Tag: School

Sociaal

Ik had me voorgenomen dat, eens Anna een beetje minder afhankelijk was van mij (m.a.w. dat ze de nacht doorsliep zonder probleem), ik eraan zou beginnen om eindelijk weer een beetje van een sociaal leven op te bouwen.

Na zeven jaar kinderen is dat wel nodig.

Want het grote probleem is niet zozeer dat ik mijn vrienden ‘vergeten’ ben eens ik kinderen begon te krijgen. Eerder dat ik eigenlijk, al voor ik kinderen had, nooit zoveel (echte) vrienden gehad heb. Die vrienden heb ik nog steeds maar ze wonen nogal ver om een leuk/regelmatig sociaal leven mee uit te bouwen.

Een van de dingen die ik de afgelopen jaren gedaan heb om toch een beetje onder de mensen te komen is mij een beetje te engageren op school als klasafgevaardigde. Drie vergaderingskens per jaar, dus niet overmatig belastend, en leuke mensen ontmoeten, kleine projectjes doen.

Een ander iets is ‘het project‘ van mijn wederhelft waardoor we een hele pak leuke, interessante én toffe mensen hebben leren kennen, waardoor we dus al eens meer onder de mensen komen en waar ik af en toe ook eens een kleine bijdrage lever.

Maar ik wou ook iets van ‘mijzelf’ en dus heb ik mij dit jaar kandidaat gesteld om bij het bestuur te gaan van de oudervereniging van de school van onze kinderen. Dit vraagt al wat meer engagement (maandelijks vergaderen i.p.v. drie maal per jaar, engageren in ‘werkgroepen’…) en op die manier leer je de mensen toch al wat beter kennen.

Gisteren was het dan Algemene vergadering waarbij de nieuwe bestuursleden werden verkozen, en ik ben erbij. Joechei. Niet dat dat zo moeilijk was: uiteindelijk waren er maar zoveel kandidaten als er plaatsen waren waardoor er eigenlijk geen verkiezingen waren, maar toch 🙂

Na de vergadering was er een zeer interessante toespraak van prof. Peter Adriaenssens en alles eindigde bij een receptie, waar ik toch wel verplicht was om naartoe te gaan. Als nieuw lid van het bestuur moest ik immers met de andere leden een beetje nader kennis maken, wat ook gelukt is.

Het lijkt me een tof, druk jaar te worden en ze hebben me nu al gewaarschuwd dat dat vergaderen wel eens kan uitlopen, zeker als er een ‘navergadering’ is. Dat voorspelt.

Een kinderhand …

is gauw gevuld, wordt gezegd en soms klopt het ook.

Op de ouderinfoavond had juffrouw Riet haar beloningssysteem uitgelegd: flinke kindjes, kindjes die een moeilijke vraag toch wisten (er was bv. een kindje dat wist wie Einstein was, allez, dienen mens herkende van een foto hé), kindjes die iets speciaals deden, … konden voor één dag beloond worden met een kaboutertje. Dat kaboutertje mocht mee naar huis tot de volgende dag.

Kindjes die een ganse week flink waren geweest krijgen op het einde van de week een ‘flinkerdje’: een klein ‘pruts’kadootje dat ze mogen kiezen uit een mand én ook mogen houden.

Gisteren kwam Zelie thuis. Hoe was het op school? Goed? Wat heb je allemaal gedaan? Dit en dat. Enfin, niets speciaals. Business as usual: eten, beetje buiten spelen en dan weer binnen om zich klaar te maken voor naar bed te gaan en nog eens het huiswerk te overlopen.

Ik moest haar nog iets meegeven voor op school en toonde het haar en zei dat ik het in haar boekentas zou steken. Zo gezegd, zo gedaan en wat vond ik toen ik het kleine zakje opendeed? Inderdaad, een kaboutertje.

“Zelie, wat heb ik hier gezien?” vroeg ik met een brede glimlach. Eerst een diepe frons van het nadenken en plots herinnerde zij het zich weer: ze had een kaboutertje verdiend, met het oplossen van een ‘moeilijke’ vraag. Glunderen dat ze deed.

Ze heeft de kabouter direct naar boven gebracht, vol fierheid aan papa getoond (die er uiteraard foto’s van moest nemen) De kabouter van Zelie en heeft hem meegenomen naar boven als ze ging slapen want “kabouters worden ’s nachts levend hoor”.

Deze morgen was ze ervan overtuigd dat de kabouter niet meer op dezelfde plaats stond als waar ze hem gisterenavond gezet had. Prachtig toch, nietwaar? 😀

Vandaag is de kabouter terug naar school. Benieuwd wanneer de volgende toekomt.

Infoavond op school

Gisterenavond infoavond gehad op school. Om 20u. Zowel voor Louis als voor Zelie.

Michel was uit eten dus moest ik alleen gaan. Omdat we uiteindelijk twee jaar geleden al bij juffrouw Lieve van de derde kleuterklas geweest zijn toen Zelie daar zat, ben ik maar bij juffrouw Riet van het tweede leerjaar geweest, m.a.w. Zelie haar lerares.

Hoe langer de uitleg duurde van wat ze allemaal gingen leren dit jaar, hoe meer ik plaatsvervangende paniekaanvallen kreeg.

Ten opzichte van vorig jaar wordt de druk serieus verhoogd: dingen vanbuiten leren, veel toetsen, zware voorbereidingen thuis, tijdsbeperkingen om dingen te doen, … Zó veel dat ze gaan moeten leren, ik was lichtjes overdonderd.

Als ge er dan achteraf over nadenkt valt het allemaal nogal mee: uiteindelijk hebben ze 10 maanden om dat allemaal te doen en uiteindelijk hebben wij dat ook allemaal moeten en kunnen leren, maar om dat zo op uw bord te krijgen in twee uur tijd, het lijkt veel te veel.

Maar ik heb er alle vertrouwen in. Juffrouw Riet lijkt streng maar rechtvaardig met een heel groot hart. Ze komt echt over dat ze er alles voor overheeft om al ‘haar’ kindjes erdoor te helpen zodat iedereen de eindtermen zal halen.

Als er iets is zal het via de agenda meegedeeld worden en vandaag hadden we al een eerste opmerking 🙁 (Slechte ouders *klopt met lineaal op handen*), dus alles is (nu al) business as usual 😀

Pfff

Het weekend is weer voorbijgevlogen en met de start van het nieuwe schooljaar is de rust ook verdwenen.

Vrijdag is Zelie thuisgekomen met een rugzak vol boeken om te kaften tegen morgen. Zowel Michel en ik hebben vanavond zitten kaften en er was algauw bijna anderhalfuur voorbij voor het gedaan was. Een geluk dus dat we nog maar één kind in het lagere zitten hebben want in de kleuterklasjes is dat dus nog niet nodig. Het zal wat geven volgend jaar.

Zaterdag is het turnen voor Zelie en Louis opnieuw begonnen en vanaf volgende week zal Zelie misschien ook naar de tekenschool gaan op zaterdag (nu nog volzet maar we krijgen midden volgende week een telefoontje om te zien of ze een extra groep gaan inleggen). Het programma zal dan zijn:

  • 9u tot 10u30: turnen Zelie
  • 10u50 tot 12u30: tekenschool Zelie
  • 11u30 tot 12u30: turnen Louis

en vanaf oktober ook nog:

  • 14u tot 17u: scouts Zelie

En zo zijn we dan ook volgeboekt elke zaterdag. Doordat dat zowel Zelie als Louis om 12u30 gedaan hebben wordt Michel dit jaar ook ingeschakeld. Ik zal Zelie dan met de auto naar de tekenschool brengen en haar fiets in de koffer steken en Michel kan haar dan afhalen met de fiets.

Ondertussen vanavond ook al dingen klaargezet voor school morgen: extra kleren voor Jan, Zelie haar boekentas gevuld, drankjes gevuld, … en ook voor Anna: zij gaat morgen voor het eerst naar de onthaalmoeder. Dus: pampers klaarzetten, doekjes, tas met reservekleertjes, knuffel, tuut (alhoewel ze die laatste twee niet echt gebruikt maar better safe then sorry, nietwaar). Mij kennende zal ik uiteraard iets vergeten zijn, maar we doen ons best 😉

En zo begin ik morgen dan ook opnieuw te werken. Gelukkig moet ik daar niets voor klaarzetten, gewoon zorgen dat ik op tijd uit mijn bed geraak om niet te laat te komen. Nu maar hopen dat de kinderen een beetje meewerken 😀

Eerste schooldag … laatste vakantiedag

Eendagsdepressie. Dat heb ik. Of is het al ‘het lege nest gevoel’. Toeternietoe. Ik voel me derpi, triestig, moe, leeg, …

Deze ochtend drie van de vier kinderen afgezet op school, ’t zal daar wel mee te maken hebben. En ook het feit dat dit betekent dat ik maandag weer aan de slag moet.

Jan leek zeer enthousiast. Gisteren nog een boekentas gaan halen, speciaal en alleen voor hem. We hebben een machtig leuk dingetje gevonden: zo eentje op wieletjes met uittrekbaar handvat dat ook op zijn rug kan. Het is in pluchen-stof (pluchen als gelijk een pluchen knuffel) alsof het het hoofdje is van een giraf. Hij was er zo blij mee dat hij het bijna meeenam naar bed.
Deze morgen nog even een laatste keer langsgeweest bij de peutertuin om nog een kleine attentie af te geven en daarna naar de kleuterschool. Direct als Jan uit de auto was liep hij rap de speelplaats op en sprong op een fietsje. ‘k Heb hem dan eventjes van het fietsje gehaald om hem te tonen waar zijn boekentasje moest en kennis te maken met juffrouw Greet, maar hij kon niet rap genoeg terug naar zijn fietsje. Alles prima in orde dus. Ik gaf hem een dikke kus en liep door naar de auto en toen kreeg hij door dat hij daar deze keer zou moeten blijven en dat ik weg ging zonder hem. Drama. Traantjes. Huilen. Hartverscheurend dus.

Daarna naar het gebouw van Louis en Zelie gereden (zelfde school, andere locatie). Daar bleek dat Zelie haar klas volledig anders is dan vorig jaar (wat gezegd was geweest: er zijn twee leerjaren en elk jaar ‘schudden’ ze de leerlingen door elkaar). Niet zo erg, ware het niet dat er nu eigenlijk een soort jongensklas en meisjesklas is: de ene klas heeft 6 meisjes en zo’n 14 jongens en bij de andere klas is het net omgekeerd. En waar denkt ge dat Zelie zit? Juist, de jongensklas. Op één na zitten al haar vriendinnetjes in de andere klas. Zij leek er zo geen prolbeem van te maken maar ik ben er toch niet zo gelukkig om. Enfin, we zullen vannamiddag wel horen hoe het gaat en hopelijk blijft zij het geen probleem vinden.

Louis was wel content: hij zag zijn vriendjes terug en voorlopig is er maar één derde kleuterklas dus ze zitten nog allemaal samen. Hij was wel een beetje verlegen eerst en hing aan mijn broek, maar toen hij zijn vriendje in de rij zag staan liep hij er rap naartoe en was hij direct vergeten dat ik er nog stond.

Daarna met Anna naar haar onthaalmoeder gereden om het contract te gaan tekenen en nog eens kennis te maken. Vandaag is dus onze laatste dag samen en maandag mag (moet) ik haar daar voor het eerst achterlaten. Het is een leuke vrouw, zeer sympathiek en Anna leek goed op haar gemak. Nu heeft ze gelukkig nog de goede leeftijd om achtergelaten te worden zonder probleem: een maand later en ze zou ook al kunnen beginnen huilen. Net op tijd dus.

‘k Was dus blij dat ik haar toch terug mee mocht nemen naar huis, maar toch blijf ik mij een beetje ‘blue’ voelen.

Nog 45 minuten en de eerste schooldag zit erop. Ik kijk er al naar uit. Hopelijk gaat daarmee dit gevoel ook weg want vanavond moeten we naar een verjaardagsfeestje en momenteel voel ik me daarvoor absoluut niet in de stemming 🙁

Sportdag

Zelie doet een relaas van één van de activiteiten:

“We hebben een spelletje gespeeld. Er was een thuisploeg en een veldploeg. Ik zat in de veldploeg en meester deed ook mee. Hij zat in onze ploeg.

En we zijn gewonnen!

Maar ik ga nu eerst vertellen hoe het spelletje gaat …”

Ja, eerst de belangrijke zaken hé 🙂

Trots

– Hoe was het op school vandaag Zelie?

– Goed *glunder glunder* … ik kan zwemmen 🙂

Voorgeschiedenis:

Zelie is twee maal met Free time op ‘zwem’vakantie geweest: de eerste maal watergewenning, de tweede maal om te leren zwemmen. Wat er die tweede maal gebeurd is weet ik niet maar het kwam er op neer dat ze na twee dagen opnieuw bij de ‘kleintjes’ van watergewenning werd gestoken: ze durfde niet. Volgens mij ligt dat dan meer aan de monitoren dan aan het kind, maar soit. Ik hoorde dat ze met school sowieso zou leren zwemmen dus dat kwam wel in orde.

Het hele jaar de zwemlessen gevolgd en er leek toch niet echt schot in te komen: te bang.

Een week of vier geleden vroeg Zelie of we nog eens zouden gaan zwemmen. Ik deed dat namelijk wekelijks met Zelie en Louis tot zo ongeveer een drietal maand voordat Jan geboren werd. Na de geboorte van Jan ben ik niet herbegonnen want met drie niet-zwemmende kindjes vond ik het niet echt verantwoord daar alleen in een zwembad mee te zijn.

Ik heb Zelie dan maar uitgelegd dat gaan zwemmen met vier kindjes die niet konden zwemmen onmogelijk was en dat zolang zij niet zelf kon zwemmen, wij dus niet meer samen zouden zwemmen.

Ze zei dat ze bang was en toen legde ik haar uit dat ik dat best begreep, maar dat het juist het resultaat was van te kunnen zwemmen dat je niet meer bang was om onder water te gaan omdat je wist dat je toch weer boven kwam.

Ergens moet het een snaar geraakt hebben en heeft ze zich over haar angst gezet. De week erop zei ze al dat ze nu dingen vanop de bodem van het zwembad durfde oprapen.

Vorige week sprak ik dan met haar lerares en die vertelde me dat Zelie als één van haar slechtste leerlingen was begonnen, maar dat het er nu naar uit zag dat ze als één van haar beste leerlingen zou eindigen. En ja hoor, toen ze vorige week thuiskwam zei ze dat ze nu met blokjes zwom in plaats van met een ‘worst’ … en vandaag heeft ze dus zonder enig hulpmiddel gezwommen.

Zelie kan zwemmen.

Ik zie het nog altijd niet zitten om met vier kinderen te gaan zwemmen, maar ik denk dat ik vanaf nu met Zelie naar het zwembad zal gaan op vrijdagavond: de Van Eyck is open tot 23u dus tijd genoeg. Goed voor haar om te oefenen en ik kan misschien eindelijk beginnen zwemmen wat goed is voor mijn rug én dan heb ik eindelijk een activiteit die ik met Zelie alleen kan doen.

Kangoeroe

Enige tijd geleden schreef ik “one down, three to go”.

Gisteren was het oudercontact bij Louis op school.

Hij zit nog maar in de tweede kleuterklas dus eigenlijk is het nog niet zooo belangrijk (er wordt eigenlijk zo goed als alleen gespeeld) en bij Zelie zijn we nooit geweest (een grote babbelkont, dus we wisten alles wel), maar gezien Louis een nogal gesloten vat is en we in het geheel niet weten hoe hij het eigenlijk doet op school en of hij het zelf wel leuk vind (echt leuk, ook al zegt hij van wel), zijn we maar langsgeweest.

Zoals gedacht: geen probleem voor Louis op school (meer details hier) en het lijkt er dus meer dan goed op dat Louis ook onder de categorie van hoogbegaafden valt … wat ik tot mijn spijt al vermoedde.

Uiteraard vind ik dat niet erg op zich en ben ik wel trots dat ik slimme kindjes heb. Ik ben alleen wreed bang dat ik er niet juist op zal reageren of op tijd of zo en dat ze daardoor zullen “opgeven” en hun potentiëel niet zullen volledig kunnen ontplooien.

Goed in de gaten houden en gelukkig kan ik het uitleggen van een *normaal* standpunt. Ik heb al gemerkt bij Zelie dat dat soms wel helpt 🙂

Schoolfeest: the day

Het schoolfeest was een succes. Toch in mijn ogen en die van de kindjes.

Gezien Jan nog slaapt ’s middag, zijn we er net op tijd geraakt voor het optreden van de clown. De kinderen hebben de show grotendeels gezien en blijkbaar waren ze nog van de groep met de grootste attentiespan. Het optreden duurde een uur en dat was veel te lang. Het was beter geweest het optreden in twee of zelfs drie stukken op te delen, met een pauze ertussen, dan waren veel meer kinderen blijven kijken. Maar behalve dat vond ik poppy en zijn assistente wel te smaken en de kinderen duidelijk ook: ze deden zeer enthousiast mee.

Er was het probleem van het tijdschema van Zelie: schaken én ballet. Wat te doen? Ik dacht dat de rondes van het schaaktoernooi inhielden dat er in de eerste ronde afvallers waren en dat Zelie er dus hoogstwaarschijnlijk ging bij zijn. Niet dus. Het waren eerder het aantal spelletjes dat gespeeld moest worden. Het toernooi begon dus om 15u45 en eindigde om 17u20, terwijl Zelie om 16u15 al ballet moest doen. Met de balletlerares gepraat en met de begeleider van het toernooi gepraat en er werd een regeling uitgewerkt waarbij Zelie zou beginnen schaken, dan onderbreken om te gaan optreden en na het optreden zou terugkomen om verder te spelen. Ze zou dan één of twee spelletjes missen, maar dat kon geen kwaad.

Om geen tijd te verliezen is ze dan maar beginnen schaken in kikkerkostuum, dit geheel tegen haar zin (“want dat is niet mooi” … is mijn dochter geen echt meisje :)). Na haar eerste spelletje (dat ze verloor) is ze gaan dansen. Het was hetzelfde dansje als van haar grote balletoptreden en ze deed het heel goed.

Na haar optreden ging zij met papa en grandpère terug gaan schaken (de afloop hiervan kan je dus hier lezen) terwijl ik (met Anna op mijn buik) met Louis en Jan ging kijken om hen te laten schminken.

Het schminken werd gedaan door poppy en zijn assistente. Louis werd een slang en Jan kreeg een spinneweb op zijn gezicht. Louis was opgetogen over het resultaat en toen Jan in de spiegel keek was hij ook wreed blij.

Eens geschminkt hebben iets te drinken gehaald en zijn we dan de rest van ons gezinnetje gaan zoeken.

We waren over de namiddag eerst al Louis kwijtgeraakt in het volk, maar die was zeer vlug terug. Dan was Jan verdwenen, wat bij mij grote paniek veroorzaakte. Louis kent immers de weg daar in school en hij kan al vragen stellen, maar Jan daarentegen… Ik ben als zot de school beginnen doorzoeken, heb (gelukkig) de zorgleerkracht en de meester van Zelie aangeklampt om hen te vragen uit te kijken en toen ik terugkwam (met tranen in mijn ogen) van een vruchteloze zoektocht boven terugkwam, bleek iemand hem beneden gevonden te hebben én hem bij de zorgleerkracht te hebben gebracht. Opluchting, ge kunt het u niet inbeelden.

Toen ik dan terugkwam met Louis en Jan van het schminken vonden we papa en grandpère, maar geen teken van Zelie. Zij was blijkbaar boven gaan zoeken naar mij. Ik terug naar boven: geen Zelie. Terug naar beneden en daar ook geen Zelie. Opnieuw de zorgleerkracht aangesproken en bleek dat haar meester alle kindjes bijeen aan het “rapen” was omdat ze bijna moesten zingen.

Enfin, eind goed al goed 🙂 Zelie heeft, samen met alle kindjes van het eerste, een mooie zangprestatie neergezet en van de ouders werd ook een deelname gevraagd: we moesten de gebaren van een liedje meedoen. Uiteraard heb ik daaraan enthousiast meegedaan, waarschijnlijk tot hilariteit van de moeders die naast mij stonden.

Behalve dus de kleine probleempjes van missende kinderen was het een zeer leuke dag. De kinderen hebben zich goed geamuseerd, ik heb gezellig kunnen bijkletsen met een aantal moeders die ik ondertussen al een beetje ken en Michel heeft volop foto’s getrokken en filmpjes gemaakt.

Op naar volgend jaar.

Schoolfeest

Morgen is het schoolfeest en ik zou zeggen: allen daarheen. “Daar” is het Sint-Barbaracollege in de Savaanstraat, Gent.

Dit jaar gaat Louis blijkbaar niets doen. Meestal doen de kleutertjes een optreden maar ik heb er dit jaar niets van gehoord en Louis weet ook van niets. Niet dat dat een referentie is want als je aan Louis iets vraagt, bv. hoe het op school was, dan heeft hij meestal als antwoord “ik weet het niet”. Maar we hebben geen briefje gehad van de juffrouw dus zal er wel niets zijn. Wreed jammer.

Maar dat wordt meer dan gecompenseerd door Zelie. Voor haar wordt het nogal hectisch want ze moet drie dingen doen: om 15u45 heeft ze schaaktoernooi, om 16u15 een balletoptreden en om 17u30 zingt ze. Vooral tussen het schaken en het ballet zal het een probleem zijn want eigenlijk moet ze zich al klaarmaken voor het ballet om … 15u45. Probleempje dus.

Ik heb het wel gezegd tegen de balletjuffrouw, maar ik denk niet dat ze het goed door had.

Nu, niet dat ik geen vertrouwen heb in het kunnen van mijn dochter, maar ik denk dat het schaken niet al te lang zal duren. Om 16u05 begint de tweede ronde al en ik betwijfel of zij erbij zal zijn. Uiteindelijk schaakt ze nog maar 2 maanden en dan nog maar 1 keer per week, dus met een beetje ‘sjans’ is ze nog op tijd voor het ballet.

Normaal gaan we daar dan ook eerst ’s middags eten maar ik denk dat we dat dit jaar eens overslaan: zo kan Anna op haar gemak eten en kan Jan nog een dutje doen. Uiteindelijk zal het een lange dag worden.

Het begint immers al met het turnen in de voormiddag van Louis en Zelie en dan, na het schoolfeest, gaan we ’s avonds kijken op de vrijdagmarkt naar de Internationale Fanfare. Voor mij is dat los van enige politieke dinges hoor: het moet gewoon fantastisch zijn om al die bands te horen spelen, vooral ook voor de kinderen.

Een drukke dag voor de boeg morgen. ’t Zal wat zijn. Ik verwacht neutende kindertjes op zondag, maar ondertussen hebben we (en zij) toch maar een leuke dag gehad.