Wat mij dus plots (en pas ook want mijn muziekkennis is niet zo groot) is opgevallen (en anderen al voordien): Coldplay heeft dezelfde basis voor Life in Technicolor als All Apologies van Nirvana.
Wat ik mij nu dus afvraag: indertijd hadden ze iets van Kraftwerk als basis voor een liedje gebruikt en dat rijkelijk toegegeven en daarvoor toestemming gevraag. Hebben ze dit ook gedaan voor Life in Technicolor of is het iets wat Nirvana indertijd ook al ergens anders geraapt heeft?
’t Is al even geleden, maar voor degenen die het gemist hebben, een voorbeeldje. Voor degenen die erbij waren, een herinnering (en sorry van de beeldkwaliteit, maar het is toch beter dan niets hé).
[youtube gDsYyAfkDE4]
Coldplay, Antwerpen, Sportpaleis, 4 oktober 2008
Terug van weggeweest en niet zomaar weggeweest: naar het langverwachte concert van Coldplay.
Wat kan ik zeggen? ’t Waren dure kaartjes, maar hun geld meer dan waard en alhoewel: wat is duur vandaag de dag als het op concerten aankomt. Ik heb daar absoluut geen ervaring meer mee dus voor mij lijkt het wel duur, maar misschien is het dat relatief gezien wel niet. Maar toch: elke cent waard. Ik heb genoten, gedanst, gesprongen, gezongen, geroepen en moest ik kunnen fluiten, ik had het ook gedaan.
Een mooie mix tussen nummers van de laatste plaat en oudere nummers, een zaal die enthousiast meezong en riep en klapte en sprong en danste en een band die er klaarblijkelijk ook van genoot.
Als één van de bisnummers kregen we blijkbaar een gloednieuwe song te horen, één die pas af is sinds vandaag of gisteren en die zal uitgebracht worden in november. Of het waar is van die primeur of niet, who cares, het was alleszins een dijk van een nummer.
Eén minpuntje: de organisatie. Neen, die was eigenlijk zeer goed en dat minpuntje is juist dat: eigenlijk té goed. Woensdag kreeg ik nl. een mail van Teleticket service: ‘zonder zorgen naar Coldplay in het Sportpaleis’. Heel wat tips over de mobiliteit, waar je eventueel nog iets kon gaan eten, carpooling, … en ook de timing van de avond:
18.30 uur : deuren open
20.30 uur : Albert Hammond Junior
21.10 uur : pauze
21.40 uur : Coldplay
23.10 uur : verwacht einduur
En dat einduur, dat zat er dus helemaal op. Het concert was mooi getimed zodat ze ‘stopten’ om een paar minuten voor 23u, de zaal de nodige tijd kreeg om hen terug te roepen, twee bisnummers te spelen en af te sluiten. Een tweede kans om ‘bis’ te roepen kregen we niet. Eens de band afging werd de muziek zo ontzettende luid gezet dat je jezelf zelfs niet meer hoorde denken. Het ‘verwacht einduur’ zat er uiteindelijk maar twee minuten naast: 23u12. Dat doet voor mij toch ongelooflijk veel af aan de spontaniteit van een concert. Langs de andere kant: hoe dat Chris Martin het hele concert als een gek over en weer liep en sprongen maakte, misschien kón hij ook gewoon niet meer 🙂
Een zeer klein minpuntje dus want ik ga nu toch goed in de gaten houden wanneer ze nog eens passeren.
Vorig jaar is Zelie met glans geslaagd voor haar eerste jaar notenleer en dus mocht ze dit jaar een instrument kiezen. Na heel wat twijfel tussen dwarsfluit, cornet en saxofoon is het dan uiteindelijk het laatste geworden.
Eind vorig jaar werd ze al ingeschreven en vorige week zijn we dan langs de muziekschool geweest om nog de laatste details vast te leggen: uren van de les, huren van een instrument, waar het lokaal zal zijn, …
Vandaag was het dan eindelijk zo ver: Zelie heeft haar eerste saxofoonles. Gisterenmorgen vroeg ze zich nog af of ze al haar intrument naar school mocht meenemen, want nu ze een instrument zal leren bespelen, mag ze nu al in het schoolorkest, ook al kan ze nog geen noot spelen. ‘k Heb haar dat toch maar afgeraden, temeer daar er nog geen riet zit in haar saxofoon: de leraar ging dat vandaag met haar bekijken welk riet juist het best voor haar zou zijn.
Na alle commotie van gisteren kwam ik deze ochtend toe op mijn werk en realiseerde mij dat Zelie deze ochtend haar saxofoon thuis vergeten was. De les begint onmiddellijk na de schooluren, dus tijd om terug naar huis te gaan tussendoor is er niet. Er is trouwens toch niemand thuis, dus zou het sowieso niet veel nut hebben om eerst nog langs ons huis te passeren.
Noodplan dan maar ingeschakeld: bellen naar onze goede keukenmaker en vragen of hij vannamiddag, als hij zijn kinderen van school haalt, Zelie’s sax zou kunnen meenemen en aan haar geven. Instructies gegeven van waar hij zou kunnen liggen en vanmiddag kreeg ik dan een SMS dat het in orde kwam. Oef!
Zelie zal ondertussen op naalden zitten en meer dan ongerust zijn. Ik denk dat ze doodopgelucht zal zijn als ze straks haar sax zal zien. Hopelijk zal ze hiermee haar lesje geleerd hebben voor de toekomst.
Voordat ge moogt beginnen juichen, moet er eigenlijk eerst officiële bevestiging zijn dat alles wel in orde is. Gisteren kreeg ik die dan ook:
Betaling goed ontvangen!» Coldplay, The Viva La Vida Tour, 04/10/2008 , Sportpaleis AntwerpenBeste Sandra, We hebben uw betaling goed ontvangen. Voor evenementen die nog veraf zijn, bestaat de kans dat u wat geduld moet oefenen: we kunnen de tickets pas opsturen nadat ze ons door de organisator van het evenement ter beschikking zijn gesteld. Met vriendelijke groet, |
We geen nu dus voor 100% zeker. Joepie!
Zonet van een redelijk triest gevoel gegaan naar bijna euforie. Zomaar in een paar minuten tijd.
Tickets voor Coldplay. Sinds vrijdagochtend te koop en natuurlijk niet binnen geraakt op de website met als gevolg dat tegen dat we (allez: Michel)Â binnen geraakten, alles al uitverkocht was.
Deze ochtend vertelt mijn collega dat zij wel vier tickets heeft kunnen bemachtigen: ze had kunnen doorklikken, had alle gegevens ingevuld, nog net op ‘bewaar’ (of zoiets) kunnen drukken toen heel de site crashte. Ze wist dus niet of het nu gelukt was of niet maar ’s avonds had ze dus wel degelijk een bevestigingsmail gekregen. De tickets zijn voor in de nok van de zaal, maar ik luisterde toch met enige jaloezie naar haar verhaal: zij had tenminste tickets. Ik niet.
Maar, wist ze mij te vertellen, ge kunt u ook op de wachtlijst laten zetten: dat zijn tickets die opnieuw worden vrijgegeven als de bestelling niet op tijd wordt betaald.
Den anderen dus gecontacteerd of hij wist hoe het moest, hij mailt mij een telefoonnummer door en ik druk het nummer in en zet de telefoon op speaker: wij verbinden u door van zodra iemand beschikbaar is blablabla… en ondertussen werk ik dus verder. En dan heb ik eindelijk iemand aan de lijn.
‘Of ik op de wachtlijst kan?’ ‘Ja hoor. Welke: voor staande of zittende plaatsen?’ ‘Doe maar alletwee’, zeg ik: meer kans dus op tickets. ‘Jamaar’, is het antwoord, ‘als ik dat doe dan moet je voor vier tickets betalen. Of neen’, zegt de vriendelijke mevrouw. ‘Wat u ook kan doen is van zodra u twee tickets heeft, die betalen en terugbellen om de andere bestelling te annuleren.’ ‘Fantastisch’, zeg ik, ‘doe maar’.
‘Een momentje’, hoor ik haar twijfelend zeggen. ‘Eerst eens kijken of er nog plaats is op de wachtlijst … Het spijt mij: de wachtlijst voor de staande plaatsen is al volzet … en die voor de zittende plaatsen ook.’ Teleurstelling maakt zich meester van mijn hart. Op smekende toon vraag ik of er zelfs niet één plaatsje meer beschikbaar is? Ik wil gerust alleen gaan.
‘Oh ja. Ik heb nog één ticket. Ik heb er zelfs twee, maar ze zijn niet naast elkaar’. ‘Geen probleem’ zeg ik vlug ‘doe maar’ en ‘waar zijn die plaatsen?’ Het blijken twee zitplaatsen zo goed als net achter elkaar op twee rijen: ’t is zo goed als naast elkaar zitten maar dan met de rug en buik in plaats van de zijkant én nog in een deftig blok: pal voor het podium, ongeveer even ver als ik zat bij Clouseau en dat was nog zo slecht niet. Doen! zeg ik, en dan begint het te dagen: ‘Jamaar: dat zijn dan echte tickets? Geen tickets voor de wachtlijst?’ ‘Juist’ zegt de mevrouw ‘dit zijn al tickets, geen wachtlijst’.
Joepie! dus. Ik heb tickets voor Coldplay. Ondertussen zijn alle nodige bevestigingsmails al toegekomen én zijn de tickets betaald.
Joepie! ik ga naar Coldplay! Een heel ander gevoel dan een paar jaar geleden. Toen ontdekte ik pas dat ze naar België kwamen een week voor het concert en ik uiteraard geen tickets meer kon bemachtigen op een normale manier.
Twee jaar na hun zogenaamde split is Coldplay dus terug in gang geschoten en na de eerste nieuwtjes dat er weer leven in de brouwerij kwam, was het wachten op de singel.
Inmiddels is die dus al bijna twee weken uit (sinds 29 april). De dag zelf mooi officiëel voorgesteld op Stubru en alles en er werd zelfs de mening gevraagd van ‘Coldplay fan’ Serge Simonart … die er blijkbaar niet mee opgezet was. Kritiek langs alle kanten en hij vond het nieuwe geluid van Coldplay dus maar genen vetten.
Al dit om te zeggen dat het mij toch niet belet heeft om naar hun site te gaan en de singel te bestellen zodat ik er dan op mijn gemak naar zou kunnen luisteren. Inmiddels staat hij op mijn computer (als ge hem niet besteld hebt kan het nu niet meer, maar je kan hem altijd beluisteren op de site zelf) en ik moet zeggen: ik ga niet akkoord met Simonart.
OK, het is niet wat ze bij de vorige platen deden en in eerste instantie wist ik niet goed wat er juist van te denken. Maar hoe meer ik het hoor en er naar luister, hoe beter ik het vind. Het is nog altijd Coldplay maar er zit een twist in die meer dan te smaken valt. Het is een muzikale evolutie die volgens mij goed zit en ik kan bijna niet wachten tot het album uit is om de rest te horen.
Eens je het nieuwe geluid gewoon geworden bent smaakt het alleen naar meer, en meer, en meer … Yep. Ik ga nog eens naar de singel luisteren ondertussen.
Zo eindigde het optreden gisterenavond: met een staande ovatie en het scanderen van zijn naam uit volle borst. Als ik al enige twijfel zou gehad hebben of de mensen voor de man kwamen of voor een avondje lachen, dan was op dat moment alle twijfel volledig weggenomen. Het waren stuk voor stuk echte fans in de zaal.
Nu ja, stuk voor stuk echte fans. Michel en ik en Lieve en Jan waren er ook en ik denk niet dat wij onder de categorie ‘echte’ fans vallen. Maar toen Michel en ik elkaar leerden kennen, 16 jaar geleden, toen hadden wij allebei (afzonderlijk dus) al zijn platen: we vonden Guido Belcanto dus alletwee wel zeer goed. Lieve en Jan daarentegen. Lieve kende hem van hem al eens op de radio gehoord te hebben en Jan kende hem absoluut niet. Maar geen van ons vieren hadden spijt van de twee en een half uur dat we daar gezeten hebben (twee uur show, een half uur pauze).
Hier en daar kenden Michel en ik een nummer, maar uiteindelijk kenden wij het grootste deel ook niet. Maar het was een zeer goed optreden. De man bracht alles met een overgave en legde zijn ziel er volledig in, het was prachtig om zien. En hij is grappig, wat ook meegenomen is om geen dode momenten tussen de liedjes te hebben. Het grootste deel waren eigen nummers, maar hij bracht ook enkele covers die zeer goed waren.
A great evening was had by all. Jammer dat we allemaal zo moe waren, of het zou nog a great night geworden kunnen zijn.
Stoute mensen die ooit beweerden dat Coldplay zouden splitten. Zeer stoute mensen. Bleek achteraf dat ze enkel een pauze zouden inlassen. Niets geen sprake van de groep stopzetten.
Even ongerust geweest, maar nadien had ik er weer alle vertrouwen in dat alles wel in orde zou komen. En ja hoor. Wat hoor ik daarnet op de radio: de nieuwe plaat van Coldplay komt eraan. Wanneer is nog niet juist geweten, maar dat ze eraan komt is een zekerheid.
*doet een vreugdedansje rond het ingebeeld kampvuur*
Michel: ‘Zelie, weet je wie Mozart is?’
Even stilte terwijl Zelie TV kijkt en nadenkt.
Zelie: ‘Ja. Die van vroeger.’