’t Is blijkbaar niet alleen bij mij dat het mag ophouden: den anderen is op zoek naar een nieuwe mama voor zijn kinderen 🙁 (of zou het de bedoeling zijn om de kinderen mee te geven met die vrouw en toch bij mij te blijven?)
Tag: School
Blok
De dochter heeft vakantie, de moeder niet dus.
Blok. Toen ik afstudeerde in 1994 had ik gezegd dat nooit of te nimmer meer te willen meemaken. Eén van de redenen waarom ik geen bijkomend diploma heb. Niet dat ik mij niet rotgeamuseerd heb tijdens mijn studententijd, maar genoeg is genoeg. Kan mij iemand verklaren waarom ik er dan nu toch weer voor sta?
Volgende week examens. Het zijn er (maar) 2, valt nog mee dus, maar toch. Eén ervan is psychologie en dat is niet één van mijn sterkste vakken: twee keer gebuisd toen ik rechten studeerde maar de tweede keer wel gedelibereerd (ah ja, anders had ik mijn diploma nog niet, vermoed ik zo).
Soit. Ik zou zeggen, het vlot, maar dat is niet zo. Gelukkig is het wel open boek examen, dus echt van buiten kennen hoeft niet, maar ik moet wel zien dat ik het 1. begrijp en 2. allemaal zeer goed weet staan. Ge ziet dat van hier dat het gemakkelijk gaat worden.
Het ander examen is EHBO en daar moet ik ook nog aan beginnen. Gelukkig ken ik mijn praktisch deel hiervan wel al, dus dat is toch al één stukje minder.
En avant mars *doe voort kalle, schup*
Zo zit ge hoog, zo duikt ge naar beneden
Gisteren zag ik weer licht aan het einde van de duisternis. Dat tweede werk dat af moest tegen volgende week was zo goed als klaar. Het ging af geraken vandaag, dat was ik zeker.
En zo rond 15u kon ik afsluiten. Save. Klaar. Sluit. Gedaan. Opluchting.
Ik wou het nog eens naar mijn partner sturen, kwestie om te zien of ze opmerkingen had. Dus maakte ik een mail klaar met de gewone blabla en gelukkig nieuwjaar en zo.
En toen klikte ik op dat paperclipke. Ge weet wel. Attach a file … en toen vond ik mijn document niet meer terug.
Gans mijne computer binnenstebuiten gekeerd, maar het document was nergens te vinden. Een halve dag werk verschwunden. Weg. Dada. Ik heb er een potje bij zitten huilen.
Maar kijk. Ondertussen weer herbegonnen en één derde is al af.
Ik zal (voor de verandering) maar nog eens op mijn tandjes bijten zeker en voortdoen zodat ik het oudejaar met een gerust hart kan uitwuiven 🙁
Dip-up
Kijk. Wat een mes op de keel soms kan doen.
De laatste weken zag ik het niet meer zitten, met die studie en zo. Deadlines die ik mij niet zag te halen. Resultaat was een serieuse writers block waardoor het zeker niet lukte. Maar soit, dingen zijn toch op tijd in orde geraakt en nu is het vakantie en toch weer niet want er zijn nog deadlines te halen en dingen te studeren.
Dus nog twee werken maken tijdens de vakantie, één met deadline morgen. Nog een andere opdracht herwerken wegens nipt voldoende_maar_niet_goed_genoeg. En wat peinst ge: writers block. Al twee dagen voor de computer en geen letter kunnen typen. En dan komt schoonbroer op de proppen en zegt ‘wij gaan morgen shoppen, samen met de kinderen, maar alleen als ge minstens begonnen zijt aan dat werk’.
Meestal werkt dat averechts bij mij. Van de weerbots doe ik meestal zelfs gewoon geen poging. Maar ik wist dat het moest en dus deed ik het maar en het is nog af geraakt ook: ik was de opdracht aan het afwerken net toen hij toekwam. Dus kon ik gisteren mijn opdracht, die tegen morgen binnen moest, gisteren al indienen. En blijkbaar was het de duw die ik nodig had, want vandaag heb ik die andere opdracht al voor 3/4 afgewerkt en zal die mooi voor het nieuwe jaar gedaan zijn. Daarna moet ik dringend beginnen studeren.
Ik zit mijzelf al maanden voor te houden dat het ophoudt in juni, maar voor mijn part mag het nu al ophouden. Langs de andere kant, ’t zou wreed weggesmeten tijd en geld en zo zijn. De idioot die beweerde bij de inschrijving dat die opleiding goed combineerbaar is met werk en gezin dwaalde duidelijk. Of het is iemand die geen kinderen heeft en nooit de combinatie gedaan heeft. Of alletwee natuurlijk. Het is namelijk niet echt combineerbaar. Wel loodzwaar.
Diperdepip
Dip. Dat is het. Serieus ook nog.
Maar soit. Zoals ik al ettelijke maanden tegen mijzelf zeg: het einde is in zich. Ja toch?
Chapeau!
Gisteren zaten we kort na de middag in de opera van Gent. Zelie mocht er optreden als deel van Anima Perla Musica, het koor en orkest van de school. Ze deden iets met de opera Tsjarodejka van Tsjaikovski. Vier weken geleden kregen ze de partituren en vorige zaterdag traden ze al eens op in de opera in Antwerpen. Vandaag dus in Gent. Ze brachten (uiteraard) niet de opera zelf. Hun versie heette Tsja Tsja.
Het moet niet gezegd zeker dat alles volzet was? Niet alleen de ouders en familie van de kinderen uit het koor en orkest waren in grote getale aanwezig, er waren heel wat nieuwsgierigen en zelfs de pers was komen opdagen. Want ‘iedereen’ op school (zowel basis als humaniora) heeft al gehoord van het koor en orkest en heeft gehoord dat ze zeer goed zijn. Als je dat dan eens zelf kan meemaken, dan probeer je er wel bij te zijn.
Toen het begon kreeg ik zowaar tranen in mijn ogen. Die kinderen in dat orkest. Prachtig gewoon. Wat die gastjes kunnen, ik stond met verstomming geslagen. Daarna viel het koor in. Eerst de solisten (niet altijd toonvast, maar soit) en daarna het koor, en mooi dat dat was.
Een prachtige voorstelling, ineengebokst op amper vier weken. Ze zijn een weekend weggeweest om te repeteren, twee middagen tijdens de week gingen er aan op en de laatste week was er nog extra repetitie in Antwerpen en in Gent, maar het heeft zijn vruchten afgeworpen.
Ik was ongelooflijk trots. Niet alleen op Zelie die er duidelijk van stond te genieten, maar op allemaal. Gasten: chapeau!
Ha! Dat doet mij peinzen op die keer …
Vanavond les PPC (Psycho Pedagogische Competenties ofte Psychologie in ’t kort) en het ging over ADHD. Zeer interessant allemaal, daar niet van, maar dat deed mij plots denken aan een mail die ik drie jaar geleden kreeg.
Ik werd gecontacteerd door een (waarschijnlijk zeer vriendelijke) journaliste met de volgende vraag:
Beste Sandra,
Op uw blog had ik gelezen over drukke kinderen, nu lijkt het me leuk om bij een artikel over ´nieuwe kinderziekten´, commentaar te hebben van een ouder uit de praktijk.
De afgelopen tien jaar hebben deze aandoeningen, zoals ADHD, steeds meer aandacht gekregen. Er is meer aandacht voor kinderen met ADHD, ADD, ODD en NLD en noem maar op.
[…]
(Ik had u gevonden via google blogs, omdat o.a. schrijft over uw hyperactieve kindje. ´In de auto op weg naar huis toen ze allemaal in slaap vielen. Terwijl ze op de heenweg nog zo druk waren´, was het onderwerp van het verhaal).
Ik ben benieuwd hoe u hierover denkt en of u commentaar uit de praktijk wil geven voor bij het artikel.
Vriendelijke groeten
Ik vond dat toen nogal grappig, dat er op basis van één blogbericht kon besloten worden dat ik een ‘ouder uit de praktijk’ was: ik dacht toen dat ik op basis van die ene mail dan ook kon besluiten dat ‘onderzoeks’ weggevallen is bij ‘onderzoeksjournalistiek’.
De dame in kwestie heb ik er dan maar vriendelijk op gewezen dat ik dus geen ‘ouder uit de praktijk’ ben, dat kinderen die oververmoeid zijn nu eenmaal hyperactief worden en neen, dat ik niet in ontkenning was van ‘het probleem’.
Los daarvan heb ik vanavond wel veel bijgeleerd over ADHD maar dat maakt mij nog altijd geen expert 🙂
Soms lukt het, soms krijgt ge een beetje hulp
Gisterenavond naar ‘mijn’ school: afgesproken met mijn intervisiepartner om over mijn les van vrijdag te gaan. Ik had haar al een deel van mijn lesvoorbereiding doorgemaild, mijn cursus en de documenten die ik erbij ging geven. Ze wist dus ongeveer wat ik zou doen.
Toen ik zat te wachten, werkte ik lustig door, want vrijdag, dat ging er rap zijn. Vooral omdat ik volledig blok zat met mijn lesdoelen.
Mijn partner had pauze en we bespraken mijn les. Veel dingen gezegd die ik al sowieso aan het veranderen was, andere nuttige tips gekregen, en toen moest zij weer weg. Het was daar zooo rustig, dat ik daar maar bleef verderwerken.
De lesinhoud ging goed: mijn les zat volledig in mijn hoofd, stond voor 90% op papier, zat goed in elkaar, … dus dat deel vlotte wel, maar die lesdoelen …
Tot het bijna 22u was en mijn allereerste lerares (DCa) voor mijn neus stond en opmerkte dat ik nog zo laat hard aan het werken was. Tja, legde ik uit, vrijdag les, lichte paniek want die lesdoelen, zie het niet meer zitten, begrijp het niet, blablabla en toen zette ze zich naast mij en hielp mij een handje. Niet dat ze mijn lesdoelen voor mij gesteld heeft, maar ze heeft me wel weer doen inzien hoe ik die kon bepalen en verwoorden.
En zo ging ik gisteren met een gerust hart naar huis en met een lesvoorbereiding die voor 95% af was. Vandaag werkte ik het volledige pakket af, ging dan met vriendin B. (die zelf les geeft) nog eens over de volledige les, werden nog een paar kleine aanpassingen gedaan en heb ik alles meer dan op tijd kunnen indienen.
Het helpt soms om iemand te hebben tegen wie je je ideeën kan aftoetsen. Ik ben er nu volledig gerust in voor morgen.
Zoudt ge nu niet ontploffen
Zit ik hier al de hele avond hard te werken. Vrijdag moet ik les geven aan mijn medestudenten, weetwel. Mijn tweede les, en mijn eerste was niet goed. ‘Net voldoende maar met nog hele wat werkpunten’, was het oordeel van mijn lerares, en ik kan haar geen ongelijk geven.
Lesvoorbereiding voor mijn tweede les maken dus. En een leerlingenbundel. En opzoekingen doen om media bij de les te vinden. Vier uur zwaar doorgewerkt. Het kon, want den anderen zat toch te kwissen en dus was ik alleen (als ge die paar kinderen hier in huis niet meerekent). En het moet goed zijn om die eerste les goed te maken.
Besluit ik een paar minuten geleden om er, voor vanavond dan toch, een punt achter te zetten. Duw op ‘save’ en sluit de computer. Open de computer weer want ik wil mijn leerlingenbundel naar mijzelf mailen. Open Word en wat blijkt: geen leerlingenbundel. Weg. Niets meer. Nada. Foetsie.
En dan besef ik wat ik gedaan heb: mijn origineel document gedownload van een mail-die-ik-naar-mezelf-had-gestuurd. Wel regelmatig op ‘save’ gedrukt, maar dat helpt niet als ik dat document niet eerst OP MIJN HARDDISK OPSLA!
Domme kalle! Vier uur werk naar de vaantjes! Zoudt ge nu niet ontploffen! (maar ik ga daar toch tot morgen mee wachten: te moe nu om dat nu nog te doen)
Idem
Meneer volume 12 zegt het zowaar: weg is september.
Veel en veel en veel te druk geweest om goed te zijn. Vorige maandag zat ik er volledig door. Zin om achter alles een punt te zetten. Maar kijk. This too shall pass, and ik has.
Oktober ziet er een pak rustiger uit, dus ook meer tijd om hier te passeren en te vertellen. Van de oudste dochter die gisteren vertrokken is met het koor en orkest van de school om een weekend van repetitie te doen voor hun optreden op 22 oktober (Antwerpen) en 26 oktober (Gent) in de Opera. Spannend.
Of van onze jongste zoon die al een heel pak voetbalmatchen gespeeld heeft en wiens ploegje tot nu toe onverslagen bleef. Morgen match tegen de andere ploeg in hun reeks die nog niets verloren hebben, dus dat belooft ook spannend te worden.
Of van onze jongste, die gewoon in het eerste studiejaartje zit (een jaartje te vroeg) en waarvan blijkt dat dat een goede zet was (ik was daar toch niet echt gerust in) en die dus ondertussen begint te lezen en eigenlijk ook al mooi schrijft (het mooiste handschrift van de vier, nu al).
Of van onze oudste zoon, die een nieuwe stap in zijn ontwikkeling gezet heeft en waar ik zeer content van ben dat hij het aangedurfd heeft en dat dankzij een ongelooflijk goede leraar waardoor hij weer met veel plezier naar school gaat (de invloed van zo’n leerkracht op kinderen is toch echt niet te onderschatten).
Yep, oktober is begonnen en ik kan ook weer een beetje ademhalen. Het wordt sowieso een druk jaar voor mij: deze laatste twee semesters SLO ga ik keihard moeten werken. Maar kijk, met een beetje slaap in te halen en een paar dagen het kalmer aan te kunnen doen, zie ik het weer volledig zitten. Nog een paar maanden op de tanden bijten, en we geraken er wel.