto’s. Gruwelijk veel vind ik want behalve dat ene fotoke hebben ze dat niet meer nodig hé. Dat was in het shoppingcentrum en vandaar was het dus maar het plein oversteken naar de stadsdiensten.

We hadden geluk: er was maar één wachtende voor ons en dus was het zo goed als direct aan ons: een mooie bezetting van de loketten en dan gaat het wel vlot.

En zo stonden we een uur later weer thuis, volledig in orde. Nu kunnen ze dus ook twee jaar voort met die kaarten. Ge kunt nooit weten dat we volgend jaar nog eens het zot in onze kop krijgen en op reis willen gaan.

Terug van weggeweest

Toegekomen rond half twaalf deze morgen, vertrokken rond kwart na zeven ’s avonds. Geen BBQ of vuurwerk dus: de ouders waren een beetje kapot (vooral Michel zijn rug dan maar ik moet niet echt onderdoen) en de kinderen eigenlijk ook, ook al wilden ze het niet beseffen. Het laatste uur vloeiden de traantjes nogal rijkelijk en vlug, en dan weet ge hoe laat het is.

Maar anders was het wel een leuke dag, min of meer. Vriendin E. en gezin waren dus ook wat ons aantal op tien bracht. En zo had ge nog eens iemand om mee af te wisselen op bepaalde attracties en in de wachtrij een babbelken mee te slaan. Want wachten hebben we gedaan. Geduldig aanschuiven. Maar wat had ge anders verwacht? Lang weekend, ideaal weer zijnde net warm genoeg zonder dat ge moest zweten en puffen én nocturen zodat niemand gehaast was en alle tijd van de wereld had (en nam). Maar we hebben alle attracties gedaan die we wilden doen en die de kinderen wilden doen en dat is het belangrijkste.

In plaats van te BBQen ter plekke zijn we op de terugweg naar huis gestopt bij de drive-in van de Quik, de kinderen hadden zin in kipnuggets en voor hen was het dan een beetje de kers op de taart. Gezien het drive-in voedsel was konden ze het ook al opeten op weg naar huis.

En zo waren we thuis tegen kwart voor negen. Anna was in slaap gevallen in de auto net nadat we vertrokken waren, dus zij moest nog eten toen we thuiskwamen, maar uiteindelijk zaten alle kindjes tegen half tien in bed. Tijd voor mij om hetzelfde te doen.