Tag: Moe

Tand 3 – de saga

Eve vroeg “waren al uw gasten zo pijnlijk tijdens het tandjes krijgen?”.

Voor zover ik mij herinner: alleen Zelie. Bij de jongens heb ik er niet overdreven veel van gemerkt. De eerste tandjes hebben we geweten, maar ze hebben beiden nooit zo hard en veel geweend. Vooral van Jan zijn laatste tanden heb ik niets gemerkt: vier maaltanden die er plots stonden, zonder enige waarschuwing.

Maar bij Zelie herinner ik mij ook nog de huilbuien, de rode openliggende billetjes, het gehuil, de koorts, … Ik heb sindsdien wel gelezen dat tandjes krijgen en rode billetjes/koorts geen oorzakelijk verband zouden hebben, maar maak mij wat anders wijs.

Bij Anna nu ook. Sinds tand drie er probeert door te komen (en ik zeg wel: probeert. Het was hetzelfde met die eerste twee: een klein puntje maar de rest volgt niet echt) heeft ze ‘koortsaanvallen’: ik weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Vermoedelijk, telkens het tandje duwt, krijgt Anna hoge koorts (vrijdag tot zelfs 39,5 °C), maar een half uurtje later is daar helemaal niets meer van te merken. Ze is verder ook niet ziek, dus ik zie niet in van wat het anders kan zijn. Uiteraard kan er iets ‘sluimeren’, maar ik betwijfel het.

Haar billetjes zien ook ongelooflijk rood en hebben de neiging om veel rapper te evolueren naar ‘open’ wonden. Tot nu toe er telkens tijdig bij geweest en de dikke lagen cold cream doen hun preventiewerk, maar als haar tandjes niet duwen heeft ze helemaal geen last van rode billetjes.

De laatste nachten waren ook wel in orde. Vrijdagnacht heeft ze 3 volle uren liggen krijsen. Eerst dacht ik dus ’tandje’ maar dat heb ik moeten herzien. Uiteindelijk bleek het een aantal liter lucht te zijn in haar darmen. Uiteindelijk is ze om half drie (’s ochtends) in slaap gevallen … tot ze om 5u45 wakker werd gemaakt door een pijnscheut van haar tandje.

Relatief uitgeput heb ik zaterdagnamiddag dan maar een dutje gedaan toen Anna en Jan sliepen, maar Anna is toen twee keer half wakker geworden, half wenend (weer tandje dat duwde zeker) zodat dat ook maar half heeft gewerkt.

Zaterdagnacht was niet veel beter: doodstil tot ongeveer middernacht en toen heeft ze het volgende anderhalf uur, telkens zo om de 5 à 10 minuten, een aanvang gemaakt om te beginnen wenen om dan uiteindelijk toch verder te slapen. Telkens ik dus wou opstaan om haar op te pakken en te troosten viel ze stil. Tot ze dus om 1u30 eindelijk echt wakker werd van de pijn en het op krijsen zette. Suppo gegeven en de rest van de nacht heeft ze dan rustig doorgeslapen.

Zondagnacht dacht ik eindelijk dat het ergste voorbij was. De hele avond stil geweest en toen ik ging slapen nog steeds niet. Mijn hoop werd in de grond geslagen toen ze om 5u wakker werd.

De wallen blijven dus aangroeien.

Wallen

De wallen onder mijn ogen zullen weer aanzienlijke proporties aannemen de komende dagen: Anna haar derde tandje (snijtand linksonder) komt erdoor.

Het resultaat sinds gisteren: ik ben haar uitzonderlijk ’s middags gaan ophalen en de hele dag, tot ze ging slapen, wou ze mij (letterlijk) niet loslaten. Nu, ze heeft mij wel moeten loslaten (eten, verversen, omkleden, …), maar telkens ik haar ergens neerzette was het drama tot en met.

Dat het een tandje was, was initieel nog niet echt duidelijk: ik dacht gewoon dat ze niet goed genoeg geslapen had en dus moe was. Tot ik haar ’s avonds in bed ging steken en zag dat ze een bloedrode wang had: toen begon het te dagen.

Gehoopt dat het toch niet dat was want in de verhuis had ik mijn ‘kinderapotheek’ niet meegebracht. Dus geen pijnstillers of -verzachters, geen koortswerende middelen (ze voelde een beetje warm), … niets.

Bedje binnen en geen enkel probleem: onmiddellijk in slaap gevallen. Toch doodmoe, dacht ik opgelucht, en ging met een gerust hart zwemmen met Louis (die het uitstekend doet trouwens).

Toen ik terugkwam zat Anna zielig te wezen op papa’s schoot. Blijkbaar had ze nog een half uurtje geslapen en was ze huilend wakker geworden. Direct toen ze mij zag begon ze weer te neuten. Ik heb haar dan maar overgepakt, er even mee rondgelopen en nadat ik Louis en Zelie in bed had gestoken Anna er ook weer ingelegd. Opnieuw zonder probleem: ze viel als een blok in slaap.

Tot 00u30: krijsend is ze wakker geworden, voelde gloeiend heet aan (maar dat kon ook van te warm toegedekt geweest zijn) en ze had duidelijk pijn.

Grandpère is zo lief geweest om in de auto te springen en de ‘kinderapotheek’ thuis te gaan halen. Tegen dat hij terugkwam was Anna haar temperatuur al weer normaal (dus effectief te warm toegedekt geweest) maar haar pijn was er duidelijk nog altijd. Suppo gegeven, opnieuw in bed en opnieuw direct ingeslapen.

De hele verdere nacht is ze zeer onrustig gebleven: nog drie keer heb ik er haar moeten uitpakken om haar te troosten, maar ik kon ze na een paar minuutjes ook onmiddellijk weer neerleggen en ze viel direct weer in slaap. Tussen die drie keer is ze nog een paar keer half wakker geworden en kon ik haar met een zacht “sssst, mama is hier” weer laten inslapen.

Vandaag heb ik dus een paar mooie wallen onder mijn ogen en tot het tandje er volledig doorzit vrees ik voor nog zo’n paar nachten.

Hoeveel tanden komen er nu ook weer in zo’n kindermondje 🙁

Recup

Oud worden, het is niet alles.

Vrijdagavond uit geweest en zoals deze meneer ook zegt: tegewoordig heb ik toch een aantal dagen nodig om daarvan te bekomen. Maar los daarvan heb ik mij wreed goed gehad en heb ik het ervoor over. Een beetje sociaal leven moet nu eenmaal.

Het was namelijk kerstdiner met het werk. Ik zeg wel ‘kerstdiner’ maar door omstandigheden is dat in de praktijk veranderd in nieuwjaarsetentje, de naam is gebleven. We waren met 40 personen, een deftige opkomst dus.

Eerst gaan eten in Madou’s Provence: zeer aangenaam restaurant en de bediening was uitstekend. Wreed vriendelijke mensen en zeer lekker eten (voor menu en bespreking: zie hier), wat wil een mens nog meer.

Daarna naar de Mirano geweest waar we eerst, na een half uur wachten, niet binnen mochten wegens privé dingen van de Brussels francofinische balie, maar na eventjes aangedrongen te hebben toch toegelaten werden. Mij werd verteld dat het een plaats was voor ’the hip crowd’ maar die avond was daar toch weinig van te merken. Logisch ook als het een privé dinges was 🙂 Ik moet zeggen dat de Brusselse balie een bende stijve harken zijn waar nog geen heupbeweging af kon. Dan moet ik zeggen dat de balie van Gent een heel ander paar mouwen was toen ik nog aan de balie zat welteverstaan. Hoe het nu is zou ik eigenlijk niet weten maar ik kan me toch in het geheel niet inbeelden dat ze nu zo stijf zou geworden zijn

Enfin. Wij hebben ons toch goed gehad en ons wreed geamuseerd met het mensen kijken: visit the zoo.

Rond 2u30 waren we thuis waar we verwelkomd werden door een miauwconcert van onze kat. Het gevolg hiervan was dat de babysit volkomen wakker werd en gezien ze blijkbaar nog amper een oog had kunnen toedoen (en de examens beginnen, dus dat is niet zo goed) is ze om 3u nog naar haar kot vertrokken om toch nog iets te kunnen slapen.

Om 7u waren de eerste kinderen er al, dus al bij al had ik nog geen 4 uur geslapen en ik heb het gevoeld voor de rest van de dag. Zo erg zelfs dat ik in de namiddag een dutje gedaan heb en prompt zeer vast anderhalfuur geslapen heb.

Zondag was het nog erg, maar niet zo erg als zaterdag en vandaag voel ik me eindelijk weer een beetje mens.

Jaje, het is wat, ouder worden.

Op

’t Is Jan. Ik vermoed dat hij op is. Kapot. Doodmoe.

Jan is eigenlijk nooit echt een lange middagdutter geweest. Uiteraard duurde het ene dutje al eens langer dan het andere, maar gemiddeld sliep hij telkens zo’n anderhalf uur. Vergelijk dat met Louis indertijd die gemakkelijk 2,5 à 3 uur kon slapen …

Sinds hij naar de kleuterschool gaat zijn die dutjes tijdens de schooldagen weggevallen. Er staat wel een bedje in de klas (voor het geval…) maar noch Zelie, noch Louis en (nu) noch Jan hebben daar ooit gebruik van willen maken. Met de kindjes spelen is veel interessanter, en wie kan hen nu geen gelijk geven.

Op woensdagnamiddag en in het weekend slaapt hij nog wel, maar blijkbaar volstaat het niet echt.

Want we zijn nu een maand verder en Jan zit er een beetje door. In tegenstelling tot Louis en Zelie, die, als ik hen na school ophaalde, prompt in de auto in slaap vielen, slaapt Jan NIET in de auto. Hij is zoals dat batterijkonijntje dat maar blijft doorgaan en doorgaan en doorgaan …

De eerste tekenen van het ‘op’zijn vertoonden zich vorig weekend. Hij was een beetje koortsig en zijn middagdutjes duurden gemakkelijk 3,5 uur. Hij heeft ook een beetje een verkoudheid waardoor hij een beetje neuterig was.

De volgende tekenen die opdoken waren een pak minder aangenaam. Sinds zondagnacht kwam hij zo om de (maximaal) twee uur wakker: wenen, even naar boven gaan troosten, terug inslapen … tot een tijdje later. ‘Maximaal’ zeg ik want gisterennacht heeft hij mij zo 6 keer uit bed gehaald tussen middernacht en 5u30 ’s ochtends.

Want het is eigenlijk een beetje bizar en ik vraag mij af of het alleen zo is bij onze kinderen, maar als de onze (alle drie hoor) oververmoeid zijn dan slapen ze ’s nachts heel slecht, met veel momenten waarbij ze beginnen wenen maar niet echt wakker worden maar als je er niet bij zou gaan toch eigenlijk wel volledig wakker worden …

Misschien dat vannacht anders wordt? Hij was goedgezind vandaag en het is ondertussen 22u en hij is nog altijd niet wakker geworden.

Hoop doet leven maar het zal alleszins niet te vroeg zijn als het vakantie is op het einde van de maand 😉

Moe in het kwadraat

Het is hier altijd hetzelfde liedje.

In principe hebben wij een zeer beperkt sociaal leven. Enerzijds is er uiteraard het feit dat wij niet echt sociale mensen zijn 😀 Maar met vier kinderen uitgaan is niet alleen niet evident maar ge moet maar goesting hebben om ze (constant) achter te laten bij iemand anders. Ik heb die goesting niet echt. Ik vind het vreselijk als ik ergens naartoe moet als de twee jongsten nog niet in bed liggen.

Alleen de twee jongsten, want aan Zelie en Louis kan je al uitleggen wat je gaat doen en waarom en bij wie en alle andere details die ze willen (en mogen) weten. Bij Jan en Anna kan dat nog niet en alhoewel Anna momenteel nog geen last heeft van verlatingsangst, ze begint al goed te weten wanneer ik wegga. Jan zit dan zo op het randje tussen al iets kunnen uitleggen en het eigenlijk nog niet volledig begrijpen en dus is het meestal drama als hij ons ziet weggaan.

Hetzelfde liedje betekent: als we dan een beetje sociaal leven hebben is het alsof we 11 maanden niets te doen hebben en dan alle activiteiten in de overige maand vallen.

Deze maand is het weer van dattem, of erger: deze keer zit het in twee weken gepropt. Te beginnen met vorige week zaterdag: een vrijgezellendag; zondag: Gent Fietst, maandag: vergadering, dinsdag: vergadering, vrijdag: optreden, zaterdag: trouw; zondag: flikkendag; morgen: afstudeerfeestje; donderdag: algemene vergadering plus toespraak.

Resultaat is dat ik moe ben. Zeer moe. En nog geen tijd gehad om een beetje extra te rusten. Want naast ons eigen sociale activiteiten zijn er nog de activiteiten van de kinderen.
Maar niet getreurd: het is het allemaal waard (geweest) want ik heb me tot nu toe zeer goed geamuseerd en zelfs de dingen die nog moeten komen zullen wreed wijs zijn, zonder enige twijfel.

Dus nog even op mijn tanden bijten en zo te zien wordt het volgende week weer kalm(er). Niet dat dat niet zou kunnen veranderen natuurlijk 🙂

Moe II

Mijn zeer goede voornemen om deze week eens vroeg in bed te kruipen en dan lekker fris te zijn tegen vrijdag en zaterdag is tot nu toe zeer erg mislukt.

Na de zware nacht zaterdag is het helemaal om zeep met mijn uitgerustheid.

Zondag kon ik niet vroeg in bed wegens ‘Prison Break’ (flauw excuus, ik weet het), dus dacht ik: de volgende dagen lukt het wel. Er staat niet echt iets gepland. Tenminste, dat dacht ik.

Ik was immers vergeten dat er maandagavond een vergadering was van het buurtcomité en ik had beloofd er naar toe te zullen gaan. De belofte ging zo ver dat ik had gevraagd om mij te komen halen, kwestie dat ik dat nog wel eens durf te vergeten. Maar goed ook dus want ik was het vergeten … tot een uur voor de vergadering en toen viel mijnen frank (alhoewel ik nu ‘euro’ moet zeggen zeker?).

Mijn buren zijn me dan ook nog effectief komen halen en dus was het vergaderen van 20u tot 22u. Uiteraard werd er daarna nog een beetje nagepraat op straat en ‘Oeps!’ plots was het 23u en ik was nog niet thuis. Daar ging mijn vroege avond dus.

Dinsdag ga ik de kinderen afhalen van de studie op school en zie ik een pijltje klaarstaan voor de vergadering van de klasafgevaardigden (doe ik nu al een paar jaartjes). Ik trek mijn wenkbrauwen op en als ik thuiskom bekijk ik nog eens de brief van de klasafgevaardigden en de data erop. Bleek dat de vermelde data deze waren van vorig jaar (toen de vergadering donderdag 22 september was) en dat op de begeleidende brief de juiste datum van dinsdag stond.

Weer vergadering dus van 20u tot 22u. Maar gezien ik nog info nodig had van een mede-klasafgevaardigde over een ander onderwerp betreffende de school, zijn we nog ‘iets gaan drinken’. Uiteraard hebben we besproken wat moest besproken worden, maar ook over heel veel gesproken wat niet echt besproken moest worden … en toen was het plots half één. Weeral mis.

Woensdag was ik dus nog meer moe dan dat ik de week begonnen was. OK. Nu echt vroeg in bed: geen vergaderingen, geen onverwachte dingen, niet sporten vanavond (want partner in crime kon niet), geen excuses … tot ik besefte dat ik de strijk nog moest halen bij de strijkster. Anna zat er pas relatief laat in en het was dus al 21u tegen dat ik kon vertrekken. Eens terug moest alles nog weggelegd worden … en toen was het weer 23u15.

Gelukkig heb ik vorige nacht héééél goed geslapen: Anna is niet één keer wakker geworden (wat de nachten ervoor niet het geval was want toen kwam ze telkens zeker om 5u wakker en twee keer ook om 3u 🙁 Niet dat ik haar dan uit haar bedje moet nemen, maar ik ben ermee ook wakker) en ik heb zalig diep geslapen. Ondanks de niet zo lange nacht voel ik mij dus wel relatief uitgerust.

Vanavond mag ik nog naar Oudenaarde rijden om mijn kleren te halen voor de trouw zaterdag, dus mag ik het weer vergeten om vroeg in mijn bed te kruipen.

Morgen overdag een beetje slaap inhalen zal ook niet lukken: veel te doen en om 13u moet ik al bij de kapper zijn terwijl de school gedaan is om 15u.

Morgenavond gaan we dan naar Henk kijken en overmorgen is het dan de trouw van mijn nicht.

Zondag slapen????

Wat doen met drie kinderen als ge moe zijt?

Dumpen. En als dat niet lukt: erop uit trekken.

Zondagochtend begon al om half acht, dankzij lieve Anna. De drie anderen zijn maar om respectievelijk 8u15 (Zelie en Louis) en 8u30 (Jan) wakker geworden dus had ik een beetje pech.

Maar niet getreurd: op het gemak ons aangekleed, naar de bakker gegaan om ontbijt te halen en na het ontbijt heb ik Anna terug een dutje laten doen. De drie anderen speelden buiten en ik maakte op het gemak het eten klaar.

De voormiddag was dus rap voorbij en toen was ik trouwens nog zo moe niet.

Na de middag heb ik evenwel een serieuse klop van de hamer gekregen.

Gelukkig was ‘hulp’ onderweg. Om 15u mocht ik met de kinderen naar theatervoorstelling voor kleuters (wreed goed trouwens, een aanrader), zo waren ze gauw een uurtje zoet.

Daarna zijn we naar de Vrijdagmarkt getrokken en heb ik mijn drie apen losgelaten op de springkastelen en andere bezigheden, georganiseerd in het kader van Gent Fietst. Anna was ook heel braaf want zij heeft een mooi dutje gedaan in de buggy.

En toen was het plots 18u en kon ik naar huis om de kinderen eten te geven, te wassen en in bed te steken.

Stom dat het ‘Prison Break’ was of ik had vroeg in mijn bedje kunnen kruipen. Gelukkig dat het ‘Prison Break’ was want de serie is goed genoeg om mijn zeer moeie oogjes toch nog wijdopen gesperd te houden 😀