Tag: Vrienden

Vrije namiddag

Vandaag had ik een vergadering. Deze morgen dan van voorbereiding gedaan zodat ik klaar was tegen 11u.

Om 11u krijg ik telefoon, zoals verwacht. De receptie ging mij immers bellen als mijn vergaderinggenoten zouden toekomen. Maar in plaats van de receptie had ik een onbekende aan de lijn. Hij stelde zich voor als de persoon met wie ik vergadering zou hebben en dat die dus niet zou doorgaan.

De vergadering was afgelast, niet uitgesteld, afgelast, waardoor mijn voorbereidingen voor niets waren. Niet dat ik dat zo erg vond, want dat afzeggen betekende ook dat ik de resultaten van de vergadering niet veder moest uitwerken.

Ik had nog een vrije dag tegoed en dus heb ik die maar aangevraagd. Toch een halve dag.

En in plaats van de namiddag op kantoor door te brengen zat ik gezellig op terras, in de zon. Niet op zo’n onpersoonlijk café terras. Neen hoor: op een zalig privé terras in zeer goed gezelschap. Met een knabbeltje en een koud glaasje rosé.

Zalige namiddag. Zo mogen er nog veel meer komen.

Feest

De Sint-Barbarascouts bestaan dit jaar 90 jaar en dat werd vandaag gevierd. Nu, niet zo heel speciaal enerzijds want elk jaar is er een groepsfeest, maar dit jaar kaderde het groepsfeest dus in het thema van die 90 jaar bestaan (en ergens heb ik zo de indruk dat die zin niet klopt, maar soit, ‘k heb nu geen zin om mijn hoofd daarop te breken).

De show was alleszins leuk en (moet gezegd worden) beter dan vorig jaar. Het eten was overheerlijk en doodsimpel want we kregen WAF (Worst, Appelmoes, Frieten) en de desserts (een keuze uit een heel assortiment zelfgebakken taarten en cakes) mochten er zeker ook zijn.

Maar eigenlijk de reden waarom we elk jaar weer gaan is de sfeer. Het is daar een toffe groep en onze kinderen amuseren zich daar wreed goed en ze zo een keer zien optreden, dat doet u als ouder toch altijd iets.

Daarna uw avond doorbrengen in zeer goed gezelschap terwijl de kinderen kunnen verder spelen zonder dat ge er u zorgen in moet maken omdat ge weet dat ze veilig zijn, dat is niet te schatten.

Op naar het volgende feest.

Nat weerzien

Vriendin B. ken ik al net zo lang als vriendin E., zo’n 32 jaar ondertussen, of van het eerste studiejaar. Maar daar waar ik vriendin E. ongeveer wekelijks zie, lukt dat niet zo goed met vriendin B. Gelukkig is er nu e-mail en al zie ik vriendin B. dus niet zo regelmatig, we ‘horen’ elkaar wel regelmatiger.

En zo was het na lange tijd toch nog eens gelukt om af te spreken. Lange tijd, want het is van ergens vorig jaar geleden dat we elkaar nog eens zagen: alletwee werken we, alletwee hebben we een gezin met kinderen die vanalles doen, alletwee hebben we een (ander) sociaal leven, … en de afspraken die we probeerden te maken tussenin lukten nooit.

Tot vandaag. Vakantie voor de kinderen, ik een dag vrij genomen, zij een dag vrij genomen en dus werd er definitief afgesproken. Eerst samenkomst bij haar thuis, daarna allen samen gaan eten (zijnde wij tweeën en onze – gezamenlijke – zes kinderen) om dan de namiddag door te brengen in het zwembad van Waregem.

We hebben elkaar meer dan zes uur gezien, enfin, de onderbrekingen met de kinderen niet meegerekend, en hebben toch een goed deel kunnen bijkletsen. Een fantastische namiddag in fantastisch gezelschap, ook voor de kinderen want het klikt blijkbaar wel tussen hen.

We moeten dat meer doen. Maar we zeggen dat ook elke keer weer, dus hopelijk duurt het deze keer geen jaar om elkaar terug te zien 🙂

Meisjesavond

Morgen maak ik een uitstap met Zelie en drie van haar vriendinnen. We gaan een dagje weg, of beter, zij gaan iets doen en ik (en de mama van één van de meisjes) gaan op hen wachten.

Om zo’n uitstap voor te bereiden heb ik dan maar gezegd tegen Zelie dat de vriendinnen mochten komen slapen. Want het is voor alle ouders ook gemakkelijker om hen ’s avonds af te zetten zodat ze zich dan ’s ochtends niet moeten opjagen om hier rapraprap te zijn.

Anna slaapt vanavond bij haar broers op de kamer en de meisjes slapen dus op de meisjeskamer. Vier meisjes van 9, 10 en 11 jaar. Ge kunt u de drukte misschien inbeelden. Maar ik mag dat niet zeggen want ze spelen nu nog een beetje op de kamer en ze zijn verrassend stil.

Straks gaan zeggen dat ze mogen afsluiten voor de avond en ik vraag mij af hoe lang het gaat duren voor ze effectief stil gaan zijn.

Koffie, taart, buiten, dieren

Vandaag op bezoek bij mensen die ik in geen jaren meer gezien had. Of beter: meneer had ik in geen jaren meer gezien, zijn madam had ik nog nooit gezien.

We hebben veel gebabbeld, veel te veel taart gegeten, koffie gedronken en ook een wandeling gemaakt om naar de geiten, schapen, pony’s en paarden te gaan kijken, wat de kinderen fantastisch vonden. En ik sta er altijd versteld van hoe onze kinderen, die behalve onze poezen toch niet echt bekend zijn met dieren, zo wreed weinig bang zijn van bv. zo’n groot paard. De madam had appels en wortelen meegenomen om aan de dieren te voederen en zelfs Anna heeft een halfslachtige poging ondernomen om een raapje aan een paard te geven.

’t Was een zeer aangename namiddag. Toch leuk hé, zo’n sociaal leven hebben.

Uitgeslapen

Het voordeel van ziek te zijn is dat ik ongelooflijk veel geslapen heb de vorige week. Goede nachten en overdag telkens tussen de 2,5 en 4u. Een geluk bij een ongeluk dus, want voordat ik ziek werd was ik relatief oververmoeid.

Een dubbel geluk want zo kon ik het weekend fris beginnen. Vrijdagavond was het namelijk het Retoricabal van Sint-Barbaracollege en wij van de oudervereniging helpen daarbij. Ik ben meestal al paraat van 20u om de mensen te verwelkomen en controleren die eerst naar de receptie gaan. Om 22u begint dat het eigenlijke bal en komt het jong geweld toe.

Het was mijn derde jaar op rij en ik moet eerlijk bekennen, ik vind dat wreed leuk om doen. Tussen 22u30 en 00u is het razend druk. Meer dan 2000 jongeren die langs 2 ingangen (en op het allerdrukste zelfs 3 ingangen dit jaar) binnenkomen, ik zweer het u, ge moet ogen op uw gat hebben. Maar al zeg ik het zelf, we zijn goed georganiseerd, het balcomité levert fantastisch voorbereidend werk en zo verloopt de avond toch wel vlot en neen, meedansen en fuiven, dat doen wij niet.

En dankzij mijn slaapkuur van de afgelopen week ben ik niet gestuikt. Rond 3u30 naar huis gegaan, niet omdat ik te moe werd, maar omdat ik op zaterdagochtend om 9u met Anna moest gaan zwemmen.

Zaterdag was het razend druk, zoals gewoonlijk, en daar waar ik dacht om tijdens de scouts een beetje slaap in te halen is dat niet gelukt: eerst een goed uur staan babbelen met een andere ouder en tegen dat ik thuis kwam bleek het de moeite niet meer en dus ben ik maar naar de Colruyt getrokken voor de wekelijkse boodschappen om vandaar dan Zelie en Louis weer af te halen.

Toen ik aan het wachten was op de kinderen babbelde ik met een andere mama en die bleek die avond vrij te zijn: kinderen op logement en echtgenoot die wacht had. Spontaan dan maar afgesproken om samen naar de film te gaan en ons te amuseren.

Het was nipt om het eten klaar te krijgen, de kinderen eten te geven en Anna nog in bed te steken voor ik zou vertrekken. A. kwam mij ophalen om samen naar de cinema te gaan en (maar) vijf minuten later dan gepland zijn we vertrokken. Gelukkig had ik (via Michel) tickets via internet besteld zodat het niet op een paar minuten aankwam.

We hebben ‘The Curious Case of Benjamin Button’ gezien en alhoewel hij drie uur duurt, we hebben het niet gemerkt. Zeer goede film, drie uur emotie van de bovenste plank en not a dry seat in the house en daarna natuurlijk nog eentje gaan drinken. Tegen 1u thuis gekomen en ondanks mijn gebrek aan slaap de nacht voordien voelde ik mij nog relatief fris.

Vandaag voornamelijk geklust in het huishouden: de laatste troep van het loodgietersbezoek opruimen, afwas-, was- en droogmachines op volle toeren laten draaien, koken en alles weer opruimen, … the usual dus.

Druk maar zeer plezant weekend. Zo mogen er meer zijn.

Zoef!

Erg hoe de tijd vliegt als ge plezier hebt.

Vandaag dus brunch bij vriendin E. en zoals verwacht is dat dus iets van lange adem. Rond 11u toegekomen en pas om iets na vijf in de namiddag van tafel gekomen. Zes uur en het leek alsof we er pas aangekomen waren.

En gegeten dat we hebben. ’t Was allemaal ook zo lekker. Zoveel gegeten dat ik vanavond nog niet gegeten heb en ik denk niet dat het er nog zal van komen.

En uiteraard heel veel gebabbeld en geleuterd en gelachen. Het gezelschap die eigenlijk bepaald of het een leuke brunch wordt of niet en het werd een meer dan leuke brunch.

Daarna nog een bezoekje gebracht aan mijn zus en vooraf gebeld naar mijn papa dat we daar gingen passeren. Mijn neefjes waren volkomen uitgelaten over het bezoekje van hun neefjes/nichtjes en mijn kleine nichtje is ondertussen toch ook al een flinke baby geworden en ze was zo lief om mij haar te laten pakken.  Papa is dan nog ook langs gekomen en zo werd het een zeer geslaagd einde van de dag.

Zoals Michel al zei: we moeten dat meer doen.

Brunch

Brunch vind ik wijs. Dat is dan zo’n combinatie van allemaal ochtend en middagvoedsel maar eigenlijk meestal toch meer ochtendvoedsel maar het wijstste eraan vind ik dat dat iets is dat nogal lang duurt en heel op het gemak is.

Ik heb dat al een paar keer gedaan, zo voor een verjaardagsfeestje voor de kinderen als de familie dan komt, en dat valt altijd meer dan goed mee. Er is dan zoveel keuze van voedsel dat iedereen altijd wel iets vind om te eten dat ze lekker vinden en zo is iedereen content.

Vriendin E. doet morgen van brunch en omdat haar wederhelft vanavond moet werken vroeg ze eerst of we wilden komen en daarna of ik het zou zien zitten om een handje te helpen. Eten én koken? Natuurlijk, dat moet ge mij geen twee keer vragen.

Dus kwamen we gisteren samen voor de lunch om eens te zien wat er zo allemaal op tafel zou kunnen gezet worden en om aan taakverdeling te doen. Zo werd er uiteindelijk een hele waslijst gemaakt van de dingen die te kopen waren en de dingen die te maken waren en ik zou daarvan drie dingen voor mijn rekening nemen: een hespenmousse, een salade ‘niçoise’ (tussen aanhalingstekens, want het is de versie van mijn mama en dat is er één met vlees én vis) en fruitsla.

Deze ochtend en namiddag de nodige boodschappen gedaan en er vanavond dan aan begonnen. Het waren ‘maar’ drie dingen, maar het waren wel drie dingen die niet op één-twee-drie gedaan waren. Rond 19u begonnen. Om 23u gedaan. Hopelijk zal het nu nog lekker zijn ook, want tijd om te proeven heb ik niet gehad.

Oh ja. Terwijl ik op zoek was naar mijn laatste ingrediënt (niet te vinden in de eerste twee locaties), liet ik het koken over aan Michel en bij de vorige boodschappen had hij zijn eigen lijstje van ingrediënten doorgegeven. In mijn afwezigheid zorgde hij dus voor het avondeten (macaroni met kaas en hesp) en was hij begonnen aan zijn recept: een kaastaart.

Morgen gaan we die ook meenemen en het is de allereerste keer dat hij die gemaakt heeft. Het koude kaasmengsel was heel lekker, dus ik ben ongelooflijk benieuwd naar het afgewerkte product.

En om af te sluiten nog een tip: fruit kuisen en snijden met handen die opengekrabt zijn van de kat, niet aan te raden.

Contact is gemaakt

Tijdens de vakantie in Kos had Zelie een vriendin gemaakt. Een goede zelfs en bij het afscheid kwamen er dan ook een pak tranen bij te pas. Er werden adressen en e-mails uitgewisseld en de belofte contact te houden, maar hoe gaat dat hé.

We waren het eigenlijk een beetje uit het oog verloren en als toppunt kwam daar nog bij dat den anderen eigenlijk alle gegevens van die mensen kwijtgeraakt was. Toen we dat aan Zelie moesten opbiechten waren er serieus wat tranen en dus beloofden we alles te zullen doen wat we konden om haar vriendin terug te vinden.

Michel en ik zijn dus serieus in ons geheugen gaan graven van wat we nog konden herinneren van die mensen en er kwam boven de stad en dat de grootouders een café/restaurant hadden. Gezien de stad niet zo groot was typte ik in de goudengids de termen ‘café’ en de stad en eens de lijst tevoorschijn kwam wisten we direct welk café het was. Gevonden dus, joepie!

Het is dus één ding om te weten hoe we iemand konden terugvinden, er moet dan nog steeds effectief werk gemaakt worden om opnieuw contact te leggen. Dat eerste contact, dat is vandaag gelegd.

Deze namiddag de kinderen in de auto gestoken en naar het betreffende café gereden. We gingen een pannenkoek gaan eten en hopelijk zou het vriendinnetje er ook zijn. Ze had verteld dat ze daar tijdens de vakanties heel veel waren, dus bestond er een kansje. Voor de zekerheid had ik een enveloppe, papier en een stylo meegenomen zodat, als het meisje er niet zou zijn, Zelie een briefje kon afgeven.

Het vriendinnetje was er niet. Blijkbaar hadden we haar misgelopen want ze was nog niet zo lang voor wij toekwamen naar huis gegaan. Dus Zelie schreef een briefje en gaf het af aan de oma die het zeker zal doorgeven.

Zo ver zijn we dus al. Nu is het afwachten of zij nog iets van haar zal laten horen.

Blijvende indruk

Er zijn van die mensen die je ontmoet in je leven, die je gewoon bijblijven. Ik heb zo’n paar mensen ontmoet tijdens mijn eerste jaar aan de univ en toen waren het vrienden. Het zijn eigenlijk nog altijd vrienden, alleen zijn ze van het soort waar je geen contact mee hebt, tot je ze toevallig tegenkomt en blijkt dat we elkaar nog steeds als vrienden beschouwen.

Eén van die mensen in Stephan. Een zeer wijze mens, rustig en wild tegelijk en we hebben altijd vreselijk veel leute gehad. HIj zat bij mij op kot en we waren met een hele groep vrienden die altijd samen weggingen. Zondagavond spraken we allemaal af in De Ploeg en meestal bleven we daar hangen tot we terug naar ons kot gingen. De rest van de week zaten we veel bij elkaar op kot en op donderdag kookte ik meestal voor de hele bende, aan inkoopprijs. Ge moet u dat inbeelden: een kot van 3m op 4m en daarin een twaalftal mensen die ergens met een bord op schoot zaten te eten. Sommige avonden bleven we bij elkaar slapen: gans die bende op een drietal matrassen want meer kon er niet in onze koten. Good times.

Stephan was niet de meest studentikoze gast. Liever plezier maken en weggaan en Gent verkennen dan achter de boeken te zitten en als ik mij niet vergis is hij ook niet door zijn eerste jaar geraakt. Bijna niemand van ons trouwens: veel te veel bezig met ons amuseren en uitgaan en ontdekken. Maar ik en een paar anderen bisten, Stephan verdween uit Gent en ging terug naar zijn geboortestad.

Wat Stephan heel goed kon, toen al, was mondharmonica spelen en uiteindelijk lag daar zijn passie. Jammer genoeg was het een instrument waar (toen) geen les voor gevolgd kon worden en dus heeft hij het zichzelf geleerd. HIj begon zelfs al les te geven in die tijd. Ik hoopte voor hem dat hij in die richting zijn weg zou kunnen vinden.

Onlangs was ik met Zelie aan het praten over mondharmonica. Ze kwam net van de saxofoonles en ik weet niet meer hoe we op het onderwerp kwamen, maar dat was het dus. En toen vertelde Zelie mij dat haar leraar dat graag zou leren (of al op zichzelf aan het leren was) en wel een leraar zou kunnen gebruiken en ik moest dus plots weer denken aan Stephan.

Ik had hem het laatst gezien een paar jaar geleden op de Gentse Feesten. Ik was er toen met een aantal van de kinderen (ik denk dat Jan ongeveer een jaar moet geweest zijn, maar het kan ook voor Jan geweest zijn) en ik zag hem plots op het podium staan op de Groentenmarkt, zijn ding met zijn mondharmonica aan het doen. Ik zag hem, hij zag mij en na het optreden sprong hij van het podium en vlogen we elkaar ongeveer in de armen. Maar hij had niet veel tijd en we moesten ons haasten en dus in de haast waren we vergeten contactgegevens uit te wisselen.

Met de opmerking van Zelie ben ik dus hem dan maar beginnen googlelen en wat blijkt, hij speelt (gelukkig) nog altijd muziek, in verschillende groepen én hij heeft ondertussen al op een podium gestaan met niemand minder dan Toots Tielemans.

Zo’n ontdekkingen, merken dat uw vrienden doen wat ze willen doen, dat doet mijn hartje zwellen van blijdschap.