Tag: Pijn

Geesteskronkels

Louis is net wakker geworden met oorpijn. Hij heeft een beetje Junifen gekregen en dus in afwachting dat het begint te werken ligt hij in de zetel naast mij mee naar TV te kijken (Koppen, over basejumpen) en zegt plots, volledig uit het niets:

“Mama, een siamese tweeling is zo aan elkaar en als één naar een feestje moet, moet de andere ook naar dat feestje hé.”

En dan twee seconden later

“en toen was er eens een operatie en toen waren ze niet meer aan elkaar”

Zo. Dat weten we dan ook weer 🙂

Koppijn

Het was gisterenavond begonnen: koppijn en het was al heel lang geleden dat ik dat gehad had. ‘Heel lang’ als in minstens tien jaar.

Ik wou naar bed gaan maar wou eerst absoluut nog iets afkrijgen voor het Project. Vandaag gingen we naar Planckendael en ik wist dat, als ik vanavond thuis zou komen, ik te moe ging zijn om dat nog te doen én het moest vanavond af zijn. Dapper heb ik het dan afgewerkt maar zeer positief voor mijn hoofdpijn was dat niet. Integendeel. Direct erna ben ik in bed gekropen en eens in bed viel ik als een blok in slaap, dus die hoofdpijn was nog zo erg niet.

Deze ochtend stond ik op … met hoofdpijn. Ondanks het feit dat het gisteren iets later was geworden dan gepland, was het niet laat geworden en had ik toch een acht uur geslapen. Niet voldoende dus. Het was bovendien toch een beetje opjagen deze morgen om op tijd de deur uit te zijn en dat is ook niet echt bevorderlijk voor hoofdpijn. Maar eens we op de trein zaten leek het beter te gaan.

Voor de rest van de dag was alles in orde en we hadden een heel fijne dag daar in Planckedael. Ondanks de voorspellingen op het weerbericht van regen hebben we geen druppel gezien. Het was warm maar niet overdreven en samen met vrienden B. en W. en hun twee kindjes hebben we ons goed geamuseerd en vele diertjes gezien.

Alles fantastisch dus … tot rond zes uur. De hoofdpijn was terug, with a vengeance. Het kwam aan als een mokerslag en het was zo pijnlijk dat ik er onpasselijk van werd. De hele weg naar huis is het gebleven en bijtijden verergerde het nog, iets wat ik dacht toen het begon dat niet meer mogelijk was.

Een uur geleden heb ik dan eindelijk een pijnstiller kunnen nemen en nu is het zo goed als over. Ergens in de verte voel ik nog een druk, maar pijn heb ik niet meer. Tijd dus om naar het lichaam te luisteren en naar bed te gaan.

Slaapwel.

Ziekjes

Jan heeft het goed zitten: hij blijft maar hoofdpijn hebben en hij heeft ook nog altijd goed wat koorts. Niet overdreven, 38,5 °C, maar genoeg.

De hele dag al ligt hij in de zetel, nu eens even wakker maar vooral veel aan het slapen hier bij mij. Hij wou absoluut niet in zijn bedje, en wie kan hem ongelijk geven. Telkens hij wakker werd was hij zielig en half aan het wenen.

In het begin van de voormiddag heeft hij nog geprobeerd om naar een DVD te kijken maar dat was te vermoeiend en ik moest de TV uitzetten.

Ongeveer een goed half uur geleden is hij er plots weer een beetje doorgekomen. Hij begon te babbelen en er kon zelfs een glimlach van af. Hij vroeg om nog eens te proberen om naar een film te kijken: misschien ging hij nu geen hoofdpijn krijgen?

Hij heeft Assepoester gekozen en ligt nu volop te genieten. Ik vrees echter dat het geen doorbraak is, maar het werken van junifen gecombineerd met perdolan (niet samen uiteraard, maar met maar drie uur tussen gegeven).

Het belangrijkste is dat hij zich nu toch een beetje beter voelt. We zien wel wat het tegen vanavond zal zijn.

Update: ik had nog maar net op de ‘publish’ knop gedrukt of Jan keek naar mij met zijn zielige blik en vroeg om de film stop te zetten: hij heeft weer hoofdpijn. Ocharme dat ventje.

Buikpijn

Toen ik vanavond aan de school kwam om Jan op te halen hoorde ik hem krijsen tot aan de poort. Het is al bij al misschien 10 meter tot aan de deur maar ik heb ze toch gelopen.

Jan zat op een stoeltje zijn ziel uit zijn lijf te wenen. Juffrouw Anneleen wist me te vertellen dat hij buikpijn had: het was begonnen nadat hij anderhalve boterham gegeten had. Ervoor was er niets aan de hand geweest.

Heeft het nu met de boterhammen te maken, of is het iets dat vroeger begonnen was en dan plots tot uiting gekomen was, ik weet het niet. Feit is dat hij voor de eerste keer boterhammetjes mee had met confituur in plaats van met choco. Misschien dat hij de confituur niet verdraagt?

Ik heb hem naar de auto gedragen en Jan maar blijven krijsen en wenen van de pijn. Gezien ik hem als eerste ga afhalen kon ik dus niet direct naar huis en moest hij de toer meedoen om broer en zusjes nog op te halen. In tegenstelling tot anders wou hij (niet verwonderlijk) niet mee Louis en Zelie afhalen: hij wou blijven zitten. Tegen dat ik terug kwam met Zelie en Louis lag hij te slapen.

Eens thuis heb ik hem eerst een beetje siroop gegeven tegen de pijn en dan direct in bed gestoken (op eigen vraag) waar hij nog een dutje gedaan heeft, maar niet lang. Toen hij wakker kwam had hij nog steeds pijn en was hij herbegonnen met wenen.

Hij kwam bij ons zitten aan tafel en plots, na zo’n 15 minuten, was het gedaan. De tranen droogden van de ene seconde op de andere op.

Jan heeft dan nog twee bananen gegeten, was de hele tijd vrolijk en het was alsof er nooit iets gebeurd was.

Tja, kinderen…

3 uur

Of toch bijna: zo lang heeft Anna gisteren liggen krijsen.

Enfin, wel niet constant, maar toch heel veel. Vanalles geprobeerd: fles (beetje gedronken, maar niet om te zeggen veel dus honger had ze niet), verse pamper, perdolan (ze had duidelijk pijn, maar waar?), wiegen, laten wenen, … Niets hielp. ‘k Heb haar zeker wel zes keer opnieuw in bed gelegd. Telkens was het 5 minuten stil en toen herbegon het.

En uiteraard is ze begonnen net op het moment dat ik in bed ging kruipen. Typisch. Uiteindelijk heb ik haar rond half twee in bed gekregen en is ze eindelijk ingeslapen. Het kon ook niet anders: ze was uitgeput.

Deze ochtend heeft ze dan geslapen tot half tien. Grote opluchting want al zijn de andere kindjes vroeger wakker, zij komen gewoon beneden, zetten de TV op en maken mij niet wakker.

Ik weet het, slechte moeder die ik ben, maar soms …

Wie niet horen wil…

Onze kinderen doen niet liever dan in zetels springen, of de leuningen zitten, lopen en staan, op bedden springen, … Kortom, alles wat eigenlijk niet mag en gevaarlijk is of kan zijn. Niet anders dan wij vroeger zeker?

Ik herinner me mijn eigen toeren, of toch één ervan. Mijn zus moet een jaar of twee, maximaal drie, geweest zijn en sliep nog in een spijlenbedje. Ik dus twee jaar ouder en mijn broer nog een jaar ouder. Wij sliepen met ons gedrieën in dezelfde kamer. Ter amusement van mijn zus klommen mijn broer en ik de kamer rond zonder de grond te mogen aanraken.

Ik probeer een beeld te schetsen: een kamer van ongeveer 6m op 6m, twee bedden van 90cm/200cm, een kast of twee, mijn zus haar spijlenbedje, een schouw met tablet, twee vensters met vensterbanken. Hét probleem: de deur, want daar konden we niet over. Maar voor de rest, geen probleem: van bed naar bed, rap over de vloer langs de deur op de kleerkast, over mijn zus haar bedje, op de schouw, op de bureaukast, één vensterbank, grijpend langs de muur naar de volgende vensterbank en terug op een bed. Ik zie mijn ouders nog binnenkomen terwijl ik bovenop de bureaukast zat en mijn broer op een vensterbank zat. Niet goed 🙁 Maar ik moet zeggen: mijn zus was aan het gieren van het lachen, dus we waren geslaagd in dat departement.

Waarom ik hierover begin: wij herhalen ad nauseum dat de onze niet over de zetels mogen lopen, niet mogen in de zetels of op het bed springen, enz. want nu we zelf ouders zijn weten we uiteraard waarom het eigenlijk niet zo’n goed idee is. Maar luisteren ze? Absoluut niet.

Louis heeft deze namiddag evenwel de gevolgen ondervonden van zijn ongehoorzaamheid. Ze waren in de tuin aan het spelen en voor zover ik zag (ik stond aan de afwasbak voor het raam en stond te kijken) deden ze niets gevaarlijk. Op een bepaald moment zat Louis in de klapzetel en toen draaide ik me om om iets
anders te doen.

Plots een enorm hard gegil en direct erop volgend enorm gehuil. Dat gevolgd door een tweede gekrijs. Het eerste kwam van Louis. Jan volgde onmiddellijk. Ik in allerijl naar buiten om te kijken wat er gebeurd was.

Volgens een ooggetuige (Zelie dus) was Louis aan de stoel gaan hangen, deze was gekanteld en hij is op zeer rare wijze achteruit gevlogen en met zijn kuitbeen op de drempel van de deur van het achterhuisje terechtgekomen. Een kleine kap was het resultaat maar op een kuitbeen moet dat énorm zeer doen.

En Jan? Niets aan de hand. Gewoon enorm verschoten door het gekrijs van Louis zodat hij spontaan was mee beginnen huilen (ook sympathiehuilen genoemd).

Ik heb Louis dus maar binnen op een stoel gezet met een doek met ijs op zijn been. De kap toonde een beetje bloed maar bloedde niet. Later heb ik er dan een pleister op geplakt, alhoewel dat meer symbolisch is dan dat het wat uitmaakt.

Net zoals Jan die uit zijn bed gevallen was, vraag ik mij opnieuw af: hoe lang zal het duren vooraleer Louis dit incident vergeten is?

Of Jan het al vergeten is? Niet echt want als hij probeert uit zijn bedje te komen dan wijs ik er hem op dat hij nog wel eens zou kunnen vallen en zijn neusje pijndoen en dan trekt hij onmiddellijk zijn beentje weer binnen 🙂 Zelf refereert hij er wel niet meer naar.

Blokkage

Na de rug, nu het bekken: volledig vast en gruwelijk pijnlijk.

Zeer lastig, vooral om op te staan uit bed. Eens ik wakker ben en even heb rondgelopen valt het allemaal wel mee (in de zin van dat het geen gruwelijke pijn meer is maar een gewone erge pijn).

Ben ondertussen bij zuslief langsgeweest voor een eerste behandeling en maandag komt de volgende. Ze heeft me gewaarschuwd dat voor het bekken, het drie tot vier behandelingen duurt vooraleer er effect is.

Dus, ik kijk vooruit naar de toekomst en bijt ondertussen ferm op mijn tanden.

Things can only get better.

Auch

The weirdest thing: ik ging gisteren gewoon in de zetel zitten om Anna eten te geven en plots begon mijn voet pijn te doen.

Mij verzet, schoenen uitgedaan en het ging even beter … om dan serieus te verergeren.

Geen flauw idee wat het kan zijn. Ik zat gewoon in de zetel en kan me niet herinneren dat ik iets specifieks misgedaan heb.

Gisterenavond kon ik er zo goed als niet op lopen: vreselijk pijn, zo erg dat ik dacht dat er misschien iets gebroken kon zijn.

Vandaag doet het nog enorm veel zeer maar ik kan er tenminste weer op lopen.

Hoogstwaarschijnlijk dus (maar) een spier verrokken of zoiets. Ik zou niet weten wat ik gedaan zou hebben moest het vandaag verergerd zijn in plaats van verbeterd.

Krampjes

Nu al drie dagen na elkaar heeft Anna (denk ik) krampen ’s middags. Dàt of ze heeft een “huiluurtje” rond die tijd.

Het lijkt eigenlijk echt wel op krampen want ze wil slapen, valt bijna in slaap of ligt nét te slapen en schiet dan plots huilend wakker met vertrokken gezichtje en opgetrokken beentjes.

Er zit dan niets anders op dan haar op de arm te nemen en proberen troosten. Jammer genoeg begint de pijn vlak voor de middag, net als het eten moet klaargemaakt worden.  En dus doe ik dat met Anna op de ene arm en met de vrije arm maak ik het eten klaar.

Het is verbazingwekkend hoe rap je leert dingen te doen met één arm/hand. Ik heb het moeten leren toen ik Zelie kreeg: zij had last van reflux en dus liep ik regelmatig met haar op de arm. Ondanks dat gaat het leven door en moet “het werk” gedaan worden en dan leer je dat maar te doen met één arm.

Gelukkig duurt het “huiluurtje” van Anna niet lang: gemiddeld van één voeding tot de volgende en daarna is ze weer haar ongelooflijk rustige zelve.

Al bij al heb ik niets te klagen 🙂