Tag: kinderen

Ook een beetje vakantie

Den anderen is weg op vakantie en dus heb ik mij de luxe veroorloofd om toch ook een beetje vakantie te nemen. Niet dat ik altijd veel keus had: zo een extra paar (volwassen)handen om alles geregeld te krijgen met de kinderen komt goed van pas en als die er niet zijn, lukt het mij niet altijd om alles te bolwerken.

Zo bijvoorbeeld vrijdag. Normaal gezien voorzie ik eten, of tenminste toch de ingrediënten. Over de middag probeer ik naar huis te komen (tussen de lestijden door) om al wat voorbereidingen te doen en ’s avonds ook tussen het voeren door. Michel zorgt er dan voor dat er een effectieve maaltijd geproduceerd wordt.

Deze vrijdag was het niet mogelijk geweest om even tussendoor naar huis te komen want de lesgeefster had wat langer les gegeven dan voorzien. Geen voorbereidingen dus. En ook in de namiddag had ze gretig gebruik gemaakt van al de haar toegewezen minuten, dus werd het koersen om op tijd thuis te zijn en op de voetbal te geraken.

20 minuten te laat op de voetbal, wil ook zeggen: 20 minuten minder tijd om over en weer naar huis te gaan en het avondeten te maken (of toch stukken voor te bereiden) met als resultaat dat er om 18.00u nog steeds niets te eten was.

Dan maar de gemakkelijkheidsoplossing: we zijn met zijn allen Jan van zijn training gaan afhalen en we zijn heel gezond naar de Quick gaan eten. Iedereen content, want mama had geen stress en de kinderen hadden frietjes.

Zaterdag heb ik, ondanks de tegenslag ’s avonds met Zelie, toch nog gekookt. Niet al te ingewikkeld, maar toch.

Voor vandaag wist ik al dat ik niet ging koken, kwestie om weer wat stress te vermijden. Zelie en Anna moesten om 14.00u in Oudenaarde staan voor hun repetitie voor ballet, ik slaap graag een beetje uit op zondag, er was gevraagd geweest om nog eens Chinees te gaan eten en dus was de beslissing rap genomen. Het plan was om tegen 12.00u in het restaurant te zijn om dan ten laatste tegen 13.15u te kunnen vertrekken zodat de meisjes mooi op tijd zouden zijn.

En het is gelukt. Lekker tot 10.00u kunnen slapen. Kinderen en mijzelf gewassen in bad. Mooi op tijd vertrokken naar het restaurant. Tijdig bediend en effectief om 13.15u kunnen vertrekken en zo waren de meisjes om 20 minuten voor hun uur al ter plekke. Geen moment moeten stressen.

Voor de rest van de dag moest ik mij ook niet meer opjagen. Samen met de jongens mocht ik bij mijn zus wachten tot de meisjes gedaan hadden (leve familie in een andere stad) en daarna met de meisjes ook bij zuslief. Daar ook avond gegeten en voor één keer waren we op tijd thuis om Anna en Jan op tijd in hun bed te kunnen steken (meestal lopen die bezoekjes een beetje uit).

Zie, je moet niet altijd weg gaan om toch een beetje vakantie te nemen, al is het maar uit de dagelijkse sleur.

Allez ze, nog één

Ge kent dat zo, van die situaties waarbij iemand telefoneert en dat de kinderen rond uw oren zo ongelooflijk veel lawaai maken dat ge er niets van kunt verstaan. Dan maakt ge u serieus kwaad en eist dat ze ergens anders gaan ruziemaken, maar dat weigeren ze. Maar ze zitten daarna tenminste stil in de zetel.

Of dat dacht ge toch, want een beetje later is het weer van dattum en uit noodzaak moet ge het telefoongesprek afsluiten, maar gelukkig is het belangrijkste gezegd.

Ondertussen is het niet alleen ruzie, er is een botsing geweest waardoor één kind luid aan het huilen is en kwaad zegt ge dan ‘wrijft er een keer op en stop met wenen’.

Het ene gehuil is nog niet afgelopen en beneden gaat de deur open en Zelie, die terugkomt van de scouts, komt binnen al wenend. Ge zijt nog kwaad van een miliseconde ervoor en zegt ‘Allez ze, nog ene die weent. Wat is het nu weer?’, maar er komt geen antwoord en het huilen duurt voort en dan komt Zelie boven en beseft ge plots dat ze wel zeer veel pijn heeft en niet aan het ‘muiltrekken‘ is.

De boosheid is nog sneller verdwenen dan dat ze begonnen is en plots is er ongerustheid in de plaats gekomen: wat is er gebeurd? hoe is het gebeurd?

Blijkt dat haar pink tijdens de vergadering serieus verdraaid is geweest en dat ze het nu amper kan houden van de pijn.

Een zoektocht begint: naar het nummer van de dokter van wacht-dienst, naar het nummer van de leiding, naar waar te gaan en wat te doen. Iedereen is gelukkig onmiddellijk bereikbaar en alles gaat vlot. De nodige verzekeringsdocumenten kunnen gedownload en geprint worden en de wachtdienst heeft niet veel patiënten.

Alle kinderen moeten zich klaarmaken en we trekken naar de wachtdienst, die gelukkig achter de deur is. De papieren worden tijdens het wachten ingevuld en dan is de dokter daar. De drie jongsten blijven in de wachtzaal zitten terwijl Zelie en ik binnen gaan.

De dokter bekijkt en bevoelt de pink, draait hem links en rechts, onder en boven, drukt en duwt langs alle kanten om tot het besluit te komen dat de pink zeker gekneusd is, maar dat ze denkt dat hij toch niet gebroken is. Een dikke ‘oef’ ontsnapt de lippen. Voor de zekerheid geeft ze ons toch maar een doorverwijzing mee voor de spoed: als het morgen meer pijn doet, dan moeten we alsnog een foto laten nemen.

En zo kunt ge om 19.15u dan uiteindelijk toch nog beginnen aan het (zeer laat) avondeten en zitten de kinderen wat later in bed, maar zijn er toch geen (zwaar) gewonden.

Hebt ge ons gezien?

Vandaag de nieuwjaarsreceptie van de stad. Traditioneel gaan we daar elk jaar naartoe met het gezin, spreken we af met vrienden en klinken we op het nieuwe jaar.

Dit jaar een beetje anders. Jan moest om 11u op een verjaardagsfeestje zijn, dus die ging niet mee. Den anderen had er geen zin in. We gingen dus maar met 4 zijn. Dit jaar hadden we ook niet afgesproken met vrienden, dus wie weet hoe lang gingen we er wel blijven, zo ik met 3 kinderen alleen.

Maar kijk. Het kan rap veranderen. Toen ik terugkwam van Jan voeren stonden er namelijk twee vriendjes (en hun papa) voor de deur met hun twee honden: ze hadden net een nieuwe pup die ze wilden komen tonen. Ze hoorden dat we naar de nieuwjaarsreceptie gingen en vroegen of ze mee mochten. Uiteraard wel. Vriendje J. van in de straat ging uiteindelijk ook mee en zo trokken we met 2 volwassenen en 6 kinderen naar de receptie. Aan de rand van de receptie heeft de papa dan afgehaakt, want in zo’n massa met twee honden rondlopen is niet aangeraden.

Ik bleef dan maar achter met 6 kinderen en we hebben ons goed geamuseerd. We zijn maar één keer heel eventjes gescheiden geweest, en voor de rest was het best te doen.

De kinderen amuseerden zich door pins en stickers uit te delen voor het Project, we dronken fruitsap en chocomelk, ik kwam alsnog vrienden tegen waarmee een glaasje moest geklonken worden, kortom, een geslaagde receptie.

Jammie

Vanavond pannenkoeken gaan eten in huize Murphy (en gelukkig is hijzelf afwezig gebleven).

Het leuke was dat niets opgejaagd was en we er uitgebreid de tijd voor genomen hadden. Vroeg beginnen kon niet want Jan heeft deze laatste drie dagen van de vakantie een (gelukkig) indoor voetbalkamp tot 16u. Michel werkt tot minstens 17u, dus tegen dat iedereen thuis was en we konden vertrekken was het al een beetje laat. Maar dat mocht dus.

We waren in totaal met 14, en dus aten we in 2 shifts: onze kinderen en 3 van hun vier kinderen (én een vriendje) aten eerst, zodat, tegen dat wij aan tafel gingen, het drukste voorbij was en we volledig op ons gemak zaten. Een filmpje opgezet voor de onze en we hoorden zelfs niet meer dat er zo’n bende in huis was.

Puur genieterij was het: fantastisch gezelschap, lekkere pannenkoeken, alles op het gemak.

Meer moet dat echt niet zijn voor een fantastische avond.

Studieperikelen

Studeren met kinderen in huis, het is toch niet je dat.

Gisteren ging het nogal. Deftig kunnen doorwerken tussen het eten maken door. Vandaag was het al heel wat minder. Niet echt vooruit geraakt. Louis moest om 13.30u op een feestje zijn, er moesten nog boodschappen gedaan worden en dan ben ik maar met de andere kinderen de stad in gegaan.

Het voordeel is dat de kinderen nu allemaal nog eens in het nieuw gezet zijn: het voordeel van de solden. En we zijn (eindelijk) bij de kapper gepasseerd en er was zelfs nog plaats voor de kinderen: Zelie, Anna en Jan zijn nog eens gekapt en ik heb een afspraak voor Louis en mijzelf morgen.

Geen productieve studiedag, maar op andere vlakken wel productief. Dat mag ook wel eens zeker?

Uit de luie zetel

‘k Was het eventjes beu: constant de TV of één of ander computerspel. Niet dat ze de hele vakantie nog niet anders gedaan hebben, maar toch meer dan anders en het begon op mijn zenuwen te werken.

Dus heb ik ze alle vier, redelijk tegen hun zin (vooral dan bij Louis en Jan), meegesleurd naar het centrum: tijd om nog wat cadeautjes in te slaan. Ik moest voor den anderen nog zijn cadeautjes halen, dus het werd hoogtijd. Gelukkig dat ik wist wat ik moest hebben zodat we heel doelgericht konden winkelen.

Maar daarnaast wou ik nog een paar kleine cadeautjes voor de rest van de familie en ik had ook een idee waar ik die kon vinden. Het werd dus een lange wandeling, maar met de nodige versnaperingen langs de weg.

We hebben alles gevonden wat we wilden hebben en nog een paar dingen die gewoon leuk en/of grappig waren. We hebben een beetje veel lichaamsbeweging gehad en wat (on)verse (stads)lucht gesnoven en uiteindelijk hebben we vooral veel plezier gehad met te babbelen en te snuisteren. Zelfs de jongens waren vergeten dat ze absoluut niet mee wilden gaan.

Nu zijn we volledig klaar voor morgen: het nieuwe jaar mag afkomen.

Afgeschaft wegens sneeuw

Deze nacht zijn we (na een ongelooflijk leuk kerstfeestje op het werk van Michel) naar huis gekomen in de sneeuw. Om 3.30u was het hevig aan het sneeuwen en lag er al een dikke laag op de straten. Het was ergens wel leuk, zo in de kraakverse witte sneeuw fietsen, maar beangstigend ook. Wij zijn niet gevallen, maar een andere fietser heb ik wel horen vallen.

Toen de wekker deze ochtend om 8u afging om Anna naar ballet te kunnen brengen, waren er nog een paar centimeters bijgekomen. De straat lag er spiegelglad bij en dus nam ik de beslissing: geen activiteiten vandaag, behalve het turnfeest deze namiddag. De voetbal was sowieso al officieel afgelast en ik had geen zin om ons leven te riskeren op spekgladde wegen om te kunnen gaan sporten.

We zijn gezellig binnen gebleven, zeer op het gemak, alsof de kerstvakantie al begonnen was. Deze namiddag dan op tijd kunnen vertrekken naar het jaarlijkse kerstfeest van de turnclub waar Zelie en Anna optraden en een cadeautje kregen van de Kerstman. Ondertussen ook gezellig kunnen babbelen tussendoor met een vriendin wiens zoontje daar ook turnt. Niet te laat thuis zodat de kleintjes op tijd in bed zaten en dan weer gezellig onder een dekentje voor de TV.

Ik kijk echt al uit naar de Kerstvakantie, want even een rustpunt in de activiteiten zal ons allemaal deugd doen.

Moe, (bijna) weg

Vandaag kreeg ik de opmerking dat ik er zeer moe uitzag. Het moet gezegd dat ik de laatste weken afwisselend zeer moe of gewoon moe loop. Soms is gebrek aan slaap de oorzaak, maar soms ook niet en ben ik gewoon moe. Echt goed slapen doe ik ook niet meer, de laatste weken, dus dat zal er ook wel mee te maken hebben.

Als ik moe ben, ben ik snel geïrriteerd, maar wie niet? Ik probeer de kinderen dan wel te waarschuwen dat ik niet veel kan hebben, maar het blijven kinderen uiteraard, dus lawaai is er sowieso.

Vandaag was ik dus ook zeer moe. Het was de gewone ochtendroutine met als afwisseling vandaag, in plaats van een uurtje rust terwijl de kinderen zwemmen, gewoon 3 van de 4 afzetten en dan doorrijden met Jan voor zijn voetbalmatch. De rest van de namiddag was er dan ook geen rust: match, Louis afhalen, boodschappen doen, eten maken, … gecombineerd met 4 actieve kinderen en tegen dat het avondeten afgelopen was kon je mij op een hoopje vegen.

Maar dat was buiten Zelie gerekend. Gisteren waren we, na de scoutsvergadering, langs de kerstmarkt gepasseerd en ik had (in een vlaag van zinsverbeistering?) beloofd vanavond terug te gaan. Belofte maakt schuld, dus raapte ik mijn laatste beetje energie bij elkaar om nog een uitstapje te maken met de kinderen.

En kijk. We zijn een kleine 2 uur weggeweest. We hebben de kraampjes bekeken, hebben staan shaken op de live-band, hebben al 2 kerstcadeautjes gevonden, hebben warme chocomelk gedronken en de kinderen hebben elk een ‘prachtige’ kerstmuts gekregen.

En maar goed ook dat ik mijzelf heb kunnen oppikken, want ik voel mij nu minder moe dan voor we vertrokken.

Komen eten

Michel had vrienden uitgenodigd voor vanavond en ik was al blij dat het vanavond was, want eerst was er sprake van een vrijdagavond en toen dacht ik: oeioei, hoe gaan we dat doen als ik om 18.30u Jan nog van de voetbal moet halen?

Even uit het oog verloren dat zaterdag niet minder druk is en als zeker niet als Jan dan nog een voetbalmatch in de namiddag heeft in plaats van in de voormiddag … zoals vandaag dus. Bovendien had Louis vandaag geen tekenles op zijn gewone locatie, maar hier in het centrum en was het de bedoeling dat Michel bij hem ging blijven (het was iets met ouders) want ik zat bij Jan én er moesten nog boodschappen gedaan worden én Anna moest dus met iemand mee en en en …

Resultaat: Michel is over en weer met Louis meegegaan en is dan thuis gebleven om eten te maken. Ik ben met Anna Jan gaan afzetten op de voetbal en ben dan met Anna boodschappen gaan doen. Na de boodschappen heb ik Anna dan thuis bij Michel kunnen afzetten (met de boodschappen) en heb ik nog de laatste 10 minuten van Jan zijn match kunnen zien. Daarna naar huis, Jan afzetten, de fiets op en Louis afhalen en dan terug naar huis en meehelpen aan de laatste loodjes voor het eten en dan voornamelijk de tafeldekking.

Bizar genoeg: alles was klaar tegen dat het volk er om 19u30 was, behalve één van de drie de aperitiefhapjes. Soms zijn we toch té georganiseerd.

Er zijn zo van die dagen

… die zeer leuk zijn. Vandaag was er zo eentje namelijk.

De lessen van deze namiddag en volgende week namiddag zijn vervangen door een workshop. We hadden keuze tussen verschillende workshops en ik koos deze week voor ‘Expressie’. We werden verwacht in de gebouwen van Larf! en gedurende twee uur konden we onszelf uitdrukken op de zotste manieren. Ik heb mij rot geamuseerd.

Het voordeel van die workshop was dat we dan ook vroeger gedaan hadden en ik vroeger aan school stond om de kinderen af te halen. Dat gaf dan weer als voordeel dat we ons eens niet moesten opjagen op op tijd op de voetbaltraining van Jan te zijn.

De dag wordt ook nog eens zeer leuk afgesloten: vanavond ga ik met mijn zus, twee nichten en een vriendin én al hun partners uit eten om daarna naar een fuif te gaan. Ik kijk daar al zo ongelooflijk naar uit, want uitgaan met mijn familie en die vrienden, dat staat garant voor een fantastisch leuke avond.