Tag: School

Themadag

Dit jaar wordt de eerste communie gevierd in de klas van Zelie … en uiteraard ook in het andere tweede leerjaar.

De juffrouw van Zelie gaat hierin nogal heel erg op. Nu, niet alleen hierin. In alle aspecten van haar lesgeven gaat ze heel erg op, wat een goed teken is: ze gelooft er duidelijk nog in.

Themadag dus. Voor alle kinderen en ouders, ook voor deze die hun communie niet deden.

Er waren in totaal zo’n 19 volwassenen (plus de juffrouw) en 20 kinderen. Niet alle kinderen hadden dus een ouder mee en twee anderen hadden dan wel hun oma mee.

We zijn ’s ochtends begonnen met een kleine inleiding/verhaaltje in de klas. Het thema dit jaar is ‘Laat me licht en vuur en warmte blijven …’ en tijdens het verhaal werden kaarsjes uitgeblazen en weer aangestoken.

Daarna verlieten we de school om kaarsen te gaan maken in het Kaarsenhof. ‘We’ zijn dan eigenlijk de kinderen en wij als volwassenen mochten hen bijstaan, wat zeker nodig was als er een kan warm kaarsvet diende uitgegoten te worden.

De kinderen hebben mooie kaarsen gemaakt en de hele voormiddag was eigenlijk wel leuk. Voor zover ik zag heeft iedereen zich goed geamuseerd en het was heel gezellig zo met de andere ouders eens te kunnen babbelen.

Daarna ging het richting Verloren Bos in Lokeren waar we onze pick nick opaten. Daarna mochten de kinderen in het domein hout gaan sprokkelen en staken we daarmee een kampvuur aan. Aan het vuur werd dan door de juffrouw een verhaal voorgelezen. Het vuur deed deugd, het verhaal was wel leuk, maar veel mensen kregen hun klop en ik weet niet hoeveel aandacht er nog was aan het einde van het verhaal 🙂

Maar al bij al een zeer aangename dag, vooral als je dan een paar mensen beter leert kennen.

Mijn ventje werd tegen de middag gebombardeerd tot fotograaf wegens platte batterij van de schoolcamera. Dus voor sfeerfoto’s, allen hierheen en ook hierheen.

Uitstel

Morgen zou het vergadering geweest zijn van de klasafgevaardigden: de derde en laatste van het jaar.

Op de eerste vergadering had ik mij kandidaat gesteld om eens op papier te zetten wie of wat dat nu eigenlijk is, zo’n klasafgevaardigde. Wat hij doet tijdens het jaar en hoe zijn relatie is binnenin de school en ten opzichte van de ouders. Ik dacht dat dat niet moeilijk kon zijn want de andere klasafgevaardigden gingen mij hun ervaringen mededelen en ik moest dat dan gewoon verzamelen en op papier zetten.

Zoals zoveel goede bedoelingen kwam hiervan niet echt veel in huis. Zoveel reactie kreeg ik niet en bij de vorige vergadering had ik eigenlijk nog niet vet veel.

De oproep heb ik hernieuwd maar veel verwachtte ik er niet meer van en uiteindelijk heb ik mij gisterenavond opgepakt om iets ineen te steken. ‘k Heb er zo’n kleine twee uur op gewerkt maar het is mij toch min of meer gelukt.

Morgen zou immers de laatste vergadering zijn en er moest een relatief definitief document zijn tegen dan: het zou als basisinformatie dienen bij de aanvang van volgend schooljaar.

Het ontwerp heb ik dan gisterenavond naar de belangrijkste personen gestuurd (o.a. de directeur van de school) om vooraf te lezen en, eventueel, goed te keuren vooraleer ik het aan alle andere klasafgevaardigden verstuurde. Wat blijkt nu: de directeur is ziek (ik had het afwezigheidsbriefje als zien hangen op zijn deur vandaag) en de vergadering van morgen zal verzet worden.

Doorgewerkt voor niets dus, alhoewel. Mij kennende zou het anders kunnen zijn dat ik er nog niet aan begonnen was. Nu hebben we tenminste nog tijd om de nodige aanpassingen te doen én, als er alsnog mensen zouden reageren, kunnen die hun opmerkingen ook nog opgenomen worden. Positief denken dus.

 Een ander positief punt: ik kan morgen tenminste weer op tijd in mijnen nest kruipen.

Eerste Communie

In de school van ons kinderen wordt de eerste communie in het tweede leerjaar gevierd, dus dit jaar is het aan Zelie.

Nu ja, ons kinderen zijn geen van allen gedoopt, dus hun eerste communie doen ze eigenlijk niet. Maar ze gaan nu eenmaal naar een katholieke school en dat houdt in dat àlle kindjes zullen deelnemen aan de voorbereidingen van die eerste commuie, gedoopt of niet, katholiek of niet.

Het is in ‘ernst’ begonnen vorige week dinsdag. Elk kindje heeft een eerste communieboekje gekregen en daarvoor moeten ze bijna dagelijks huistaken maken. Geen huiswerk dus maar een huistaak.

Tot nu toe was dat: geboortekaartje, familiefoto en doopfoto’s (in geval van Zelie niet haar doopfoto dus maar van iemand die ze kent)  inkleven. Nog niets echt over religie zelf en eigenlijk vraag ik me wel af wat het uiteindelijk allemaal zal inhouden, godsdienst gewijs dan.

Dinsdag is er een infoavond voor de ouders. Ik vermoed dat we dan wel zullen horen wat exact van ons allemaal verwacht wordt, want ik weet dat voor de juffrouw van Zelie de eerste communie iets dat moet beleefd worden door kinderen én ouders.

Ondertussen praten we erover met Zelie en doen we dus lustig mee. We zullen wel zien wat het zal geven in de komende weken.

Oudercontact maart 2007

Het schooljaar is weer al voor meer dan de helft voorbij en dus was het weer eens tijd voor het oudercontact. Zowel bij Zelie als bij Louis konden we een afspraak maken en naar goede gewoonte doen we dat dan ook.

Ik sta erop dat we dat samen doen. Zo echt van dat het ‘ouder’ contact blijft en geen ‘mama’ contact wordt want dat mamacontacten heb ik al genoeg. Gelukkig heb ik op dat vlak helemaal geen protest van de andere kant en leggen we dan de agenda’s samen om te zien welk uur het best past.

Vorige vrijdag mochten we dan gaan:

  • om 17u35 voor Louis
  • om 18u00 voor Zelie

mooi aaneensluitend vond ik zo.

Toen we toekwamen, nét op tijd, bleek dat het contact met de juffrouw van Louis als een half uur vertraging had. Niet zo goed dus. Er zaten nog twee mama’s te wachten en dus zag het er naar uit dat de twee contacten elkaar zouden overlappen.

Eens gekeken bij de juffrouw van Zelie maar daar was het ook noppes: de juffrouw had immers niemand gepland vanaf 17u15 en was dus niet aanwezig in haar klas. Onze hoop dat ze misschien toch even vroeger zou terugkomen was ook ijdel: om 18u01 kwam ze terug en konden wij meteen binnen.

Tijdens het hele contact zat ik regelmatig naar buiten te kijken om te zien of de andere mama niet passeerde van bij Louis zijn juffrouw. Niets te zien, dus was ik redelijk gerust.

Het verdict bij Zelie: alles prima, tip top in orde. Niets op aan te merken. De kleine opmerkingen van bij het eerste contact waren volledig in orde nu. Zelie zit zelfs naast een van de meest disruptieve kinderen in de klas en gaat daar uitstekend mee om, zei de juffrouw: ze doet niet mee en houdt hem zelfs een beetje in toom. Haar bijkomende werkboekjes maakt ze mooi binnen de tijd af en haar eerste somplex boekje had ze ook net afgewerkt.

In principe viel dit contact samen met het ‘groot’ rapport (met punten dus), maar omdat de juffrouw zelf ziek was geweest de hele week is dat nog even uitgesteld. Geen vragen daarover mogelijk dus, maar ik denk niet dat we er zullen hebben. Over de hele lijn doet ze het goed, dus zorgen moeten we ons niet maken. Was er iets geweest dan zou de juffrouw er sowieso met ons over gesproken hebben, rapport of niet.

Toen we buiten kwamen bij de juf van Zelie kwam ook net de vorig mama buiten van bij de juf van Louis en konden we dus direct binnen. Prachtig geregeld dus.

Louis doet het ook uitstekend. Hij is heel leergierig en slorpt de dingen op om te leren. Blijkbaar wil hij zelf dingen weten en de juf zegt: ik geef hem dan maar; zolang ze er zelf om vragen is het een teken dat ze er klaar voor zijn. Hij leest al goed en schrijft deftig en de juf heeft de indruk dat hij rapper is dan Zelie. Dat belooft dus.

Zijn emotionele aanvallen, zijn huilbuien die hij thuis heeft, die heeft hij blijkbaar (veel) minder in de klas. Dat geeft dus hoop dat hij er uiteindelijk toch vat zal op krijgen, ook thuis, want uiteindelijk moet het toch ook lastig zijn voor hem alles als zo’n drama te ervaren.

De kindjes van de derde kleuterklas hadden ook hun schoolrijpheidstest gehad en dat was absoluut geen probleem voor Louis. Hij is dus klaar voor het eerste studiejaar.

Niets dan goed nieuws en twee kindjes om trots op te zijn en dat is altijd leuk om horen.

Hup met de beentjes

Als je al eens lid bent van het oudercomité, moet je af en toe paraat staan om de handen uit de mouwen te steken en te helpen voor één of andere schoolactiviteit.

Vrijdag was ik daardoor ‘van dienst’ voor het Retoricabal van het Sint-Barbaracollege, het bal dus van de laatstejaars humaniora.

Tijdens de voorbereidende vergaderingen had ik al opgevangen het toch wel één van de populaire bals was en, wegens overbevolking vorig jaar, zouden dit jaar enkel tickets verkocht worden in voorverkoop, niets meer aan de kassa.

Het bal was weken op voorhand uitverkocht en vrijdagavond was dan de grote avond: Retoricabal 2007 in de Kokorico.

Wij van het oudercomité werden vooral ingezet aan de ingang om tickets te controleren en een toegansstempel te geven, en op de parking om daar alles te helpen in goede banen te leiden.

Het was een leuke avond: eerst een receptie boven in de zaal vooraleer het bal begon en daarna, voor mij, ‘op wacht’ aan de kassa, eerst achteraan en dan vooraan.

Altijd leuk om ‘de jeugd van tegenwoordig’ de revue te zien passeren. Uiteraard hebben naar de kledij gekeken, gezien het één van onze taken was. De uitnodiging zei ‘Cocktail’ en ‘das verplicht’ en dus moesten wij daarop toezien, samen met het personeel van de Kokorico.

Alle jongens zonder das werden zonder pardon de deur gewezen … uiteraard alleen tot ze zich ergens een das konden bemachtigen. Meisjes die zich niet aangepast zouden gekleed hebben mochten ook niet binnen.

Gelukkig viel het al bij al mee: maar enkelen hadden geen das aan maar bleken er een in hun auto te hebben gelaten, dus probleem rap opgelost. Een aantal meisjes hadden toch nét iets te korte kleedjes aan. Hen hebben we binnengelaten maar met het advies volgend jaar toch een paar centimeter meer aan te doen 🙂

Er was gewaarschuwd voor valse kaarten en er zijn er een aantal opgedoken, maar zeker niets om echt naar huis over te schrijven. En persoonlijk heb ik geen enkel probleem gehad met mensen die alsnog wouden binnenkomen zonder kaart: slechts één koppel en na een overtuigende ‘uitleg’ door mijn collega zijn ze zonder al te veel protest weggegaan.

De tieners hebben zich over het algemeen prachtig gedragen, zij het dat er een aantal tegen de late uurtjes toch een beetje (zeer) wankel op de benen begonnen te staan. De ambiance zat er in en je zag dat het goed zat.

De muziek, daar ga ik mij niet over uitlaten of ik zou beginnen klinken als een oude zaag. Laat het gezegd wezen dat ik ‘in mijnen jongen tijd’ al niet te vinden was voor de toenmalig house en techno en what’s it en dat dat er met het ouder worden echt niet op verbeterd is. Gelukkig heb ik, toen ik nog thuis woonde, de ervaring van naast een dancing gewoond te hebben. Toen was het nog geen (constante) ‘bong bong’ muziek, maar het geluid dat langs de ventilatie ontsnapte (voornamelijk de bassen dus) leek er wel veel op. Ik heb geleerd om dat af te sluiten, een pure noodzaak tijdens de examens, dus had ik er vrijdagavond niet echt last van.

Top of the bill die avond én verassingsact: Milk inc. En of dat gesmaakt heeft bij het jonge volkje!

De hele organisatie, en dus ook het balcomité van het humaniora zelf, verdient een dikke pluim voor het gebeuren. Op naar volgend jaar en zien of het volgend comité het beter kan doen. Het zal moeilijk worden maar moeilijk gaat ook, nietwaar.

Elusive

Ik probeer nu al twee dagen de juffrouw van Zelie te spreken en tot nu toe is het dus nog niet gelukt. Ware het gelukt, ik had niet ‘probeer’ geschreven, ‘waar’.

Vrijdag speciaal een trein vroeger genomen om de juffrouw te kunnen spreken. Ik was toegekomen 5 minuten nadat de bel was gegaan en de juffrouw was al weg. Dikke pech dus.

Deze ochtend meer dan een uur staan wachten in de kou, met Anna in mijn armen. Ik was vergeten dat school maar om 8u50 begint op maandag (i.p.v. om 8u30) en toen de bel uiteindelijk ging, en de juffrouw nog niet kwam opdagen, bleek dat de klas het eerste uurtje turnen had: de turnjuffrouw kwam namelijk de klas halen. Een uur wachten en twee treinen gemist voor niets. Doeme toch.

Morgen poging nummer drie dan maar zeker?

Literatuur

Zelie is gisteren thuisgekomen met een leesboek waarvan ze 10 à 15 pagina’s luidop moest lezen als huiswerk.

Op zich niet zo bijzonder. Het is niet de eerste keer dat dat gebeurd en ook kindjes die in niveau 9 lezen moeten blijven luidop lezen en oefenen, want het is niet omdat je het hoogste niveau hebt dat je niet naar beneden kan hé.

Deze keer hebben wij (ik dus niet alleen) een probleem met het boek dat Zelie heeft meegekregen om te lezen. Niet zozeer om de woorden: deze zijn niet uitzonderlijk moeilijk om te lezen en dus zeker aangepast aan haar leesniveau, maar wel om de inhoud.

Ze heeft een boekje meegekregen met bijbelverhalen. Op zich dus ook niet zo verwonderlijk: ze zit nu eenmaal op een katholieke school. Wat mij wel stoort is dat het geen boek is voor een kind van 7 jaar.

Het boek vertelt bijbelverhalen na aan de hand van schilderijen die de auteur daarvoor gemaakt heeft: ze wil met de beelden de handelingen en emoties overbrengen. In het voorwoord verduidelijkt de auteur dat de bijbel erbij moet genomen worden om een duidelijk beeld te krijgen.

De teksten die erbij staan zijn immers niet duidelijk, niet volledig (het springt een beetje van de hak op de tak), hebben zeer veel impliciete betekenissen en de beelden erbij zorgen alleen voor meer verwarring. Helemaal niet op het emotionele en intellectuele niveau van een 7-8 jarige. Zelie kon het allemaal niet plaatsen en had zeer veel uitleg nodig bij elk stukje verhaal.

Als ik vanamiddag de kinderen afhaal op school ga ik dus eerst een woordje klappen met de lerares: voor iemand met zoveel ervaring verwonderd het mij enigzins dat ze dat zelf nog niet gezien heeft.

Vergaderen

Het is een zware taak, vergaderen.

Gisteren weer eens voor de oudervereniging en het was bijna 1u toen ik thuis kwam. Ja, ge moet er iets voor over hebben, voor de school van uw kinderen.

Zware vergaderingen dat dat zijn: eerst moet ge daar meer dan twee uur op banken zitten en vanalles bespreken en bediscussiëren en daarna komt nog het zwaarste deel: de navergadering op café.

Vandaar: niet al te veel geslapen vanacht want zelfs na zo’n zware vergadering moet ik er om 6u15 uit. Deze nacht nog iets minder geslapen want om 3u15 was Anna wakker.

Enfin, ‘k heb weer een maand om mij opnieuw op te laden voor de volgende veradering van de oudervereniging en nog twee weken voor deze van de klasafgevaardigden. Moet lukken 😉

Trots

S. is met reden trots op haar vader, ik op mijn oudste dochter: vandaag is ze geslaagd voor haar leestest en is van niveau Avi 7 direct naar Avi 9 gegaan: twee niveaus in een keer.

Level 9

Ze glunderde nogal en ge zoudt van minder. Michel en ik ook hoor, daar niet van 😀

Evaluatie na een maand

Ondertussen is het schooljaar al een goede maand bezig en Zelie zit nu dus in het tweede leerjaar. Voor zover ik begrepen heb zou het de eerste maanden vooral herhaling zijn: leesniveau bepalen, veel optel- en aftreksommen, eerst tot 10, daarna tot 20, … niet zoveel nieuws maar dingen die ze in het eerste leerjaar gedaan hebben vooral herhalen.

Langzaam maar zeker zal het dan uitgebreid worden tot effectieve zinsontleding, lezen met intonatie, vanbuiten leren, rekenen tot 100 (en meer?) en uiteraard de tafels leren. Deze week hebben ze trouwens de tafel van 2 al geleerd.

Het begin van het schooljaar had ik evenwel toch een beetje schrik. Zelie kwam regelmatig thuis zeggend dat ze problemen had met het rekenen: ze zou te traag zijn en haar in haar oefeningen zaten effectief nogal veel (al dan niet domme) fouten. Ik heb haar dan maar gerustgesteld dat het waarschijnlijk te maken had met twee maand geen rekenen gedaan te hebben (want boeken heeft ze genoeg gelezen tijdens de vakantie maar een rekenboek vastnemen doe je nu eenmaal niet zo snel). Maar ook: dat ze een beetje beter en vooral aandachtiger moet kijken naar de opdrachten.

En gelukkig heb ik gelijk gekregen: de ‘klachten’ zijn volledig verdwenen en de foutjes in haar oefeningen zijn eruit. Ze is vorige week thuisgekomen, opgezwollen borst van trots, met 100 op 100.

Ook de rest lijkt zeer vlot te gaan. Sinds vorige vrijdag mag ze met vulpen schrijven (‘Mama. Ik ben zóó blij!!!’) en ik heb haar agenda bekeken en dat ziet er prima uit. Haar dictees bereidt ze aandachtig voor en tot nu toe gaat dat ook foutloos en het plezante is dat we dat samen kunnen doen. Voor een dictee krijgen ze een aantal woorden die ze twee maal moeten overschrijven. Daarna verzin ik een verhaaltje met (de meeste van) die woordjes dat zij dan opschrijft. Als daar foutjes inzitten is het nooit van de woordjes die ze moest voorbereiden maar met woorden die ik ertussen zet.

Het gaat haar soms toch wel een beetje te traag in de klas maar gelukkig zit ze dit jaar weer in de kangoeroeklas. Niet dat dat zo uitzonderlijk is. Het principe was dat de kindjes die erin kwamen, erin zouden (moeten) blijven tot als ze de basisschool verlaten. Slechts uitzonderlijk zouden ze ‘ontslaan’ worden uit de klas. Want enerzijds is het misschien een soort ‘privilege’, anderzijds is het een ’taak’ voor die kindjes: naast de dingen die ze in de kangoeroeklas doen en leren moeten ze op zichzelf de lessen van de ‘gewone’ klas inhalen. Uiteindelijk is het de bedoeling dat die gastjes echt leren werken. Dat ze leren dat niet alles vanzelf kan gaan.

Daarnaast heeft de juffrouw in de klas extra werkboekjes voor de kindjes die iets rapper zijn. Enerzijds zijn er de ‘gewone’ boekjes met gewoon extra oefeningen over de materie die ze op dat moment behandelen. Anderzijds zijn er de ‘comsomplex’ boekjes. Boekjes die de kindjes mogen beginnen als de ‘gewone’ extra boekjes uit zijn.

Begin deze week heeft Zelie haar eerste complex boekje gekregen en ik vermoed dat ze ook daar haar uitdaging wel in zal vinden want, zei ze, ‘dat is moeilijk hoor’.

Goed begonnen is half gewonnen, dus dat ziet er goed uit voor dit jaar 😀