Tag: kinderen

Best laid plans

Planning voor vandaag:

  • opstaan, ontbijten, aankleden
  • Anna haar dutje laten doen
  • kinderen in auto en richting bibliotheek
  • thuis eten (eigen huis: eten klaarmaken daar en opeten dus)
  • Anna thuis in bed steken
  • drie andere kinderen in straat laten spelen met andere kinderen uit de straat
  • terwijl hogere twee puntjes gebeuren, huis verder kuisen: eerst Louis en Jan hun kamer, als Anna wakker werd, haar en Zelie hun kamer
  • uitgeput van spelen en kuisen terug naar mamie
  • kinderen bij mamie boterhammetjes eten
  • kinderen in bed
  • avondeten
  • terug naar huis en verder kuisen

Praktijk: puntjes één tot zes: geen probleem. Allez, ttz., de puntjes hebben we gedaan maar er was een probleempje met onzen derden. Blijkbaar was hij moe vandaag want hij heeft eerst ’s ochtends, voor we vertrokken, een enorme huilcrisis gehad en dan opnieuw één in de bibliotheek (of all places).

Eens gegeten is Jan een beetje meer op zijn plooi gekomen en is hij vrolijk gaan spelen.

Anna lag te slapen, de drie anderen buiten, tijd voor puntje zeven. Wegens een feestje gisteren, was het gelijkvloers niet meer je dàt en dus ben ik daar eerst begonnen: alles opgeruimd, afgewassen en weggezet en overal weer een dweiltje geslaan.

Toen ik mij oppakte om boven te beginnen was het ondertussen al meer dan een uur later. Op de jongenskamer heb ik een aantal boeken kunnen verhuizen, maar toen ik opnieuw boven kwam bleek Anna wakker te zijn.

Anna is ondertussen al beter, maar nog niet helemaal tip top in orde, dus eens wakker bleef ze als klittenband aan mij hangen. Eigenlijk ook niet verwonderlijk want broers en zus waren buiten aan het spelen en dus was ze eigenlijk alleen. En alleen spelen, dat is nu niet echt leuk, nietwaar.

Echt kuisen heb ik dus niet meer gedaan: nog een beetje afgestoft en gestofzuigd, maar niet overdreven want Anna was een beetje bang van de stofzuiger. Een (heel klein) beetje vroeger dan gepland zijn we dan maar terug naar mamie gereden.

Puntjes acht tot en met elf waren (uiteraard) ook geen probleem.

Puntje twaalf zag ik vanavond helemaal niet meer zitten en dat vooral om twee redenen.

Bij het kuisen heb ik de eerste dag een aantal relatief lelijke wonden opgelopen. Ondanks het feit dat het geen kleintjes zijn had ik er geen last van, maar om één of andere reden zijn die vandaag toch beginnen opspelen. Met zoveel in het water te zitten hebben ze nog niet de kans gekregen om echt te helen en vandaag is het de eerste dag dat ze pijn doen.

Niet dat ze ontstoken zijn, absoluut niet, maar het piekt en trekt nu, dus het is misschien beter om ze een beetje tijd te geven om te helen.

Bovendien ben ik doodop: vorige nacht was uitzonderlijk zwaar. Enerzijds met Anna die zeer onrustig sliep en wel drie keer wakker geworden is en anderzijds met Jan die midden in de nacht wakker werd om naar toilet te gaan (nachtzindelijkheid, weet u wel, waarbij ik op zo’n momenten toch wou dat hij gewoon in zijn pamper zou plassen, maar nen mens moet daar ook door, nietwaar).

Vannacht belooft niet veel beters: Anna is tot nu toe al een paar keer wakker geworden, dus dat geeft perspectief voor de rest van de nacht.

Morgen staat een dagje zoo op het programma. Hopelijk heb ik de energie om dat plan ook uit te voeren en zo ja, misschien lopen we dan deze mensen tegen het lijf. Eerder heel misschien, want die zoo kan tellen kwa oppervlakte.

Záálig

Deze namiddag naar de kermis met gans het gezin, min Anna.

We hadden het de kinderen beloofd dat we de laatste dag van de kermis terug zouden gaan. De laatste dag, want voordien zagen we niet echt een gaatje meer om te gaan, maar ook, én zeer belangrijk voor de portemonnai van grote gezinnen, het is dan reductiedag.

Min Anna, want Anna sliep net toen we vertrokken, maar ook, als Anna zou meezijn zouden ofwel Michel, ofwel ikzelf steeds langs de kant moeten blijven staan en zouden we nooit een attractie kunnen doen met alle drie de andere kinderen.

En het moet nu toch wel lukken met het weer zekers? Záálig mooi en warm weer. Mooi genoeg om de waterroetsjbaan te doen (Michel met Zelie en Louis; Jan en ik op kant aan het kijken), mooi genoeg om in korte mouwen rond te lopen en geen koud te hebben, mooi genoeg om te genieten van de zon, de drukte, de ambiance, de ritten, …

Er mogen gerust meer van zo’n dagen komen.

Trap

De trap in ons huis, die van het gelijkvloers naar het eerste gaat, is niet af te sluiten: beneden maakt hij een zeer korte draai waardoor er geen enkel hekje op past, boven is er een extra ruimte tussen de trap en de muur waardoor de opening van het deurtje ook niet past.

Met die gedachte in het achterhoofd heb ik er altijd op toe gezien dat, van zodra de kinderen mobiel werden, ze ook leerden om trappen op en af te gaan.

Zelie kon het het vlugst: in het huis van mijn ouders (huis waar ik opgegroeid ben en dat nu mijn ouderlijk huis niet meer is wegens verkocht) was er aan de keuken een drempel-trapje (beetje te hoog voor een drempel maar te laag voor een trapje, dus ideaal) waar we Zelie lieten oefenen en in een mum van tijd had ze het onder de knie: trapje op, draaien en trapje af met voetjes eerst. Ik denk dat ze amper 11 maand was.

De jongens hebben dus ook trappen leren doen voor ze konden lopen en nu is het Anna haar beurt. Zeer belangrijk, en eigenlijk nog een beetje meer nu we even bij mamie en grandpère wonen, want hier is de benedenverdieping opgedeeld in drie niveaus: bij het eerste verschil is er één trapje, bij het tweede zelfs twee trapjes.

Tot een tweetal weken geleden weigerde Anna pertinent: telkens ik haar draaide om haar te helpen van een trapje te gaan begon ze hartverscheurend te huilen, net alsof we haar martelden. Ze weigerde mee te werken en op die manier kon het niet echt lukken.

Vorige week sloeg ze plots om: telkens we haar draaiden begon ze te lachen en werkte ze mee. Niet dat ze het spontaan deed, maar de tegenwerking was tenminste weg.

Zondag ging het plots vlot: ze klom de twee trapjes omhoog en liet er zich direct weer afglijden/afkruipen. Een zeer leuk spelletje bleek want ze bleef maar omhoog en omlaag gaan.

Blijkbaar op zich geen probleem, ware het niet dat ze het alleen kon als ze al ‘in positie’ zat, m.a.w. als ze van beneden vertrok. Als ze kwam aangekropen van bovenaan moest ze zich eerst draaien, en die truuk bleek niet zo gemakkelijk.

Tot ik ergens in de namiddag aan de computer zat en Anna doodleuk naar de trap kroop, zich spontaan draaide om naar beneden  te kruipen. Mijn hart sloeg enkele slagen over toen ik haar zo zag gaan en ze was veel te rap om nog recht te springen en erachteraan te gaan. Bovendien zou een té plotse beweging misschien alleen tot gevolg hebben dat ze zou schrikken waardoor ze zeker zou vallen.

Maar ik kon opgelucht ademhalen: ons meisje ging als een volleerde peuter zonder enig probleem van de trap.

Dat was zondag en tot nu toe heeft het zich nog niet herhaald maar ze is duidelijk op de goede weg. We moeten haar nu weer helpen om zich te draaien, maar eens gedraaid gaat het zonder problemen. 

Dat de kinderen vlot trappen op en af gaan, hoe klein ze ook waren, heeft al zeer veel bekijks mee gebracht, wat wel wreed wijs is. Ik zag vorig jaar mensen hun hart vasthouden toen Jan, amper 2 jaar, in de ‘grote’ school zelf de trap op en af klom, niet begrijpend dat hij dat helemaal alleen kon en dat ik er dus maar op stond te kijken.

Voor mij is het maar normaal … en voor hen veel veiliger eens ze het kunnen.

Update: sinds zaterdag (17/3) zijn trappen geen enkel probleem meer voor ons madam … en leutig dat ze dat vindt.

Scouts Groepsfeest

We zijn weer een jaartje verder en dus was het tijd voor een nieuw groepsfeest bij de scouts.

Een andere groepsleiding en dus ook een andere organisatie.

Vorig jaar werd gekozen voor een show, gebracht door de verschillende takken. Dit jaar werd geopteerd voor een stadspel: de kinderen verdeelden zich in groepjes (takoverschrijdend) en dienden dan, met de ouders, naar vijf verschillende locaties in het centrum te trekken om spelletjes te doen en punten te verzamelen.

Zeer leuk idee vond ik en de spelletjes bleken ook zeer leuk: van die oude volksspelletjes zoals sjoelbak en met een balletje kegels omver gooien. De kinderen vonden het heel leuk en de volwassenen amuseerden zich ook.

Aan het hele gebeuren maar één minpunt (dat ik ook tegen de leiding heb gezegd): ze hadden het ‘centrum’ nogal ruim opgevat en dus moesten er een serieuse afstanden afgelegd worden tussen de verschillende locaties. Té groot, bleek voor ons want wij waren met een bende van kleine kindjes: drie kapoenen en één kabouter én Jan was ook mee, te voet.

Als groep hebben we dus niet alle spelletjes kunnen doen dus. Gelukkig hadden we een papa mee op de fiets en die heeft dan de laatste spelletjes alleen gedaan terwijl wij, te voet, eigelijk maar net op tijd terugwaren.

Daarna eten: paëlla, en het moet gezegd: zeer lekker. Het heeft ons gesmaakt en de kinderen ook.

Na het eten was er voor de kinderen een kinderfuif waar zij naartoe verdwenen zijn. Ik heb Michel (wegens rugpijn) en Anna (te moe om te helpen donderen) naar huis gebracht en ben dan teruggekeerd voor koffie en taart en om op de drie anderen te wachten tot zij uitgefuifd waren.

De koffie met taart waren welkom na een nacht van drie uur slaap. Er was een ruime keuze aan taarten en ik heb de ‘kokos-appeltaart’ geproefd: originele combinatie die meer dan gesmaakt heeft. Ondertussen heb ik dan gezellig gekletst met de andere ouders. Aangenaam gezelschap gehad waardoor ik mijn vermoeidheid toch grotendeels vergat.

Het laatste deel van de avond is Jan bij ons komen zitten, meer bepaald op mijn schoot. Hij was helemaal niet moe hoor, zei hij terwijl hij zijn hoofdje op mijn schouder legde 🙂

Uiteindelijk zijn we rond 22u naar huis vertrokken. Moeie maar blije kindjes, moeie maar blije mama.

En nu de rest van het weekend een beetje proberen recupereren om morgen weer fit te zijn voor het werk.

Uitwaaien

Ik had gezworen dat, als de kinderen niet meer ‘ziek’ waren, ik de laatste dagen van de vakantie eropuit zou trekken. Zelie is gestopt met klagen, Louis loopt er niet meer doodmoe bij en Anna is weer haar vrolijke zelve (met Jan is er nog niets geweest – hout vasthouden) en dus hebben we vandaag dan ook een uitstapje gedaan.

Het was hoognodig ook want ze begonnen alledrie nogal lastig te lopen en voor we vertrokken deden ze niets anders dan ruzie maken. Just one of those days.

Eens de deur uit werden ze weer de brave zieltjes die we gewoon zijn. De voormiddag was nog een beetje rondrijden voor vanalles, maar vanaf de middag begon dan onze dag.

Eerst zijn we ‘op restaurant’ gaan eten. Ze hebben zich allevier voorbeeldig gedragen en zijn zeer braaf geweest. Eerste deel geslaagd dus.

Daarna zijn we naar de zee gereden. Ik wou het hen niet vertellen en liet het aan de kinderen over om te raden waarheen we reden. Dit bracht eerst een paar boze blikken op van Zelie (een aardje naar haar vaartje en doodnieuwsgierig) maar eens ze begon te raden had ze er dolveel plezier in.

Louis en Jan lieten haar maar doen en toen ze het geraden had vonden ze het alledrie een fantastisch idee.

In de voormiddag was ik eerst thuis gepasseerd om hun botjes op te pikken en eens aan zee hebben we dan de schoenen geruild voor de botten. Naar het strand gewandeld en de kinderen gingen dan pootje baden in zee.

Dolle pret en ondanks de botten, natte voeten en broeken. Niet dat ze daar last van hadden.

Daarna een pannenkoek gaan eten en een warme chocomelk gedronken om uiteindelijk de dag af te sluiten met een ritje op de go-cart. Gelukkig had ik één bakske gehuurd voor de drie want ze zijn die oefening duidelijk niet gewoon. Op die manier konden ze afwisselen wie zou pedaleren.

Een half uurtje bleek uiteindelijk meer dan voldoende en toen was het plots 17u45 en zijn we naar huis vertrokken.

Het was relatief stil op de weg naar huis. Anna viel in slaap in de auto en de drie anderen waren een beetje bekaf. Het hoeft niet gezegd dat er niet veel protest was om naar bed te gaan.

Uitstapje

Zelie was al ziek sinds dinsdag en zat dus al de hele week binnen. Ze voelt ze zich sinds eergisteren eigenlijk beter en sinds gisteren volledig genezen en je merkte het: ze was een beetje lastig (om het zachtjes te zeggen).

Gisteren mocht ze zich gelukkig een beetje afreageren, eerst op de turnles en daarna op de tekenles.

Vandaag moesten en zouden we dus eens buiten gaan. Ik wou al lang eens een kijkje gaan nemen in het Designmuseum om de tentoonstelling rond Marimekko te zien, de kinderen gaan daar graag naar toe, dus de beslissing was rap genomen.

Na Anna in haar bedje gestoken te hebben voor haar ochtenddutje zijn we dan vertrokken.

Normaal gezien, als we naar een museum gaan, kunnen de kinderen niet rap genoeg alles voorbij lopen en dan kijken ze in de rapte zo naar alles wat er staat/hangt/ligt. Vandaag ging ik proberen om ze eens écht te laten kijken naar het tentoongestelde.

Toen we toekwamen bleken er eigenlijk vijf (juist: 5!) tijdelijke tentoonstellingen te lopen naast de permanente collectie. Genoeg te zien dus.

We hebben er anderhalf uur rondgelopen, niet altijd in de meest logische zin (maar moest dat wel zo zijn, het zou ik niet zijn) en het is mij gelukt om de kinderen te temperen in hun race en ze effectief in detail naar de dingen te laten kijken.

Vooral de tentoonstelling van Wolfers en deze van het glas hebben ze mateloos geboeid. Totaal gefascineerd waren ze, in die mate dat ze vroegen of ik de uitleg op de bijhorende borden en ‘doeken’ wou lezen.

Zowaar een zeer aangename en leerrijke voormiddag, zowel voor mij als voor hen.

Skip

Het virus lijkt gestopt te zijn bij mij. Zelie is weliswaar ziek, maar met een bronchitis en dus geen buikgriep.

Oef. Niet dat ze ziek is uiteraard, maar gezien ze geen buikgriep heeft zit het er dus dik in dat de rest van de familie hievan gespaard zal blijven.

De bronchitis vind ik alleszins minder leuk. Zowel Louis als Jan zijn er zeer gevoelig aan en Anna heeft er dit jaar ook al een gehad. In plaats van hopen dat de buikgriep zich niet verder zet is het nu dus hopen dat ons drie andere gezond blijven.

Anna is eigenlijk al goed aan het hoesten, dus ik houd mijn hart al vast.

Nu, nog een dagje school en dan begint de krokusvakantie maar met een beetje pech zal het een ziekenvakantie worden.

Bugs

Bij de ene familie vallen ze als vliegen voor het ene virus. Bij ons is het een ander: het heel leuke ‘buikgriepvirus’.

Vrijdag is Louis thuisgebleven na een accidentje donderdag op school. Niet dat hij door dat accidentje moest thuisblijven, maar het accidentje was een teken van het uitbreken van het virus. Donderdagavond was hij zo moe en mottig dat hij, weliswaar onder vriendelijke dwang, vroeger in zijn bed is gekropen en prompt in slaap is gevallen. Aangezien hij vrijdagochtend nog steeds buikpijn had hebben we hem dus maar thuis gelaten bij mamie.

Over het weekend is het enigzins verbeterd bij hem: nog wel diarree, maar de buikpijn was over en hij voelde zich goed, zodat hij gisteren weer naar school is gegaan.

Maar gisteren is het bij mij beginnen kriebelen. Nu, kriebelen zou nog leuk zijn. De krampen die ik voel zijn allesbehalve kriebelig. Maar behalve de buikkrampen (en de gevolgen erna) voel ik me eigenlijk niet al te slecht, alleen een beetje slapjes in de benen.

Maar na Louis en ik, was Zelie deze ochtend ook helemaal van de kaart: ook buikpijn. Ze is naar het toilet gegaan en opnieuw in haar bed gekropen, waarna ze prompt opnieuw in slaap is gevallen. En opdat Zelie nog eens zou inslapen, moet ze zich eigenlijk al zeer slecht voelen want in principe zou ze liever doodvallen dan toegeven dat haar bed misschien de beste oplossing zou zijn.

Three down, three to go? Of beter: ‘six to go’ gezien we nu bij mijn schoonouders wonen. Ik hoop van harte van niet.

Onvermoeibaar

We zijn de hele dag op stap geweest.

Deze ochtend was het nieuwjaarsreceptie van Stad Gent op het Sint-Baafsplein: anderhalf uur in de kou staan en luisteren naar Pierke, de burgemeester en liedjes zingen met een gratis drankje (of twee, drie, … Ze kijken niet zo nauw hier in Gent :)). Heel gezellig en al, maar kou, kou, kou.

Daarna een hapje gaan eten (hoog tijd want zowel Louis als Jan waren aan het wenen van de kou) met deze meneer en zijn mevrouw en ook deze meneer en zijn mevrouw (foei: zo stiekem doen Tessa) en hun zoontje: Chez Leontine: zeer lekker eten voor niet zeer overdreven veel geld. Te herhalen (gezelschap én eten).

Verder gewandeld met Bruno en Tessa en Henri: eerst een koffie en ijsje gaan eten (dessert belooft aan de kindjes), dan Popville, dan poging gedaan om alsnog de tentoonstelling van Kubrick te gaan bekijken (mislukt wegens volzet) en een soldentje mee te pikken (mislukt wegens ’toch’ gesloten) en dan allemaal naar onze respectievelijke huizen.

De kinderen hebben de hele dag met elkaar gespeeld, gelopen en gelachen (want behalve een traantje van te vallen is er geen enkele keer ruzie geweest) dus dacht ik dat ze wel uitgeteld zouden zijn.

Niets van: nog geen half uur na thuiskomst kwam de buurjongen vragen of de kinderen mochten/wilden buitenspelen en Zelie is gegaan: jas aan en nog drie kwartier buiten gezeten.

Een mens vraagt zich soms af waar kinderen de energie blijven vandaan halen.

Koningen

De kinderen wouden drie koningen lopen en ik had gezegd dat dat goed was op voorwaarde dat de babysit dat zag zitten én op voorwaarde dat het niet regende.

Want vanavond moesten wij naar een nieuwjaarsdrink bij mijn nichten, dus kon ik niet mee.

Deze namiddag heb ik dan geholpen met een ster te maken en toen ik naar de Colruyt boodschappen gaan doen was hebben Zelie en Louis kronen gemaakt: eerst getekend, dan gekleurd en versierd en dan uitgeknipt.

Toen ik terugkwam van boodschappen doen was de babysit er al en was deftig aan het helpen met de kronen te plakken. Ik vroeg haar of ze dat zag zitten, met zo vier gasten gaan lopen, en ze zag het niet alleen zitten, ze was zelfs zeer enthousiast.

Het grootste deel van de namiddag was het hier gestopt met regenen tot, uiteraard, het moment aangebroken was om te vertrekken. Gezien al het werk dat de kinderen al in de verkleding hadden gestoken kon ik het echt niet over mijn hart krijgen om te zeggen dat ze niet konden gaan, dus zijn ze maar vertrokken. In de gietende regen. Gelukkig allemaal goed ingepakt met dikke jassen en sjaals en mutsen en een ‘cape’ die ook enige bescherming bood.

Driekoningen

Een 10-tal minuten later vertrokken wij, lekker warm en droog in de auto, en we kwamen ze nog even tegen: ze zagen er al redelijk verzopen uit, maar ook ongelooflijk blij: grote glimlachen en veel enthousiasme.

Nu hopen dat er morgen geen zieken zijn.