Tag: Museum

Alice

Voor het Project schreef ik een artikeltje over de familiedag vandaag in het MSK. Toen ik dat aan het schrijven was zag ik dat er ook workshops gegeven werden en gezien Louis en Zelie toch wel graag knutselen dacht ik: ik schrijf ons in en dat zullen ze wel wijs vinden.

Mailke naar het MSK, antwoord terug zodat ze de namen en geboortedata van de kinderen zouden weten, toen mijn frank viel dat Zelie vandaag op scoutskamp zou zijn. Mailke terug dus met de mededeling dat ik met één kind zou komen ipv twee en dus Louis zijn gegevens doorgespeeld.

Vertellen aan Louis: hé Louis, wijs hé? Euh, neen. Ik vind dat niet zo leuk. Ik heb daar geen goesting in.

Lap! Dan maar over een andere boeg gegooid: maar Louis, ’t is gewoon met mij alleen. Gij en ik. Geen Jan, geen Anna, geen Zelie. Gewoon iets dat wij met ons tweetjes gaan doen. En toen klaarde zijn gezichtje helemaal op en begon hij te stralen van blijdschap: joepie! samen met mama! gans alleen!

Enfin, er is al over gesproken geweest de laatste dagen en ook afgeteld en deze middag stond hij (nogal letterlijk) te popelen om te vertrekken. Even gedacht dat ik met Jan een beetje problemen zou hebben, maar al bij al viel dat wreed mee (Jan begint er meer en meer gewoon aan te worden dat hij niet vastzit aan mij en af en toe bij papa moet blijven).

De workshop viel tegen, voor mij dan toch, maar voor Louis eigenlijk al veel minder. Hij heeft zich goed geamuseerd en we hebben het leuk gehad en uiteindelijk is dat het belangrijkste.

Michel ging deze namiddag kadootjes kopen en dus ben ik na de workshop Anna en Jan eerst komen halen om dan terug te keren naar het MSK. Uiteindelijk was het een familiedag en die workshop was maar één deeltje van een hele organisatie.

’t Was een zeer leuke namiddag die absoluut niet tegenviel. Bovendien waren we in zeer goed gezelschap (met zoon) zodat ik er ook niet volledig alleen voorstond en ook nog wat ‘klap’ had.

De kinderen waren goed moe deze avond, wat veel zegt, en vooral Anna dan: de sukkel had geen middagdutje gedaan en toen ik haar vanavond in bed stak protesteerde ze wel (dat doet ze de laatste weken eigenlijk altijd) maar er zat geen overtuiging meer in.

Morgen naar zee … misschien. Eerst Zelie gaan halen en zien hoe zij zich voelt na twee nachten kamp. Normaal gezien wordt daar niet al te veel geslapen dus als ze omvalt van vermoeidheid denk ik niet dat ik haar nog een dag ga meesleuren.

Kunst

Ze zijn toegekomen: de door Zelie, Louis en Jan gekozen werkjes van op de SMAK-tentoonstelling “Verboden onder de 18j”. Ze zaten half in de bus en half uit de bus toen we vanavond thuiskwamen. Nog een geluk eigenlijk dat niemand ze uit de bus heeft gehaald.

De kinderen wouden ze direct openmaken maar ik ben een beetje sadistisch geweest: we moesten eerst nog naar de bakker en dus moesten ze wachten.

Eens we terug waren hebben ze dan nog een beetje gewacht en uiteindelijk pas open gedaan toen mamie toegekomen was.

Zelie en Jan hebben beide een werkje gekozen van Dick Frizzell: voor Zelie een huilende ajuin met het opschrift ‘Happy crying’. Jan heeft een banaan met opschrift ‘Happy being bent’. Louis zijn werkje is van Gerben Hermanus: een meneer op een skateboard met een knapzak op zijn schouder.

Ze hebben leuke dingen gekozen die zeer goed in hun kamer zullen passen. Ik moet toegeven: mijn kinderen hebben smaak 🙂 Nu nog een kadertje errond en een nagel in de muur en dan kunnen ze blijven genieten.

Kunst en angst

Toen mevrouw Polly mij op de stadsloop vertelde over “Verboden boven de 18” in het SMAK, bleef het ergens wel bij mij hangen.

Maar niet in eerste instantie: het was stadsloop en zowel Zelie als Louis liepen mee in de Kids run.

Na afloop van de Kids run was ik het zelfs volledig vergeten: Louis was na de eerste ronde huilend toegekomen en mensen van de organisatie hadden hem eruit genomen en meegenomen. Naar waar? Dat kon niemand ons blijkbaar zeggen en dus heb ik het hele Sint-Pietersplein afgelopen op zoek naar Louis. En hoe langer het duurde voor ik hem vond, hoe meer ik in paniek geraakte (ge zoudt van minder).

Uiteindelijk heb ik hem op het podium gevonden, net toen de mens aan de micro uitriep dat “Louis Vuijlsteke verloren was gelopen”.

De annonce was nog niet afgelopen of we hadden elkaar al gezien en toen hebben ze hem, over de hekkens tillend, naar mij toegebracht, maar niet voordat ik de mensen van de organisatie de huid had volgescholden: Louis was niet verloren gelopen. *Zij* hadden hem verloren dóen lopen. Idioten.

Toen we vrijdag dan naar het stad vertrokken om te gaan winkelen passeerden we aan het SMAK en de woorden van mevrouw Polly vielen mij weer te binnen.

Zo rap als tel parkeerde ik de auto en legde het concept uit aan de kinderen en vroeg of zij geïnteresseerd zouden zijn? Ja hoor, geen probleem en dus zijn Zelie, Louis en Jan naar binnen gegaan terwijl ik vol ongeduld buiten op hen stond te wachten met Anna in mijn armen.

Ze mochten alle drie één werk kiezen en dat hebben ze dus ook gedaan, net als bij mevrouw Polly geheel op eigen houtje, zonder enige indoctrinatie. Er zou er één zijn met een ajuin, één met een banaan en één met een paarse meneer? Denk ik?

Morgen mogen we als volwassenen gaan kijken. Als ik het niet vergeet zal ik dat dan ook doen en daarna zal het afwachten zijn tot de werkjes thuis worden geleverd.

Uitstapje

Zelie was al ziek sinds dinsdag en zat dus al de hele week binnen. Ze voelt ze zich sinds eergisteren eigenlijk beter en sinds gisteren volledig genezen en je merkte het: ze was een beetje lastig (om het zachtjes te zeggen).

Gisteren mocht ze zich gelukkig een beetje afreageren, eerst op de turnles en daarna op de tekenles.

Vandaag moesten en zouden we dus eens buiten gaan. Ik wou al lang eens een kijkje gaan nemen in het Designmuseum om de tentoonstelling rond Marimekko te zien, de kinderen gaan daar graag naar toe, dus de beslissing was rap genomen.

Na Anna in haar bedje gestoken te hebben voor haar ochtenddutje zijn we dan vertrokken.

Normaal gezien, als we naar een museum gaan, kunnen de kinderen niet rap genoeg alles voorbij lopen en dan kijken ze in de rapte zo naar alles wat er staat/hangt/ligt. Vandaag ging ik proberen om ze eens écht te laten kijken naar het tentoongestelde.

Toen we toekwamen bleken er eigenlijk vijf (juist: 5!) tijdelijke tentoonstellingen te lopen naast de permanente collectie. Genoeg te zien dus.

We hebben er anderhalf uur rondgelopen, niet altijd in de meest logische zin (maar moest dat wel zo zijn, het zou ik niet zijn) en het is mij gelukt om de kinderen te temperen in hun race en ze effectief in detail naar de dingen te laten kijken.

Vooral de tentoonstelling van Wolfers en deze van het glas hebben ze mateloos geboeid. Totaal gefascineerd waren ze, in die mate dat ze vroegen of ik de uitleg op de bijhorende borden en ‘doeken’ wou lezen.

Zowaar een zeer aangename en leerrijke voormiddag, zowel voor mij als voor hen.

Dinosaurussen

Onze Louis is nogal zot van dinosaurussen. Hij kreeg voor zijn verjaardag een Triceratops en hij is er dol op.

Jan ook ondertussen. Er is al gevochten geweest om dat beest. Uiteraard ligt hij er veel gewoon bij terwijl er niemand naar kijkt, en uiteraard wordt er alleen om gevochten als hij aan de ene opgevallen is en hij ermee wil spelen zodat, uiteraard, de andere er net op dat moment ook mee wil spelen 🙂 Het gewone dus.

We spraken er dan ook al een tijdje over om een bezoek te brengen aan het Museum voor Natuurwetenschappen in Brussel, waar de Iguanodons van Bernissart staan.

Naar het weerbericht gekeken en gezien ze voor vandaag regen gaven vonden we het de uitgelezen dag om een bezoekje te brengen.

Deze namiddag dan naar de trein getrokken, tot grote vreugde van vooral Jan. Hij kon er niet van over dat we met de trein zouden weggaan. Trein naar Brussel Noord, overgestapt naar Brussel-Luxemburg, en op 5 minuten wandelen daarvandaan is het museum. Gemakkelijker kon niet.

Het hele museum was uiteindelijk een succes. De dinosaurussen, maar ook de zaal met de walvisskeletten en zeker alle zalen met allemaal soorten opgezette beesten. De ene vonden ze nog wijzer dan de andere. Waar ze vooral plezier aan beleefden en het langst bleven rondhangen was de benedenzaal met Beestige Buren: een zaal over de beestjes die bij jou (en mij) in en rond het huis leven, zowel in de stad als op het platteland.

Het was een kort bezoekje van ongeveer een uur, maar uiteindelijk niet té kort voor de kinderen. Voor herhaling vatbaar … als ze wat ouder zijn en een beetje meer geduld kunnen opbrengen zodat ze de uitleg ook willen horen of lezen.

En de regen? Die hebben we niet gezien. Nog altijd bloedheet toen we vertrokken en even warm toe we terugkwamen. Nochtans heb ik op het nieuws vanavond gezien dat er in West-Vlaanderen al meer dan een beetje regen gevallen is. Wij wachten nog altijd.

Museum

Alle kindjes thuis vandaag dus had ik zin om eens op stap te gaan.

Had al veel borden gezien voor de tentoonstelling in het MIAT “Eén, twee, drie, vier, hoedje van …” en onlangs gelezen dat het over kinderhoedjes ging, dus dacht ik dat het de kinderen wel zou interesseren.

Na Jan zijn middagdutje was het dus “wijle weg”. Met Anna in de draagzak en de drie anderen aan de wandel het museum binnen.

Wat ik eigenlijk wreed leuk vind aan museumbezoeken in Gent is dat ze (meestal) gratis zijn voor inwoners van Gent. Zeker als ge dan met vijf zijt is dat zeer interessant voor het budget. Bovendien zet het aan om eens meer een museum binnen te stappen, alhoewel ik het nu eigenlijk nog te weinig doe.

De tentoonstelling was zeer leuk: hoedjes over een periode van zo’n 150 jaar. Ik heb er zo’n goed half uur rondgelopen ook al was de zaal niet al te groot. De kinderen waren het al beu na 5 minuten (“wij hebben alles al gezien”) maar daar was rekening mee gehouden: naast de tentoonstelling was een kamertje ingericht waar de kinderen zelf een hoedje konden maken. Dus terwijl zij hun hoedje maakten van papier kon ik op het gemak de tentoonstelling uitpluizen.

De kinderen hadden een leuke namiddag en ik ook. Je kan er meer over lezen alhier 🙂