Tag: Prutsen

Dat komt er van als ge geen idee meer hebt van wat ge nu juist nodig hebt om wat te maken.

Zaterdag gepasseerd bij mamie om in haar voorraad wol te grasduinen naar wol voor de sjaal voor Anna én gevonden wat ik zocht. ’s Avonds begonnen en gisteren afgewerkt en aangezien ik vandaag dan toch thuis was opnieuw naar mamie getrokken om resterende bolletjes op te halen om aan de muts te beginnen.

Wat blijkt: de gele wol die ik mee had was alle gele wol in dát geel die ze had. En al het geel heb ik nu al in de sjaal gestoken. Er is niets van overschot, dus zelfs als ik met het bruin nog iets doe, zal er geen enkel accent zijn in geel.

Een muts zal het alleszins niet meer worden, daarvoor heb ik zelfs niet genoeg bruin meer. Misschien maak ik nog een haarband erbij, zodat ze die over haar oren kan doen. Op die manier zal ze ook warm hebben.

Maar een muts zit nog altijd in mijn hoofd. Ik moet en zal er een maken. Dus ga ik eens op zoek naar wol in een materiaal en kleur (en prijs) die mij aanstaat en dan herbegin ik van nul: sjaal, muts én wantjes, kwestie van toch volledig assortie te zijn hé.

De haakmicrobe heeft mij weer goed te pakken. ‘k Ga er maar van profiteren terwijl ze er is.

For (bad) english, scroll down

Zo lang is er nodig geweest om de sjaal voor Anna af te maken.

De basis is vier kleuren wol met als hoofdkleur een warm donkergeel. Accenten in twee soorten donkerbruin en beige. Materiaal: mohair. Note to self: als het een tijd geleden is dat ge nog gehaakt hebt, nooit meer met mohair herbeginnen.

Het patroon is nochtans zeer simpel. Een ketting van 26 lossen en daarop vasten tot je de lengte bekomt die je wil. Alleen in de rijen met bruinen heb ik andere steken gebruikt: halve stokjes, stokjes en dubbele stokjes, kwestie van een beetje variatie te hebben. Niet zozeer variatie in uitzicht, maar variatie in haken. Voor mijzelf dus. De sjaal zelf op twee avonden gehaakt, telkens gedurende zo’n vier uur. Vanavond afgewerkt met floshkes in de vier kleuren.

Maar door de keuze van het materiaal zit er meer dan één foutje in: regelmatig steken overgeslaan omdat ik gewoon de steken niet zag tussen al dat ‘haar’. Probleem bij mohair is ook dat je het werk niet kan uittrekken. De hele boel plakt gewoon aan elkaar en is onmiddellijk verstrengeld. Dus als ik dan toch een fout opmerkte moest ik maar zien om dat later te proberen herstellen.

Al bij al vind ik het resultaat zeer geslaagd. Juist dat wat ik voor ogen had toen ik besloot zelf aan de slag te gaan. Anna heeft de sjaal vandaag al gedragen, zonder floshkes dus en ze vond hem heel mooi én warm. Al één iemand die gelukkig is dus. Of neen: twee dus. Het patroon voor haar muts zit ondertussen volledig in mijn hoofd. Het uitwerken zelf zal voor later zijn.

It took three evenings to finish the scarf for Anna, my two year old.

It’s made of four colours. The main colour is a warm dark yellow. The accents are in two dark brown tones and one beige. The material: mohair. Note to self: when it has been a while since you did some crochet, do not pick it up again using mohair.

The pattern is really simple though. A chain of 26 with row after row single crochet stitches until you get the length you aim for. Only when using the browns, I made a variation with half double crochets, double crochets and two double crochets in one stitch. Not because I necessarily wanted some variation in the pattern, but more because I wanted some variation when making the scarf. The scarf was basically finished in two evenings, each evening I crocheted about four hours. Tonight I put the finishing touch on it.

Because of the material, there is more than one mistake in the scarf: stitches were missed simply because I couldn’t see them through the ‘hair’. Another problem with mohair is that the stiches can’t be undone. Everything immediately sticks together and gets tangled. So when I did notice a mistake, I had to try and fix it later on.

All in all, I really like the result. It’s just what I had in my head when I decided to make the scarf myself. Anna already wore the scarf today, be it without the finishing touches, and she really liked it and said it was really warm. One happy person. No, make that two. I have the pattern for a matching bonnet in my head, but that will be for later.

Vorig jaar maakte ik mijzelf lid van Ravelry. Een nieuwe site voor handwerk en zo. De achterliggende gedachte zijnde dat ik dan misschien eindelijk weer uit mijn krammen zou schieten en zou beginnen aan mijn handwerk. Ik haak en quilt namelijk redelijk wreed goed, al zeg ik het zelf, en ik vind dat zalig om doen, maar het was eigenlijk al jaren geleden dat ik er iets mee gedaan had.

Het was een beetje valse hoop. De inschrijving gebeurde, de uitnodiging kwam er en dus ben ik nu lid, maar het handwerk bleef liggen. Er ligt hier een zeer mooie quilt op afwerking te wachten. Een quilt die ik, denk ik, begonnen ben toen ik zwanger was van Zelie en gemaakt heb om op haar bed te leggen. Met in het achterhoofd de gedachte dat ik minstens twee jaar had vooraleer ze in een groot bed zou slapen, zou dit ruim voldoende tijd moeten zijn. Het patchwork was geen probleem, maar eenmaal aan het quilten begonnen is alles stil gevallen. In de loop der jaren heb ik hier en daar stukjes gedaan zodat er nu eindelijk alleen nog de boord rest om af te werken, maar die boord is juist zo intensief veel werk dat het dus ook niet vooruit gaat.

Ik was ook ergens, als Zelie een jaar of twee was, een truitje begonnen voor haar. Ik had een boek op de kop getikt met allerlei soorten steken en er zat een bloemetje in dat prachtig was en dus ging ik in dat bloemetje een truitje haken. Twee rijen heb ik gedaan toen ik het neerlegde en nooit meer opgepakt heb. Het was vermoedelijk mijn laatste poging om echt iets te maken.

Maar toen kwam mijn vriendin een drietal weken geleden met een paar kleren voor Anna. Er zat daar een prachtig mooi manteltje bij in bruine tinten met een okergele voering. Een week voordien had ik net een nieuwe sjaal en muts voor Anna gekocht, in vele kleurtjes zodat het paar haar jas zou passen, maar die vele kleurtjes passen absoluut niet bij de nieuwe mantel. Ik had dus de mogelijkheid om ofwel de dingen te combineren zoals ze waren, ofwel een nieuwe sjaal te halen ofwel zelf één maken. In mijn hoofd zat al direct het kleur die de sjaal zou moeten hebben en ik dacht dat het teveel moeite zou zijn om daar op zoek naar te gaan, dus was het besluit rap genomen: ik zou zelf een sjaal haken.

Gisteren dus begonnen met de sjaal te haken voor Anna en ik was vergeten hoe verslavend het was. Dat automatisme, hoe het vooruit gaat, hoe je het ‘ding’ dat je aan het maken bent een vorm ziet aannemen en worden wat je wilt dat het wordt.

Gisteren meer dan vier uur gehaakt. Mijn hele hand was verkrampt. Deze avond weer herbegonnen. Het voordeel is natuurlijk dat het serieus vooruit gaat want gisteren zat ik al halverwege en dus zal de sjaal vandaag wel af geraken. Een muts zal nog even moeten wachten want, omdat ik al heel lang niet meer gehaakt had had ik absoluut geen idee meer van hoeveel wol ik nu zou nodig hebben.

De steek is de gewone vaste geworden en er zitten drie andere kleuren in, met ergens nog één rijtje in stokjes. Foto’s volgen ooit wel, vooral als het af gaat zijn.