– mama, pipi gedaan *zegt hij als hij nog moet gaan*
– kom Jan, we gaan op het potje
(naar potje, doet pipi. Giet daarna potje leeg in toilet, gaat met potje naar wasbak om uit te spoelen, zet potje onder kraan)
Рkuisen h̩
– ja Jan, potje uitkuisen
Рniet te veel h̩
– nee Jan, niet te veel
– anders morsen hé
(gaat met potje met water naar toilet en giet uit, zet potje terug).
Elke keer identiek hetzelfde scenario met identiek dezelfde zinnen. Wijs.
Een tweetal weken geleden ben ik begonnen met ook patatjes aan Anna te geven. Gezien ik nu vrijdag thuis ben had ik drie dagen de tijd om te zien hoe het ging.
De eerste dag was geen succes: met heel veel moeite twee hapjes binnen gekregen en dan mocht ik het vergeten. De rest van het weekend werden ook niet echt vorderingen gemaakt: tegen zondag at ze wel al 6 hapjes, maar de moeite die dat kostte. Hetzelfde blijkbaar bij de onthaalmoeder: ze at wel, maar niet van harte en zeer weinig.
Twee weken hebben we geprobeerd en deze week heb ik ‘stop’ gezegd. Het ging echt niet vooruit. Het meeste dat ze ooit heeft gegeten was 8 schepjes en je zag duidelijk dat ze er niet mee gediend was. Soms begon ze zelfs te huilen als ze de lepel nog maar zag.
We gaan nu twee weken wachten en dan nog eens herbeginnen. Zien wat het dan zal geven.
Niet dat ik er mij zorgen in maak: Anna drinkt heel goed, haar fruitpap is helemaal geen probleem dus uiteindelijk zal het wel lukken. Blijkbaar zal het bij Anna alleen wat langer duren dan bij haar broers en zusje.
Ik durf het nog altijd niet te luid zeggen, voor het geval… Maar schrijven, is dat niet hetzelfde als het denken? Dus ik zeg het niet hé, ik denk het alleen en dat kan toch geen kwaad?
Maar wat ik denk, dat is de vraag hé?
Anna heeft een grote sprong gemaakt. Neen, ze stapt nog niet, ze zit zelfs nog niet en ook praat ze nog niet in volzinnen (tenminste, ‘arrraagh’ is toch geen zin zeker :)). Niets van dit alles. Véééél belangrijker. Maar dan eigenlijk vooral voor mij:
Anna slaapt de nacht door!
Ze is er de nacht van woensdag op donderdag aan begonnen. Ik werd donderdagochtend wakker, volkomen verdwaasd van het goede slapen. Ze had een volle 11,5 uur geslapen.
Niet direct iets van gedacht. Anna heeft al vaker eens langer geslapen (al was het nooit zo lang), dus ik hield mijn adem nog niet in. En groot gelijk.
De nacht van donderdag op vrijdag ging ze slapen om 19u30 en is ze om respectievelijk 22u30, 3u40 en 6u45 wakker geworden. De eerste keer heeft ze gegeten, de tweede keer probeerde ik haar weer te laten inslapen met een tuutje te geven en na een uur heeft ze het eindelijk opgegeven … tot twee uur later dus.
De volgende nacht ging blijkbaar beter. Ze heeft even geweend om 23u30 en nog eens rond 2u, maar dat duurde maar een paar minuutjes en ik hoorde duidelijk dat ze niet echt wakker was en dus ook geen honger had. Uiteindelijk is ze pas om 7u echt wakker geworden. Voor mij gold dit als ‘de nacht doorslapen’ … ook al was het (nog) niet voor mij.
En nu, de laatste drie nachten heb ik haar niet meer gehoord. Mooi in bedje tussen 19u10 en 19u45 en slapen tot 6u15/30. Fantastisch!
’t Ziet er dus echt naar uit dat er een einde is gekomen aan de onderbroken nachten.
Ik ben niet bijgelovig, maar ik heb toch al de hele tijd hout vastgehouden hoor 😀
Tot vorige week had Anna geen vast slaapritme: de ene keer sliep ze in de voormiddag en/of de namiddag een half uur, de andere keer drie uur, de andere keer ergens iets ertussen.
Ze kon ook geen vast ritme ontwikkelen wegens nooit thuis zijn op het gemak: met drie andere kinderen die hier rondlopen was er altijd wel een plaats waar we naartoe gingen en Anna werd dus meegenomen. En zo sliep ze dan eens even in de buggy of de auto en als ze in haar bedje lag werd dat tekort dan soms ferm ingehaald door marathondutjes te doen.
Deze week is ze dus voor het eerst naar de onthaalmoeder. Maandag blijkbaar veel geweend, dinsdag was het al beter en vanaf woensdag alles in orde. Op de vier dagen dat ze er is heeft ze nu eindelijk een vast slaapritme kunnen opbouwen en vandaag hou ik mij daar zo goed mogelijk aan: deze voormiddag mooi in bedje gelegd en heeft ze een uurtje geslapen en nu is ze sinds 12u50 bezig aan haar namiddagdutje.
Ik heb zo de indruk met haar nieuwe, vaste dagritme, dat er nu ook beterschap zit in haar nachtritme: ze komt gelijk toch iets minder wakker en als ze wakker komt krijg ik haar, zonder te voeden, rapper terug in slaap.
Het is eigenlijk algemeen geweten dat kinderen zo veel mogelijk heel vaste routines nodig hebben, dat ze daar het best bij varen, en alhoewel ik dat al wist, wordt ik er nu nog maar eens met mijn neus opgedrukt.
En nu zit ik hier dus ook mijn vingers te kruisen dat ze binnenkort (eindelijk) ganse nachten zal beginnen doorslapen.
Sinds een paar weken heeft Anna haar voetjes ontdekt als leuk nieuw speelgoed.
Wreed leuk om zien. Alleen een beetje lastig om haar te verversen want ‘loslaten’, dat zit nog niet in haar woordenboek 🙂
Jan zijn zindelijkheidstraining is zo goed als in orde.
Sinds hij het weekend doorbracht bij K2 wil hij liefst op het grote toilet in plaats van op zijn potje. Mij niet gelaten. Het betekent alleen dat hij niet alleen naar het toilet kan: nog een beetje te hoog hé. Niet dat dat een probleem is want zo ben ik zeker dat zijn broek volledig omlaag is.
Gisteren dan uiteindelijk voor het eerst een ‘number two’ op het groot toilet gedaan. Het had heel wat voeten in de aarde maar na een paar pogingen is het dan toch gelukt. We hebben hem uitvoerig geprezen en hem beloond en nu is het hopen dat hij daar ook mee weg is.
Want met ‘number one’ heeft hij geen problemen meer. Vandaag van de peutertuin gehaald en hij had geen pamper aan. Dus ook zonder pamper in de auto en we moesten Zelie nog ophalen en boodschappen doen. Terwijl hij vorige week nog in zijn broek plaste als hij zijn lange broek aanhad (niet als hij gewoon een onderbroekje aanhad) zei hij vandaag in de supermarkt dat hij moest plassen. Hij moest zelfs heel eventjes wachten en dan moesten we nog het toilet vinden, maar geen probleem: geen accidentjes en mooi pipi in het toilet gedaan.
Hij is dus klaar voor school vrijdag en hij had vandaag dan ook zijn laatste dag op de peutertuin. Ik stond daar zowaar met een krop in de keel. Bijna in tranen. Donderdag gaan we nog eens passeren met een kleine attentie en dan, op naar een nieuw hoofdstuk voor Jan.
Toen we babysits zochten voor de kindjes voor ons weekendje weg, stelde K., de meter van Jan voor dat Jan dus bij haar zou komen.
Jan is op zo een leeftijd dat hij nogal vreemd en verlegen is bij vreemde mensen. Niet dat K. en haar partner K. nu echt vreemden zijn, maar zoveel zien we hen nu (jammer genoeg) ook niet.
Om hem voor te bereiden hebben we er de laatste twee weken dan ook veel over gesproken en gezien Michel nu een foto’s op zijn computer staan heeft als screensaver, en K2 ;D daar ook op staan, heb ik ze telkens aangeduid en gezegd dat hij bij hen zou gaan slapen.
Jan was zeer enthousiast, zeker nu K. in juni ook bevallen is en Jan eigenlijk toch wel dol is op babies. Voor de zekerheid zijn we vorige week maandag dan nog eens op bezoek geweest om de kennismaking te hernieuwen en nog eens te tonen waar hij naar toe zou gaan. Jan bleef zeer enthousiast.
Vrijdag was dan het uur van de waarheid aangebroken, want uiteindelijk: hoeveel verstaat zo’n kind van twee en een half eigenlijk? Ik heb hem voor de middag afgezet, ben nog even gebleven en heb dan dag gezegd en zonder veel poeha weggegaan. Jan was net aan het eten en even deed hij aanstalten om mee te gaan, maar K. heeft hem dan kunnen afleiden met hem te helpen met zijn eten en zo ben ik zonder drama’s weggekomen.
Nu moet het gezegd worden: K2 hebben iets met kinderen. Ik ken weinig mensen die zo’n aantrekkingskracht hebben met kinderen, gekende en onbekende. Het zijn gelijk magneten.
Dus blijkbaar heeft Jan wel nog een aantal keer gevraagd naar mama maar niet echt gezocht. Vrijdagavond was het dan wel even drama, maar meter heeft hem goed kunnen troosten en zaterdag was alles volledig in orde.
Deze namiddag hebben Michel en ik hem dus afgehaald en alhoewel hij content was om ons te zien, overenthousiast was hij niet. Toen we weggingen was er geen probleem, maar toen we deze avond naar huis reden begon het drama: hij wou absoluut terug naar zijn meter.
Ik moet toch eigenlijk wel een slechte moeder zijn hé 🙂
Een weekend weggeweest en het flessenprobleem is absoluut geen probleem meer.
Ergens had ik het wel verwacht: Anna dronk van een fles, maar eigenlijk alleen als het haar uitkwam en nooit zeer veel en/of lang. Het was dus gewoon een kwestie om de techniek volledig onder de knie te krijgen, en dat is haar ook gelukt.
Mijn vrees was dat ze eventueel niet meer aan de borst zou willen drinken (Zelie heeft mij dat gelapt na een dag flesjes krijgen), maar dat bleek ongegrond. Deze middag waren we bij haar voor ze moest drinken en ik heb haar zonder probleem kunnen aanleggen.
Het voordeel van het flesje is dat ik nu weet hoeveel ze (ongeveer toch) drinkt. Vrijdag en zaterdagochtend bleef het bij zo’n 90cc maar sinds zaterdagmiddag dronk ze een volledige fles van 180cc. Dat laatste is de hoeveelheid dat ze zou moeten drinken maar ik had al zo’n vermoeden dat ze aan de borst daar maar de helft van dronk.
Deze avond heb ik haar dus een fles gegeven in de hoop dat, met een grotere hoeveelheid, ze eindelijk haar nacht zal beginnen doorslapen. Ze heeft haar volledig flesje bij mij zonder enig probleem leeggedronken en na haar boertje heb ik haar nog even aangelegd: als ze dronk goed, zoniet kon het ook geen kwaad. Ze heeft nog een beetje gedronken en is dan prompt in een diepe slaap gevallen.
Nu kijken hoe lang ze zal slapen, maar ik heb er goede hoop op: gisteren, bij haar meter, heeft ze toch acht uur geslapen.
Op naar ononderbroken nachten?
Zowaar.
Met de hulp van twee buur(t)meisjes, de illustere i. en Lien, proberen we nu al twee dagen Anna van een fles te laten drinken, en zowaar, het lijkt eindelijk te beginnen lukken.
Dus heb ik goede hoop op het weekend.
Het mag nog eens gezegd worden: wij wonen in een goede buurt. Duimen dat i. haar zoektocht naar een huis hier in de buurt eindigt.
Anna is weg. Niet weg weg, gewoon even voor een paar uurtjes: zien of ze bij iemand anders haar fles wil drinken.
Het is de eerste keer dat ze dus weg is en ik moet toegeven: ik zit met een knoop in mijn maag.
Amai. Als ik me al zo voel terwijl ze pas een uur weg is en binnen een half uur terug is, wat gaat dat geven dit weekend? Wat gaat dat geven als ik terug moet gaan werken?
‘k Zal van mijn hart een steen moeten maken 😉