Tag: kinderen

Het is geen weer …

om een kat door te jagen … of is het een hond? Enfin, toeternietoe.

Ik moet zeggen dat ik het eigenlijk niet wreed erg vind: het is nog altijd warm genoeg om in een T-shirt rond te lopen en dat is voor mij meer dan voldoende. Kou in de zomer vind ik het ergst. Regen is misschien niet leuk om mee buiten te komen, maar ik hou wel van het gekletter op de ramen.

Maar binnen blijven met drie zeer actieve kinderen is eigenlijk zo goed als geen optie als je ze geen ganse dag voor de TV wil zetten, dus zijn we deze namiddag nog maar eens gaan wandelen.

Goed begonnen: in T-shirts met een vaag zonnetje. Maar het zag er naar uit dat het geen blijvertje was door voor de zekerheid de regenjassen en paraplus maar meegenomen, en maar goed ook.

Doel van deze namiddag: de bibliotheek. Zelie en Louis met hun fietsen, Jan en Anna in de dubbele buggy en ik achter de buggy … te voet.

Mooi weer gehad tot we zo’n goede 250m verwijderd waren van de bibliotheek en dan openden de hemelen zich big time. Een plensbui dat het geen naam had. Geen probleem: we stonden net bij een klein afdakje, net groot genoeg om de regenjassen uit te halen en iedereen aan te kleden. Eenmaal iedereen aangekleed dacht ik dat het al bij al nog mee viel en liepen/reden we verder tot ik vijf meter later besefte dat het toch beter was om nog even te schuilen. Nog vijf meter later was er een groter afdak waar we allemaal zonder probleem onder pasten en daar hebben we de bui dan maar even laten uitregenen.

We moesten niet lang wachten en een goede 5 minuten later stonden we in de bibliotheek. Louis en Jan konden daar een beetje spelen terwijl Zelie en ik rondneusden en boekjes uitzochten.

Na de bibliotheek eerst naar het shoppingcenter op het Zuid om een bikini te zoeken voor Zelie: incasseren op een uitstaande belofte. Toen we daar niets vonden langs een andere weg naar huis om door het centrum te gaan en daar eens te kijken. Jammer genoeg niets gevonden wegens o.a. ook te weinig tijd voor de winkels sloten.

Verder op het gemak naar huis gewandeld. Alhoewel, gemak. Tussen het Zuid en het centrum hadden we al twee (kleine) buien over ons gehad en eens de Langemunt in was het weer van dattem. Dus in plaats van naar huis te slenteren hebben we er goed de pas in gezet om toch niet doornat thuis te komen: er leek een heviger bui in de lucht te hangen dan dat we al gehad hadden.

We zijn de bui kunnen voorblijven een zonder nog een druppeltje op ons hoofd thuisgeraakt.

5 minuten rust

Na twee weken thuis met de kinderen had ik dringend nood aan een beetje rust.

Vandaag zijn de drie lopende kinderen dan ook naar respectievelijk de vakantieopvang en de peutertuin geweest. Zaaalige stilte in huis. Zeker na gisterenavond: ze waren zo lastig dat ik ze met hun hoofd tegen de muur had kunnen kloppen … bij wijze van spreken dan.

Ik weet al langer dan vandaag dat ik niet in de wieg gelegd ben om een thuisblijvende moeder te zijn, maar los daarvan: ik ben er van overtuigd dat de kinderen er ook nood aan hebben om niet de hele vakantie thuis te zitten.

Twee weken waren ze nu thuis zonder dat er opvang ergens was. De eerste week was ideaal want het waren Gentse Feesten. Alle dagen op stap, veel te zien en te doen. Geen tijd dus om zich te vervelen.

De tweede week hebben we dan ingezet met een beetje rust, maar kinderen recupereren rap en na twee dagen was het al: ik verveel me, wat kan ik doen? Gaan we ergens naartoe? etc. We gaan dan wandelen, of naar het park, we zijn op uitstap geweest en op bezoek, …

Dus toen de opvang weer openging deze week was ik gelukkig … en de kinderen blijkbaar ook. Toen Louis gisteren hoorde dat ze pas vandaag gingen gaan wegens het tandartsbezoek was hij diep teleurgesteld.

Vandaag waren ze dan alle drie weg … en alle drie doodcontent. Ik heb dus een rustige dag gehad en er zeer van genoten. De batterijen zijn weer opgeladen voor morgen, want dan blijven ze weer een dagje thuis.

Dinosaurussen

Onze Louis is nogal zot van dinosaurussen. Hij kreeg voor zijn verjaardag een Triceratops en hij is er dol op.

Jan ook ondertussen. Er is al gevochten geweest om dat beest. Uiteraard ligt hij er veel gewoon bij terwijl er niemand naar kijkt, en uiteraard wordt er alleen om gevochten als hij aan de ene opgevallen is en hij ermee wil spelen zodat, uiteraard, de andere er net op dat moment ook mee wil spelen 🙂 Het gewone dus.

We spraken er dan ook al een tijdje over om een bezoek te brengen aan het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel, waar de Iguanodons van Bernissart staan.

Naar het weerbericht gekeken en gezien ze voor vandaag regen gaven vonden we het de uitgelezen dag om een bezoekje te brengen.

Deze namiddag dan naar de trein getrokken, tot grote vreugde van vooral Jan. Hij kon er niet van over dat we met de trein zouden weggaan. Trein naar Brussel Noord, overgestapt naar Brussel-Luxemburg, en op 5 minuten wandelen daarvandaan is het museum. Gemakkelijker kon niet.

Het hele museum was uiteindelijk een succes. De dinosaurussen, maar ook de zaal met de walvisskeletten en zeker alle zalen met allemaal soorten opgezette beesten. De ene vonden ze nog wijzer dan de andere. Waar ze vooral plezier aan beleefden en het langst bleven rondhangen was de benedenzaal met Beestige Buren: een zaal over de beestjes die bij jou (en mij) in en rond het huis leven, zowel in de stad als op het platteland.

Het was een kort bezoekje van ongeveer een uur, maar uiteindelijk niet té kort voor de kinderen. Voor herhaling vatbaar … als ze wat ouder zijn en een beetje meer geduld kunnen opbrengen zodat ze de uitleg ook willen horen of lezen.

En de regen? Die hebben we niet gezien. Nog altijd bloedheet toen we vertrokken en even warm toe we terugkwamen. Nochtans heb ik op het nieuws vanavond gezien dat er in West-Vlaanderen al meer dan een beetje regen gevallen is. Wij wachten nog altijd.

Trots en stoefen

Zoals alle ouders ben ik trots op mijn kinderen.

Het is zo leuk hun evolutie en vooruitgang te zien en, zelfs als je dat niet echt wil, toch vergelijk je. Bewust, onbewust, maar doen doe je toch.

De eerste vergelijking (voor mij toch) gebeurde met de boekjes van De Bond “Ik word x maand”. Je kijkt naar de ontwikkeling van een gemiddelde baby en vergelijkt wat jouw baby van de opgesomde puntjes wel of niet kan.

Wij zijn altijd al gelukzakken geweest op dat vlak: alle vier onze kinderen deden tijdig (en zelfs meestal voortijdig) wat de gemiddelde baby kon. We moesten ons dus nooit zorgen maken, ook al wordt in de boekjes specifiek gezegd dat die gemiddelde baby niet bestaat.

Waar ik problemen mee heb is zuiver iets aan mezelf. Een kantje van mezelf dat ik eigenlijk helemaal niet wil. Moest ik het kunnen uitknippen, dan doe ik het onmiddellijk.

Want het is één ding om je kind te vergelijken met een gemiddeld, onbestaand, ander kind, het is een heel ander ding om dat te doen met bestaande kinderen. Elk kind is immers zo specifiek en origineel en eigenlijk absoluut niet vergelijkbaar, dat je dat dus eigenlijk niet zo mogen doen.

Is het iets dat ik alleen doe? Ik betwijfel het, maar ik heb er toch een hekel aan dat ik het doe.

Het is me vooral opgevallen dit jaar met Zelie die naar het eerste studiejaar ging. In de kleuterschool is er eigenlijk niet zoveel te vergelijken. De kinderen schilderen en maken knutselwerkjes, ze leren liedjes, maar als ouder krijg je geen rapport om de evolutie van je kind te vergelijken met de andere kinderen.

Sinds vorig jaar zijn er nu de rapporten voor Zelie en kan je beginnen vergelijken en dat doe ik niet altijd op een positieve manier.

Het meest last heb ik om mezelf in te houden als andere ouders zeggen “mijn kind is het best in x” om dan niet te zeggen “het mijne is beter in y” want, ik meen het, ik vind het fantastisch dat dat ander kind fantastisch is in x.

Maar er is altijd die neiging om dan ertegenop te stoefen door te zeggen dat mijn kind beter is in iets anders. EN DAT MAG NIET! Door dat te doen is het alsof het niet belangrijk is dat een ander kind ook (zeer) goed is in iets, en dat is het wel.

Dus bijt ik op mijn tanden en als het moment wel juist is zal ik dan ook wel stoefen dat mijn kind zeer goed is in iets, want uiteindelijk wil ik ook mijn trots tonen op mijn kind, zoals elke ouder zeker 😀

Einde Feesten

Het is voorbij, De Gentse Feesten. We kunnen beginnen aftellen naar volgend jaar.

Dit jaar was soms hectisch met 3 lopende kinderen en een baby. Volgend jaar zal het er niet op verbeteren: tegen dan loopt Anna ook en zal het krijsen worden als ze te lang in de buggy gaat moeten zitten.

Nu, uiteindelijk weet je nooit: misschien is Anna veel te content om in de buggy te zitten. Er zijn zo van die kindjes hé, die liever zitten dan lopen. Maar als de andere drie een voorbeeld zijn dan moet ik er niet op hopen.

We hebben de feesten gisteren in schoonheid afgesloten. Nog een laatste lange wandelingen met de vier kindjes. Ik had de dubbele buggy mee maar Jan heeft eigenlijk de hele tijd meegelopen.

We keken naar de niet-officiële straatartiesten, de kinderen kregen elk een ballon van een ballonartiest (Zelie kreeg een beer, Louis een zwaard en Jan een konijn), we brachten nog een bezoekje aan het Duvel Droomschip waar er allemaal uitvergrote spelen waren, we gingen een ijsje eten in een tea-room (in plaats van aan een kraam), we keken naar jongeren die break dance deden en tegen 19u30 waren we thuis zodat Jan en Anna op tijd zouden gegeten hebben en in bed zitten. Ik had Louis en Zelie immers beloofd samen nog een stapje in de wereld te zetten om de feesten af te sluiten.

En dat lukte: Jan zat om 20u30 in bed, Anna om 21u15 en 5 minuten later waren we weg. Eerst naar het Huis van Alijn waar er ter afsluiting een fuif was met jaren ’50 muziek, daarna doorgelopen naar Polé Polé.

Beiden kinderen (en ik ook) hebben veel gedanst, zowel op de rock’n roll als op het meer zuiderse timbre. Het was een heel leuke avond en om 23u zijn we dan naar huis getrokken met een omwegje langs het hamburger kraam 🙂

Tegen middernacht zaten de kindjes dan in bed. Ik had gehoopt nog iemand tegen te komen om zelf nog eens terug te keren en een (groot) stapje in de wereld te zetten, maar dat was niet het geval zodat ik dan ook maar in bed ben gekropen. Uiteindelijk altijd een goed idee want zelfs al blijven de kindjes lang op, echt uitslapen doen ze nog niet.

Het waren zeer goede feesten. Volgend jaar opnieuw.

De Feesten

Hier ten huize doen we ook van Gentse Feesten. ‘We’ dat zijn eigenlijk ik en de kinderen, Michel van dienst zijnde voor het project (en ook een klein probleempje hebbende met zijn rug :)).

Sinds zondag zijn we dus op stap, wreed gezellig. Voor Gentblogt hebben we en pasje gekregen voor het Puppetbuskersfestival waar we regelmatig zitten en nu het Straattheaterfestival begonnen is kunnen we zeker niet meer thuis zitten.

Nu krijg ik van alle kanten te horen dat ze mij bewonderen, zo alleen met vier kinderen, maar ik zie dat zo niet. Ten eerste heb ik ze gewild. Het is een keuze en het heeft dan toch geen zin u op te sluiten omdat ge niet buiten durft.

Ten tweede heb ik zeer brave kinderen. OK, zowat iedere ouder zal dat wel zeggen van zijn kinderen, maar echt waar hoor: ik heb zeer brave kinderen. Zelie en Louis gaan, als we op stap zijn, nooit ver weg en als ik zeg hand/buggy vasthouden of hier blijven, dan luisteren ze meteen. Jan is ook een goede *student*: als hij moet oversteken en de buggy of een hand vasthouden dan doet hij dat ook onmiddellijk. Het enige wat hij nog beter moet leren is in de buurt te blijven als we wandelen, maar zo erg is het nu ook niet.

Met de feesten heb ik een duo buggy kunnen lenen: Anna kan achterin liggen terwijl Jan voorin kan zitten. Want alhoewel Jan flink kan stappen, vond ik het toch aangewezen om tijdens de feesten iets te hebben waardoor we langer op baan konden blijven zonder dat ik Jan uiteindelijk zou moeten dragen.

En dat maakt alles eigenlijk nog veel simpeler want nu heb ik maar twee kindjes om echt naar om te zien.

Enfin, als ge ons tegenkomt, zeg maar gerust hallo hoor en echt, ge moet geen medelijden of bewondering hebben 😀

Feesten

’t Is hier Gentse Feesten en gezien ik dit jaar thuis ben heb ik me vrijwilliger gesteld om mee te helpen met het project om de feesten te verslaan. Uiteraard niet volledig.

Mijn interesse gaat vooral uit naar enerzijds het Puppetbuskersfestival en anderzijds het Internationaal Straattheaterfestival. En ook het Jeugdcircusfestival. En ook…

Er is zo veel te doen en te zien dat het eigenlijk een onmogelijke opdracht is.

Gisteren heb ik de namiddag gespendeerd in het Europees Figurentheatercentrum voor het Puppetbuskersfestival. Een zeer leuke en geslaagde namiddag en eigenlijk wreed gemakkelijk als ge met een bende (=4) kinderen op stap gaat.

Vandaag is het niet gelukt: we hadden deze middag bezoek en dan moest ik nog met Jan langs de dokter om hem te laten nazien dat hij toch zeker 100% gezond is voor de operatie morgen.

Uiteindelijk pas om 17u15 naar de feesten gekund en niet vet veel gedaan: eventjes naar het Baudelopark en de speeltuin aldaar en dan terug naar huis zodat Jan op tijd in zijn bed zou zitten.

Eens Jan in bed ben ik met de drie niet slapende kindjes nog een wandeling gaan maken: langs de Sint-Baafsweide naar Bataclan waar Louis en Zelie nog in het zwembad gespeeld hebben (fantastisch toch: om 20u nog in een onverwarmd kinderbad buiten kunnen spelen), daarna naar het Huis van Alijn om het einde van Singing in the Rain te bekijken, musical fan dat ik ben. De kinderen vonden het ook wreed leuk: al die liedjes en dat dansen en ze hebben dan ook deftig meegedanst op het podiumpje vlak onder het scherm. Extra entertainment voor de mensen in het Huis van Alijn 🙂

Morgen is ook nog onzeker: het zal ervan afhangen hoe het met Jan is, maar hopelijk valt het allemaal mee en kunnen we in de namiddag nog een stapje in de wereld feesten zetten.

Favorieten?

Vandaag maakte ik de opmerking tegen mijn vriendin E. (en later ook tegen mijn zus) dat het toch ongelooflijk is hoe graag je je kinderen ziet. Het is niet te vergelijken met om het even wat.

Mijn vriendin vroeg daarop of ik een favoriet had en ik moest heel eerlijk bekennen: neen. Ik zie mijn kinderen allemaal even graag. Misschien niet allemaal op exact dezelfde manier, het zijn vier heel verschillende karakters, alhoewel ik dat zelfs betwijfel.
Mijn vriendin zei hetzelfde: geen favorieten, gewoon twee schatten van kinderen.

Toevallig had mijn zus (twee kindjes) ongeveer dezelfde conversatie gehad met mijn nicht (drie kindjes) en beiden hebben hetzelfde gevoel: geen favourieten.
Vandaar dat ik niet goed begrijp waar sommige mensen zich zorgen over maken als ze voor een tweede kindje gaan: of ze dat tweede kindje even graag zouden zien als het eerste.

Voor mij is dat zelfs nooit een vraag geweest. Liefde is niet iets dat je in bepaalde hoeveelheid hebt en dan maar moet zien te verdelen. Integendeel, hoe meer mensen je graag ziet, hoe meer liefde je hebt te geven.

De liefde die ik voelde toen ik Zelie kreeg, het exact zelfde gevoel kreeg ik bij Louis, Jan en Anna. Als ik naar mijn kinderen kijk is het alsof mijn hart zwelt. Fantastisch gewoon.

Kadeeën

Waar ik oorspronkelijk vandaan kom zijn kadeeën kinderen, eerder gebruikt in de zin van kapoenen.

Waar ik oorspronkelijk vandaan kom zijn het ook bierfeesten, elk laatste weekend van juni.

Ik heb het uiteraard over Oudenaarde.

Vroeger, in mijnen jongen tijd, waren het alleen bierfeesten. Die begonnen vrijdagavond met de verkiezing van de bierprinses en -prins met daarna nog een optredentje van een lokale artiest. Een kalme opening.

Zaterdag was de hoofddag: de markt afgesloten, iedereen op straat en ’s avonds ambiance met terassen die vervijfvoudigd waren in omvang, optredens op een groote podium, veel ambiance en gratis bieruitdeling.
De zondag waren er dan allerlei activiteiten en wedstrijdjes zoals bierbakken stapelen, varkensworp, …

De zaterdagavond was de meest belangrijke: niet alleen de jeugd was in grote getale aanwezig, de ‘oudjes’ moesten zeker niet onderdoen. Heel veel ambiance dus, waarvan de meeste uiteraard werd gemaakt door jezelf met je bende vrienden. Het was een vaste afspraak die niet gemist mocht worden.

Toen ik afstudeerde van het humaniora waren de bierfeesten dé gelegenheid om allemaal weer samen te komen na een jaar studeren in verschillende scholen en steden. Gezien mijn ouderlijk huis toen op de markt zelf was werd afgesproken bij ons. Niet alleen door mijn vrienden maar ook de vrienden van mijn ouders, broer en zus kwamen opdagen. Massa’s volk kwam er de zaterdagavond van de bierfeesten bij ons langs (één avond heb ik eens een 87 man geteld).

Die samenkomsten zijn beginnen verminderen de laatste twee jaar voor mijn ouders verhuisden. De laatste samenkomst met mijn vrienden dateert van toen ik (hoog)zwanger was van Zelie: ik 39 weken zwanger en twee van mijn vriendinnen 7 maanden zwanger. Schoon zicht. Het jaar daarop was het afgelopen: mijn ouders verkochten het huis en ik en mijn vriendinnen bleven thuis bij onze babies.

Het einde van een traditie.

Maar een jaar of twee later zijn ze in Oudenaarde met een nieuwe traditie begonnen: de Kadeefeesten. Het is een onderdeel van de bierfeesten gefocused op de kinderen.

Daar waar voordien de kinderen vooral op zondag kwamen werd dit nu verzet naar zaterdagnamiddag. De ganse hoogstraat wordt afgezet en er worden springkastelen (van bij mijn zeer goede vrienden) geplaatst, een rommelmarkt georganiseerd, enz.

Ondertussen is dit uitgegroeid tot een vaste waarde en trekken de feesten veel volk. Alles is zeer goed uitgewerkt en georganiseerd en dit jaar was er zelfs een thema doorheen de feesten: piraten. Er stonden drie immense springkastelen, een trampoline gedoe, ponies om te bereiden en zelfs een mini molen en uiteraard waren er heel veel kinderen die op de rommelmarkt stonden hun oud speelgoed te verkopen.

Die nieuwe tradie, daar gaan we nu naartoe, met de kinderen. Zo hebben zij ook iets aan de bierfeesten, nietwaar.

En nadat de kinderen uigesprongen zijn doen we toch nog een beetje mee aan de bierfeesten zelf: een pintje pakken op een terras.

Vaderdag

Om 7u was Louis wakker en stond hij aan ons bed: kadootjes voor vaderdag, fluisterde hij opgewonden.

Eén kadootje had hij onder ons bed verstopt (een spiegeltje) het ander lag beneden samen met dat van Zelie en Jan en mij.

Zelie was ondertussen naar beneden de andere kadootjes gaan halen en twee minuten later stond ze er ook.

Even geaarzeld of ze Michel wel mochten wakker maken maar het enthousiasme en de anticipatie op hun gezicht deden me rap Michel aanporren: wakker worden, gelukkige vaderdag.

Ik kan niet zeggen dat hij het wreed kon appreciëren 🙂 maar de kinderen des te meer. Hij heeft gelukkig wel het nodige enthousiasme kunnen opbrengen voor hun kadootjes vooraleer weer in slaap te vallen.

Eens dat hij wakker was zijn we gaan sangria-aperitieven op het buurtfeest achter ons deur. De kinderen deden (uiteraard) mee aan de stoepkrijtwedstrijd en Louis was zelfs bij de winnaars: drie tekeningen werden als mooiste uitgeroepen en Louis zijn dinosaurus was er één van. De drie ‘winnaars’ mochten als eerste een prijs kiezen, daarna was het de beurt aan alle andere kindjes.

En dan was het een geluk bij een ongeluk voor mij dat Michel zijn ouders niet thuis waren zondagnamiddag: zo moesten we niet kiezen bij wie van onze vaders we vaderdag zouden vieren.

Gisterennamiddag zijn we dus naar Oudenaarde getrokken om gelukkige vaderdag aan mijn papa te wensen. Gezien mijn papa bij mijn zusje eet in het weekend zijn we daar naartoe getrokken.

Wij zaten gezellig in de tuin maar eigenlijk vooral zonder papa: de wereldbeker is begonnen en mijnen papa zal dus de komende maand heel veel voor de TV zitten. Gisteren was geen uitzondering. Maar we hebben toch een beetje kunnen kletsen tijdens de pauze en toen de match gedaan was.

De kinderen zaten in het zwembadje te spelen en onder crazy Daisy te lopen.

Great fun for everyone.