Tag: Vrienden

Eindigen op hoge noot

‘It never rains, but it pours’ wordt er wel eens gezegd als de dingen slecht gaan. Dan moet er toch ook zo’n equivalent zijn voor als het goed gaat.

Dit weekend was blijkbaar zo’n weekend waarin alles vlot en aangenaam verliep. Gisteren een aangename namiddag die geëindigd in een zeer gezapige, aangename kletsavond met het onverwacht uitgenodigde, bezoek.

Vriendin E. had vrijdag al gevraagd of wij iets te doen hadden vandaag en zo niet, om af te spreken. Deze voormiddag belde ze dus om concrete afspraken te maken: of we het zouden zien zitten om naar de zee te gaan? Voorgesteld aan de kinderen en ze waren laaiend enthousiast.

Eerst nog in het Huis van Alijn gepasseerd zodat de kinderen ook eens een appel konden eten 🙂 en tegen dat we terugkwamen stond vriendin E. met haar twee kinderen net voor de deur (timing is everything).

Iedereen (= twee vrouwen, zes kinderen) is in één auto gekropen en op een goed half uurtje stonden we in Oostende waar we vlak het Casino konden parkeren (opnieuw veel geluk). We zijn met de kinderen tot aan de zee gelopen, alwaar ze zich uiteraard nat hebben gemaakt, we hebben op de dijk gelopen waar ook een soort culinaire kraampjesmarkt aan de gang was, we zijn een pannenkoek gaan eten en hebben met gans de bende op een go-kart gezeten (een geluk dat daar geen fotografen rondliepen).

Tegen kwart voor zes waren we terug in Gent en iedereen is dan bij ons thuis aan tafel aangeschoven om spaghetti te eten, klaargemaakt door Michel terwijl wij op schok waren.

Bijna ging de avond eindigen in mineur: Zelie vond nergens haar bril meer. Drie dagen oud en al kwijt. Maar gelukkig dan toch niet en is hij toch nog uitgekomen.

Zo’n leuk weekend zeg. Zeker voor herhaling vatbaar.

Oude vrienden

Echte vrienden zijn eigenlijk een zeldzaamheid. Zo van die vrienden die ge ambeteert als het niet goed gaat, of mensen die je jaren niet meer spreekt, maar als ge ze hoort dat het is alsof je elkaar elke dag gezien hebt.

Vriendschap onderhouden vergt wat inzet en dat ontbreekt soms bij mij. ’t Is dus niet van niet-willen, eerder van nonchalance.

Uit mijn kindertijd heb ik twee zeer goede vriendinnen overgehouden: B. en E. ken ik sinds het eerste leerjaar en sommige jaren waren we beter bevriend dan andere, maar steeds opnieuw hebben we onze vriendschap bevestigd. Vooral toen ik gepest werd in het humaniora stonden ze er voor mij, ook al was B. eigenlijk één van de ‘stichters’ van het hele pestgedoe in het laatste jaar basisschool. Raar hoe vriendschappen dus kunnen lopen.

Aan de universiteit heb ik welgeteld één zeer goede vriendin gemaakt en twee zeer goede vrienden. De vriendschap met de vriendin is volledig uitgedoofd en voor één keer niet wegens gebrekkige inspanningen langs mijn kant. De laatste keer dat ik van haar gehoord heb was na de geboorte van Zelie. Sindsdien is het stil en ik weet momenteel ook niet goed hoe haar terug te contacteren, maar misschien komt dat nog wel.

Eén van de mannelijke vrienden, S., die hoor ik nog regelmatig alhoewel het ‘zien’ iets minder is. Maar we houden contact en ik heb hem en zijn gezin telkens gezien na de geboorte van elk kind, telkens afscheid nemend met goede voornemens om elkaar meer te zien, maar om één of andere reden lukt dat niet goed: één keer is het toch gelukt, toen ze naar hier kwamen voor de Gentse Feesten. Ik vind het niet erg hoor, want hoedanook houden wij contact en overlaatst heeft hij eindelijk de chat functie op gmail ontdekt waardoor ik vermoed dat ik hem nu nog een beetje vaker zal horen … hopelijk.

Vriend J. daarentegen heb ik al een tijdje niet meer gezien of gehoord. We hebben elkaar op kot leren kennen (hij zat in hetzelfde gebouw als mij) en er was vanaf het eerste moment die klik. Drie jaar zaten we bij elkaar en daarna is hij afgestudeerd en verder gaan studeren in het buitenland. Daarna terug gekeerd naar Gent en we hebben nog een tijdje traditie gehad om één avond per week bij hem en zijn vrouw te gaan kaarten. Zeer gezellige avonden. Dan is hij verhuisd naar Zwitserland, daarna naar Nederland-Amsterdam en na het feest om zijn vijfjarig huwelijk te vieren ben ik door een stomme computercrash al zijn gegevens verloren: adres, e-mail, telefoonnummer, … noem maar op.

Gezocht in Michel zijn gegevens maar niets meer teruggevonden en aangezien ik een nieuwe account nodig had voor mijn e-mail (vraag mij de details niet meer) kon hij mij ook niet meer bereiken. Maanden heb ik op allerlei manieren geprobeerd om ‘iets’ terug te vinden, maar geen geluk. Zeer frustrerend was dat, tot ik er mij bij neergelegd heb.

Nu, jaren later, heb ik hem terug gevonden. Via Linkedin. Ik was stomweg aan het kijken bij mijn afstudeerjaar van de univ of ik zo nog een paar contactjes kon toevoegen, toen mijn frank viel dat J., proffesioneel als hij is, daar misschien ook een account heeft. Gekeken op zijn afstudeerjaar en bingo! Gevonden.

Ik heb hem nu een invitatie gestuurd en hopelijk is die account nog actief zodat ik binnen de kortste keren eindelijk weer contact kan opnemen. Mens, ik ben zenuwachtig 🙂

Jammie leuk

Gisteren had ik mij ingeschreven voor een workshop Afrikaans koken in het kader van een 11.11.11 actie. We hadden hiervoor een mail gekregen op het Project en met vier besloten we om ons in te schrijven.

Ik moet toegeven, het was anders dan wat ik er van verwacht had, maar niet ‘anders slecht’, gewoon ‘anders’. Het was ook de eerste keer dat ik aan zo’n workshop deelnam, dus eigenlijk zou het een wreed groot toeval geweest zijn moest dat nu volledig aan mijn verwachtingen voldaan hebben.

Het belangrijkste evenwel was dat het zeer leuk was, ongelooflijk gezellig, leerrijk én, last but certainly not least, lekker. We hebben Senegalese soep gemaakt en een hoofdgerecht met o.a. bataten, tomaatjes, witte kool vergezeld van aubergines, azukiboontjes en kokosrijst en als toetje een omelet met mango.

We waren met 14 vrouwen en twee mannen en we hadden ons zo een beetje opgedeeld in mensen die de soep, het hoofdgerecht, de bijgerechtjes en het dessert deden. i. en ik stonden in voor het dessert.

Van begin tot het einde was het geslaagd en alhoewel ik zo mijn bedenkingen had bij het nagerecht (eieren met mango???) denk ik dat ik daar uiteindelijk nog het meest van gegeten heb. Alles was zeer lekker en er was meer dan genoeg om nog eens bij te nemen, wat ik niet nagelaten heb om te doen. Zoals ik tegen mijn tafelgenoten ook al zei ‘als het op eten aankomt, heb ik weinig gêne en nog veel minder als het lekker is’.

Voor herhaling vatbaar.

Emoties

Ik had er al eens iets over geschreven, over vriendschappen en dat daar aan gewerkt moet worden en hoe het leven daar soms tussen komt.

Vrijdagavond, op het feestje van het Project, zat ik dus aan de kassa bonnetjes te verkopen toen er plots iemand binnen kwam die ik al niet meer gezien had sinds drie dagen voor de geboorte van Anna.

En blij dat ik was. Ik kreeg er zowaar tranen van in mijn ogen. Nooit beseft dat ik die mensen zo erg gemist was.

Maar we hebben goede voornemens gemaakt en dat niet alleen: we hebben al een afspraak gemaakt om nog eens samen te komen, mét kinderen en alles.

Ik kijk daar nu al zo ongelooflijk naar uit, ge hebt geen idee.

Socializing

Aan vriendschap moet je werken, wordt wel eens gezegd. Nu, niet zo verwonderlijk want uiteindelijk moet je aan elke relatie werken, dus waarom zou vriendschap anders zijn.

Het probleem is soms dat het leven ertussen komt. Vooral eens je kinderen hebt. Dan komt het er niet echt meer van om zomaar eventjes af te spreken of bij elkaar binnen te springen. Kinderen vragen planning en organisatie en babysitters.

En nu ik eraan denk, ik denk dat de laatste keer, dat ik bij iemand ben ‘binnengesprongen’ toch moet dateren van mijn studententijd. Toen wist je dat ‘het enige’ wat die ander te doen had, studeren was en zolang het geen examens waren, who cares? Of zelfs tijdens de examens. Even binnenspringen om de zinnen te verzetten.

Maar nadien, eens het ‘echte’ leven begon met werk en regelmaat en zo, denk ik niet dat ik nog zomaar eens bij iemand ben binnengesprongen. Alhoewel de gedachte mij ongelooflijk aanspreekt: zomaar, als ik zin krijg, mij oppakken en onverwacht aanbellen en de hele nacht blijven plakken en kletsen.

De praktische kant wil dus niet mee, en dan spreek ik niet alleen van mijn kant. Ik zie het niet echt zitten dat mijn vrienden, ondertussen ook met een job en (de meerderheid toch) kinderen, vreselijk opgetogen zouden zijn met zo’n spur of the moment bezoek, behalve als het weekend is misschien.

En daar hebt ge het al weer: behalve als het weekend is. Dat is al direct een domper op het spontaan binnenspringen hé. Dan zijt ge al direct beperkt hé. En dan moet ge nog sjans hebben ook. Want gezien we allemaal tijdens de week niets kunnen doen, zitten de weekends meestal vol met dingen die we willen doen zodat er uiteindelijk wreed weinig kans overblijft dat àls ik spontaan zou binnenspringen, dat er dan ook nog iemand thuis zou zijn.

Er zit tegenwoordig niets anders op dan te plannen. Liefst lang op voorhand. Toch een paar maanden. Kwestie dat tegen beide partijen ergens een gaatje vinden. En uiteindelijk heeft ook dàt zijn charme: ge weet naar wat uit te kijken 🙂

Fieste

’t Zijn Bordure Fieste, een buurtfeest bij en van onze vriend en gisteren was er dan BBQ. Gezien Steven één van de organisatoren is (zo’n Mens Met Te Veel Tijd om Handen  😉 ) hadden bij ons ingeschreven

Twee volwassenen en drie kinderen, zo had ik gereserveerd. Geen vier kinderen want ’s avonds eet Jan toch nooit echt veel en dus wist ik op voohand dat er genoeg zou zijn voor de vier. Uiteindelijk bleef er nog genoeg over om zeker nog een kindje mee te voeden, want die BBQ, dat was dik in orde.

Het vlees was lekker en overvloedig en de slaatjes erbij zeer fris en toen we nog in goed gezelschap bleken te zijn was de avond volledig geslaagd.

De kinderen konden na het eten op het springkasteel of op het glijbaantje en alhoewel er af en toe wat strubbelingen waren met de grotere kinderen die ook (een beetje wilder) op het springkasteel sprongen hebben ze zich toch goed geamuseerd.

Deze namiddag gaan we terug. Er is een initiatie jumpen en Zelie en Louis zouden dat zeer graag leren, dus wat doe je dan, nietwaar?

Aangename kennismaking

Zo eens intensief deelnemen aan het Project heeft wel leuke gevolgen.

Ik ben niet zo sociaal aangelegd. Begrijp mij niet verkeerd: ik ben een ongelooflijk kletswijf, ik draag mijn hart op de tong zoals ze zeggen, ik flap er vanalles uit en ben zeer extravert … en toch ben ik niet sociaal.

Als ik bij mensen kom die ik niet ken blokkeer ik volledig. Een zinnig gesprek aanknopen met wildvreemden, dat ga je mij niet zien doen. Zelfs een simpel basisgesprek als ‘hallo, hoe gaat het ermee?’ uitbreiden naar meer dan een ‘goed’, al was het maar vragen ‘en met u?’, dat lukt mij niet.

Maar eens ik op gang ben, ben ik niet meer te stoppen. Eens ik je ken zal je soms wensen dat het niet zo was 🙂

Als je dan ‘gedwongen’ wordt met vreemden samen te werken, dan kan je niet anders dan normaal doen en sociaal doen. Een geluk dus want nu heb ik twee fantastisch leuke mensen leren kennen waarvan ik hoop dat ons contact niet beperkt zal blijven tot deze Feesten of tot de volgende.

Veerle en Charles, als jullie in de buurt zijn, aarzel niet maar stap gerust binnen. Jullie zullen nooit storen en altijd welkom zijn. Het was een zeer aangename kennismaking.

Allemaal beestjes

Ik heb zo’n twee heel goede vriendinnen. Toevallig ook twee vriendinnen sinds het eerste leerjaar, toch al zo’n eenendertig jaar geleden (OH! MY! GOD!).

Vriendin E. zie ik zo gemiddeld één keer per week: zij heeft een (optiek)winkel in Destelbergen en op zaterdag komt ze dan haar boterhammetjes hier bij ons opeten. Daarnaast spreken we af en toe bij elkaar thuis af zodat we kunnen kletsen en de kinderen (ze heeft er ook twee) samen kunnen spelen.

Vriendin B. zie ik gemiddeld één à twee keer per jaar en dan alleen nog als we er echt een afspraak voor maken. Vriendschap onderhouden is niet altijd evident, maar er een beetje moeite voor doen loont toch wel. Horen doen we elkaar iets meer, per mail dan, maar niet overdreven veel meer.

Een paar weken geleden hoorden we elkaar nog eens (of beter: mailden) en met de vakantie voor de deur name we onze agendas en legden vandaag vast om af te spreken met elkaar. Sindsdien nog veel over en weer gemaild om concrete afspraken te maken, want wat doe je juist op zo’n dag met zes kinderen als je toch nog een beetje wil bijpraten.

We hadden al bijna concrete afspraken om ergens een restaurant met speeltuinen uit te proberen toen B. opperde om misschien naar één of andere zoo te gaan en in plaats van alleen te gaan eten, er een daguitstap van te maken.

Fantastisch idee vonden ik en de kinderen. We besloten om naar Paradisio te gaan wegens er nog nooit geweest te zijn. Tenminste, wij waren er nog nooit geweest en B. dacht dat haar kinderen er ook nog niet geweest waren. Bleek achteraf dat dochterlief er al een paar keer met school naartoe gegaan was maar nog niet naar Planckendael was geweest. Maar het was absoluut geen probleem.

We hebben dus een ganse dag rondgetsjold in Brugelette: de dieren bekeken, de roofvogelshow gezien (impressionant), frietjes gegeten, de grote speeltuin uitgetest, heel veel gewandeld, veel gebabbeld en de kinderen hebben zich rot geamuseerd.

Het was een lange dag, daar niet van. Uiteindelijk waren we pas rond half negen deze avond thuis (onderweg wel gestopt om – gezonder – eten te kopen in de supermarkt) en noch Jan noch Anna hadden in de auto geslapen waardoor zij tweeën wel uitgeput waren.

Van Anna had ik dat wel verwacht: zij was vandaag pas rond vijf uur in slaap gevallen in haar buggy dus was ze nog relatief opgepept van haar dutje. Jan daarentegen. Hij is de ganse dag als een stoomwals door het park gegaan, onstopbaar, vol energie, lopend van hier naar daar en dolenthousiast, dus had ik verwacht dat, eenmaal de baan op, hij als een blok in slaap zou vallen. Maar dat is dus niet gebeurd.

Thuisgekomen heb ik de twee jongsten dus onmiddellijk in bed gestoken. Zelie en Louis hebben nog een 20-tal minuten TV gekeken en daarna was het ook bedwaarts. En geloof het of niet: geen piep meer gehoord eens ze in bed zaten 🙂

Vriendin B. vertrekt volgende week op reis, maar we hebben nu al afgesproken dat we, als ze terug is, samen naar Planckendael gaan.

Speelgoed

Eerst komen ze hier af met LinkedIn. Nu is het Facebook.

Al die speeltjes waarbij je naar elkaar mailtjes stuurt om vriendjes te zijn. Ha! Vroeger deden we dat gewoon op de speelplaats 🙂

Enfin. Mensen sturen mij mailtjes en ik klik dan om te aanvaarden (allez, meestal toch. Ik bezit op dat vlak een zeer lage discriminatiedrempel, maar een lage drempel wil nog niet zeggen dat ik er geen zou hebben hé).

Maar voordat ge dat kunt doen moet ge uiteraard zelf een profiel aanmaken en nitwit die ik ben doe dan het hoogstnoodzakelijke maar er effectief mee werken … dat is een andere zaak.

Kijk zie. Ik doe mijn best en soms lukken bepaalde dingen in die zaken maar de praktische kant ervan en hoe nuttig dat allemaal nu wel is, dat vraag ik mij soms toch af. Langs de andere kant: ik heb al acht vriendjes, nèh nèh nènè nèh 😉

Uitstapje

Vandaag had Louis een daguitstapje met de klas: een bezoek aan De wereld van Kina, meer bepaald aan de tuin.

Gisteren voor sandwiches gezorgd, deze ochtend zijn pick-nick samengesteld en dan op weg om iedereen op tijd op de juiste plaatsen af te zetten.

Maar er was een probleempje vandaag.

Op maandag begint de school pas om 8u50 maar de opvang begint zoals op alle andere dagen, namelijk om 7u30.

Zelie en Louis zijn meestal een van de eersten die toekomen op school. Daarna is het richting school van Jan en onthaalmoeder om dat op tijd aan het station te zijn om mijn trein van 8u35 te halen.

Voor zijn uitstapje moest Louis vandaag niet afgezet worden op school, maar was de afspraakplaats vlakbij de Tuin … om 8u50. Dus geen opvang voor Louis en mama zou dus de trein missen.

Niet alleen de normale trein, maar direct ook de volgende die om 9u02 vertrekt. Het zou dus direct een uur later zijn vooraleer ik op het werk zou zijn.

Maar komt dat tegen: toen ik Jan afzette op zijn school vertrok daar juist mama C. met haar zoontje L. Zoontje L. is het beste vriendje van Louis en zij heeft nog een ander zoontje dat bij Jan in de klas zit. Vandaar dat ze dus op Jan zijn school was: ze had net haar ander zoontje afgezet.

Ik had er al vaag over lopen denken om haar dit weekend te bellen en haar te vragen hoe zij het ging regelen. Zij wonen nogal ver van Gent maar zij werkt in Gent en zet haar zoontjes op ongeveer hetzelfde moment af als ik de mijne. Bijna dagelijks babbelen we dus wel en Louis is er ook al gaan logeren.

Moest zij dan later naar haar werk gaan en L. zelf afzetten aan de plaats van afspraak zou ik haar dus kunnen vragen of zij Louis zou willen meenemen. Maar ik vind dat dan zo opdringerig van mijzelf en heb dus niet gebeld.

Maar toen ik haar deze ochtend tegenkwam was het ongeveer het eerste dat ze vroeg: of zij Louis niet moest meenemen. Fantastisch gewoon.

Ik was zeer blij en dankbaar. Louis was ook zeer gelukkig want nu mocht hij met zijn vriendje samen op pad.

De trein van 8u35 heb ik dus zonder problemen gehaald, dankzij C. en L. Nogmaals: bedankt.