Ik kan over het algemeen weinig klagen over het slapen van de kinderen.
Alleen met Zelie hebben we vroeger last gehad. Het zal er wel mee te maken hebben dat ze ons eerste was en we “de kneepjes van het vak” nog niet onder de knie hadden en we het dus verkeerd hebben aangepakt, maar toch. Zelie kwam gemiddeld zo’n 3 Ã 4 keer per nacht wakker en dit tot ze 3 jaar werd. Op haar 3e verjaardag (exact!) is ze beginnen doorslapen en ik was nog nooit zo content. Ik had tot daarna, toen ik zelf weer kon doorslapen, eigenlijk ook niet gemerkt dat ik in een contstante staat van vermoeidheid verkeerde. Het verschil na een paar nachten doorslapen was duidelijk merkbaar.
Louis en Jan hebben dat nooit gedaan. Wakker geworden ’s nachts. Of toch niet constant.
Louis is de nacht beginnen doorslapen toen hij zo’n kleine drie maanden was en behalve de periode rond de tijd van verlatingsangst (rond 8 maand) heeft hij nooit lastig gedaan.
Jan was nog beter: rond 5 weken sliep hij vlot 7 uur na elkaar door en een week of zo later waren dat er al 11 uur. Ik heb het misschien al gezegd maar Jan was een pracht van een baby als het op gemak en rust aankwam.
Jan heeft evenwel zijn periodes van “verlatingsangst”. Ik weet niet anders hoe het te omschrijven. Om de zoveel tijd wil hij niet meer gaan slapen en schreewt hij zijn longen uit. Dat duurt gemiddeld zo’n dag of 3 en dan slaapt hij weer zonder problemen in. Maar sowieso heeft hij ’s nachts altijd goed doorgeslapen.
En dan zijn er de nachten zoals de laatste twee. Afschuwelijk. Nachten dat niet één, maar alle drie de kinderen wakker komen. En liefst één voor één zodat ik zo goed als gans de nacht mag opstaan om de één of ander te troosten. Een echte uitputtingsslag.
Twee nachten geleden was het eerst Louis. Hij kwam bij ons in bed liggen want “zijn bedje was te koud”?? Een beetje later werd Jan ook wakker. Om 5 uur ’s ochtends. Uiteindelijk Louis zonder veel problemen terug in bed gekregen, maar Jan was een pak lastiger. Uiteindelijk was Jan weer stil rond 6u20 maar als je om 6u30 opstaat is dat niet wreed vet.
Vorige nacht nog zo’n nacht van weinig slaap:
om 1u30 Zelie wakker met een nachtmerrie. Rond 2u was ze er weer. Uiteindelijk haar toch kunnen overtuigen om aan leuke dingen te denken en te proberen verder te slapen. Blijkbaar is dat gelukt want ik heb haar niet meer gehoord voor de rest van de nacht;
om 4u was Louis er dan: hij moest plassen. Ik probeer hem al een paar maand uit te leggen dat hij groot genoeg is om dat alleen te doen, maar tot nu toe zonder veel succes. Hij ligt te huilen in bed alsof er iets afschuwelijks is gebeurd en ik dus in een soort paniek wakker schiet. Als ik dan met kloppend hart boven kom en vraag wat er aan de hand is, blijkt dat hij enkel naar het toilet moet. Joechei;
om 5u was Jan aan de beurt: tuut en beer kwijt. Hij deed dan wat lastig om weer te gaan slapen, maar gelukkig niet te lang. Hij was deze morgen dan toch al wakker om 6u40, dus van lang slapen was dus ook geen sprake.
Tegen dat ik dus terug ingeslapen was tussen twee kinderen in … Ik heb zo de indruk nu dat ik vannacht eigenlijk niet geslapen heb. Doodmoe ben ik.
Ik hoor jullie afvragen “en Michel?”. Awel, die slaapt door … of doet alsof. Hij is het geheel niet gewoon om op te staan voor de kinderen en de kinderen zijn het dus ook niet gewoon om door hem getroost te worden.
Als hij nog wakker is en de oudste komen wakker om één of andere reden, lukt het hem wel om hen te troosten. We hebben wel een goed gesprek moeten hebben met Louis daarover, uitleggen dat hij evengoed met papa naar toilet kon en dat ik niet noodzakelijk moest wakker gemaakt worden, maar sindsdien lukt het meestal.
Bij Jan is het geen avance. Michel probeert het soms maar uiteindelijk mag hij mij toch uit bed halen.
Dus ik ben degene met het slaaptekort. En het is op momenten als deze dat ik mij dus afvraag waarom wij in godsnaam aan een 4e begonnen zijn 🙂