Tag: Pleegzorg

And we’re back?

Het is hier zeer lang stil geweest. Van 17 november 2016 blijkbaar. Dat is denk ik toch het langste dat deze blog heeft stilgelegen. Er zijn nog periodes geweest dat ik wat minder blogde, maar nooit zo lang.

En toen begon het vorige week weer te kriebelen en bleek mijn blog verdwenen. Leve den anderen om dat dus weer in orde te krijgen.

Niet dat er de voorbije maanden niets te bloggen viel, maar ik vermoed dat ik wat (serieus?) overweldigd was. Door A en Z en de impact op ons gezin, op onze kinderen en vooral ook op mij. Ik schreef nog op 11 november 2016 dat het moeilijker werd. Het werd er de komende maanden alleen erger op.

Een aantal van de dingen die we meemaakten kan je lezen bij Michel. Vele dingen zijn niet te lezen.

Ondertussen is dat avontuur afgelopen.

Ik denk dat ik ongeveer tot nu heb nodig gehad om weer redelijk op mijn positieven te komen, en had ik dit een paar maanden geleden gelezen, ik had waarschijnlijk niet zo diep gezeten. Ik had waarschijnlijk veel vroeger aan de alarmbel getrokken. Serieus: lees het artikel want beter kan ik het niet uitleggen.

In tegenstelling tot den anderen had ik die hechtingsstoornis niet onderschat, toch niet op intellectueel niveau: ik begreep zeer goed waar we mee te maken zouden krijgen. Ik begreep dat het heel zwaar ging zijn. In de praktijk was het nog veel en veel erger. Dus eigenlijk wel onderschat.

Toen we aan de alarmbel trokken en de rechter besloot om het verhaal te beëindigen was ik opgelucht. Sindsdien had ik eigenlijk al afscheid genomen. Voor mij was het gewoon aftellen tot het einde van het schooljaar.

Sorry dat ik zo hard klink, maar het was erg en ik was er volledig aan onderdoor aan het gaan. Bij onze kinderen was er ook helemaal geen overschot meer.

Ik vind het afschuwelijk voor die kinderen. Zoals den anderen zegt: het zijn ongelooflijk wijze kinderen, zolang je er emotioneel niet te dichtbij komt. Het zijn ook kinderen met zeer veel potentieel. Dat maakt de situatie ook zo schrijnend.

En neen, ik voel mij niet gefaald. Ik heb geen schuldgevoel (opnieuw: sorry als ik zo hard klink). Mijn gezin, mijn kinderen zijn mijn eerste prioriteit, hoe jammer ook voor A en Z, en nu zij weg zijn zie ik nog meer dat het echt wel nodig was dat ze niet meer bij ons wonen.

Ook voor henzelf: sinds het vonnis was ik ook niet meer de juiste persoon voor hén. Den anderen had de indruk dat het in juni beter ging. Ik niet echt: bij mij gedroegen ze zich nog steeds hetzelfde, maar ik reageerde er minder op: ik had het opgegeven en dat is ook niet wat zij nodig hebben.

(Geen) rozegeur en maneschijn

A en Z wonen nu al een 3,5 maanden bij ons. Het begin was een beetje lastig: onze huisregels zijn nu eenmaal niet dezelfde als deze waar ze voordien woonden. Of toch niet allemaal.

Maar al bij al ging het toch wel redelijk vlot. Het klikte met onze kinders, de regels begonnen ze te begrijpen de routines kwamen er in.

Tot een drietal weken geleden: A en Z begonnen gedragsverandering te vertonen, en niet in de positieve zin (lees af en toe maar bij den anderen).

In de opleiding hadden ze ons hiervoor gewaarschuwd: de eerste weken gedragen de kinderen zich redelijk voorbeeldig uit angst iets mis te doen en niet te mogen blijven. Daarna wordt het lastiger: eens ze zich op hun gemak beginnen voelen gaan ze meer en meer grenzen aftasten en tegendraads doen.

Het positieve: ze voelen zich dus goed genoeg bij ons om ‘ambetant’ te gaan doen en de grenzen af te tasten.

Het negatieve: ze duwen wel heel erg hard tegen die grenzen, met veel schoppen en sleuren. Het is ongelooflijk vermoeiend, ook voor ons gasten.

Ik houd twee mantras in mijn achterhoofd: ‘Geduld is een schone zaak’ en ‘This too shall pass’.

Pairi Daiza

Vandaag waren wel liefst 5 van de 6 kinderen thuis wegens facultatieve vrije dag/pedagogische studiedag op school. Met 6 kinderen die naar 4 verschillende scholen gaan moet dat eigenlijk nog wel lukken ook. De enige die naar school moest was Zelie, den duts.

Een dagje extra thuis met 5 kinderen, dan kies ik ervoor om een uitstap te doen. Afgesproken met een andere mama en haar dochter (vriendin van Anna) en we kwamen uit op Pairi Daiza. Niet zozeer voor de babypanda, maar omdat het zo een mooi park zou zijn én omdat de pretparken tijdens de week nu toch gesloten waren. Ik was er ooit al eens geweest, in de tijd toen het nog Paradisio heette. Het was dus al een hele tijd geleden en ik was wel nieuwsgierig naar de veranderingen.

Tot mijn verbazing zag Louis het volledig zitten om een dagje met ons op te trekken (tja tieners, ge weet dat nooit hé). Jan daarentegen besloot om niet mee te gaan en met zijn schoolvriend af te spreken. Gemakkelijk, want zo pasten we allemaal in één auto.

Het is dus effectief een zeer mooi én groot park en de dieren lijken er veel ruimte te hebben, ruimer toch dan andere dierentuinen.

Het grappige vond ik dat er daar ongelooflijk veel jonge dieren waren, waar in de media (bijna) niets over te lezen staat (behalve dan over de panda): terwijl er bijvoorbeeld allemaal heisa gemaakt wordt rond de geboorte van een babyolifant in een andere zoo, lopen er daar 3 à vier rond alsof het de normaalste zaak ter wereld is.

Soit, we hebben een mooie dag gehad met mooi weer, aangenaam gezelschap en A en Z die zich toch redelijk voorbeeldig gedroegen en flink stapten zonder al te veel te zagen. En je loopt daar toch wat kilometers af, dus voor die kleine mannen was dat een hele prestatie.

Er was even een klein drama met Anna bij de ringstaartmaki’s: je loopt door hun ‘kooi’ en dus tussen de dieren zelf zodat ze, als je geluk hebt, op je springen. Louis had geluk en had direct aantrok, maar ze wilden maar niet bij Anna komen (en het was nu niet alsof ze niet probeerden). Net op het moment dat er een aap dan toch op Anna sprong had ik Z vast om haar dichterbij een aapje te laten komen en kon ik dus geen foto trekken. Traantjes dus want nu had ze geen aandenken.

Maar voor de rest: een zalige dag gehad. Voor herhaling vatbaar.

Eerste

De eerste schooldag voor A en Z in een nieuwe school. Voor zover te beoordelen na 1 dag is alles vlot verlopen en ze zagen er alleszins niet verdrietig uit na hun eerste dag.

De eerste schooldag voor Anna als ‘ancien’ van de school. Het zesde studiejaar mag ze dit jaar doorbrengen bij dezelfde leerkracht die Zelie en Louis ook hebben gehad. Ze zit bij haar 2 beste vriendinnen en ze ziet het volledig zitten.

De eerste schooldag van Jan in het eerste jaar humaniora op een nieuwe school. Blijkbaar is er toch nog 1 jongen daar die hij kent van de basisschool vorig jaar én waar hij, toeval oh toeval, samen mee in de klas zit. Er was enkel een kennismakingsdag vandaag, maar hij ziet het volledig zitten.

De eerste schooldag voor Louis als 4de-jaars. Communicatie niet goed gelezen waardoor hij braaf om 8u30 op school was terwijl hij daar pas om 11u moest zijn. Typisch 🙂 ’t Was ook een zeer korte dag want om 13u was hij alweer thuis, maar wel (nog altijd) zeer enthousiast thuis gekomen.

De eerste schooldag voor Zelie als laatstejaars en zij wacht nog af wat het gaat geven. ’t Was alleszins ook een zeer korte eerste dag: zij moest er ook pas om 11u zijn en was kort na de middag al weer thuis.

De eerste werkdag voor mijzelf. De collega’s leren kennen en ontdekken wat het werk allemaal inhoudt. Er is hier een toffe sfeer, wat (voor mij althans) zeer belangrijk is: ik voelde mij zeer welkom en ik denk dat het hier leuk gaat worden.

Voor iedereen: een goede start gewenst.

Drukke overdracht

En dat is dan ook weer een feit: we zijn nu met 8 in huis en dat voor lange tijd. Hoe lang, dat weten we zelf niet. Het wordt jaar per jaar beslist, maar dus alvast voor een jaar.

De overdracht verliep zeer vlot. Er was een afscheidsfeestje voorzien waarop het hele gezin uitgenodigd was, maar waar uiteindelijke enkel Jan mee naartoe is gegaan: Anna op paardrijkamp, Zelie geeft zelf als monitor een kamp en Louis had afgesproken met een vriend van de basisschool. Jan had ook kamp, maar die hebben we een 15min voor het einde opgehaald en zo was er toch nog één kindje mee.

Het afscheidsfeestje viel samen met A zijn verjaardag: een volle 4 jaar is hij geworden. Ge kunt u dus inbeelden hoeveel cadeaus we mee hadden naar huis.

En nu is het aanpassen voor iedereen, maar als ik op de afgelopen bezoeken mag afgaan, zal dat geen probleem worden.

Hop paardje! Hop!

Anna zou graag paardrijden. Ik moet zeggen dat ik dat als kind ook altijd gewild heb. Ik mocht niet van mijn moeder: te gevaarlijk. In theorie mag Anna wel van ons, maar ik zie dat tijdens het schooljaar praktisch niet geregeld krijgen: het is nu niet alsof er een manege in centrum Gent is waar Anna zelfstandig naar toe kan en met de voetbal van Jan nog eens een taxidienst spelen naar één of ander aangrenzende gemeente erbij organiseren …

Alternatief gezocht en gevonden: een paardrijkamp tijdens de vakantie. Het was direct ook een manier om te zien of ze het eigenlijk ook echt wel leuk zou vinden.

Dit weekend zijn A en Z voor de laatste keer op bezoek. Vanavond moesten we Anna in het verre Limburg afzetten voor haar paardrijkamp en dus deden we dat in 2 stappen: deze voormiddag met heel de bende naar de zoo in Antwerpen (behalve Zelie: zij had last van haar knieën is moet morgen zelf kamp geven, dus ze wou die wat sparen) om in de namiddag door te rijden naar Limburg.

Het was een heel goede ervaring: met een volle auto was er geen plaats voor een buggy en ik hield mijn hart een beetje vast: die twee kleintjes zouden de hele tijd moeten stappen. Maar zorgen voor niets. Ze zijn blijkbaar goed ‘getraind’ in het stappen, hebben geen moment gezaagd dat ze moe zouden zijn en waren overdonderd door alle dieren en zeer enthousiast.

Daarna naar Limburg en dan zijn ze beiden in slaap gevallen. Goed ook, want ik de auto durven ze wel eens zagen (normaal, daar niet van) en zo waren ze aangekomen voor ze het zelf doorhadden.

Het ziet er daar goed uit: een mooie omgeving, heel leuke speeltuin, leuke kamer en veel paarden (duh!). We waren één van de eersten en zo konden de kinderen (en wij ook eigenlijk) nog een heel eindje spelen in de speeltuin.

Op het aangeduide uur kregen we dan een korte introductie met een paar heel praktische afspraken en dan was het direct tijd om afscheid te nemen en door te gaan.

Anna liep alvast vol enthousiasme weg van ons.

 

Laatste weekend

Vanavond blijft Anna nog bij een vriendin logeren, maar morgenvroeg is ze al weer thuis. Dat was ook mijn vraag: vrienden en vriendinnen bezoeken en op bezoek komen, allemaal goed en wel, maar ik had graag dat alle kinders komend weekend thuis waren omdat A en Z nog eens een laatste keer komen logeren.

Morgennamiddag ga ik ze halen en maandagavond gaan ze terug naar het CKG … voor de laatste keer.

Dinsdag hebben we namelijk samengezeten met de mensen van pleegzorg, CKG en de papa om de definitieve planning uit te werken en we zijn eruit gekomen dat A en Z volgende week woensdag bij ons komen wonen. Definitief.

Dus nu eerst nog een lang weekend logement, dan nog 2 keer slapen in het CKG en daarna bij ons. Ik kijk er echt naar uit.

Woensdag wordt hun verblijf in het CKG ook afgesloten met een groot feest: niet alleen om hun vertrek te vieren, maar ook omdat het toevallig A zijn verjaardag is. Ik denk dat ze bedolven gaan worden onder de cadeaus.

Dance baby, dance

Louis en Jan doen nu al een paar jaar breakdance en het was dus weer jaarlijkse show.

breakdance 1 25-6-2016

Uiteraard ben ik bevooroordeeld, maar ik vond het wel zeer goed. Vooral, de twee leerkrachten die het georganiseerd hebben zijn dit jaar met hun eigen dansschool begonnen, dus een fantastische prestatie met hun twee.

Jan was zeer goed (’t is den kleinsten van den hoop, met de langste solo), maar dat zagen we al langer dat hij dat wel kon. Wat mij vooral opgevallen was is hoe veel Louis er dit jaar op vooruit is gegaan. Ik had het er nog over met zijn leraar, en die had dat ook opgemerkt (logisch, maar toch).

Schone show en ook leuk concept voor erna: de show was op de middag en aansluitend was er eten. Ideaal om op het gemak nog een beetje bij te praten en na te genieten.

De pleegkindjes waren ook mee vandaag: hun eerste volle dag bij ons. Ook hun eerste ontmoeting met iemand anders van de familie, mijn schoonmoeder. Vanavond dan mooi teruggebracht naar het centrum en ik moet zeggen, ik ben zeer moe: volledig vergeten hoe vermoeiend zo’n kleine kinderen zijn 🙂

 

Planning

Vandaag samengezeten met ’the powers that be’ van pleegzorg en alle/veel betrokken instanties om de planning van de opbouw uit te werken: dagbezoeken, 1 overnachting, 2 overnachtingen …

En kijk, als alles vlot verloopt dan zou het kunnen dat de kindjes vanaf augustus bij ons komen wonen.

Er is nog een evaluatie gepland eind juli en dan weten we het zeker.

Tieners: meet kleintjes

Deze morgen de tieners uit hun bed gehaald en ja, ook al zijn het examens, 8u30 is voor hen nog altijd ontiegelijk vroeg. Maar ze wisten het en er was geen protest 😉 Ze keken echt uit naar de kennismaking.

Het was een zeer aangename voormiddag en het klikt tussen de kinders, wat uiteindelijk het belangrijkst is.

Volgende week hebben we nog eens zo’n voormiddagbezoekje met iedereen en dan is het opbouw naar het komen wonen bij ons.