Vandaag kreeg ik de opmerking dat ik er zeer moe uitzag. Het moet gezegd dat ik de laatste weken afwisselend zeer moe of gewoon moe loop. Soms is gebrek aan slaap de oorzaak, maar soms ook niet en ben ik gewoon moe. Echt goed slapen doe ik ook niet meer, de laatste weken, dus dat zal er ook wel mee te maken hebben.
Als ik moe ben, ben ik snel geïrriteerd, maar wie niet? Ik probeer de kinderen dan wel te waarschuwen dat ik niet veel kan hebben, maar het blijven kinderen uiteraard, dus lawaai is er sowieso.
Vandaag was ik dus ook zeer moe. Het was de gewone ochtendroutine met als afwisseling vandaag, in plaats van een uurtje rust terwijl de kinderen zwemmen, gewoon 3 van de 4 afzetten en dan doorrijden met Jan voor zijn voetbalmatch. De rest van de namiddag was er dan ook geen rust: match, Louis afhalen, boodschappen doen, eten maken, … gecombineerd met 4 actieve kinderen en tegen dat het avondeten afgelopen was kon je mij op een hoopje vegen.
Maar dat was buiten Zelie gerekend. Gisteren waren we, na de scoutsvergadering, langs de kerstmarkt gepasseerd en ik had (in een vlaag van zinsverbeistering?) beloofd vanavond terug te gaan. Belofte maakt schuld, dus raapte ik mijn laatste beetje energie bij elkaar om nog een uitstapje te maken met de kinderen.
En kijk. We zijn een kleine 2 uur weggeweest. We hebben de kraampjes bekeken, hebben staan shaken op de live-band, hebben al 2 kerstcadeautjes gevonden, hebben warme chocomelk gedronken en de kinderen hebben elk een ‘prachtige’ kerstmuts gekregen.
En maar goed ook dat ik mijzelf heb kunnen oppikken, want ik voel mij nu minder moe dan voor we vertrokken.