Eén van die zalige momenten: Anna slaapt, ik zit boven in de woonkamer op de computer te prutsen terwijl de drie oudsten beneden in de keuken op het bord aan het tekenen zijn, heel mooi samen aan het spelen.
Zo een heel rustig moment waarop ze alledrie heel goed overeen komen.
En dan gewoon luisteren naar de conversatie tussen hen. Prachtig.
Vandaag had Louis zijn zwemles, maar gezien het vakantie is was die om 13u in plaats van ’s avonds om 19u.
Ik heb mij deze voormiddag en middag dan ook enorm opgejaagd om alles en iedereen op tijd in orde te krijgen zodat we op tijd in het zwembad zouden zijn, dit terwijl ik gezworen had mij deze vakantie niet op te jagen … behalve voor kerst- en oudejaarsavond, om daar toch op tijd toe te komen.
De kinderen zijn namelijk nogal lastig aan de vakantie begonnen wat een duidelijk teken aan de wand is van hoge nood aan rust. Dus was het besluit: we doen niets en als we iets doen is het zeker op het gemak.
Vandaag kon dat dus niet. Maar ondanks het jagen en doordoen is het mislukt: om 13u02 in het zwembad toegekomen en het was al gesloten. Sorry, geen uitzonderingen, na 13u mocht er niemand meer in want het sloot om 13u30. De zwemlerares nog even gesproken, maar verder konden we niets meer doen.
Al het gejaag voor niets dus. Ik was al op weg om terug naar huis te gaan tmet gans de bende oen ik besefte dat het ondertussen eigenlijk al 13u15 was en dat het zwembad om 14u weer open ging. En de kinderen wouden toch zo graag gaan zwemmen. Anna moest nog eten, dus dan maar besloten haar eten te geven in het zwembad terwijl de andere drie vrolijk rondliepen en de boel daar op stelten zetten.
Uiteindelijk zijn de 45 minuten vlug voorbij gegaan en hebben we dus alsnog gezwommen, zij het zonder les voor Louis. ’t Was uiteindelijk allemaal heel relaxed en nu zijn we allemaal aangenaam moe, zo moe zelfs dat Anna in de auto in slaap is gevallen en ze nu nog slaapt, ook al heb ik haar ondertussen in haar bedje gelegd (normaal gezien komt ze dan wakker en wil ze niet meer slapen).
Volgende week is het les op vrijdag om 16u10. Ik weet nu wel zeker dat het zwembad deze keer niet zal gesloten zijn dus als ik een paar minuutjes later kom, zal Louis nog altijd zijn les krijgen. Opjagen is dus sowieso uitgesloten.
Vandaag een mailtje met de vraag
“Wat zou jij tof vinden dat je gasten kregen (resp 2jarig meisje en 5jarige jongen) en wat zouden ze zelf leuk vinden om te krijgen? (en dit voor de sint en kerst) wij dachten hier aan; een loopautootje en een theaterticket.”
Ik heb dus een beetje aan brainstorming zitten doen en dit was mijn antwoord:
“Ja, ik bekijk dat eigenlijk altijd in de winkel en doe zo mijn ‘inspiratie’ op. Dat en de verlanglijstjes van de kinderen zelf natuurlijk, want hoe origineel je ook wil zijn, kinderen weten nog echt het beste wat ze leuk vinden.
Het moet vooral tastbaar zijn, als in: onmiddellijk kunnen vastnemen en er mee kunnen spelen. Een theaterticket zal wel leuk zijn maar als kado voor onder de kerstboom is het wat ‘vaag’ voor een 5-jarige. Het is iets dat later komt en hij zal zich afvragen welk kado hij nu krijgt.
Onze Louis is 5 en vind momenteel volgende dingen de max: rubberen beesten (dino’s, dolfijnen, haaien, hagedis, …), ongeacht de grootte. Alles met dino’s. Hij kreeg nu bv. een dino gehad waarvan de kop beweegt en de kaken bijten en het een luide brul laat horen. Fantastisch vind hij dat.
Hij kreeg dit jaar ook een skateboard en een verkleedpak om voor ridder te kunnen spelen (harnas, schild, zwaard, …). Alles met ridders en draken vindt hij trouwens ook wreed wijs. Als je bv. voor het ticket zou gaan, geef dan sowieso iets kleins bij. In de Colruyt heb je van die zakjes met een 10-tal diertjes in voor een kleine 5 euro. Er zijn er van vissen en wilde dieren. Altijd een hit. Het moet niet veel kosten, als het maar iets is dat hun interesseert.
Jan is nu bijna 3 en hij heeft een fietsje met steunwieletjes gekregen. Voor een loopwagentje is een 2-jarige misschien al een beetje groot: normaal gezien loopt ze al en gezien zo een wagentje eigenlijk dient om te leren lopen … Een leuk alternatief: een driewielertje of een poppenbuggy: op het een kan ze zelf rijden, met het ander kan ze lopen. Onze buggys worden hier door de jongens en meisjes gebruikt en er wordt vanalles in vervoerd, dus die gaan lang mee 🙂 Verder duplo’s (lego) zijn ook altijd leuk: de poppetjes vinden ze wreed wijs. Jan krijgt nu nog een paar diertjes (we hebben al hopen blokken) en daar zal hij lang zoet mee zijn want hij is dol op diertjes.
En wat ze normaal gezien altijd leuk vinden zijn de knutselpakketjes: parels om te rijgen of (wat wij nu gekocht hebben) om op figuurtjes te ‘plaatsen’ en dan te strijken, plasticine (altijd goed om de ouders op de kast te jagen want een enorme vuiligheid), kleurboeken, -stiften, -potloden. Ge kunt nooit genoeg stiften en zo hebben want die zijn binnen de kortste keren leeg. In de Colruyt of Dreamland is er zo een ganse sectie die samenhangt en ge kunt u niet inbeelden wat voor knutselkeuze er is.
De onze kijken ook graag naar TV (ik weet het, ik weet het :)) en ze krijgen dan ook DVD’s met hun lievelingsfilms (de oudsten zijn grote Disney fans), maar voor een 2-jarige is dat misschien nog wat te lang. Anderzijds: de afleveringen van Musti of Nijntje, Pingu, Bob de Bouwer, Plop…: net lang genoeg om de aandacht vast te houden van een 2-jarige.
En als je dan toch niets echt wil geven: een uitstapje naar de zoo, een bezoekje aan een speeltuin waar ze zich goed kunnen uitleven, eens naar het zwembad, …”
Dat was het voor onze jongens. Voor de meisjes was er het volgende.
Voor Anna, ondertussen ook al 8 maand, een stel blokken met een soort handvaatjes aan en vanalles op en aan: stoffen, spiegel, figuurtjes, … Alles om de tastzin te bevorderen. Ik vind kadoos voor een baby eigenlijk het moeilijkst maar hou er gewoon rekening mee dat ze graag dingen in hun mond steken en hoe meer verschillende texturen iets heeft, hoe leuker.
Zelie weet inmiddels heel goed wat ze wil. Ze is 7jaar, dus wat wil je. Wat ze gekregen heeft: rolerblades (met bijhorende bescherming), DVD (ze had K3 gevraagd maar heeft De Kleine Zeemeermin gekregen, te delen met haar broer uiteraard), een nieuwe hoela-hoep (de derde, de vorige twee zijn rotversleten), een springtouw, parels om vanalles mee te doen (in zo’n knutseldoos met instructies om ingewikkeldere sieraden te maken). Wat ze nog gevraagd heeft: dingen om iets te leren, wat ik persoonlijk fantastisch vind. Maar ‘leren’ is meer Michel zijn gebied dus heb ik hem de opdracht gegeven om voor kerst iets te zoeken.
Dan heb ik nog het gezelschapspel ‘wie is het’ gekocht zodat Zelie en Louis samen kunnen spelen. Elk jaar zit er wel ergens een gezelschapspel tussen: goed om ze een beetje samen te leren spelen en regels te respecteren, alhoewel ze hun eigen regels uiteindelijk wel uitvinden hoor.
Voila, kwa ideeën kan dat wel tellen. Volgend jaar meer.
Kijk zie, een nieuw kinderprogramma op Ketnet waar ik mij nu eens wel in kan vinden.
Vier kindjes in een raket die allemaal dingen doen waarbij de kindjes moeten meedoen (zingen, dansen, …). Bij elke aflevering wordt één klassiek muziekstuk ‘aangeleerd’ en en bekend schilderij getoond, zo leren ze dat ook nog eens kennen.
Leuk en leerrijk. Geen stom tijdverdoe programma. Uiteindelijk zijn kinderen niet achterlijk en kunnen ze veel beter nieuwe dingen leren dan wij ‘oudjes’.
‘k Ben er niet altijd goed in, maar ik heb zo toch mijn momenten. Zoals vorige zaterdag.
Sowieso is zaterdag de drukste dag bij ons in termen van activiteiten voor de kinderen. Het programma ziet er dan zo uit:
Gans de voormiddag is dat dus rondrijden en waar mogelijk spring ik dan nog even thuis binnen om vanalles te doen voor het eten, of beter: om instructies aan Michel te geven voor het eten. Aangezien zowel Louis als Zelie dan ’s middags gedaan hebben om 12.30 springt Michel dan bij (met velo) om Zelie af te halen.
Dan is het vlug, vlug alles op tafel zetten om te eten, Jan in bed steken en Zelie voeren. Daarna is het even kalm tot we Zelie weer moeten afhalen.
Zaterdag was er een planswijziging. Het zou geen scouts zijn want we hadden tickets voor het filmfestival (voor kinderen) en dus zou ik met Zelie en Louis daar naartoe gaan. Michel moest al om 12u op het festival zijn (voor iets dat totaal niets te maken had met onze tickets) en dus kon hij Zelie niet afhalen, én er moest een oplossing gevonden worden voor onze twee jongste spruiten.
Nieuwe planning: de voormiddag bleef ongeveer hetzelfde. Wijzigingen: geen boodschappen doen (wijselijk vrijdag gedaan) en in de plaats naar daarvan me geconcentreerd op het voorbereiden van het middageten (m.a.w. duidelijke instructies aan Michel gegeven), Louis afgehaald op het turnen om 12.15, langs thuis gepasseerd om alles in te laden, Zelie afgehaald en naar mamie en grandpère gereden voor het middageten: zij gingen immers op ons twee prutskens passen.
Gezien alles goed voorbereid was qua eten (alleen nog vis bakken en de rest lichtjes opwarmen) zaten we in een mum van tijd aan tafel en waren we op tijd klaar zodat ik zelf Jan nog in bed kon steken en toch nog ruim op tijd in de cinema was.
Een beetje hectisch allemaal en achteraf gezien relatief onnodig: ik had mijn mail ’s ochtends niet meer gelezen of ik had beroep kunnen doen op mijn schoonouders, maar al bij al viel het mee.
Ja, ik heb ook mijn momenten, al zijn ze zeldzaam.
Groot opzet voor zondag, we waren helemaal georganiseerd. We gingen met z’n allen naar de concerten voor 0110 gaan aan het station.
Manlief ging voorop met de twee oudsten. Na het dutje van Jan en Anna zou ik achterkomen met de twee jongsten. De GSM was paraat om dan, voor we vertrokken, concrete afspraken te kunnen maken: ge weet nooit op voorhand waar ge kunt afspreken hé.
Jongens, ik keer er echt naar uit: ’t Hof van Commerce, Monza, Sioen, Arid, Luc De Vos, Hadise en uiteraarde de “komieken”. We gingen blijven tot het laatste concert want dat begon al om 21u35, dus zo laat gingen we dan niet thuiszijn en maandag was toch een vrije dag voor de kinderen dus dat ging wel gaan.
Dat was de planning. De realiteit is altijd toch een beetje anders, nietwaar.
Om 13u30 vertrok Michel. Om 15u telefoon: de Zelie en Louis vonden het niet leuk (meer) en wouden naar huis. Ik zat nog aan huis gebonden met Jan die (nog steeds) sliep en Anna die net haar fruitpap ging eten. Een half uurtje later dan weer telefoon: de twee oudsten zouden naar mamie gaan. Mamie heeft ze dan tegen kwart voor zes maar naar huis gebracht.
Tot daar dus mijn ‘bijdrage’ aan de 0110 concerten: veel goede intenties, niets uitgevoerd. Toch wel een beetje (veel) teleurgesteld moet ik zeggen. Ik had er echt graag bijgeweest.
Uiteindelijk heb ik nog een troostprijsje gekregen voor mijn brave thuisblijven: mijn zusje is onverwacht nog op bezoek gekomen met haar man en kindjes, dus was het een geluk bij een ongeluk dat ik nooit vertrokken ben en zo hebben de kinderen elkaar ook nog eens gezien (was een tijdje geleden).
Dumpen. En als dat niet lukt: erop uit trekken.
Zondagochtend begon al om half acht, dankzij lieve Anna. De drie anderen zijn maar om respectievelijk 8u15 (Zelie en Louis) en 8u30 (Jan) wakker geworden dus had ik een beetje pech.
Maar niet getreurd: op het gemak ons aangekleed, naar de bakker gegaan om ontbijt te halen en na het ontbijt heb ik Anna terug een dutje laten doen. De drie anderen speelden buiten en ik maakte op het gemak het eten klaar.
De voormiddag was dus rap voorbij en toen was ik trouwens nog zo moe niet.
Na de middag heb ik evenwel een serieuse klop van de hamer gekregen.
Gelukkig was ‘hulp’ onderweg. Om 15u mocht ik met de kinderen naar theatervoorstelling voor kleuters (wreed goed trouwens, een aanrader), zo waren ze gauw een uurtje zoet.
Daarna zijn we naar de Vrijdagmarkt getrokken en heb ik mijn drie apen losgelaten op de springkastelen en andere bezigheden, georganiseerd in het kader van Gent Fietst. Anna was ook heel braaf want zij heeft een mooi dutje gedaan in de buggy.
En toen was het plots 18u en kon ik naar huis om de kinderen eten te geven, te wassen en in bed te steken.
Stom dat het ‘Prison Break’ was of ik had vroeg in mijn bedje kunnen kruipen. Gelukkig dat het ‘Prison Break’ was want de serie is goed genoeg om mijn zeer moeie oogjes toch nog wijdopen gesperd te houden 😀
Het weekend is weer voorbijgevlogen en met de start van het nieuwe schooljaar is de rust ook verdwenen.
Vrijdag is Zelie thuisgekomen met een rugzak vol boeken om te kaften tegen morgen. Zowel Michel en ik hebben vanavond zitten kaften en er was algauw bijna anderhalfuur voorbij voor het gedaan was. Een geluk dus dat we nog maar één kind in het lagere zitten hebben want in de kleuterklasjes is dat dus nog niet nodig. Het zal wat geven volgend jaar.
Zaterdag is het turnen voor Zelie en Louis opnieuw begonnen en vanaf volgende week zal Zelie misschien ook naar de tekenschool gaan op zaterdag (nu nog volzet maar we krijgen midden volgende week een telefoontje om te zien of ze een extra groep gaan inleggen). Het programma zal dan zijn:
en vanaf oktober ook nog:
En zo zijn we dan ook volgeboekt elke zaterdag. Doordat dat zowel Zelie als Louis om 12u30 gedaan hebben wordt Michel dit jaar ook ingeschakeld. Ik zal Zelie dan met de auto naar de tekenschool brengen en haar fiets in de koffer steken en Michel kan haar dan afhalen met de fiets.
Ondertussen vanavond ook al dingen klaargezet voor school morgen: extra kleren voor Jan, Zelie haar boekentas gevuld, drankjes gevuld, … en ook voor Anna: zij gaat morgen voor het eerst naar de onthaalmoeder. Dus: pampers klaarzetten, doekjes, tas met reservekleertjes, knuffel, tuut (alhoewel ze die laatste twee niet echt gebruikt maar better safe then sorry, nietwaar). Mij kennende zal ik uiteraard iets vergeten zijn, maar we doen ons best 😉
En zo begin ik morgen dan ook opnieuw te werken. Gelukkig moet ik daar niets voor klaarzetten, gewoon zorgen dat ik op tijd uit mijn bed geraak om niet te laat te komen. Nu maar hopen dat de kinderen een beetje meewerken 😀
Morgen vertrekken mijn wederhelft en ikzelve voor een (welverdiend?) weekendje onder ons tweeën.
Vandaag ganse dag van voorbereiding gedaan, want zo vier kinderen achterlaten gaat niet zo maar. Er moesten drie valiezen gepakt worden, nog eens over de details van opvang en ophaling gegaan met mamie en zuslief, over en weer gelopen om nog een beetje was te doen, …
En dan morgen veel rondrijden vooraleer we dan eindelijk kunnen vertrekken.
Zelie naar haar kamp brengen dat begint om 9u. Louis gaat een dagje naar zee met de opvang en moet daar ook om 9u zijn, dus dat wordt een beetje goochelen. Eens de oudste afgezet zijn breng ik de twee jongsten naar mijn nicht.
K. is de meter van Jan en zal de komende drie dagen voor hem zorgen. Anna blijft een paar uur daar tot A. (zus van K. en meter van Anna) haar daar zal ophalen om dan de rest van het weekend voor haar te zorgen.
Louis en Zelie zullen op het einde van de dag opgehaald worden door mamie. Daar zal mijn zus beide kinderen afhalen zodat ze dan de rest van het weekend bij haar te blijven (vandaar maar drie valiezen in plaats van vier).
En als iedereen weg is, vlug terug naar huis, onze valies pakken en wegwezen.
Houffalize, here we come.
Alleen naar een pretpark gaan met vier kinderen is onmogelijk: ik kan niet meegaan op een attractie met één of meer van de kinderen en Anna in haar buggy alleen achterlaten. Zelie en Louis hebben voor veel attracties geen begeleiding meer nodig maar Jan wel en ik kan mij nu eenmaal niet opsplitsen.
Maar ik had iets gevonden dat ik toch (eventueel) alleen kon doen met vier kinderen: het Dolfinarium bezoeken in het Boudewijn Seapark. Mooi op een stoeltje zitten terwijl we naar de show keken is geen probleem.
We zouden woensdag gaan, afhankelijk van het uur van aankomst van de telenet mens, en gezien hij vroeg was konden we vertrekken.
Het bezoek wou ik immers combineren met een bezoekje aan mijn collega’s op het werk. Sommigen hadden Anna nog niet gezien en anderen wouden de andere drie wel nog eens zien.
Dus alles in de auto gezwierd en op weg naar Brugge. In de voormiddag gekletst met de collega’s. De kinderen werden bewonderd en er was vooral veel verwondering over hoe groot Zelie, Louis en Jan al waren ondertussen.
Daarna met de baas om een beetje gekletst om up to date gebracht te worden (een aantal mensen die weggaan, een heel pak andere die erbij komen) zodat ik niet voor al te grote verassingen zou komen te staan binnen drie weken.
’s Middags een hapje gaan eten met sommige van de collega’s mét de vier kinderen. De kinderen gedroegen zich heel goed, in termen dan gesproken van kinderen op restaurant: ze liepen niet al te veel over en weer, waren relatief stil en konden zich zeer goed bezighouden met naar het aquarium te kijken, en belangrijkst: ze hebben de andere klanten niet (te veel?) gestoord.
Na de lunch naar papa getrokken. We hadden hem gezegd dat we naar het Dolfinarium gingen en hij kon zich vroeg genoeg vrijmaken om toch nog mee te gaan. Uiteindelijk was ik dus toch niet alleen met de kinderen.
Om 16u begon dan de dolfijnenshow met in het voorprogramma de zeeleeuwen.
Vorig jaar zijn we al eens naar de show gaan kijken en toen weigerden de zeeleeuwen om mee te werken. Het was wel heel grappig want het leek eigenlijk alsof de show bezig was: ze speelden verstoppertje met hun trainers. Uiteindelijk kregen we het berichtje dat de zeeleeuwen niet wouden meewerken en dat er dus geen show zou zijn, maar eigenlijk hadden we er al een gekregen 🙂
Deze keer deden de zeeleeuwen wat van hen verwacht werd. Ik moet toegeven dat ik nog nooit een zeeleeuw iets zien doen heb dus ik was aangenaam verwonderd wat die beesten allemaal kunnen en vooral: hoe snel die wel zijn.
’t Was een leuke show en de moeite waard.
Daarna de dolfijnen. Vijf exemplaren die hun kunstjes vertoonden: de trainer voortduwen boven en onder water, hoog springen, salto’s maken, op de rand van het zwembad hangen, zingen, …
Op het einde van de show demonstreerden ze de kracht die ze hebben in hun staart door ballen in het publiek te shotten. De mensen die de ballen vingen mochten ze dan houden als souvenier.
Ons drie mannen stonden dus met uitgestrekte handen te hopen op een bal maar het mocht niet zijn: geen enkele bal kwam maar in de buurt. Diepe teleurstelling was het gevolg (een ‘het is niet eerlijk’, gezegd met bijna trillende lip door Zelie, traantjes bij Louis van frustratie en Jan die bijna naar beneden ging om één van de ballen uit de handen van een ander kindje te gaan nemen) maar gelukkig duurde dat niet al te lang.
Ze hebben alledrie van de show genoten en ik moet zeggen, ik ook.
Gezien het park zelf nog open was na de show én Michel er nu bij was hebben we nog een uurtje daar kunnen rondlopen en konden de kinderen nog op een paar attracties zitten, hier en daar begeleid door een *doodgelukkige* papa: Anna was een beetje lastig en dus had ik een goed excuus 🙂
Het was een fijne maar lange dag. Gelukkig niet te laat thuisgekomen zodat de kinderen er vroeg in konden en wij een beetje konden rusten.