Tag: verbouwen

Toen ik vanavond thuiskwam was er een deur bij in ons huis.

‘Een deur’, hoor ik jullie denken. ‘Uiteraard: gulle zijt een nieuwe keuken aan het zetten’. Maar die specifieke deur heeft daar niets mee te maken. Het is een deur in de gang. Het is de eerste binnendeur op ons gelijkvloers. Het is de deur aan ons toilet.

Met andere woorden: voor het eerst in 10 jaar kunnen wij beneden naar het toilet zonder dat iedereen kan binnenkijken! Joepie!

Toen we deze namiddag thuiskwamen stond er een bekende auto voor de deur. Aangezien het al laat was kon dat maar één ding betekenen: Peter was bezig met de trap te plaatsen.

En ja, ik had het juist geraden: onze nieuwe trap is zo goed als volledig geplaatst. Alleen de twee laatste treden moeten er nog op (en dan nog de leuning en …) en dat gebeurt morgen.

De zijkant langswaar we vroeger naar boven/beneden kwamen is dichtgemaakt met planken, kwestie dat we niet uit gewoonte rechtsaf naar beneden gaan in plaats van naar links mee te draaien. Alhoewel, dat doen zou eigenlijk wel een prestatie op zich zijn, maar better safe then sorry, nietwaar.

De kinderen vonden het wreed wijs: direct de trap op en af, op en af, op en af, … tot ik ze moest verbieden om er nog eens op te gaan.

’t Is nen wreed schonen geworden, in dezelfde eik als onzen vloer boven zodat er een mooie overgang is. Ook kwa model is hij wreed schoon, veel schoonder dan den trap naar het tweede verdiep.

Weer een stapje verder in de afwerking van onze keuken. Joepie!

Na vorige winter werd de verwarming uitgedaan (uiteraard; ’t zou nogal stom zijn om de verwarming tijdens de zomer aan te laten) maar toen ik ze dit jaar wou aansteken werkte ze niet meer. Was het doordat ze bijna een half jaar niet gewerkt had of had het te maken met het feit dat er in de keuken twee toestellen afgekoppeld geweest zijn, toeternietoe: de chauffage werkte niet.

Overdag en ’s avonds vond ik dat nog zo erg niet: een extra deken ’s avonds en overdag zijn we dan toch meestal niet thuis en ook, het is uiteindelijk nog altijd niet echt koud geweest. ’s Ochtends daarentegen… Uit een lekker warm bed komen en u in een kil huis moeten omkleden. Brrrr. Niet leuk, om het zacht te zeggen. Gelukkig hadden we nog zo’n electrisch kacheltje staan. Superverbruikend maar het kon de badkamer in een mum van tijd warm maken. Het is niet de eerste keer dat dat ding ons uit de nood helpt.

Toen ik een afspraak maakte met de chauffagist kon hij pas meer dan een maand later komen, maar vandaag was eindelijk dé dag aangebroken: deze ochtend tussen 10 en 11u zou hij komen.

Mag ik er u trouwens op wijzen dat onze chauffagist er één is uit duizenden. Niet alleen houdt hij zich aan een gemaakte afspraak, zijn prijzen zijn niet eens overdreven én het is nen zeer vriendelijken en behulpzamen vent. Want kijk. Deze ochtend had ik tussen het afzetten van de kinderen aan school en zijn bezoek even tijd om boodschappen te doen op de markt. Dat dacht ik toch, toen ik rond 9u telefoon kreeg. Het was meneer de chauffagist om te zeggen dat hij *nu* al aan de deur stond. Een andere klant had afgezegd en dus was hij direct naar ons gekomen en in plaats van aan te bellen, niemand thuis te vinden en het dan maar af te bollen, had hij mij dus opgebeld om te zeggen dat hij er was. Twee minuten later was ik dan ook thuis en zo kwam het dat nog een tiental minuten later onze verwarming weer werkte.

Vanavond is het lekker warm. We hebben ons kunnen omkleden voor de nacht in een warme badkamer en nu lig ik voor de TV met maar één deken ipv twee. Wat een verschil een beetje warmte maakt.

Onze keuken is nog niet af, maar zo content dat ik er al van ben. Ongelooflijk. Vooral dan van de dingen die ik *absoluut* wou hebben … en gekregen heb.

Neem nu de stoomoven. Dit weekend had ik kippebillen gekocht maar had geen gelegenheid gehad om ze klaar te maken. Vanavond dan maar klaargemaakt in de stoomoven. Even in het boekje gekeken, stand en minuten gekozen, ingestoken zonder enige kruiden (stond in het boekje: pas kruiden als het eten er weer uit kwam) en als het klaar was geproefd. Awel, lang geleden dat ik zo’n lekker kieken gegeten heb: sappig en vol smaak, en het was niet eens een speciaal duur kieken, gewoon een van op de markt.

En dan onze vergruizelaar, zalig gewoon. Het kieken achteraf van vel en been ontdaan en geen afval in de vuilniszakken die de katten dan zouden openkrabben om eraan te kunnen. Gewoon alles in de pompbak, knopke indrukken en alle vuiligheid direct weg.

En dat extraatje dat Michel gekozen heeft, de kraan met dat lichtje in, ook wreed content van. Zeer gemakkelijk om hebben. Maakt alles veel klaarder en is eigenlijk zeer handig, al moet ik toegeven dat ik nogal sceptisch was toen hij daarmee aankwam. Indertijd dacht ik alleen: ’t is tenminste een schone kraan en zo geen mastodont waar hij eerst zijn oog op had laten vallen. Blijkt dat het dus niet alleen een wreed schone kraan is, maar nog wreed praktisch ook.

De kasten geraken meer en meer afgewerkt en krijgen dus meer en meer hun definitieve bestemming en dat is ook ongelooflijk handig. Eigenlijk ook handig dat we maar stukje bij beetje kasten krijgen. Op die manier moet ik ze niet allemaal tegelijk vullen en dan tot het besluit komen dat ‘die’ plaats eigenlijk niet de juiste is. Nu wordt een kast afgewerkt, blijft die een tijdje leeg tot we bekeken hebben wat er nog allemaal geen definitieve plaats heeft, en dan wordt op het gemak gekeken wat daar best zou passen. Nog geen enkele kast moeten herinrichten tot nu toe.

Oh ja, en heb ik trouwens al gezegd hoe vreselijk mooi ik het nu al vind?

’t Heeft lang geduurd en we hebben er zelfs jaren over gedaan om maar tot een kleur te komen, maar toen waren we er plots uit, vonden we de mensen waar we ons goed bij voelen om de keuken te zetten en alles valt nu mooi op zijn plaats.