Zelie en Louis zijn weer weg. Scoutsweekend. Tot zondagmiddag. Om 12u zondagmiddag mogen we de kindern weer ophalen.
Het doet toch altijd weer raar, zo twee kinderen minder. Het verschil in drukte is ook ongelooflijk, maar dat is niet verwonderlijk natuurlijk.
Het gaat morgen dus een pak rustiger zijn, maar ‘k zal toch content zijn als we zondag zijn en hen terug kunnen ophalen.
Ik kom iets voor 21u thuis van de zumbales (jaja, ik doe dat nog altijd en nog altijd met evenveel plezier) en normaal gezien zit Louis dan toch al een half uur in bed. Maar ik hoor gestommel boven.
Hij heeft mij horen toekomen en vraagt dus of ik nog eens slaapwel kom zeggen.
Als ik boven kom, zegt hij dan:
‘Mama, weet je waarom ik wakker ben?’
‘Euh, neen’
‘Omdat ik wakker geworden ben’
… Tja, wat kan je daarop zeggen 🙂
Deze namiddag Zelie en Louis afgezet bij de scouts en eens thuis ben ik in bed gekropen. 2,5 uur slapen en een dafalgan later en ik kon er even tegen voor de avond.
Bij de scouts hadden ze een kookvergadering vandaag en de ouders waren uitgenodigd om te komen eten. Elke tak ging een deel van een menu maken en zo konden ze ons dat een hele maaltijd voorschotelen.
De opkomst van de ouders was hoog. Altijd wijs om plots met zo’n hoop ouders samen te zijn, eens te zien wie er allemaal is en zo. Op de koer van de school hadden de scouts sta-tafels gesjord en er stonden ook een paar tafeltjes met stoeltjes. Aangezien die ongeveer de enige waren die niet bezet geraakten (iedereen beschaamd zeker om te gaan zitten?) heb ik mij het voorrecht maar genomen om mij daar te installeren, ziek zijnde en al.
Ze hadden hun best gedaan. Een voorgerecht door de Wouters verzorgd van sla, tomaat, ei, tonijnsla en perzik. Daarna hadden de kapoenen een minestrone soep klaargemaakt. Gevolgd door spaghetti bolognese met dank aan de jonggivers en tot slot een fruitsla van de givers.
’t Was allemaal zeer lekker, maar de fruitsla hebben we moeten overslaan: Zelie had afspraak met haar vriendin om samen naar junior Eurosong te kijken en tegen dan zat ik er weer volledig door, dafalgan of niet.
Maar zoals ze zeggen: een kermis is een geseling waard.
Wat doet ge dan als er drie zieken in huis zijn? Niets.
Nickelodeon stond op vandaag en zo keken de kinderen naar aflevering na aflevering van Avatar. Ik zat erbij en speelde een spelletje op de computer. En nog één. En nog één. Tot het mij beu werd en ik eindelijk mijn lui gat ophefte om eens buiten te komen.
Michel en Louis zijn aan huis gekluisterd tot en met dinsdag. Eigenlijk woensdag, wegens feestdag op woensdag en Michel stelde voor aan Louis om samen nog eens brood te bakken. Louis wil een chocoladebrood maken, en dus heb ik, in gezelschap van Anna en Jan (die ik sinds vanavond, na twee koortsvrije dagen, als effectief genezen mag verklaren), nog een paar boodschappen gedaan.
Al enen zieken minder dus. Nu maar hopen dat er geen bij komen de komende dagen. Ge weet nooit, want vrouwen, dat is toch het sterke geslacht, niet?
Deze morgen is Louis gesneuveld en zo zijn er nu dus drie zieken in huis. Het lijkt zo dat er om de 2 dagen iemand bijkomt: het begon maandag met Jan, woensdag viel Michel en vandaag dus Louis. Afwachten dus wie op zondag zal ziek worden, of zullen de meisjes standhouden?
Gisteren dan nog meneer doktoor gebeld voor advies en aangezien den anderen dan toch een ziektebriefje nodig heeft voor het werk is hij deze namiddag langs gekomen om de officiële diagnose te stellen: griep.
En dat bracht traantjes teweeg bij de zonen, want griep betekent dat ze niet naar de verjaardagsfeestjes mogen waarop ze uitgenodigd zijn: deze morgen nog het eerste van Louis moet afbellen en deze namiddag dan maar het feestje voor morgen afgebeld. Het is nu ook niet de bedoeling om ervoor te zorgen dat de klassen maandag leeg zijn.
Wordt vervolgd waarschijnlijk.
Deze ochtend om 5u hoorde ik luid ‘mama’ geroep. Ik schoot een meter omhoog van het verschieten en terwijl ik langzaam wakker kwam, werd er aanhoudend ‘mama’ geroepen. Het kwam van boven en ik herkende Louis zijn stem en dus sleepte ik mij uit mijn bed om te gaan kijken.
Louis zat volledig verkrampt op het toilet en had diarree. Zo van die leuke die gepaard gaat met ongelooflijk erge buikkrampen. Eventjes bijgebleven tot hij gedaan had en hem terug in bed gestoken. Maar een half uur later was het weer van dat, en 15 minuten nadien nog eens.
Tegen dat ‘we’ moesten opstaan, om 6u30, zat Louis eigenlijk pas weer in zijn bed. Nog steeds met buikpijn, maar hij moest niet meer naar het toilet lopen. Ik liet hem dan maar liggen, want voor vandaag had ik toch een dagje thuiswerken ingepland, en zo kon hij zijn verloren slaap een beetje inhalen (én vergeten dat hij buikpijn had).
Voor hij in slaap viel had ik hem gezegd dat ik hem niet ging wakker maken als ik zijn zussen en broer naar school bracht, dus dat hij niet ongerust moest zijn als hij zou wakker worden en dat er niemand thuis zou zijn. Hij zei nog zwak ‘OK’ en viel toen als een blok in slaap.
Om 8u vertrokken naar school en om 8u40 was ik alweer thuis en het was hier doodstil. Nog geen spoor van Louis en ik was daar blij om, want slaap is altijd het beste medicijn. Maar toen ik om 10u30 nog steeds niets gehoord had werd ik een beetje ongerust. Louis is namelijk de jongen die tijdens de vakanties al om 6u30 aan ons bed staat, klaarwakker om de dag te beginnen, dus zo lang slapen, zelfs als hij ziek is, is niet van zijn gewoonte.
Op kousevoeten en met een bang hartje ben ik dan maar gaan kijken en oef, hij sliep nog altijd gewoon. Zo vast en zo diep dat hij zelfs niet bewoog toen ik over zijn hoofd wreef.
Hij heeft nog 20min geslapen en is dan eindelijk opgestaan. Nog steeds met buikpijn, maar hij ligt niet meer dubbel van de pijn. Eens kijken hoe het verder evolueert.
Louis, Jan en Anna zijn een spel aan het spelen. Een mengeling tussen boef-en-politie en pokémons en zo. ’t Is met aanvallen en kooien en opsluiten en wegsteken. Enfin, whatever.
Plots hoor ik Louis ‘krr krr krr’ zeggen, en dan legt hij het uit aan Anna en Jan:
‘Ik heb een loper. Een loper is een sleutel die alle deuren opendoet. Zoals Sinterklaas’
Yep. In de 21ste eeuw zou het toch een beetje stom zijn dat Sinterklaas nog steeds langs de schouw komt, niewaar.
Met al die miserie rond Anna zoudt ge bijna vergeten dat er nog drie kinderen rondlopen. Niet echt natuurlijk, maar blogsgewijs is daar de laatste tijd toch niet al te veel meer over gezegd. Bij deze dus even proberen dit een beetje recht te trekken.
1 september is ondertussen al een week voorbij maar dit jaar hebben we dus drie kinderen in ‘de grote school’ (3e kleuter + lagere school)Â en eentje in ‘de kleine’ (1e en 2e kleuter), wat het traject toch wel iets verrapt (zo heb ik deze ochtend gemerkt).
Jan zit nu in de derde kleuterklas. De hele zomer heeft hij zitten aftellen naar 1 september. Ik overdrijf dus echt niet als ik zeg dat hij op 5 juli al vroeg ‘hoeveel keer nog slapen voor we naar school gaan?’. Hij stond te popelen. Hij gaat sowieso (nog?) graag naar school, maar het vooruitzicht dat hij nu naar ‘de grote school’ mocht, dat vond hij gewoon fantastisch.
Fier als een gieter stapte hij die eerste schooldag dan ook de schoolpoorten door. Bravoure tot we op de speelplaats boven kwamen en toen bleef hij aan mijn benen plakken. De massa kinderen is een enorme verandering tegenover het aantal in het schooltje waar de eerste en tweede kleuterklas gevestigd zijn, dus hij was toch lichtjes overrompeld. Ik heb hem even kunnen overtuigen om te spelen met zijn vriendjes, maar na een paar minuten was hij toch al terug.
Eens de bel ging was alle angst verdwenen: zo vlug als tel liet hij mij los, amper tijd om nog een kus te geven en hij vloog naar de rij van zijn klas. Stralen deed hij.
Zolang ik de kinderen met de auto afzette aan de schoolpoort (tot maandag dus, toen Anna eindelijk naar huis mocht) eiste hij dat ik mee naar binnen ging tot op de speelplaats en dan nog liet hij mijn hand moeilijk los. Het is toch wel even wennen als kleintje tussen al dat groot geweld. Maar gisteren zijn we voor het eerst weer met de fiets naar school gegaan en heb ik hem, met broer en zus, gewoon achtergelaten aan de garage waar ze hun fietsen parkeren, en hij maakte er geen enkel probleem van.
Hij voelt zich duidelijk zeer goed daar op ‘de grote school’ en de juf kennende, zal dat alleen maar verbeteren. Vorige week was het infoavond en de juf zei ook dat hij het goed zag zitten.
Louis is dit jaar in het derde leerjaar begonnen en hij was ook blij op de eerste schooldag toen hij de lijst met de klasindeling zag. Niet alleen zat hij bij ‘de meester’ (zijn eerste mannelijke leraar in zijn schoolcarrière), hij was ook content met zijn klasgenootjes.
Gisteren was er dan infoavond voor zijn klas en toen ik deze morgen opmerkte dat hij dus vooraan zat, bijna tegen de bureau van de meester, blonk hij: hij vindt het duidelijk een fantastische plaats om te zitten. Ze hebben zelf mogen kiezen en het is duidelijk dat hij die plaats gekozen heeft, niet dat dat de plaats was die ‘overbleef’.
Louis is een kind van weinig woorden en weinig onthullingen. Veel hebben we dus nog niet gehoord van hem, maar de meester zei dat hij het (tot nu toch 🙂 ) goed deed in de klas. Hij maakt elke dag mooi zijn huiswerk en ik kan er wel van genieten om hem zo geconcentreerd bezig te zien, aan de keukentafel met zijn hoofd gebogen en zijn tong tussen zijn tanden.
En Zelie is ook content. Na het afschuwelijke jaar van vorig jaar had ik serieus schrik dit jaar in welke klas ze zou terechtkomen. Zijzelf stond ook een beetje te treuzelen de eerste schooldag en is lange tijd bij ons en haar broers gebleven op de andere speelplaats. Maar de bel ging en toen moest ze zich wel in de rij zetten en zo stond ze er een beetje verloren bij helemaal alleen op het einde. Niet dat ze geen kinderen kende, maar ik denk dat ze schrik had voor de reacties na vorig jaar. Ze zit helemaal gescheiden van haar klas van vorig jaar, of tenminste, van de kinderen waar ze het vorig jaar niet (meer) mee kon vinden, dus daar was ze wel blij om, maar aangezien ze na vorig jaar geen enkel echt vriendinnetje meer had, wist ze dus niet goed waar draaien.
Maar ’s avonds kwam ze helemaal blij thuis. Dat ze in een zeer leuke klas zat met allerlei soorten kinderen en dat ze een zeer leuke meester had. Tegen het einde van de week was ze nog contenter: ze vindt het vijfde leerjaar fantastisch en is zeer gelukkig in haar klas, een verademing na vorig jaar dus.
Een van de meisjes is nieuw en blijkbaar klikt het wel (‘het is ook een rare’ dixit onze ‘rare’). Met een ander meisje was ze tot en met het eerste leerjaar zeer goed bevriend, maar daarna zaten ze in een andere klas en was de vriendschap een beetje ‘gekoeld’. Nu ze weer samen zitten blijkt het weer zeer goed te klikken en Zelie ziet het dit jaar volledig zitten.
Vandaag doet Anna haar eerste schooldag in het tweede kleuterklasje. Eens zien deze middag wat dat gegeven heeft.
We zijn al zo ver: doktersbezoek vandaag.
Stand van zaken: vandaag kreeg Anna haar laatste antibiotica en wat de dienst pediatrie/virologie betreft mag ze naar huis. Ze is volledig genezen verklaard, alleen nog een beetje zwak en het komt er nu op aan haar krachten weer op te bouwen, maar met de sprongen die we haar dagelijks zien maken, komt dat goed in orde.
Hand. Vandaag is de plastisch chirurg (eindelijk) langs geweest. Ik kan niet zeggen dat dat ik die dokter(s?) gezien heb want ze waren onooglijk vroeg voor hun doen (8u ’s ochtends; de pediater-assistente zei zelf dat ze dat nog nooit meegemaakt had). Gezien het vandaag de eerste schooldag was en Anna normaal gezien slaapt tot 9u was ik even over en weer naar huis-en-school om de andere kinderen op hun eerste schooldag te begeleiden. En zo heb ik dus de dokters gemist en weet ik alleen wat ze verteld hebben aan de verpleegsters en de assistente.
Anna gaat de volgende dagen een behandeling krijgen met UV licht en donderdag én vrijdag zal iemand langskomen om de evolutie te bekijken. Vrijdag zouden we dan eindelijk een soort uitsluitsel moeten krijgen: operatie of niet. En vrijdag weten we dan waarschijnlijk ook of Anna naar huis mag of of het beter is dat ze hier blijft om haar behandeling voort te zetten.
Ondertussen heeft Anna deze ochtend ‘les’ gekregen van de ziekenhuisjuf en mocht ze deze namiddag mee voor revalidatie van haar handje. Haar komende dagen hier zullen dus meer gevuld zijn en zullen dus rapper voorbijgaan.
Voor mij zullen het hectische ochtenden/dagen worden deze week met wekker vroeg zetten, naar huis rijden, Zelie, Louis en Jan naar school brengen en terug naar het ziekenhuis bij Anna en dan in de namiddag kinderen weer afhalen. Gelukkig kunnen broers en zus hier beneden terecht tot ze ’s avonds naar huis gaan.
een ridder, een piraat en een prinses
Â