Wij kijken nogal graag naar The West Wing. Niet op TV maar op DVD.
Het probleem daarmee is: we beginnen te kijken naar één aflevering en voor we het weten hebben we een ganse DVD met vier afleveringen bekeken. We zeggen er onze marathonsessies tegen.
Seizoen 6 ligt hier nu al een paar maanden te wachten op ons en we zijn er een paar dagen geleden aan begonnen.
Resultaat: moe. En ik niet alleen 🙂
Toen ik vanavond Jan in zijn bed wou steken was er plots groot protest.
Niet het soort protest dat ik in het verleden kreeg. Nee hoor, een véél beter en gegrond protest: Jan wou eerst een verhaaltje.
En hoe kan je dat nu weigeren?
Dinsdagavond, 21u17.
Michel hoort nog lawaai in de kamer van Zelie en Louis. Of ik eens iets wil zeggen (hij had al twee keer gereclameerd). Ik sluip heel stilletjes de trap op om te zien wie er feest aan het houden is, kwestie van de juiste persoon te straffen.
Ik zie Louis relatief stilletjes tegen zijn knuffels praten. Als ik om de hoek kijk zie ik een heel klein stukje Zelie dat doodstil in bed ligt.
Alles in orde, meld ik Michel, ’t is maar Louis die tegen zijn knuffels bezig is. Ze zijn niet aan het spelen.
21u20, zelfde avond.
Louis komt op de trap staan en vraagt waar Zelie is. Ik kijk verbaasd naar Michel en hij naar mij: wij hebben Zelie niet zien of horen uit haar bed komen. Antwoord dus: in haar bed? Maar ik zie haar niet, zegt Louis met een klein piepstemmetje. Misschien is ze op het toilet. 2 seconden later: daar is ze ook niet, met nu al meer angst in de stem.
Ik dus naar boven, lichtjes ongerust, want waar kan Zelie in godsnaam naartoe gaan? Louis vliegt als de weerga in zijn bed als hij mij hoort afkomen. Eens boven werp ik één blik op Zelie’s bed: zij ligt daar rustig te snurken.
Louis er met zijn neus op gedrukt (niet letterlijk natuurlijk). Hij gerustgesteld en alles werd heel stil … eindelijk.
Het begin van het einde is hopelijk aangebroken. Touch wood zeggen ze zo.
Vanacht heeft Anna de nacht doorgedaan: geslapen van 21u30 tot 8u30 deze morgen. OK, het waren uitzonderlijke omstandigheden en gisteren (op haar feestje) heeft ze eigenlijk wreed weinig geslapen, maar hoop doet leven.
De laatste weken, sinds mijn vorige post hierover, sliep ze al langer: variërend tussen de 7 en 8 uur. Vorige nacht heb ik haar gehoord na 8 uur: ze maakte haar geluiden alsof ze wakker kwam (gekruin, half geween en zo) maar is dan blijkbaar stilgevallen en ze heeft dan dus doorgeslapen.
Ik hou nu mijn vingers gekruisd dat het niet eenmalig is. Ik verwacht nu niet direct dat het definitief is (toen ze van 3 uur slapen naar 6 uur ging en daarna naar 8 uur, was dat ook van één nacht wel, de volgende niet, dan weer drie nachten, nog eens niet en uiteindelijk altijd), maar wel dat het meer en meer gebeurd zodat ik haar binnenkort kan verhuizen naar haar (en haar zus haar) kamer.
… maar nog niet volmondig.
Zoals eerder geschreven krijg ik Jan niet meer in bed. Of beter, uiteraard krijg ik hem (letterlijk) in bed, maar eens hij daar is en ik hem slaapwel wens begint hij te krijsen dat het geen naam heeft.
Het resultaat is dat Michel dan maar naar boven gaat en hem onmiddellijk kalm en in slaap kan krijgen.
Eergisterennacht is Jan om 3u45 wakker geworden. Normaal zou ik dan Michel wakker schudden om Jan terug te kalmeren maar ik weigerde. Enerzijds omdat ik wist dat Michel nog maar pas in bed lag en anderzijds omdat ik het beu was.
Beu dat mijnen kleinen niet naar mij wou luisteren. Beu om afhankelijk te zijn van Michel om Jan op tijd in zijn bed te krijgen.
Dus ben ik zelf naar Jan toe gegaan en heb volgehouden tot hij eindelijk weer in slaap viel … een vol uur later.
Telkens binnen, getroost, gezegd dat hij flink moest zijn en moest gaan slapen, buiten gaan, tot 60 tellen en herbegonnen, tot hij eindelijk stil bleef toen ik buiten ging.
De eerste test kwam dan gisteren voor zijn middagdutje: zou het weer een uur duren? Jan in bed gestoken en het duurde uiteindelijk maar 20 minuten vooraleer hij stilviel.
Gisterenavond is hij dan weer beginnen wenen, maar gezien ik toen een verhaaltje aan het voorlezen was aan de twee oudsten is Michel erbij geweest.
Ik vreesde dus het ergste voor deze middag, maar neen hoor: geen enkel probleem. Toen hij er net in zat en ik buiten ging begon hij te wenen, tot 60 geteld, weer binnen gegaan, gevraagd of hij een flinke jongen zou zijn (‘jaa’ klonk het heel zwakjes), buiten gegaan en niets meer. Geen kik.
Op hoop van zege dat dit het begin van het einde is 🙂
Het wordt tijd dat Anna begint door te slapen. Ze is sinds gisteren 10 weken en het begint door te wegen, die onderbroken nachten.
Ik geef haar nog tot ze drie maanden is en dan ga ik de truuk van Louis boven halen.
Nu, Zelie heeft niet doorgeslapen tot ze 3 jaar was en ze dronk haar fles nog in de nacht tot ze 9 maand was. Maar zij was onze eerste en we wisten van niet beter.
Toen Louis nog niet doorsliep aan drie maanden ben ik begonnen met hem als laatste eten een fles te geven met poedermelk in plaats van moedermelk. Het zwaarste merk op de markt gekocht en dat werkte als een droom.
Bij Jan hadden we geluk: aan vijf weken sliep hij al 9 uur, dus de nacht door. Zalig. Nooit iets voor moeten doen. Hij deed dat vanzelf.
Anna slaapt nu al 6 uur. Meestal begint ze daaraan tussen 21u en 22u wat betekent dat ik ergens tussen 3u en 4u mag eten geven.
Ik hoor jullie al zeggen om haar laatste voeding te verschuiven naar 23u of later, of haar nog eens wakker te maken dan, maar dan weet ik niet wanneer ze eindelijk haar 9 Ã 10 uur zal slapen. Nog zo’n raad zou zijn om haar een tuutje te geven in plaats van haar eten te geven, maar Anna weigert tuutjes: ze wurgt er van. Dus als ik dat zou proberen zou ik nog een groter drama hebben.
Misschien zit er al betering in. Gisterenavond is ze om 22u30 gaan slapen en ze is blijven slapen tot 6u deze ochtend: toch al 7u30min.
Nog anderhalf uur langer en we zijn er 🙂
Vrijdag was Louis moe. De ganse voormiddag zat hij in zijn ogen te wrijven en toen ik hem vroeg of hij moe was zei hij van ja.
Dus stelde ik hem voor om te slapen na het eten en als hij wou kon hij bij mij in bed. Louis vond dat een goed idee.
’s Middags gegeten en toen Louis gedaan had ruimde hij zijn bord weg en ging onmiddellijk naar boven. ‘Ik ga slapen’ zei hij en weg was hij.
Ik hoorde hem boven naar mijn kamer gaan, één seconde pauzeren en toen hoorde ik hem terugkomen: ‘Ik heb een beetje geslapen en nu ben ik niet meer moe’ riep hij naar beneden, ‘mag ik nu een filmpje kijken?’
De kortste slaap ter wereld zou ik zo zeggen 🙂
Het betert met de vermoeidheid. Moet eigenlijk ook want hoe zou je anders weer ooit kunnen gaan werken.
Deze voormiddag wel geslapen, maar het was toch een tijdje geleden dat ik in de voormiddag sliep.
Waar ik wel aan probeer te houden, voorlopig toch, zijn de dutjes op zondagnamiddag als Jan ook in zijn bed ligt. Vorige zondag is dat niet goed gelukt, Anna had het een beetje lastig, maar normaal gezien lukt dat best. Dan geef ik Anna te eten in ons bed en vallen we beiden samen in slaap … tot Jan wakker wordt.
Goede evoluties dus. Tegen de zomervakantie zal ik er dus weer voor 100% tegen aan kunnen 🙂
Er lijkt een vast ritme te zitten in Anna’s slaappatroon. Ik noem het wakkerdagen en slaapdagen.
Vandaag (of moet ik eigenlijk al ‘gisteren’ zeggen?) was zo’n slaapdag. Dit houdt in dat ze eigenlijk alleen zo’n half uurtje wakker is om te eten. Daartussen slaapt ze zo goed als constant. Heel gemakkelijk eigenlijk: eten geven, laten boeren, terug in de wieg. Geen last van in het geheel.
Gisteren had ze daarentegen een wakkerdag. Op zo’n dagen slaapt ze zo goed als niet en eigenlijk bijna alleen als ik er mee weg ga: in de buggy wandelen of in de auto bv. Het zullen de wiegende bewegingen dus wel zijn. Ook thuis, als ze op mijn arm blijft, valt ze wel in slaap, maar in tegenstelling tot haar slaapdagen, eens ik haar neerleg in haar wieg komt ze binnen de 15 min. weer wakker. Dus dat zijn high maintenance dagen. Gezien ze nog zo klein is kan ik haar immers moeilijk ergens neerleggen of -zetten zodat ze zichzelf kan bezighouden, dus moet ik het maar doen.
Uiteindelijk balanceren die wakker- en slaapdagen elkaar wel uit.
En de wakkerdagen zijn ideaal voor als er bezoek is: dan kan ze lekker bij iedereen op de arm en moet ik mij niet schuldig voelen omdat ik haar niet zou willen wakker maken als ze slaapt, want dat gebeurt dan meestal niet.
Tot nu toe is dat al goed uitgekomen: op het feestje van mijn neefje, vorige zondag, had ze zo’n wakkerdag en nu gisteren ook. Iedereen vond dat fantastisch en ik eigenlijk ook. Ik moet namelijk toegeven dat ik het wel heel leuk vind dat anderen blijkbaar ook zo kunnen genieten van ons meisje 🙂
Niet van de geboorte hoor. Dat zou een beetje heel laat zijn. Anna is ondertussen al 7 weken (de tijd vliegt, nietwaar).
Nee, naweeën voor de kinderen van het weekend: het waren lange dagen.
Voor Zelie was het het ergst maar zij heeft er het minste last van, heb ik zo de indruk.
Vrijdagavond was het scouts voor haar en toen zat ze maar om 21u45 in bed. ’t Was een leuke vergadering (wat het belangrijkst is uiteraard) en we zijn te voet naar huis gekomen. Eerst een eindje meegewandeld met haar vriendinnetje Yanthe (en haar zusje en oma bomma): langs de Ketelvest, Nederkouter, Koophandelsplein, Veldstraat, over de Korenmarkt en dan een kleine afslag genomen om langs het Vleeshuis te passeren. Daar hebben we ook afscheid genomen van het vriendinnetje. Aan het Vleeshuis een frietje gekocht en dan op het gemak doorgewandeld naar huis.
Met dat Zelie, Yanthe en Nimuë (het zusje dus) er in de Veldstraat niet beter op gevonden hadden dan om op handen en knieën een eindje af te leggen, mocht Zelie nog in bad voor het slapengaan. Het water zag donkergrijs, ongelooflijk, maar ze zat uiteindelijk proper en fris in bed.
Zaterdagvoormiddag was het turnen voor Zelie en Louis, zoals gewoonlijk. In de namiddag zijn we dan gaan kijken om een nieuwe relax te vinden voor Michel. Ik stond erop erbij te zijn, kwestie dat hij toch (hopelijk) met iets thuis zou komen dat niet alleen comfortabel was, maar ook een beetje mooi zou zijn.
We hebben dus iets gevonden dat aan beide eisen voldoet. We zullen volgend weekend waarschijnlijk een definitieve beslissing (en dus bestelling) nemen.
Na het zetelshoppen zijn we bij Michel’s mama langsgegaan met een kadootje om haar een (vervroegde) moederdag te wensen gezien we zondag niet thuiswaren. Het was nog mooi buiten en de kinderen hebben dus naar hartelust kunnen rondhotsen, wat blijkbaar nodig was na al het winkelen.
Maar zo’n bezoekje loopt altijd uit en uiteindelijk was het na 20u eer we thuis waren. De kinderen moesten nog eten (wij ook trouwens) dus tegen dat ze in bed zaten was het weer na 21u.
Zondag rustig begonnen: beetje eten gemaakt, kinderen in bad voor een zeer grondige wasbeurt, gegeten en na het eten dan onmiddellijk vertrokken richting Nederland (Oisterwijk, waar mijn broer woont) voor het verjaardagsfeestje van mijn broer’s jongste: Louis is 4 jaar geworden.
Drukke bedoening met heel veel kinderen (18 als ik mij niet vergis, gaande van bijna 7 weken tot 13 jaar) en een hoop volwassenen, bijna allemaal familie. Altijd wreed wijs en ik amuseer mij altijd rot op zo’n gelegenheden en de kinderen duidelijk ook. Pas rond 20u vertrokken helaas, dus het was na 22u dat de kinderen in bed zaten, en dat voor een schoolavond.
Het resultaat laat zich zien.
Nu eigenlijk valt het nog mee hoor. Zelie en Louis hebben alleen last om ’s ochtends op te staan. Jan heeft meer last: hij is nogal humeurig, weent heel rap en heel hard, krijst de hele peutertuin bijeen als ik hem ’s ochtends afzet…
These thins shall pass, hopelijk alleen vroeger dan later 🙂