Lost

Michel schreef donderdag dat hij het eerste seizoen van Lost voor mij had gekocht.

Ik moet toegeven dat ik niet “overjoyed” was: toen de serie op TV speelde wilde ik die eigenlijk niet zien want “too creepy for my taste”. Ik kan niet zo goed tegen constante misterie en spanning.

We zijn vanavond beginnen kijken. En ik vind het echt wel goed maar zoals ik dacht: ik zit met een knoop in mijn maag van de spanning. Ge weet niet wat er gaat gebeuren en wanneer. Er is gelijk geen moment dat je kan ontspannen want van zodra je het doet gebeurt er weer iets.
Enfin, ik zal er mij wel doorworstelen want nu ik begonnen ben wil ik wel voortkijken. Maar ik ga niet voortkijken op mijn eentje, daar moogt ge zeker van zijn.

Moord

Vanavond op “Man bij Hond” in de rubriek “word gevolgd” zeiden Zelie en Louis allebei: die meneer heeft een vogel dood gedaan.

Ik kijk dus en zie dat het een taxidermist is en twee seconden later toont hij hoe hij de laatste hand legt aan een hondje: liggend met zijn hoofdje recht alsof hij net opkijkt van het slapen.

Zoooo vies!

En ik moest dan maar proberen uitleggen aan de kindjes: dat de meneer geen dieren dood deed, maar dat ze al dood waren en hij ze nu opzette, meestal voor hun baasjes. Ik ben daar niet goed in.

Dé man om het goed uit te leggen is natuurlijk de papa … die uitgerekend vanavond laat moest werken.

Die man is trouwens dol op opgezette dieren, maar ik gruwel ervan. Lang geleden heb ik hem mijn standpunt duidelijk gemaakt: ofwel een opgezet beest, ofwel ik.

Tot nu toe heeft hij dus duidelijk de goede keuze gemaakt 🙂

Fluiten

Ik ben nooit een grote fan geweest van fluiten: te hard, te scherp en te hoog en het doet pijn aan mijn oren. Als mensen in mijn buurt dan fluiten vraag ik over het algemeen of ze niet willen ophouden. Ik doe dat vriendelijk, daar niet van, maar ik doe het.

Nu heb ik net De Laatste Show gezien en daar was de (tweevoudig) wereldkampioen fluiten te gast.

Awel, ik ben nog altijd geen fan van fluiten, maar ik heb nu wel eens een andere dimensie gezien dat wel (in nog steeds uiterst beperkte mate) te appreciëren valt. Die mens stond daar schijnbaar moeiteloos een drietal minuten te fluiten. Prachtig.