Vrienden – Pagina 4 – San's Weblog

De laatste loodjes

Weer twee dagen niet geschreven, maar daar zijn goede redenen voor.

Maandag vergadering met de schoolraad. Altijd wreed interessant. Altijd leuk om de verschillende opinies te horen over schoolzaken, de meningen te horen van mensen die volledig buiten de school staan, de leerlingen van de school zelf, de leerkrachten, de directie en uiteraard de ouders ook.

Dinsdag nog een schoolgerelateerde vergadering, deze keer met de klasafgevaardigden van de basisschool. Ik mocht de vergadering openen, wegens dat de voorzitter een beetje later zou zijn. Niet zo leuk als ge daar niet echt op voorzien zijt (ben normaal gezien de secretaris), maar het viel wel mee. Toch content toen de voorzitter opdook, daar niet van. Leuke vergadering gehad en een nog leukere navergadering. Gezellig bijgepraat, want met die opleiding was het lang geleden dat ik nog eens op mijn gemak kon kletsen met mijn vriendinnen en kennissen.

En dan vanavond weer weg en het is nu ook definitief: mijn korte vakantie-van-de-opleiding is voorbij. Vanavond was het namelijk de informatievergadering voor onze laatste semester, ook gekend als de semester-waarin-we-onze-stage-moeten-doen. Veel informatie gekregen en ik weet nu ook al wie mijn stagebegeleider gaat zijn (had gehoopt op M. en heb haar ook ‘gekregen’, joepie!). Ik weet nu ook dat het tijd wordt om toch al een paar dingen te beginnen voorbereiden, dus tijd om de studies weer op te nemen.

Het wordt nog eens een zeer druk semester, maar ik heb de indruk dat het toch beter gaat meevallen dan vorig semester. Ik voel mij toch al geruster en ik vermoed dat mijn stagebegeleider daar toch ook wat mee te maken heeft: ’t is een heel toffe, zeer correcte madam, iemand waar ik mij zeer op mijn gemak bij voel, dus alle commentaar die zij gaat hebben, weet ik dat ik dat niet verkeerd ga opnemen. De vakmentor op mijn stageschool is ook al een toffe madam waarmee het lijkt te zullen klikken, dus mijn uitgangspunt is al een pak minder zenuwachtig.

De laatste rechte lijn is ingeslagen. Op naar het einde.

Avondje uit

Zaterdag is een over-en-weer dag. Een dag waarop ik over het algemeen weinig achter de computer zit en dus op tinternet. Vanaf 9u ’s ochtends tot 17u ’s avonds is het rijden van hier naar daar om de kinderen van en naar hun hobby’s te brengen.

Maar kijk, zo tussen 14.30u en 15.45u heb ik over het algemeen toch een beetje rust: drie kinderen op de scouts en de vierde op de academie. En zo zat ik toch eventjes op tinternet en zag ik plots deze boodschap verschijnen op Facebook:

Iemand die nog mee wil naar Theo maasen vanavond in Antwerpen?

Ik wou gewoon al mee om gezelschap te houden aan degene die het vroeg, maar voor de zekerheid googlede ik de man toch nog eerst om te weten wie Theo Maassen wel mocht zijn. Ik had een vermoeden dat het met comedy te maken had en dat bleek nog zo te zijn ook.

GeÃ¯nformeerd hoe het praktisch ineen zou zitten (vertrekstijd en zo), kwestie om te zien of het wel haalbaar zou zijn en juich oh juich, we zouden maar om 18.45u vertrekken, dus tijd genoeg om alle kinderen af te halen, eten te maken en op tijd klaar te zijn om te vertrekken. I was in.

En wat een goede beslissing was het om te antwoorden. Het was een heel fijne en zeer leuke avond daar in Antwerpen. Een comedian die in het eerste deel hilarisch praatte over het feit dat hij eigenlijk toch niets te vertellen heeft, dan maar doodleuk een pauze nam (‘Het is dan nu pauze’ en toen een aantal mensen bewogen riep ‘Voor mij! Wat heeft u gedaan om pauze nodig te hebben’) om in het laatste deel het vooral te hebben over dingen die verkeerd-om zijn. Wreed hard gelachen (al verstond ik zijn verwijzingen naar de Nederlandse voorbeelden niet altijd, soit).

Het gezelschap was nog fijner en we eindigden de avond in een heel leuk cafÃ© om nog een beetje verder te praten en uiteindelijk nog op een redelijk deftig uur thuis ook.

Soms zijn het van die onverwachte dingen waar je enorm veel genot van kunt hebben. Een leuke bonus (voor mij dan toch): aangezien ik eens niet zou moeten rijden, kon ik op het gemak een glaasje drinken.

Ruileneten

Daarnet een wreed wijze mail in de bus:

Dag iedereen,

We doen mee aan een collectief, constructief en LEKKER experiment!

Je wordt uitgenodigd om deel te nemen aan dit receptenruil concept. We hebben uit onze vrienden, net hen eruit gepikt die dit ook leuk kunnen maken.

Het concept werkt als volgt: zend een recept naar de persoon op nummer 1 (ook al ken je die persoon niet). Het recept moet iets snels en gemakkelijks zijn, zonder vreemde ingrediÃ«nten. Eigenlijk iets dat je uit je hoofd kent en nu ter plekke kan neerschrijven. Pieker er niet teveel over, het is een recept dat je zou maken als je niet veel tijd hebt.

Nadat je het recept naar de persoon op nummer 1 hebt gestuurd, kopieer je deze tekst in een nieuwe email, zet je mijn naam op nummer 1 en jouw naam op nummer 2. Alleen mijn naam en jouw naam moeten zichtbaar zijn als je de email verstuurt. Zend de email naar 20 vrienden in BCC (blind copy). Laat iets weten als je dit niet binnende 5 dagen doen kan. Zo blijft het eerlijk en leuk voor iedereen. Je zou in het totaal 36 recepten moeten ontvangen. Het is fijn om te zien vanwaar ze komen! Slechts zelden
valt er iemand af, aangezien we allemaal nieuwe ideeÃ«n nodig hebben. Je zal heel snel feedback krijgen aangezien er maar 2 namen op de lijst zijn en je het slechts 1 keer moet doorsturen.

Awel, ik heb direct een recept teruggestuurd. Wat dacht je. Nieuwe recepten krijgen, zomaar van mensen die ik niet ken, ge ziet dat van hier dat ik daaraan meedoe.

Maar waarom ik dat nu hier zet: ik heb nu wel een hoop vrienden, maar ik vrees dat er veel gemeenschappelijke bijzitten met mensen die daaraan al meedoen. Dus dacht ik zo: misschien dat iemand van jullie geÃ¯nteresseerd is om ook mee te doen? Indien ja, geef maar een seintje in de commentaren.

Wel rap doen hÃ©, want ik heb maar 5 dagen 🙂

Traditie doorbroken

De laatste jaren zijn wij telkens naar de nieuwjaarsreceptie van de stad geweest. Ongelooflijk gezellig. Altijd mensen tegenkomen dat je in tijden niet meer gezien hebt of net nog gezien hebt.

Het was op het nieuws vanavond: de sfeer is er niet te kloppen. De mensen komen en masse, spreken af met vrienden en kennissen en alhoewel de stad voor drank zorgt, hebben de meesten hun eigen aperitief en bijhorende hapjes mee. De kinderen vinden dat de max, want dan passeren ze overal en mogen overal wel iets proeven.

Dit jaar zijn we er niet geraakt. Shame on us. De reden is Jan en zijn hobby, voetbal, en als je dan moet kiezen tussen een bende gezelligheid of je zoon, dan is er eigenlijk geen keuze te maken.

Vijf jaar traditie (of was het al meer) doorbroken. Maar wie weet kunnen wij ze volgend jaar weer oppikken … tenminste als Jan niet weer een match moet spelen.

Van de boog

Gisteren toch overdag nog wat flink doorgewerkt, want gisterenavond kregen we bezoek. Een combinatie van werk (of toch voor de toekomstige verbouwingswerken hier) en plezier, en dat is nog goed gelukt ook: er was een mooie afwisseling en er zijn knopen doorgehakt zodat we eindelijk vooruit kunnen.

Het was heel gezellig en het heeft deugd gedaan om eens met iets anders bezig te zijn en vooral, andere mensen te zien. Maar de vermoeidheid had mij ingehaald: ben ik toch niet in slaap gevallen zeker? Shame on me. Het was ‘gelukkig’ net op het moment dat het bezoek van plan was te vertrekken, maar toch.

Soit. Ik ben daarna maar onmiddellijk in bed gekropen en heb voor een keer een zeer goed nacht gehad: zeer vast geslapen en nog een klein beetje uitgeslapen ook deze ochtend. Ik voel me weer relatief kiplekker (ware het niet dat die sinussen nog niet 100% zijn, maar ook die zijn al een pak beter).

Vandaag en morgen zetten we psychologie even op kant (nog 30 blz. te gaan, dus dat zal wel lukken) om EHBO onder de knie te krijgen. Allez vooruit.

We doen dat zo niet meer

Deze namiddag kwam de buurvrouw langs voor een reparatie die er geen bleek te zijn en zo is ze gebleven tot vanavond.

Het werd een heel gezellige namiddag, zo een die mij deed terugdenken aan mijn studententijd. Toen ging ik regelmatig aanbellen bij Ã©Ã©n of andere vriend(in) om er zo de rest van de namiddag/avond/dag te blijven plakken of kwamen de vrienden bij mij om hetzelfde te doen.

Toen kon het eigenlijk ook niet anders, als je iemand wou zien. Want toen hadden wij nog geen GSM en op ons koten was er ook geen vaste telefoon. Maar we vonden het maar normaal ook, dat we dat deden en het was leuk. En als het niet pastte, dan smeten we elkaar gewoon buiten 🙂 (wat mij eigenlijk doet afvragen of de studenten van nu, mÃ©t GSM, nog zomaar bij elkaar aankloppen en binnenvallen, nu iedereen toch met een GSM rondloopt).

En dat doen we dus niet meer, zomaar langsgaan en blijven plakken. Want we hebben zelf altijd zoveel te doen en als we dan een minuutje rust hebben, kunnen we daar ook van genieten. En zelfs als we zelf tijd hebben, dan worden we tegen gehouden door de gedachte dat het de anderen wel niet zal passen. Want hoeveel toeval moet het wel niet zijn dat zowel wij als die andere persoon net dan tijd/goesting heeft?

Dus is het des te meer genieten als het wel gebeurt. Als zowel wij als zij tijd/goesting hebben en het past. Onverwachte ontmoetingen die altijd fantastische momenten opleveren.

Punt.

We hadden bezoek vanavond en eigenlijk tot deze voormiddag wisten we niet met hoeveel ze zouden afkomen. Maar ik had er mij op voorzien, dat we met tussen de 8 en 11 personen zouden kunnen zijn, dus uiteindelijk maakte het niet uit.

Ik zie dat altijd zitten, zo mensen over hebben om te eten. Ik plan graag een menu en kook graag voor een grote bende. Ik voel mij dan echt in mijn element.

We hadden vanavond uitgekozen omdat de agenda voor morgen leeg was. Uitzonderlijk. En zo kon ik genieten van de avond zonder in mijn achterhoofd mij zorgen te maken om het tekort aan slaap. Anderzijds is zaterdag toch wel ongeveer de druktste dag van de week. Temeer omdat er vannamiddag naar een verjaardagsfeestje moest gegaan worden in Puyenbroek en de drukke zaterdagroutine nog een graadje erger werd. Enfin, niet erger in de zin van drukker. Wel erger in de zin van (nog) minder tijd om voorbereidingen voor het etentje te doen, want Wachtebeke, dat is een eindje verder dan Gent centrum, nietwaar.

Tussen al het brengen en halen werd er grondig opgeruimd, gekuisd, de afwas gedaan, nog opgeruimd en, niet te vergeten, gekookt. De gasten werden rond 19.30u verwacht en toen kregen we iets voor 19.00u telefoon dat ze pas de trein van 19.30u in Brussel zouden nemen. ‘Oef’, dachten wij want zo kregen we toch een half uur meer om de voorbereidingen te doen. Om 19.30u kregen we dan telefoon dat ze toch nog de trein van nog een half uur later zouden nemen en opnieuw een ‘oef’ bij ons.

In plaats van om 19.30u zijn ze dan om 21.00u toegekomen en … wij waren nÃ©t klaar met alle voorbereidingen. Door de vertragingen van het volk was er een hoop stress weggevallen tijdens de voorbereidingen. We konden dan ook onmiddellijk aan tafel de rest van de avond verliep ongelooflijk ontspannen en aangenaam.

Tijd om er nu toch wel een punt achter te zetten.

Abbelkens

De ouders van vriendin B. hebben een aantal fruitbomen en de vriendin vroeg of ik geen zin had om eens mee te gaan om appelkes te plukken. Er kon altijd appelmoes van gemaakt worden moesten het er teveel zijn, nietwaar.

Een dag werd afgesproken en dat was vandaag: ik kon nog een dagje vrij krijgen op het werk. En wat een prachtige dag is het geworden.

’s Morgens vertrokken. Zij met haar vier kinderen, ik met mijn drie gasten (Jan zit op voetbalkamp). Een neef bleek ook bij de grootouders te zijn en zo spendeerde iedereen een zalige dag. Vriendin B. en ik door veel te babbelen met elkaar en met haar ouders en, uiteraard, ook veel abbelkens te plukken. Heel lekkere abbelkens trouwens.

De kinderen waren meegegaan om te helpen plukken, maar daar is uiteraard niet veel van in huis gekomen. Maar ze hebben zich allemaal goed geamuseerd met elkaar. Ze konden daar goed ravotten in de tuin en in ‘den bos’ (de kinderen hun blijdschap toen bleek dat ze een salamander gevonden hadden), speelden op de aanwezige instrumenten, tekenden, babbelden, luisterden naar een hoorspel, …

We zaten in een ongelooflijk rustige omgeving omgeven door groen en water en hadden het weer mee, zodat we de hele dag buiten zijn gebleven, genietend van de zon en het gezelschap en het klimmen in de bomen. Echt leuk.

Zoef!

En zo zit het weekend er ook weer op en het was een heel fijn weekend.

Vrijdagavond zaten we met de buren op ‘ons’ terras: op straat dus. Lange, gezellige babbels in zeer fijn gezelschap. Een mens moet niet veel meer hebben.

Zaterdag gingen we naar de Blaarmeersen en lieten het kind in ons los en ’s avonds konden we lekker lui de benen onder tafel schuiven in Casa Murphy waar we, zoals gewoonlijk, een ongelooflijk leuke avond hadden die, zoals gewoonlijk, veel te vroeg eindigde.

Zondag was het luilekkerdag met een beetje lezen op de stoep, klein beetje binnen nietsdoen met een computerspelletje en dan koken. Het avondeten werd nog eens op straat genuttigd, opnieuw in gezelschap van de buren en eens alle kinderen in bed zaten bleven wij nog lang napraten en ijscrÃ¨me eten. Te lang wegens dat het vandaag werkdag was, maar dat gebeurt nu eenmaal als het gezellig is en de kater (niet van de drank, want drinken deden we niet, alleen van slaapgebrek) nemen we er dan maar met plezier bij.

Het zou misschien wel eens een goed idee zijn om vanavond op tijd in bed te kruipen? Neen, toch maar niet 🙂

Kleine kinderen

Nog eens mooi weer vandaag, dus tijd om erop uit te trekken. Niet te ver. Met de fiets. De Blaarmeersen waren ver genoeg. Even werd er getwijfeld of we niet naar DOK strand zouden gaan, maar aangezien het toch wel echt warm was en je op DOK niet in het water kan, was de twijfel rap voorbij.

Blaarmeersen it was. Volgende stap: vrienden bellen en vragen of ze niet meegingen. Vriendin B. had tegenstrijdige signalen vanuit de achterban en zou terugbellen. Vriendin H. was kinderloos en had zelf te veel werk te doen. Vriend J. was druk aan het opruimen na de terugkomst uit verlof, maar misschien dat de kinderen wÃ©l meekonden … Hij zou ook terugbellen.

Het was middag, dus we moesten toch nog eten en in afwachting van de telefoontjes deden we dat dan maar.

En zo volgde telefoon van vriend J. die bevestigde dat hun kinderen mee mochten: we zouden bij hen passeren en dan zouden zij aansluiten. Even later bevestigde vriendin B. dat zij ook zouden gaan, maar maar een uurtje. We zouden elkaar daar zien.

Het werd een ongelooflijk leuke namiddag, zowel voor de kinderen als voor de (twee) volwassenen. 10 kinderen die zich rot geamuseerd hebben en content waren dat ze elkaar nog eens zagen (ze zitten allemaal samen op school en een aantal ervan bij elkaar in de klas) en vriendin B. en ik die ons gedroegen als kleine kinders en met veel plezier en zonder enige gÃªne de glijbanen bestegen (en uiteraard afdaalden).

Het uurtje dat vriendin B. met haar kinderen ging blijven werden er uiteindelijk twee: het kind dat op voorhand het meest geprotesteerd had wou uiteindelijk het langst blijven, maar is dat niet altijd zo.