Sinds Anna uit het ziekenhuis is gaan we elke vrijdag op controle bij de dienst plastische chirurgie, afdeling brandwonden. Zo was er eerst controle bij de coördinator om de nodige opvolging en nazichten te doen, dan een consult bij de chirurg om te zien of alles goed evolueerde en genas en sinds de wonde dicht is, is het controle voor wondverzorging bij Harry. Hij deed de opmetingen van haar handje voor de drukverbanden en volgt op of alles goed evolueert en wat er nog allemaal moet gebeuren.
Eerst was er het vingerloos verbandje:
Het was opgemeten van iets meer dan de bovenkant van haar knokkels tot onder de wond op haar arm. Bleek dat, na een beetje gebruik dat het verbandje ‘kromp’ zodat de siliconen zichtbaar werden en dus niet meer goed op hun plaats bleven (en ook ongelooflijk vuil werden).
Dus werd haar hand opnieuw gemeten en nu kreeg ze twee verbandjes: eentje voor haar hand met vingers-zonder-top, en eentje voor haar onderarm.
Dat werkt zeer goed, al is het ongelooflijk lastig (voor mij) en soms een beetje pijnlijk (voor Anna) om aan te doen. Bij dat vingerloos verbandje konden we een ‘puntzakje’ over Anna’s vingers trekken, een zakje dat ook een beetje over de siliconen kwam, en zo de handschoen mooi aantrekken terwijl de siliconen mooi plat bleven. Nu moet ik er mijn vingers onder steken om die siliconen plat te houden, wat niet zeer evident is. Het is nu eenmaal een drukverband of m.a.w. zeer smal/spannend en daar nog eens uw vingers ondersteken … Ge kunt u misschien inbeelden waarom het soms pijnlijk is voor Anna. Zeker als dat niet goed gelukt is en ik het verband moet terugvouwen om die siliconen recht te krijgen.
Maar eens de siliconen goed zitten is het effectief een beter verband en Anna is er veel meer op haar gemak mee.
Op controle gisteren was Harry toch niet tevreden over de wondevolutie. Er begint zich op haar hand en knokkels een stuk zeer droge huid te vormen en hij ‘ondervroeg’ mij of ik haar hand wel genoeg inwreef met de crème. Ik doe dat zoals geïnstrueerd: ’s ochtends en ’s avonds, telkens een drietal keer. Als het te droog aanvoelt zelfs meer. Conclusie: Anna heeft van nature een zeer droge huid. Iets wat ik al zeer lang weet, nl. sinds de geboorte, en iets wat de andere drie ook hebben. Het is verbeterd met ouder te worden, want als baby was dat veel en veel erger, maar ze hebben allemaal een zeer droge huid.
Positieve nieuws daaraan: ze verdraagt de siliconen veel beter, wat effectief zo is. Toen ze die in het begin moest aandoen was dat een uur in de ochtend en een uur ’s avonds en zo elke dag een uur uitbreiden tot ze dat 22u kon verdragen. Anna had meer last van haar hand als ze de siliconen niet aanhad, dan als ik ze aandeed en in plaats van dat op te bouwen op 2 weken zat ze na 1 week al bijna aan een volledige dag.
Die siliconen dienen namelijk om het vocht vast te houden en het littekenweefselvorming tegen te gaan. Littekenweefsel kan er namelijk voor zorgen dat haar huid samen trekt waardoor de pezen en spieren eronder ook gaan samentrekken. Op de plaats waar dit aan het gebeuren is, de knokkels van haar vingers, is daar dan nog een slechtere plaats voor want hierdoor kunnen haar vingers verkeerd gaan groeien (wegens tekorte spieren en pezen) en op langere termijn kan het ervoor zorgen dat ze een klauwhandje krijgt.
Negatieve nieuws dus aan die droge huid: 2 uur nadat ik haar handje drie keer had ingewreven én er siliconen op hadden gelegen om het vocht vast te houden, bleek haar huid alweer poerdroog, alsof er nooit crème was aangeweest.
Harry heeft dus een nieuwe oplossing bedacht. Anna’s handje is nu voor de derde keer opgemeten, deze keer mét volledige vingers, en tegen volgende week zal ze een handschoen hebben volledig in siliconen gemaakt. Deze zal dienen om ’s nachts mee te slapen en zo zal ik ’s avonds een laag crème op haar handje kunnen leggen die dan de ganse nacht kan inwerken.
Allez huppe. Next!