Tag: Muziek

Over verwachtingen en het inlossen ervan

Toen maaaaaanden geleden bekend werd dat De Nieuwe Snaar er mee zou ophouden stemde mij dat zeer triest.

Ik ben, denk ik, één van die fans van het eerste uur. Als tiener liep ik op straat mijn vriendinnen te ambeteren door constant de Ardennen Doo Wop of de 900 te zingen. Fantastisch vond ik ze.

Over de jaren ben ik ze uiteraard blijven volgen heb heel wat shows gezien: in het begin nog in zaaltjes met een in zelf in elkaar gebokst podium en decor. Over de tijd heen op heel wat grotere podia met meer en meer professionele installaties. De laatste jaren ging ik dan met Michel en sinds de kinderen groot genoeg zijn gaan die ook mee: ze zijn ondertussen al even grote fan als ik.

Den anderen weet dus hoe graag ik die mannen zie en hoor spelen. Hij was zo lief om voor tickets te zorgen voor hun allerlaatste show. De tickets hebben zo een paar maanden aan de frigo gehangen en telkens ik de frigo opendeed maakte ik een mentale aftreksom … nog x aantal dagen.

Gisteren was dan D-day. Ik had de laatste tijd hun Facebookpagina gevolgd en kreeg zo al hier en daar een hint van wat er te verwachten zou zijn: a trip down memory lane; een selectie uit 30 jaar De Nieuwe Snaar.

We zijn niet teleurgesteld geweest. Ze zijn heel hun repertorium doorgegaan en hebben liedjes gebracht uit elke voorbije show. We konden goed meezingen, genieten, kijken, lachen en ook nog genieten. De kinderen genoten er ook van (alleen Anna heeft een beetje lastig gekregen, maar toen kwam ze op mijn schoot zitten en werd ze weer wat wakkerder) en voor we het goed en wel doorhadden was het meer dan 2 uur later en moesten we met spijt in het hart de zaal verlaten.

Naar goede gewoonte zijn we toch nog maar eens langs de stand gepasseerd: Kris De Smet heeft een boek geschreven over 30 jaar De Nieuwe Snaar en we hadden de CD van hun vorige show nog niet. Aangezien die mannen steeds zelf hun spullen verkopen, deden we dus nog een laatste babbel met Jan De Smet, Kris De Smet (kon ik hem direct complimenteren met zijn schoenen: zwarte met rode tippen, wreed wijs), Geert Vermeulen en Walter Poppeliers.

Het ga jullie goed mannen en wie weet, misschien komen jullie nog wel naar Gent met deze laatste show en dan kan ik nog eens gaan kijken.

Voor publiek

Met al die miserie met Louis zouden we nog vergeten dat we andere kinderen ook hebben (alhoewel, niet echt, daarvoor zijn ze teveel aanwezig).

Een oudste dochter bijvoorbeeld die er nu 4 jaar muziekschool opzitten heeft, waarvan 3 jaar met saxofoonles, en die vorige vrijdag openbaar examen moest doen.

We hebben Louis dan maar een uurken alleen gelaten in het ziekenhuis om te gaan kijken, want hoeveel kans krijgt ge zo om uw dochter bezig te zien? Allez, misschien komen die nog, maar tot dan toe was het genen vetten.

En ze heeft dat weer zeer goed gedaan. Ze stond daar gelijk een grote, zichzelf mooi voorgesteld en haar stukjes gespeeld. Ze was de laatste van 4 leerlingen én de jongste en ze had uiteindelijk de tweede beste punten.

Ik was serieus trots op de dochter. En zo is er weer een hoofdstuk afgesloten, want volgend jaar is er geen AMV meer, wel AMC. Ze gaat wel nog les blijven volgen bij haar saxofoonleraar.

Crash

Vandaag was de Grote Dag van de vader/dochter-uitstap. Maar gisterenavond zag het er al niet goed uit en deze ochtend geraakte Michel niet uit zijn bed. Er kwam geen geluid meer uit zijn keel en hij zag eruit als een uitgewrongen schotelvod.

Het zag er ook niet goed uit op vlak van vervoer: ze zouden met het openbaar vervoer gaan en juist vandaag is er uiteraard staking. Als ik zo rondkeek op de website dan was de miserie voornamelijk in Wallonië, maar toch. Zeker van vervoer waren ze niet.

Op dinsdag hebben Louis en Zelie ook muziek, dus ging ik na school met Louis mee naar de les (hij begint om 16.00u) en stuurde ik Zelie naar huis om te horen hoe het met haar papa was: misschien voelde hij zich goed genoeg na een ganse dag slapen? Maar toen ik iets later thuiskwam waren er tranen: papa kon echt niet mee en Zelie was teleurgesteld.

Ik had gisteren aan Zelie al belooft dat ze sowieso zou gaan, dat als den anderen ziek was, dat ik uiteraard zou meegaan, maar daar was het haar niet echt om te doen: het was haar uitstap met papa en dat het naar Lady Gaga was, was gewoon een bonus.

Maar het ‘voordeel’ van dat Michel ziek was, was dat we nu wel zeker waren dat ze er ging geraken, want we gingen met de auto. Het voordeel was ook dat Zelie nu wel naar haar saxofoonles kon gaan en dat, tegen dat ze terug was, ze er zich bij neergelegd had dat het een meisjesavond zou worden. Lang verdrietig blijven kon ze ook niet, want ze ging naar Lady Gaga. Het voordeel was ook dat ze nu alle tijd had om haar huiswerk te maken 🙂

Michel heeft zich voldoende kunnen herpakken om voor Louis, Jan en Anna te zorgen zodat Zelie en ik op tijd zouden kunnen vertrekken. Wij geraakten vlot tot bij de P&R parking in Melsele om daar de tram te nemen en mooi op tijd in het Sportpaleis te zijn.

Het was een zeer goed concert: spectaculaire show, zeer goede klank, prachtige stem, fantastische kostuums, ongelooflijk decor. Er was wel een minpunt: er werden een aantal podiumdecorwissels gedaan en om dat te doen werd een doek neergelaten en daarop werd geprojecteerd om de mensen bezig te houden. Op zo’n moment valt de sfeer als een pudding in elkaar: ge zijt opgezweept, staat te dansen en mee te zingen, om dan plots naar videobeelden te moeten kijken. Niet dat dat zo lang duurde, maar toch te lang om de sfeer niet te breken.

Maar soit. Ondanks dat de verwachtingen anders ingelost waren dan voorzien, heeft Zelie toch een fantastische avond gehad … denk ik toch 🙂

Bijna volledig

Dit weekend was het laatste weekend dat nog niet alle kinderactiviteiten begonnen zijn. Vanaf maandag is het weer vollen bak. Er zijn meer activiteiten dan vorig jaar, maar bizar genoeg hebben we nu wel twee avonden niets te doen, dus eigenlijk meer vrije tijd.

Vanaf volgende week ziet de planning er als volgt uit:
dinsdag:
16u00-17u00: dwarsfluit – Louis (nieuw)
16u30-17u00: saxofoon – Zelie
17u00-18u00: AMV – Louis

woensdag:
13u30-15u00: turnen – Zelie
14u00-15u30: AMV – Louis
16u00-17u15: voetbal – Jan
17u30-18u30: Urban/Clipdance – Zelie & Breakdance – Louis (nieuw)

vrijdag:
16u45: ballet – Zelie
17u00: voetbal – Jan (nieuw)

zaterdag:
8u30-11u00: AMV – Zelie
9u00-10u00: ballet – Anna
10u30-11u30: turnen – Anna (nieuw)
12u00-13u00: zwemmen – Zelie, Louis, Jan (en als er een plaatsje vrijkomt in de club, ook voor Anna)
13u30-16u00: Animatiefilm – Louis (nieuw)
14u00-18u00: Scouts – Zelie
en ook, niet op een vast uur, soms voormiddag, soms namiddag, speelt Jan een voetbalmatch.

Voor dinsdag is het redelijk makkelijk: Zelie en Louis trekken hun plan en gaan samen naar de muziekschool. Het is niet ver van de school, ze kennen de weg en er zijn voldoende vriendjes die ook die richting uitmoeten zodat ze sowieso begeleid zijn.

Voor woensdag hebben we de routine al onder de knie. Mamie vangt ons gelukkig op op woensdag, zodat de kinderen die niets te doen hebben daar kunnen blijven terwijl ik de taxiservice doe.

Vrijdag gaat Zelie alleen naar ballet. Ik heb nu les tot 16u20 dus is het een beetje haasten om de andere kinderen van school te halen, naar huis te crossen en terug te vertrekken naar de voetbal. Gisteren waren we te laat (10 minuutjes) en ik heb de trainer dan maar ingelicht van mijn opleiding en dat het er dus dik in zat dat we op vrijdag iets later zouden zijn. Hij apprecieerde het dat ik hem waarschuwde en dat is dus in orde.

Afhankelijk van wanneer Jan zijn voetbalmatch heeft op zaterdag zal den anderen zich dit jaar dus ook moeten inzetten om te halen en te voeren: het is nogal moeilijk op verplaatsing te gaan (want dat is altijd in de voormiddag) én tegelijk in Gent de kinderen over en weer te voeren. Vorig weekend was het van dat en dat is dus prima verlopen.

Allez-hup. We zijn weer vertrokken.

Muziek

In mijn ouderlijk huis stond de radio zo goed als dag en nacht aan. Het eerste wat mijn ouders deden als ze opstonden was de radio aanzetten. Altijd op radio 2. Nooit heel luid, meer als achtergrond. Maar als er iets wijs op was werd het volume omhoog gedraaid en stonden we luidkeels mee te zingen en te swingen.

Jaren heeft er hier ook een radio gestaan. Mét casettespeler én CD speler, en jaren heeft die ook dag in dag uit aangestaan. Ook hier werd het volume omhoog gedraaid als er een leuk nummer was en ik zie mij nog staan swingen met Zelie en Louis. Tot op een bepaald moment het snoer verdwenen was. Hoe? Waar? Geen flauw idee. Met dat er hier kabels lagen met hopen en hopen vonden we niet zo direct de juiste terug. En zo belandde de radio in het achterhuis om stof te vergaren.

Met de opkuis hier is Michel alle kabels gaan beginnen sorteren en mooi samenbinden. Toen ik de radio zag staan, vroeg ik of hij de kabel ervan niet was tegen gekomen en ja hoor, ondertussen was die gevonden.

Zo belandde de radio gisteren weer in de keuken. Hij was voorzien van een dikke laag stof-vermengd-met-vet. Dus nam ik de oude tandenborstel, voorzag die van Dreft en ging aan de slag om den boel te ontvetten en proper te maken. De vraag bleef natuurlijk of die radio dat wel ging overleven.

Deze morgen de proef op de som genomen: stekker ingestoken en er gebeurde niets. Nog eens goed gekeken en toen zag ik cijfers op de CD display. Aha! Hij stond op ‘CD’. Dan maar op ’tuner’ geduwd en ja hoor, er komt muziek uit.

Voila: we hebben weer muziek in huis. Niet radio 2 zoals bij mijn ouders, wel Studio Brussel. Als we CD’s sorteren, zullen we er een paar in de keuken zetten zodat we eens keuzemuziek kunnen opleggen.

Opnieuw: De Nieuwe Snaar

Kwestie dat ik het toch al eens geschreven heb, ga ik hier voor ne keer eens van copy/paste doen van bij Het Project:

  snaar-1Zal ik hier maar beginnen met een statement: als het op De Nieuwe Snaar aankomt ben ik bevooroordeeld. Ik heb er absoluut geen probleem mee om dat toe te geven. Al meer dan twintig jaar ben ik fan. Wat zeg ik? Ik vergeet blijkbaar hoe ‘oud’ ik al ben. Zeg maar gerust ‘al bijna dertig jaar’.

Begin de jaren 1980 liep ik luid ‘Zonder auto’ te zingen op weg van school naar huis, daarbij mijn vriendinnen meer dan op hun zenuwen werkend. Uiteraard wist ik toen, als prille tiener, niet dat dit muziek van De Nieuwe Snaar was. Het bleef niet bij ‘Zonder auto’. ‘De fotografie’, ‘Ardennen Doo-wap’, ‘De schat van de Farao’… u noemt het, ik kon het meezingen. Dat thuis Radio 2 constant opstond, zal er wel mee te maken gehad hebben.

Eens een beetje ouder heb ik uiteraard onderzoek gedaan naar wie de artiesten waren van al die leuke liedjes. Content dat ik was toen bleek dat het allemaal één en dezelfde artiest was, of beter, groep. De Nieuwe Snaar dus.

Toen ik aan de universiteit begon te studeren kreeg ik voor het eerst de kans om een optreden bij te wonen. Eind jaren ’80, begin jaren ’90 zag ik ze voor het eerst live aan het werk. De muziek vond ik al zeer goed, maar na dat optreden was ik, indien mogelijk, nog meer fan. Sindsdien ga ik, waar mogelijk, naar elke show kijken.

En zo zag ik hen over de jaren heen evolueren. Van een cabaretshow met liedjes tot een liedjesoptreden met hier en daar show/cabaret. Van een bijna lege zaal tot optredens gemist wegens volledig uitverkocht maanden op voorhand. Van liedjes met absurde teksten tot songs met diepgang. Van trio tot quartet.

Verder lezen Opnieuw: De Nieuwe Snaar

Morrissey rules!

Een fantastisch concert vanavond. De sfeer zat er in, de fans waren wild enthousiast en het optreden was zeer goed.

Het is al enkele jaren geleden dat ik eigenlijk nog naar hem had geluisterd. Het laatste album dat ik ken is dus ook al enkele jaren oud en de nieuwe nummers kon ik niet meezingen, maar dat deed niets af aan de kwaliteit van het concert.

Er werd een buitengewoon prachtige versie gebracht van ‘How soon is now’ en nog een paar andere nummers van The Smiths werden met verve gebracht en waardoor de zaal wild werd. Het enige minder nummer vond ik ‘Some girls are bigger then others’: het klonk flauw, dun … tot op het einde toen het plots erdoor kwam en in crescendo eindigde.

Een concert dat zijn geld meer dan waard was.

In de auto op de terugweg samen met vriendin M. luidkeels zitten meezingen met de CD van The Smiths die in zat en ons bedacht dat het toch wel jammer was dat we beiden zo lang niet meer naar hun én Morrissey’s muziek hebben geluisterd want dat we dat allebei toch wel ongelooflijk graag horen.

Tijd om weer wat nostalgie uit de kast te halen. Eerste taak: I-pod opladen. Tweede taak: den anderen vragen om er muziek op te zetten. Uiteraard The Smiths en Morrissey, maar ook The Cure en Tori Amos … om te beginnen.

Aftellen

Nog een goed half uur en dan komt vriendin M. mij halen. Eens zij hier is, nemen we de auto en rijden we richting Antwerpen.

Daar gaan we op zoek naar de Koningin Elisabethzaal om naar één van mijn allerfavorietste zangers te gaan kijken.

Zeggen dat ik hem nog nooit live gezien heb, zelfs niet toen hij nog als zanger van één van mijn allerfavorietste bands optrad. De zenuwen gieren al van anticipatie. Ik ben benieuwd.

Muziek op sletsen

Er wonen in onze wijk nogal veel muziekanten. Dat ‘ontdekten’ we met de buurtgroep ergens in juni vorig jaar, tijdens een buurtvergadering. Ge weet wel hoe dat gaat: een agenda met allemaal punten en regelmatig wordt je dan afgeleid en gaat het geplande onderwerp over in iets heeltegans anders.

Het plan rijpte om daar dus iets mee te doen, met al die muziekanten. Eén van de leden van het buurtcomité woont bv. samen met zo’n muziekant en iemand anders van het comité speelde zelf ook muziek en de ideeën borrelden op, zeker toen bij een volgende vergadering bleek dat er centen beschikbaar waren bij ‘De wijk aan zet’ om iets met de wijk te organiseren.

Mensen kwamen samen, andere werden gecontacteerd en zo was er tegen de laatste buurtvergadering, ergens in oktober, plots een heel programma van mensen die zouden optreden en plaatsen waar de optredens zouden doorgaan. Zo wijs zeg, zo een aantal mensen die dingen effectief in orde brengen.

En vandaag was dan de grote dag: ‘Muziek op sletsen‘ in de Waterwijk en voor een eerste editie was het een succes: sommige locaties waren volzet, in anderen was er nog plaats maar overal was er toch wel volk en de optredens werden stuk voor stuk gesmaakt. De sfeer zat er goed in.

Ik had aangeboden om te gaan helpen bij mijn buren, kwestie van mensen te ontvangen en iets te drinken aan te bieden, en dus mocht ik twee keer naar Klingskoorden luisteren. Zeer mooi. Echt waar. Het was echt geen twee keer teveel. Prachtige stemmen, heel mooie samenzang, leuke instrumentale stukjes. Zeer goed dus.

Als bijna afsluiter mochten de kinderen van de wijk hun kunsten tonen en Zelie dus ook. Jammer genoeg werd ze niet vermeld op het programma, maar dat zijn details. Ze stond er toch maar, helemaal op haar eentje voor een kamer vol mensen en ze heeft twee stukjes gebracht met, voor zover ik hoorde, maar één foutje. Chapeau. Dan gaat uw hart nogal zwellen als ouder. Niet dat ze het (bijna) foutloos deed, maar wel dat ze daar dus stond.

Het proefproject is dus gelukt dus met een beetje geluk is er een tweede editie volgend jaar. Ik kijk er nu al naar uit.

Mijn gedacht

Of eigenlijk het uwe.

‘k Heb het er hier nog niet over gehad en ik dacht eerst om er niets over te schrijven omdat ik daar toch niet aan zou meedoen. Het gaat namelijk over muziek en is iets nieuws op Het Project en ik en muziek, dat gaat niet goed samen.

Niet dat ik niet naar muziek luister, allez af en toe toch wel, maar dit nieuw ding heet uwged8 en dat is een top acht van Gentse groepjes (niet zo beperkend als het klinkt hoor: groepen waarvan tenminste één lid in Gent woont of studeert, we zijn daar niet zo eng in) en ge kunt daar dus groepjes instemmen. Maar om te stemmen moet ge wel eerst muziek zoeken en beluisteren en zien of ge het leuk vind of niet en alles en dus dacht ik: dat ga ik nooit doen want daarvoor ben ik veel te lui.

Maar vorige week was het dus de eerste top 8 en die heb ik dan wel beluisterd en wat blijkt: der stond daar wreed wijze muziek tussen. Groepen waarvan ik het liedje kende maar dus niet wist van wie het was maar ook dingen die ik niet kende en die wreed wijs waren.

Deze nacht was de deadline om te stemmen voor de tweede uwged8 en een half uur voordat die afliep heb ik een oplossing gevonden voor mijn luiheid: den anderen. Michel doet dat graag, nieuwe muziek ontdekken en dus heb ik hem gevraagd om een selectie te maken van dingen waarvan hij denkt dat ik ze wel leuk zou vinden. Die liedjes heeft hij dan afgespeeld en ik heb dan zo gezegd van ja, neen of mwoh en na een aantal liedjes dan gezegd: dat eerste/derde/xste en zo had ik plots ook een top drie en heb ik nog in tijd kunnen stemmen.

‘k Ben dus wreed benieuwd wat er dinsdag in de nieuwe top 8 gaat staan en of mijn dingen er ook zullen tussen staan (Michel heeft mij daarna wel laten weten hoe de groepen heten hé waarvoor ik gestemd heb dus ga ik dat wel kunnen herkennen).

Dus, zeker eens doen want ’t is wreed wijs: gaan luisteren naar uwged8 en volgende week, zeker uw favorieten erin proberen stemmen. Trekt ondertussen ook nekeer aan de mouw van uw huisgenoten, familie, collega’s op het werk of in de klas, de fanclub van uw groep en stemmen maar. Gewoon hier klikken.