Tag: Werk

Werven

Hier op het werk moeten we nieuwe mensen aanwerven. We gaan onze groep uitbreiden met 11 mensen, een volledig team zoals wij zeggen.

Het is een tijdje geleden dat ik nog actief meegedaan heb met het aanwerven van een volledig team: de laatste twee keren ging of was ik in zwangerschapsverlof en dus moest ik het mij niet aantrekken. Het is dus toch al een paar jaar geleden dat ik  betrokken was bij de aanwerving: CV’s krijgen, lezen, controleren of voldaan wordt aan de basisvereisten, …

Wat mij dus opvalt bij vorige keer: de mensen studeren langer.

Toen ik een viertal jaar geleden de CV’s bekeek hadden we voornamelijk mensen van midden te twintig: 24 tot 27 jaar, uitzonderlijk eens ouder. Nu krijgen we vooral CV’s binnen van 27 tot 30 jarigen. Hier en daar zit er wel een jongere tussen, maar eigenlijk nog meer van ouderen dan 30.

Als ik dan de CV’s lees zijn het echt geen mensen die al een resem werkervaring achter de rug hebben. De meesten zijn pas een jaar, maximaal twee afgestudeerd, en dat zoeken we ook voor deze job: young graduates.

Het dus wel nog steeds ‘young graduates’ die reageren, alleen zijn ze niet meer zo ‘young’.

Gemak

Het is toch echt een gemak als alles werkt zoals het moet.

Gisteren heeft mijn wederhelft eens dat draadloos probleem bekeken en het was (wat dacht ge) onmiddellijk opgelost.

Vandaag kan ik zonder probleem werken én mails bekijken/volgen én opzoeken op ’t internet en dat allemaal op maar één computer. En vlot dat dat gaat. Záálig.

Stoemmen boel

Met Anna ziek te zijn werk ik voorlopig van thuis uit.

Gisteren bij mijn schoonthuis was dat geen probleem: laptop van het werk mee, doe hem open en hup, aangesloten op het draadloos netwerk en werken maar.

Vandaag wou ik bij ons thuis werken, dus gisteren gevraagd of het draadloos netwerk wel werkt hier. “Zeer zeker, geen probleem” zei de wederhelft, en als hij zoiets zegt, zal het wel waar zijn zeker?

Beeldt u dus mijn frustratie in toen deze ochtend bleek dat dat niet het geval was. Een half uur heb ik verloren: bellen, zoeken, van hier naar daar, nog eens bellen … allemaal voor niets. Michel zei dan om een kabel aan te sluiten beneden in de bureau. Al goed en wel, moest ik nu nog weten welke kabel er werkt en, als er geen kabel klaarzit, waar ik een kabel in moet steken.

Resultaat: ik werk nu op twee computers: op die van het werk off line want er staat daar een programma op dat ik nodig heb, en dan die van Michel voor internet, kwestie dat ze mij per mail dan toch kunnen bereiken. Praktisch is anders maar, zoals ze zeggen, moeilijk gaat ook.

Aangename kennismaking

Deze namiddag was het op Michel zijn werk “New Year’s party + food and drink + cham/bamboozle with SO’s and kids”. Dienen SO, dat ben ik dus hé (significant other) en dus mocht ik er ook bij zijn.

De collega’s dus leren kennen, alhoewel: zo’n bende volk waarvan ik er toch met een aantal gepraat heb maar waarvan er nog veel meer nog steeds onbekenden zijn (Nu, niet getreurd. Toen we weggingen sprak Michel zijn baas al van het weekend dat ze met het werk weggaan en of ik dat zag zitten, maar dit geheel terzijde).

Er was dus een gans buffet met allerlei eten. Gezien er (19) kinderen waren, variërend van de leeftijd van 4 maand tot 12 jaar (en nog een paar tieners die uiteraard niet meer tot de kinderen mogen gerekend worden) was er voor hen een heel assortiment van pasta’s voorzien, met en zonder vlees.

Voor de volwassenen was er keuze uit Indisch, Marokkaans en Indonesisch, al dan niet vegetarisch. Keuze niet in de zin van dat je één ding moest kiezen. Nee hoor, we mochten eten zoveel we wouden (en in mijn geval: konden).

Zeer lekker eten. Het moet gezegd. Ik heb de chef gecomplimenteerd (wordt dat zo gezegd?) en het was meer dan gemeend. De overschot, en die was er ondanks dat iedereen erg zijn best had gedaan, is door de aanwezigen meegenomen in ‘doggy bags’. Wij hebben Indisch mee en het zal ons morgen nog eens zeer goed smaken.

Het was een zeer leuke namiddag/avond. De kinderen hebben zich rotgeamuseerd en zelfs Anna heeft zich voorbeeldig gedragen: mooi gespeeld en niets geneut.

Pas om 20u45 zijn we doorgegaan en dat voornamelijk omdat Jan en Anna (eindelijk) begonnen te stuiken. De gevolgen van de late avond voor hen zullen we dit weekend wel gewaarworden, maar het is niet alle dagen feest, nietwaar.

Recup

Oud worden, het is niet alles.

Vrijdagavond uit geweest en zoals deze meneer ook zegt: tegewoordig heb ik toch een aantal dagen nodig om daarvan te bekomen. Maar los daarvan heb ik mij wreed goed gehad en heb ik het ervoor over. Een beetje sociaal leven moet nu eenmaal.

Het was namelijk kerstdiner met het werk. Ik zeg wel ‘kerstdiner’ maar door omstandigheden is dat in de praktijk veranderd in nieuwjaarsetentje, de naam is gebleven. We waren met 40 personen, een deftige opkomst dus.

Eerst gaan eten in Madou’s Provence: zeer aangenaam restaurant en de bediening was uitstekend. Wreed vriendelijke mensen en zeer lekker eten (voor menu en bespreking: zie hier), wat wil een mens nog meer.

Daarna naar de Mirano geweest waar we eerst, na een half uur wachten, niet binnen mochten wegens privé dingen van de Brussels francofinische balie, maar na eventjes aangedrongen te hebben toch toegelaten werden. Mij werd verteld dat het een plaats was voor ’the hip crowd’ maar die avond was daar toch weinig van te merken. Logisch ook als het een privé dinges was 🙂 Ik moet zeggen dat de Brusselse balie een bende stijve harken zijn waar nog geen heupbeweging af kon. Dan moet ik zeggen dat de balie van Gent een heel ander paar mouwen was toen ik nog aan de balie zat welteverstaan. Hoe het nu is zou ik eigenlijk niet weten maar ik kan me toch in het geheel niet inbeelden dat ze nu zo stijf zou geworden zijn

Enfin. Wij hebben ons toch goed gehad en ons wreed geamuseerd met het mensen kijken: visit the zoo.

Rond 2u30 waren we thuis waar we verwelkomd werden door een miauwconcert van onze kat. Het gevolg hiervan was dat de babysit volkomen wakker werd en gezien ze blijkbaar nog amper een oog had kunnen toedoen (en de examens beginnen, dus dat is niet zo goed) is ze om 3u nog naar haar kot vertrokken om toch nog iets te kunnen slapen.

Om 7u waren de eerste kinderen er al, dus al bij al had ik nog geen 4 uur geslapen en ik heb het gevoeld voor de rest van de dag. Zo erg zelfs dat ik in de namiddag een dutje gedaan heb en prompt zeer vast anderhalfuur geslapen heb.

Zondag was het nog erg, maar niet zo erg als zaterdag en vandaag voel ik me eindelijk weer een beetje mens.

Jaje, het is wat, ouder worden.

Ik weet niet goed waar mijn hoofd staat

Dat is, sinds ik terug beginnen werken ben.

De lumineuze oplossing om een beetje meer tijd te hebben met de kinderen was om 4/5 te gaan werken. Geen probleem hier op het werk: ze hebben me zonder problemen een tijdskrediet aangeboden.

Ik kreeg evenwel de waarschuwing dat dat eigenlijk geen oplossing is: als er niemand bijkwam om die 1/5 over te nemen zou ik evenveel of zelfs meer moeten werken. Maar ik vond dat overdreven en dacht dat dat allemaal wel zou meevallen.

De sceptici hebben dus gelijk gekregen: overladen van het werk ben ik nu. Meer dan vroeger neem ik werk mee naar huis om ’s avonds nog een beetje te verder te doen en als ik de moed heb op mijn vrije dag, dan doe ik ook nog wat werk als Anna slaapt.

Gelukkig is er sprake van een extra werkkracht aan te nemen. Ongelukkig genoeg blijft het voorlopig bij “sprake van”: het groen licht daarvoor moet door onze contractuele partner gegeven worden (dus niet mijn werkgever) en dat kan nog een tijdje duren (budgetten en alles en zo).

Ondertussen ploeter ik deftig voort en bijt op mijn tanden in de hoop op een betere toekomst (klinkt wel lekker melodramatisch hé :D).

Pfff

Het weekend is weer voorbijgevlogen en met de start van het nieuwe schooljaar is de rust ook verdwenen.

Vrijdag is Zelie thuisgekomen met een rugzak vol boeken om te kaften tegen morgen. Zowel Michel en ik hebben vanavond zitten kaften en er was algauw bijna anderhalfuur voorbij voor het gedaan was. Een geluk dus dat we nog maar één kind in het lagere zitten hebben want in de kleuterklasjes is dat dus nog niet nodig. Het zal wat geven volgend jaar.

Zaterdag is het turnen voor Zelie en Louis opnieuw begonnen en vanaf volgende week zal Zelie misschien ook naar de tekenschool gaan op zaterdag (nu nog volzet maar we krijgen midden volgende week een telefoontje om te zien of ze een extra groep gaan inleggen). Het programma zal dan zijn:

  • 9u tot 10u30: turnen Zelie
  • 10u50 tot 12u30: tekenschool Zelie
  • 11u30 tot 12u30: turnen Louis

en vanaf oktober ook nog:

  • 14u tot 17u: scouts Zelie

En zo zijn we dan ook volgeboekt elke zaterdag. Doordat dat zowel Zelie als Louis om 12u30 gedaan hebben wordt Michel dit jaar ook ingeschakeld. Ik zal Zelie dan met de auto naar de tekenschool brengen en haar fiets in de koffer steken en Michel kan haar dan afhalen met de fiets.

Ondertussen vanavond ook al dingen klaargezet voor school morgen: extra kleren voor Jan, Zelie haar boekentas gevuld, drankjes gevuld, … en ook voor Anna: zij gaat morgen voor het eerst naar de onthaalmoeder. Dus: pampers klaarzetten, doekjes, tas met reservekleertjes, knuffel, tuut (alhoewel ze die laatste twee niet echt gebruikt maar better safe then sorry, nietwaar). Mij kennende zal ik uiteraard iets vergeten zijn, maar we doen ons best 😉

En zo begin ik morgen dan ook opnieuw te werken. Gelukkig moet ik daar niets voor klaarzetten, gewoon zorgen dat ik op tijd uit mijn bed geraak om niet te laat te komen. Nu maar hopen dat de kinderen een beetje meewerken 😀

Laatste dag

Mijn laatste werkdag.

Gisteren mijn vervanger al een beetje “opgeleid”, vandaag doen we verder. Voor de rest, niet al te veel te doen: zorgen dat alles gearchiveerd is, de laatste teksten nog eens controleren, papieren sorteren, dingen die ik wil terugvinden als ik terugkom achter slot en grendel steken … Dat zal het zowat zijn.

Mijn kantoor gaat (zo goed als) vijf maanden op slot, voor de zekerheid. In principe moet niemand hier zijn, zelfs mijn vervanger niet (hij heeft al zijn eigen bureau) dus kan ik dat doen. De sleutel geef ik af aan de werkvrouw hier (die over alle dubbele sleutels waakt) zodat, moest iemand onverwacht toch een kantoor nodig hebben (een visiting professor of zo), mijn kantoor altijd TIJDELIJK ter beschikking kan gesteld worden. Tijdelijk want op 4 september moet iedereen die NIET Sandra Pattyn heet hier weer buiten 🙂

Mens, ik ga kunnen genieten!! Nu eerst nog een beetje aftellen (nog 5 uur…)