Tag: Zelie

Missen

Wat ik voor mijzelf voorspeld had is uitgekomen: ’t is woensdag en ik begin de twee oudsten nu wel te missen. Nu ja, het helpt natuurlijk niet als Jan ’s morgens opstaat en dan telkens vraagt: ‘Heb ik veel geslapen?’

Toen hij dat eergisteren vroeg begreep ik het niet heel goed. Veel geslapen? Ja zeker, toch wel 12 uur. Toen ik dus ‘ja’ zei was hij doodcontent ‘Dan gaan we Zelie en Louis halen?’

Ah! Toen begreep ik het. We hadden aan Jan gezegd dat hij nog veel keer moest slapen en dat we dan Zelie en Louis zouden terug afhalen. Hij dacht duidelijk dat twee keer slapen voldoende was om als ‘veel’ gekwalificeerd te worden. We hebben dan maar de dagen op het bord getekend en elke morgen zetten we nu een kruisje op de dag dat we wakker worden zodat hij een beetje een zicht heeft op hoelang het nog zal duren.

Aftellen

Deze morgen kreeg ik nog een ‘domper’ op mijn niet-missen: een brief in de bus van Zelie. Ze schrijft o.a. dat ze ons niet mist, maar wel een brief van ons. Kwa eerlijkheid kan dat dus wel tellen, nietwaar :)Dus vanaf deze morgen zit ik af te tellen samen met Jan: nog drie keer slapen. Nog drie keer slapen.

Update: Hihi. Michel heeft dezelfde boodschap gekregen van Zelie maar in mailvorm. Ze heeft mij ook gemaild, maar daarin stond:

hallo mama
we hebben hier al veel gedaan.
het leukste is de computer (de leraar is peterpan van musical) !
ik moet nu weg! tot de volgende

Geen extra schuldgevoel voor mij. Oef!

Even naar zee en sebiet terug

’t Is weer die tijd van het jaar: ons twee oudsten hebben ons voor een week verlaten: ze zijn op kamp naar zee. Snif.

Gisteren als een gek kleren gesorteerd en gestreken en gewassen om toch maar alles klaar te hebben dat ze mee wouden nemen. Deze voormiddag was het dus kleren klaarleggen, zoeken, sorteren, markeren, lijstjes aanleggen, afchecken, in valiezen steken.

Direct na de middag was het dan gelukkig ietsje kalmer: alles was klaar geraakt net na het eten. We gingen dan nog gauw Louis zijn nieuwe fiets ophalen terwijl Anna sliep en wat bleek: platte batterij (weeral). Stom vals contact ook. Verdorie. Volgende week nog eens dringend bellen naar de garage dus om te zien of dat stom reservestuk nu nog niet binnen is. Want het is dan nog de tweede keer deze week.

Woensdag had ik het ook al zitten. Ik stond gelukkig geparkeerd rechttegenover een gebouw waar ze aan het renoveren zijn en de ganse schilderploeg had het gesputter van mijn motor gehoord. Ze zijn met zijn allen naar buiten gekomen om de auto in gang te duwen. Hilariteit bij de kinderen verzekerd, behalve bij Anna die doodsbenauwd was toen er een wildvreemde man op de plaats van haar mama kwam zitten.

Vandaag heb ik de hulp ingeroepen van iemand die ik ken met startkabels. Gelukkig was ze thuis én was ze in de mogelijkheid om te komen, anders waren we nooit op tijd weggeraakt naar zee: als ge op de mannen van touring moet wachten, op een zaterdag … en we hadden maar een uur.

De auto hebben we weer in gang gekregen, maar die fiets, dat is niet meer gelukt. We zijn wel op tijd kunnen vertrekken en dus zijn we ook op tijd toegekomen. Michel heeft Zelie geïnstalleerd, ikke Louis en dan was het weer de bijeenkomst beneden waar we ingelicht werden over de activiteiten die gaan komen.

Het afscheid was zoals gewoonlijk: dikke kus en knuffel en dan zo rap mogelijk weg, zo rap dat ze vergeten waren Jan goededag te zeggen en het ventje bleef beteutert achter. Dus ben ik met hem nog rap achter Zelie en Louis gelopen om alsnog salut te zeggen en we hadden geluk: we hebben ze nog net kunnen tegenhouden vooraleer ze op de trap naar boven verdwenen.

Jan vindt het allemaal een beetje raar. Hij vroeg vanavond of Louis daar dan een bed had? En Zelie ook? En hij had een groot bed hier maar Zelie en Louis hadden er geen daar want ze hadden hun groot bed hier 🙂 Logica van een driejarige dus. Want hij had het bed van Zelie en van Louis wel gezien daar, dus eigenlijk wist hij wel dat er een groot bed was, maar toch.

Een weekje alleen dus met Jan en Anna. Het zal hier een beetje stiller zijn in huis. De eerste dagen zal ik er van genieten, maar vanaf dinsdag zal het mij wel te stil zijn en dan wordt het aftellen naar zaterdag (maar zeven keer slapen meer, maar zeven keer slapen meer, …).

Make ‘em laugh

Een paar nachten geleden had Zelie een nachtmerrie.

Ze kwam huilend van de schrik beneden en dus lieten we haar een tijdje bij ons zitten/liggen in de zetel. Maar uiteindelijk maakt dat niet echt veel uit want het was nacht en wij gingen ook slapen en dus moest Zelie terug haar bed in.

Ze wou enerzijds wel naar bed, want ze was moe. Anderzijds had ze nog steeds schrik en dierf ze nog steeds niet te gaan slapen. Ik probeerde haar uit te leggen dat zij de enige is die enige controle kon uitoefenen over hetgeen ze dacht, maar dat kon er op dat moment moeilijk in.

Dus ging ik mee naar haar bed om haar onder te stoppen en vroeg ik haar daar waar haar pyjamavest eigenlijk was? ‘Hier’ zei ze en ze gaf mij haar vest … met een knuffel erin.

Ik verschoot mij een ongeluk toen ze mij de vest gaf want ze had er niets bijgezegd en toen ze mijn reactie zag begon ze te gieren van het lachen. Einde schrik voor de nachtmerries: haar gedachten waren direct ergens anders. Ik heb hartgrondig meegelachen want het was een zeer grappige siutatie: de knuffel was een paard en ze had de pyjama volledig toegeknoopt zodat alleen het kopje eruit zat.

We hebben haar die nacht niet meer gehoord en ik denk dat ze verder nog mooie dromen heeft gehad.

Homecoming

Deze ochtend mochten we Zelie terug halen van kamp.

Gezien we daar al om 10u moesten zijn was er van uitslapen geen sprake en na vorige nacht (trouwfeest: prachtige bruid, zowel kleed als kapsel, zeer leuk feest met goede muziek maar ook wel een beetje veel te laat) was dat eigenlijk geen sinecure. Wegens de trouw hebben de kinderen en ik bij mijn schoonouders geslapen en, wat thuis jammer genoeg niet gebeurd (hier zijn ze altijd wakker tegen half acht), is deze morgen daar uiteraard wel gebeurd: ze waren aan het uitslapen.

Toen ik dus geheel toevallig om 7u50 wakker werd had ik het eerst nog niet door dat het al zo laat was en gezien ik nog niets gehoord had van de jongens dacht ik dat het een uur vroeger was. Ik deed nog een paar seconden mijn ogen dicht en toen weer open om toch zeker te zijn dat ik het toch niet misgezien had.

In zeven haasten heb ik mij aangekleed. Ondertussen was Anna wakker geworden en zij keek vol interesse naar haar mama. Voor ik haar ging aankleden heb ik dan eerst de jongens wakker gemaakt en hen aangemaand er een beetje vaart achter te zetten. Met veel opjagen (en ook het nodige geroep) zijn we uiteindelijk daar om 8u25 kunnen vertrekken: een record zou ik zo zeggen. Rechtstreeks naar huis gereden om Michel op te halen die ondertussen naar de bakker ging om ontbijt voor in de auto.

Om 8u45 hebben we Gent verlaten en gezien ik nu zonder problemen wist waar naartoe en we zeer vlot konden doorrijden kwamen we daar om 10u05 toe (én geen enkele keer te snel gereden of iets illegaal gedaan én zelfs een korte plaspauze moeten inlassen).

Zelie heeft zich zeer goed gehad op kamp. Ze was dolenthousiast en vond het fantastisch. Het was haar laatste kamp met de kapoenen want in September gaat ze over naar de kabouters. Ze heeft nergens meer last van gehad en de leiding heeft ook niets gemerkt dat ze zich op enig moment slecht zou gevoeld hebben. Oef.

Ze was wel wreed vuil maar ik heb tot deze avond gewacht om haar grondig te wassen: eens thuis wou ze direct buiten spelen met de vriendjes in de straat, dus dan zou het toch niet de moeite geweest zijn. Vanavond heeft ze dus een zeer grondig wasbeurt gehad en heb ik haar tot in de kleinste plooitjes gecontroleerd: de leiding had gewaarschuwd dat er veel teken zaten in de bossen rond het terrein, dus of we de kinderen nog eens goed wouden controleren. Gelukkig niets gevonden en Zelie is, voor haar doen, vanavond redelijk vroeg gaan slapen (de broertjes ook trouwens), want alhoewel ze een zeer goed kamp had gehad, het was overduidelijk ook een zeer vermoeiend kamp geweest en de slaap zal ze goed kunnen gebruiken.

Ons gezinnetje is weer volledig en nog een weekje werken voor papa en dan is hij ook twee weken thuis. Weer iets om naar uit te kijken.

Gewenning

Ergens hoopt je dat je eraan went en eigenlijk weet je gewoon dat het nooit went.

De tweede avond op rij dat Zelie dus afwezig is en de eerste volledige dag. Nog twee keer slapen en we mogen haar weer ophalen. Dit jaar valt het nog erger op dan vorig jaar omdat Jan zich er nu van bewust is.

Gisterenavond, toen Jan moest gaan slapen, wou hij niet. We hadden Zelie nog niet afgehaald. Ik moest hem toen uitleggen dat ze niet naar huis zou komen. Dat ze op kamp ging blijven slapen. Hij begreep het niet goed.

Vandaag zei hij er niets van, maar deze avond was het weer hetzelfde. Ongeveer toch, want nu was het vooravond toen hij vroeg wanneer we Zelie gingen halen in plaats van voor het slapengaan.

Ik heb hem nog eens uitgelegd dat het nu nog maar twee keer slapen was en dat we dan Zelie zouden gaan halen. In hoeverre dat hij dat begrijpt, weet ik niet, maar ondertussen zeg ik het nog eens tegen mezelf ook: nog maar twee keer slapen.

Vertrokken

Deze ochtend stond Zelie op: koortsvrij. Het zag er dus goed uit om te kunnen vertrekken op kamp.

Ik heb haar dan maar de keuze gelaten: ofwel ons een beetje haasten zodat we er nog voor de middag zouden zijn, ofwel eerst thuis nog middageten. Vermoedelijk met de toekomstige ‘hoogstaande’ menu’s in het achterhoofd heeft ze er voor gekozen nog eerst thuis te eten.

Maar tegen dat we moesten vertrekken nam ik voor de zekerheid nog eens haar temperatuur en wat ik vreesde was waar: ze had weer een beetje verhoging, 37,5 °C. OK, het is het einde van de wereld niet, maar uiteindelijk gaat ze op scoutskamp, niet op luilekkerkamp en van uitrusten zal dus niet veel sprake zijn.

Toen ik het haar zei dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om te vertrekken keek ze zoooooo sip en verdrietig dat ik er al direct spijt van had. Ze kijkt nu eenmaal al een paar maand uit naar het kamp, dus wou ze ook absoluut gaan.

Ik heb dan maar een zeer onverantwoordelijke beslissing genomen en direct na de middag heb ik de kinderen in de auto geladen richting Turnhout, richting kamp. Voor de zekerheid heb ik de Junifen in haar valies gestoken.

Al bij al was het kampterrein goed te vinden en dankzij een goede tip van een ouder die gisteren gereden was zat ik direct op het juiste terrein. De andere kinderen kwamen net uit hun middagdutje/rust en dus kon de timing niet beter zijn.

De leiding is ingelicht over het al dan niet volledig genezen zijn en als het niet zou lukken dan ga ik desnoods Zelie morgen weer ophalen. Maar eigenlijk ben ik er vrij gerust in, in die zin dat Zelie waarschijnlijk te koppig zal zijn om toe te geven dat ze beter naar huis zou gaan.

Uitgesteld

Deze morgen had Zelie nog steeds koorts, 38,7 °C, dus is ze vandaag maar niet op kamp vertrokken. Met spijt in het hart heb ik dan maar de leiding gebeld om hen op de hoogte te brengen.

Bij Zelie kwamen er even traantjes aan te pas. Ze wou zo graag gaan. maar uiteindelijk voelde ze zich echt te slecht zodat ze wist dat het geen optie was.

Voor het grootste deel van de dag heeft ze hier in de zetel gelegen, TV gekeken. Veel heeft ze niet gegeten deze middag maar tegen dat het tijd voor fruit was voelde ze zich iets beter (dank zij een beetje siroop) en daar heeft ze veel van gegeten.

Behalve koorts heeft ze buik- en hoofdpijn. Een beetje zoals Jan dus, maar zonder het overgeven erbij (gelukkig).

Hopelijk is het op gebied van tijdsduur ook zoals bij haar broertjes, want dat zou willen zeggen dat ze er morgen vanaf zou moeten zijn en dus alsnog op kamp kan vertrekken.

We zien dus wel.

Ziek-af

Zelie heeft dus de allerkortste versie van het virus gehad: toen ze deze ochtend opstond was er niets meer aan te merken. Geen pijn meer, geen last meer, niets.

Des te beter want morgen vertrekt ze op scoutskamp. Deze avond hebben we haar valies gemaakt. Het lijstje erbij genomen en alles afgegaan en dan stuk voor stuk aangevinkt als het in de valies zat.

Het thema dit jaar is ‘Circus’ en, uiteraard, moeten ze verkleedkledij meehebben daarop geïnspireerd. Dus hebben Zelie en ik onze hersenen samen gepijnigd om met een kostuum op de proppen te komen.

Resultaat: een balletpakje dat een onfortuinlijke dood gestorven was (dank u Mamie 😉 ) hebben we gerecupereerd en er een mooi lint op genaaid en afgezet met pailletten. Daaronder zal ze een legging aandoen en zo heeft ze een beetje van een acrobatenpakje.

‘We’ moet ge hier dus wel een beetje ruim zien hé: Zelie heeft het ontwerp meebedacht, ik heb het uitgevoerd. Het naaien lukt Zelie nog zo niet direct.

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg dus ik ga er vanavond maar op tijd inkruipen. Alhoewel, het is CSI…

Update: te vroeg gejuicht. Toen ik vijf minuten geleden mij klaarmaakte om te gaan slapen hoorde ik geween: Zelie. Wakker geworden van de hoofdpijn en ze heeft weer koorts. Een nachtvariant van het virus dus.

Afwachten hoe het morgen zal zijn. Ik heb haar gezegd dat ze haar niet onnodig sterk moet houden omdat ze absoluut op kamp mee zou kunnen. Als ze morgen niet in orde is, dan stellen we het gewoon een dagje uit om haar te voeren.

Soapopera

Het wordt een vervolgverhaal met een dagelijkse aflevering bijna.

Het is vorige week begonnen bij Jan die een dag of twee goed ziek was. Zaterdagavond is Louis gestuikt en hij was gisteren de hele dag zo slap als een schotelvod. Maar in tegenstelling tot Jan, beperkte het zich bij Louis tot koorts. Net als bij Jan heeft het anderhalve dag geduurd want vandaag was hij weer zo gezond als maar kan.

Vanavond heeft Zelie het zitten. Het is deze namiddag begonnen met enorme buikpijn en tegen vanavond had ze barstende hoofdpijn. De timing is niet zo goed want want overmorgen vertrekt ze op scoutskamp.

Nu dus hopen dat het hetzelfde virus is als bij haar broertjes en dan hoeft ze zich geen zorgen te maken.

Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats

… wij hebben ongeloofelijke haast (Herman van Veen)

Dat was zowat gisteren mijn dag in een notedop: haast, haast, haast. Van hier naar daar rennen en terug. En nog eens over en weer. Hoe dan? Wel, als je er rekening mee houdt dat het ongeveer 35min rijden is tussen Gent en Sint-Niklaas, dan moet ge u de volgende routine proberen voorstellen:

  • 9 – 10u30: turnen Zelie – Gent
  • 11u – 14u: koorrepetitie Zelie – Sint-Niklaas
  • 11u30 – 12u30: Turnen Louis – Gent (met dank aan F.  om hem te brengen, maar zelf afgehaald)
  • 14u00 – 17u30:  Brevettendag turnen Zelie en Louis – Gent
  • 19u: Zelie afzetten in Sint-Niklaas voor koorconcert ’s avonds
  • 20u: met gezin naar Sint-Niklaas voor koorconcert

Om het zacht uit te drukken: het was hectisch.

Eerst wou ik Zelie de koorrepetitie ’s middags laten overslaan, maar in tegenstelling tot de andere kinderen van het koor was het haar eerste optreden en ik was een beetje bang dat de middag oefensessie te belangrijk was voor ’s avonds. Ik heb nog gelijk gekregen ook en Zelie was zeer blij dat ik die extra toer gedaan heb.

Eventjes respijt gehad ’s avonds toen de brevettendag al om 16u30 afgelopen was in plaats van op het voorziene uur (later). En ook een beetje geluk gehad toen ik ’s middags toestemming kreeg van de koorleiding om Zelie eventueel al een half uur vroeger te mogen brengen (vanaf 18u30 dus), anders was ik nooit op tijd terug in Gent geraakt om met iedereen dan opnieuw naar Sint-Niklaas te rijden.

Maar los van het opjagen, het was een leuke dag en vooral: de kinderen vonden het fantastisch. Louis en Zelie hebben hun turnbrevet gehaald. Niet dat er ook maar één kind het niet zou halen, daar niet van. Het is eerder een pro forma gedoe dan serieus, maar het is goed voor de kinderen en ze tonen dan trots wat ze allemaal geleerd hebben in het jaar.

’s Avonds dan met bijna heel het gezin naar Zelie gaan kijken in Sint-Niklaas, bijna want Anna is thuis gebleven onder het waakvolle oog van nonkel Philippe.

Het optreden was zeer leuk: al die enthousiaste kinderen hun longen uit hun lijf zien zingen. Het was een lust voor het oog. Niet dat het allemaal zo zuiver was, maar je zag dat ze er allemaal ongelooflijk veel plezier in hadden en dus stoorde het in het geheel niet. Na het optreden is Zelie nog enthousiaster dan voordien om ermee door te gaan. Dat belooft dus.

De kinderen lager er uiteindelijk pas om elf uur in, veel te laat ja, maar het is gelukkig vakantie en gezien ik ook niet moet werken wil dat zeggen dat ze er toch niet uitmoeten om één of andere reden.