Deze middag konden we Zelie terug ophalen en ik ben alleen met Jan geweest.
Jan was minder enthousiast om haar terug te zien dan verwacht, maar hij was toch (ook) blij.
De balans na anderhalve dag weggeweest te zijn: het concept ‘wassen’ moet blijkbaar nog ontdekt worden op zo’n weekend. Zelie zag zo zwart als een verbrande pot en in haar haar kont ge een half bos terugvinden. Dat laatste is niet verwonderlijk als ge weet dat ze effectief in het bos geweest zijn. ‘Tanden poetsen’, dat kennen ze gelukkig wel al.
Ze heeft ook van die heel kleine oogjes, maar toen ik haar vroeg of ze moe was zei ze vol overtuiging “neen”. Blijkbaar een afgesproken antwoord want alle kindjes hadden van die piepkleine oogjes maar stuk voor stuk zeiden ze tegen hun ouders dat ze niet moe waren 🙂 Blijkbaar was het de eerste avond middernacht vooraleer de leiding iedereen stilgekregen heeft. De tweede avond was er een feestje maar toen zijn ze ‘al’ om half elf naar bed gegaan: de klop gekregen van de avond ervoor dus.
Toen ik haar valies (grof) nakeek of ze alles meehad vond ik de helft van haar T-shirts-met-lange-mouwen niet. Ik vroeg haar waar haar kleren waren en toen trok ze haar kleren omhoog: ze had vijf lagen over elkaar aangedaan (één hemdje, twee T-shirts-met-lange-mouwen, één T-shirt en één trui. Beats folding them, zal ze gedacht hebben. De verloren kledingstukken waren dus teruggevonden.
Het belangrijkste: ze heeft haar goed geamuseerd.
Terug bij mamie hebben we eerst gegeten, hoe vuil ze ook was, maar daarna is ze onmiddellijk onder de douche gemogen.
Momenteel blinkt ze weer zoals het hoort en straks gaan we naar de kermis. Hmm. Hoe zal ze er dan vanavond (weer) uitzien?