Tag: Vakantie

Routines

Routines zijn er om in ere gehouden te worden, of soms juist niet, maar dit geheel terzijde.

Ondertussen zijn we al 30 uur terug thuis en is alles bijna opnieuw in het oude patroon teruggevallen. Het oude vakantiepatroon wel, nog niet het oude schooljaarpatroon, dus dat moet nog ingevoerd worden.

Gisteren was ik zo ongelooflijk moe, dat ik al om half elf in mijn bed zat en geslapen heb als een roos tot 7u deze morgen. Niet dat ik dan opgestaan ben: ik heb mij nog eens gedraaid en plots was het dan 9u. Zalig lang geslapen dus en ik voel mij geen greintje moe meer, joepie!

Het is nu dus zaterdagvoormiddag, bijna middag, en de valiezen zijn allemaal geleegd en de dingen staan bijna allemaal terug waar ze moeten staan. De tweede machine is aan het drogen en de derde was zit in de machine as we speak. Een vierde machine ligt klaar om ingestoken te worden. Het wasschema is dus ook in orde. Als alles droog is wordt alles mooi in de manden gestoken en deze namiddag nog naar de strijkster gebracht. Mijn ‘strijkberg’ is eindelijk weg, dus gaan we dat niet opnieuw laten slabakken.

Het belooft heel mooi weer te worden, dus vannamiddag, als alles dus gedroogd is, denk ik dat we nog eens naar buiten gaan, gaan zwemmen, kwestie van niet te rap af te kicken hé van de zon-zwembad-nietsdoen-routine. Daarna taart gaan eten bij de schoonouders en een beetje bijkletsen en dat wordt dus de laatste late avond voor de kinderen deze vakantie: morgen schakelen we over op de schoolroutine-uren, zeker wat betreft bedtijd.

Het einde van de vakantie nadert met zeer rasse schreden. Het is wat.

Oh ja: voor mijn lezers die nieuwsgierig zijn naar onze wedervaren op vakantie en graag de foto’s zouden zien, één adres: hij heeft dagelijks wel wat geschreven over onze grote nietsdoen vakantie en vooral,veel mooie foto’s getrokken.

Exit vakantie

Op meer manieren dan. Terug uit Kos waar we ons zeer goed gehad hebben. Het bed was afschuwelijk slecht, maar dat is dan ook mijn enige ‘klacht’.

Twee zwembaden, twee kinderzwembaden, twee glijbanen, zon, fantastische wind om de warmte binnen de perken te houden, een mooi kleurtje.

Niet uitgerust, maar dat ligt niet aan de vakantie zelf. Tot de dag dat we vertrokken was ik wel uitgerust, maar dan moesten we met een nachtvlucht terug naar huis … die dan nog eens twee uur vertraging had. Resultaat: om 6u ’s ochtends thuis gekomen en ik ben geradbraakt. De hele nacht geen oog dicht gedaan, dus ook niet tijdens de drie uur op het vliegtuig, en om iets voor 11u was ik alweer klaarwakker.

De kinderen hebben er uiteindelijk niet zo’n last van gehad. Anna is rond middernacht in slaap gevallen en is niet meer wakker geworden tot we de bagage in Brussel toekwamen. Van mijn schoot in de buggy, van de buggy terug in mijn armen om op het vliegtuig te stappen, van mijn armen in de zeer ongemakkelijke zetel van het vliegtuig, van die zetel terug in mijn armen, uit het vliegtuig in de bus, ze sliep door alles heen. Pas toen ik haar op de bus terug in de buggy wou leggen en haar daarvoor even aan Michel moest geven, is ze wakker geworden.

De andere drie zijn in slaap gevallen van zodra het vliegtuig opsteeg en hebben doorgeslapen tot we in Brussel waren.

Eens op weg naar huis zijn de kinderen weer in slaap gevallen in de auto, de een al wat rapper dan de ander en thuis gekomen hebben ze rap hun pyjama aangedaan en zijn ze in bed gekropen. Jan was het ‘vroegst’ wakker: tegen de middag.

Het is dus een kalme dag vandaag. De kinderen zijn hun TV ontbering van de laatste week aan het inhalen (in Kos hebben ze geen TV gekeken) en ik probeer mij door mijn achterstallige mails en blogposts te worstelen. Het zal niet allemaal voor vandaag zijn, dat zie ik zo al, maar al hetgeen gedaan is, is gedaan.

En samen met onze vakantie-in-het-buitenland zit mijn grote vakantie er ook bijna op. Als maandag de school begint dan begint mijn werkdag ook. Er zijn dingen veranderd toen ik weg was en het zal dus weer een beetje zoeken zijn wat en hoe, maar langer dan een uurtje zal dat ook niet duren en dan is het terug naar wat we gewoon zijn. Ik moet zeggen, ik kijk er wel erg naar uit.

Het is een mooie vakantie geweest, zowel die thuis als in het buitenland.

Checklist

Veel te weinig geslapen: check
Overactieve kinderen: check
Kindervaliezen gemaakt: check
Oudervaliezen; nog te maken (maar ik weet tenminste al wat er in moet)
Handtas met alle kleine brol (tickets, zonnebrillen, natte doekjes, boek, fototoestel, …): check
Oude keuken leeggemaakt: wegens ontmoeting met grote spin even uitgesteld om laatste doos weg te zetten
Poezenverzorging terwijl we weg zijn: check
Niet weten waar mijn hoofd staat: check

Elk voordeel heb zijn nadeel

De keukenwerken zijn dus goed onderweg. We zien de keuken transformeren onder onze ogen. Het ziet er nu al fantastisch uit en de helft is nog niet eens gedaan. We hebben er lang op gewacht en het gaat vooruit en dat is dus een voordeel.

Het nadeel is dat we hier dus wonen en terwijl de keukenmakers alles installeren en maken en watnogallemaalhundingdoen, leven wij daartussen en moeten wij wat-daarvoor-moest-doorgaan-voor-keuken volledig leegmaken en verhuizen. Sinds donderdag wordt er dus nogal veel verhuisd: van oude kasten naar nieuwe kasten, naar plooiboxen, in de vuilbak, van de plooibox naar nieuwe kasten, … Eens alle kasten er eindelijk staan zal er dan nog eens verhuisd moeten worden om alles zijn definitieve plaats te geven.

Veel gesleur en gekuis, want onder die oude kasten zit uiteraard vuiligheid en dingen die niet veel gebruikt worden mogen ook wel eens een sopke ontmoeten. Het verhuizen gebeurd terwijl er iets afgewerkt is en ook ’s avonds als de kinderen in bed zitten, het kuisen ook en dan verder doen ’s morgens voor de keukenmakers weer op appèl zijn.

Vandaag kwam daar nog valiezen maken bij. Druk over en weer lopen tussen kamers, kasten, keuken en noem maar op en jammer genoeg heeft mijn rug het al een paar keer begeven vandaag. Leuk is anders en de timing kon ook beter maar zoals altijd doen we toch maar verder. Het is niet alsof er veel keuze is.

Maar het einde is in zicht, of beter: een onderbreking, want morgen in de vroege namiddag zijn we hier weg voor zeven dagen. We vertrekken dan op reis. Het leukste aan dat is, als wij een week later terugkomen zal de keuken zo goed als af zijn, toch wat kasten betreft, want de keukenmensen werken gewoon door. Ondertussen kan mijn rug ook rusten en kunnen we weer de volle 200% geven als we terugkomen.

Wij staan voor een leuke verassing als we thuis komen.

Bijna vergeten

Als kinderen naar het buitenland gaan moeten ze een identiteitskaart hebben met hun foto op. Die is dan twee jaar geldig. Al goed en wel, denk ik dan, als het al kinderen zijn want eenmaal de echte babyfase voorbij veranderen ze wel, maar blijven ze herkenbaar. Maar wat als het nog baby’s zijn? Ik zou de mijne alleszins twee jaar later er niet echt meer in herkennen hoor.

Maar we wijken af. Waarom ik hierover begonnen was? Awel, gisterenavond viel mijnen frank dat Anna, Jan en Louis nog zo geen identiteitskaart hadden. Zelie had er al één van toen ze op kamp is gegaan met de scouts (ze zijn naar Nederland gegaan), dus dat was al in orde. Nu de andere drie nog.

Deze voormiddag dan maar opgetrokken naar het Zuid. Eerst naar de fotograaf om gruwelijk veel geld te betalen voor pasfoto’s. Gruwelijk veel vind ik want behalve dat ene fotoke hebben ze dat niet meer nodig hé. Dat was in het shoppingcentrum en vandaar was het dus maar het plein oversteken naar de stadsdiensten.

We hadden geluk: er was maar één wachtende voor ons en dus was het zo goed als direct aan ons: een mooie bezetting van de loketten en dan gaat het wel vlot.

En zo stonden we een uur later weer thuis, volledig in orde. Nu kunnen ze dus ook twee jaar voort met die kaarten. Ge kunt nooit weten dat we volgend jaar nog eens het zot in onze kop krijgen en op reis willen gaan.

Het kort

Vandaag door de gietende regen onze tickets voor onze reis gaan afhalen. Het contrast van het weerbericht hier en daar, ongelooflijk. Het is ook al positief voor de bagage: behalve bikini’s en badpakken moet er niet veel meegenomen worden.

Maar het begint dus te korten. Nog drie dagen en we zijn weg. Mijn fantastische vriendin E. heeft zomaar spontaan aangeboden om ons te brengen en dan ook af te halen volgende week. Dat brengen valt nog mee. We stijgen op om 18u55 dus we rekenen erop om ten laatste om 15u hier te vertrekken. Ten laatste. Als dat een half uur vroeger is, is dat voor mijn part nog beter, want om met vier kinderen zo een eerste keer op reis gaan speel ik liever op veilig.

Dat komen afhalen op de vlieghaven is een pak minder: wij landen om 3u ’s ochtends en het is eigenlijk naar aanleiding daarvan dat ze aanbood om ons te komen halen. ‘k Heb het haar toch zo’n honderd keer gevraagd of ze dat dus echt wel zag zitten, zo vroeg in de ochtend ons daar staan opwachten, maar ja hoor, ze wou het echt doen. Wat ons dus al heel wat zorgen bespaard.

Morgen ga ik de eerste basis van de valiezen maken. Overmorgen moeten we in de voormiddag onze zonnebrillen afhalen (eindelijk brillen op sterkte laten maken voor Michel en ik) en in de namiddag zijn we nog eens afgesproken met een vriendje van Louis zijn klas (en met zijn mama die ook wel een beetje een vriendin is van mij), dus dan zal er niet veel tijd zijn. Donderdag wordt dan de laatste hand gelegd, is er een simpele en vooral rap-klaar maaltijd voorzien, een dubble check dat we alles meehebben en dan zal het aftellen zijn tot vriendin E. toekomt en we kunnen vertrekken.

Ik begin serieus kriebels in mijn buik te krijgen.

Vakantiemoe

Tegen dat het late namiddag/avond wordt zijn de kinderen hyperactief en onhandelbaar. Oververmoeid van ganse dagen nietsdoen, denk ik en doodverveeld. Nochtans hebben we al veel gedaan en zo, maar toch.

Nog een week en dan vertrekken we op reis en als we dan terugkomen is de vakantie zo goed als voorbij. Nog twee weken en een half dus en het is weer school en mag ik weer gaan werken.

Het wordt tijd, want ik heb er eigenlijk ook een beetje genoeg van.

Zoef

Dat was dus de eerste vakantiemaand. Voorbijgevlogen. Zomaar. Zoef! en weg.

Al die plannen die je voor de vakantie maakt en voor je het weet is ze al voorbij en heb je er niets van uitgevoerd. Zo spreken we er al een tijd van om naar de zoo te gaan, of Planckendael of een pretpark of iets anders. Zelie en Louis zouden nog een verjaardagsfeestje moeten geven en dus moeten er uitnodigingen gemaakt worden en verzonden. En nu blijkt dat er maar 18 dagen meer zijn om dat allemaal te doen. Ah ja, want op 21 augustus trekken wij naar het buitenland voor een week.

Vandaag vragen we dan eindelijk het abonnement aan voor de zoo: foto’s getrokken, formulier ingevuld, opgestuurd, … en eens we dat hebben gaan we op pad. Naar andere dingen ook, want zo’n abonnement biedt ongelooflijk veel voordelen op verschillende dingen. Voor die feestjes, zijn er eigenlijk minder dan 18 dagen over want er zijn vriendjes die al ergens rond de 14e zelf op reis vertrekken, en dus moeten die feestjes gegeven worden ergens volgend weekend.

In plaats van de vakantie voorbij te zien vliegen wordt het tijd om in actie te schieten *schopt zichzelf bij deze onder haar gat*.

Vakantie! Vakantie!

Sinds deze namiddag ben ik dus in vakantie. Twee lange maanden thuis.

Sommige dagen zullen voorbij vliegen, andere zullen eindeloos lijken aan te slepen. Dat hebt ge dan zo. Met kinderen. Maar ook zonder hebt ge dat.

De komende week eerst zo weinig mogelijk doen: geen daguitstappen, geen (veel te) late avonden (of toch zo weinig mogelijk want morgenavond belooft het al laat te worden). Want ik ben moe en de kinderen ook, tenminste als hun gedrag vanavond enige indicatie was. Daarna vertrekken Zelie en Louis alweer op scoutskamp, dus tegen dan moeten ze uitgerust zijn. Eens terug zullen ze toch weer doodmoe zijn.

Behalve hun scoutskampen zijn er geen andere kampen voorzien. Er zijn de Genste Feesten waar we weer volop aan zullen deelnemen (ge zult er over kunnen lezen bij het Project) en op het einde van de vakantie gaan we een weekje naar Kos.

Weinig plannen dus en veel mogelijkheden voor improvisatie. En zo moet een vakantie zijn. Doen en laten wat je wil wanneer je wil, of toch zoveel mogelijk. Er is maar één verplichte tijdens deze vakantie en dat is: zoveel mogelijk genieten.

Waarom ik aftel

Nog twee dagen werken en dan ben ik twee maanden thuis. Om dat te kunnen doen maak ik gebruik van een paar overheidstoekenningen zoals daar zijn ouderschapsverlof en verlof.

Zo ben ik al een tijdje aan het aftellen en eigenlijk heeft dat niets te maken met het werk zelf. Momenteel is het druk en leuk, dus daarvoor wil ik wel nog een beetje langer werken. De reden waarom ik blij ga zijn dat ik niet meer moet gaan werken, is de treinreis.

Normaal gezien ga ik doodgraag werken met de trein. Mij hoor je niet klagen. Echt niet. Zelfs de occasionele vertragingen neem ik er met plezier bij. Zo’n paar minuten vertraging gaan mijn humeur echt niet om zeep helpen. Ik heb dan eigenlijk ook wel de trein in de goede richting: in plaats van naar Brussel reis ik in de tegenovergestelde richting, richting kust dus, en daar heb je altijd ruim plaats om te zitten. Het is een zeer aangename rit van amper 20 minuten en ik kom volledig ontspannen op het werk toe. Een zeer goed begin van de dag dus.

Maar die zeer aangename treinrit verandert in een veel minder aangename rit eens het warmer weer wordt. Want dan gaat de oudere medemens ‘en masse’ naar zee. ’s Ochtends gaat het nog want normaal gezien neem ik de trein voor 9u (en de gratis treinkaartjes werken maar vanaf 9u), maar ’s avonds moeten die mensen a-b-s-o-l-u-u-t met de trein naar huis als het spitsuur is en de werkende mens zijn dag kan afsluiten. You get the picture.

Het wordt nog erger als het schooljaar op zijn einde loopt, want dan beginnen de schoolreizen. Neem nu deze ochtend: minimum vier wagons waren gereserveerd voor schoolgroepen en ik denk dat het er meer waren. Vorig jaar nam ik eens een trein waarvan 8 wagons gereserveerd waren en er 3 (I kid you not) overschoten voor het pendelende werkvolk en de dagjestoeristen. Aangenaam is anders. En ja, uiteraard mag iedereen naar zee, maar moest de NMBS daar nu eens rekening mee houden, met het feit dat er plots een paar honderd(en) passagiers meer meereizen op een sowieso al overvolle trein (wegens goed weer voorspeld), dan zouden we niet in de toestanden komen zoals op de treinen naar Brussel (wat direct de redenering doortrekt van ‘wanneer gaan die mensen daar nu eindelijk eens beseffen dat ze grotere treinen moeten in leggen tijdens spitsuur’).

Het wordt mij dus veel te druk op de trein en dus ben ik aan het aftellen: nog twee dagen op en af en daarna kan ik de treinen uitkiezen die niet overvol zitten àls ik nog eens richting kust wil.