Tag: Zelie

Feestje

Uiteindelijk zijn er 8 kindjes gekomen, dus al bij al viel het nog mee 🙂

We hadden een beetje van planning en voorbereiding gedaan, kwestie van toch te weten wat ze allemaal zouden kunnen doen. Om mezelf het een beetje gemakkelijker te maken had ik ook zo lang mogelijk gewacht om Jan en Anna in bed te steken zodat ze zo lang mogelijk zouden slapen en dat is relatief gelukt: Anna heeft een uur geslapen en Jan iets minder dan 2 uur.

De planning was: eerst kleuren op T-shirts, dan even ‘vrij’ spel terwijl ik de tafel klaarzette voor de taart, dan taart en eindigen met vrij spel. Om de feestelijkheid te benadrukken had ik een tent gemaakt voor rond en over de tafel zodat ook alle kindjes een beetje bij elkaar zouden blijven.

Eerst alle kindjes aan tafel gezet met een T-shirt dat ze mochten bekleuren met speciale textielstiften: roze T-shirts voor de meisjes, witte voor de jongens. Op twee kindjes na was deze activiteit voor alle kindjes een voltreffer. De twee die het niet leuk vonden hebben zich ook niet verveeld: ze zijn in de tent gekropen en hebben daar met de blokken gespeeld, en vooral met de trein.

Eén van de kadootjes die Zelie kreeg was een Twister spel en na het T-shirt kleuren zijn we naar buiten gegaan om daarmee te spelen. Altijd leuk en veel gekreun gehoord en acrobatentoeren gezien.

Daarna taarten gegeten van bij Françoise (altijd een hit) met chocomelk en dan konden de kindjes kiezen wat te doen. De (meeste) meisjes zijn dan naar boven gegaan om met de Barbies te spelen terwijl de jongens beneden bleven om met de garage en auto’s te spelen.

En toen was het 17u en waren de ouders er al terug. Feestje geslaagd maar vooral … voorbij 😀

Voorbereidingen

Morgen krijgt Zelie haar langverwachte verjaardagsfeestje voor haar (school)vriendjes.

Haar verjaardag is op het einde van het schooljaar. Dit jaar was dat zo hectisch én er was zoveel te doen én we hadden geen inspiratie van wat te doen, dat we besloten het uit te stellen tot het einde van de vakantie. De laatste woensdag, een dag waarop toch zo goed als iedereen terug zou zijn uit vakantie en dus erbij kon zijn.

Morgen verwacht ik dus 9 kindjes. Met mijn vier erbij zullen hier dus 13 kinderen rondlopen.

De voorbereidingen zijn de laatste week getroffen (voornaamste reden waarom Louis op de opvang moest in plaats van thuis te blijven): er moest stof gehaald worden, linten en versiering gekocht (allemaal voor een tent), alles moest ineen gestoken worden, er moesten T-shirts gevonden en gekocht worden, taarten besteld, …

Vanavond de laatste hand gelegd aan de tent. Zelie en Louis hebben goed geholpen en de afwerking heb ik dan gedaan toen ze in bed lagen.

Morgen moet gans de keuken dan nog opgekuist worden en de rest van het huis een beetje op orde gesteld worden en dan om 14u: partytime!

Nu duimen dat alles vlot verloopt.

Laatste stop

Onze route vandaag bracht ons van Houffalize via Wolvertem over Haaltert langs Gent naar Oudenaarde en terug naar Gent.

Mijn laatste stop dus vooraleer definitief terug naar huis te gaan was Zelie en Louis afhalen bij mijn zusje in Oudenaarde. ‘Mijn’ want nadat we Jan opgepikt hadden heb ik eerst Michel thuis afgezet wegens te veel pijn. Vandaar dus ook de stop in Gent na Haaltert.

Het is altijd leuk om met open armen ontvangen te worden. Blijkbaar hadden ze ons (Anna, Jan en ik dus) horen toekomen want ik was nog Anna uit de auto aan het halen toen ik plots aangevallen werd langs vanachter door een dikke knuffell: Zelie was zeer enthousiast en blij komen aangelopen op de voet gevolgd door Louis die mij ook probeerde onderuit te halen 🙂

Nu, even rap als ze aangelopen kwamen waren ze ook weer verdwenen om verder te gaan spelen met hun neefjes. Jan zo rap als tel erachteraan uiteraard. Of toch ‘zo rap als tel’ eens hij een beetje bekomen was van zijn (mini)dutje in de auto.

Zoals verwacht was het weggaan weer een probleem: telkens als we bij mijn zus op bezoek gaan willen ze niet weg dus vandaag was het niet anders. Of toch een beetje: toen ik zei dat we nu toch wel naar papa zouden moeten want dat hij hen ook graag zou terugzien konden ze zich plots wel een beetje meer haasten. Leve papa 😀

Zelie en Louis hebben dus ook een zeer goed verblijf gehad.

Ik wist op voorhand dat de kinderen in uitstekende handen waren, maar het is toch altijd leuk om dat dubbel en dik bevestigd te zien.

Beteuterd

Toen ik Zelie gisterenavond goedenacht wenste in haar bed keek ze zeer beteuterd naar mij.

– Wat is er?

– Ik vind dat niet leuk

– Wat vind je niet leuk

– *al mompelend* … ook schrijft … jongste kindje

– Watblieft?

– Dat Louis nu ook schrijft

– Waarom niet? Wat is daar mis mee?

– Want nu ben ik niet meer het jongst kindje dat op internet schrijft *kijkt nog sipper*

Tja, wat moet je daar op zeggen.

Gevolgen dragen

Gisterenavond waren Zelie en Louis om 22u30 nog steeds aan het spelen. Het eindigde in drama toen Zelie haar pyamabroek blijkbaar niet meer vond *don’t ask* en ze zich dus genoodzaakt zag onze hulp in te roepen.

Het resultaat was geen hulp maar twee boze ouders die dan maar zeiden dat dan maar zonder broek moest slapen en haar deken op haar leggen. Tranen en een bijna histerische huilbui had dit tot gevolg maar wij waren meedogenloos *grijns* … Niet echt want watje dat ik ben ben dus maar naar boven gegaan en heb haar toch een minuut gegeven om haar broek te zoeken.

Deze morgen waren ze relatief vroeg op, om 7u50, en de gevolgen van hun plezier van gisterenavond hebben we vandaag mogen merken. Niet aangenaam.

Zelie heeft de ganse dag haar broertjes zitten verbeteren en erop zitten vitten en Louis heeft twee hysterische huilbuien gehad voor een iets van een niets: krijsen, huilen, stampen, roepen, …

Vanavond moesten ze dus maar vroeg naar bed. Een goede voorbereiding op volgende week trouwens als school weer begint. Ik was niet thuis dus ze moesten naar papa luisteren en blijkbaar hebben ze dat niet gedaan. Om 21u heeft hij ze uit elkaar moeten halen met als resultaat blijkbaar een nieuwe hysterische bui van Louis. Niet zozeer omdat Zelie uit de kamer wegmoest maar omdat hij weer een kusje van papa wou … alsof niet luisteren een beloning waard was.

Morgen is de laatste dag dat ze nog eens kunnen “uitslapen”. Woensdag begint Zelie aan een kamp en ze moet daar om 9u zijn. De wekker zal dus mogen gezet worden om iedereen op tijd klaar en uit de deur te krijgen.

Een goed repetitie. Zo ga ik kunnen zien hoe lang het allemaal duurt en dan toepassen binnen twee weken als ik zelf ook weer aan het werk moet.

Zelie de postbode

Ze heeft er lang op moeten wachten maar op de laatste woensdag van de vakantie zal het er uiteindelijk toch nog van komen: Zelie mag dan haar verjaardagsfeestje voor haar vriendjes geven.

De laatste dagen zijn we dus druk in de weer geweest met het maken van kaartjes: plakken, knippen, bloemetjes, glitters, sterretjes, slingers, … Enfin, noem maar op. Dolle pret want een zelfgemaakt kaartje is veel leuker dan zo’n voorgedrukt ding, nietwaar.

Eens de kaartjes klaar moesten ze nog op bestemming geraken en dus hebben we die donderdagavond rondgebracht want gelukkig wonen de meeste vriendinnetjes (en één vriendje) ook in Gent.

Ze stond erop zelf de mensen aan te spreken en de kaartjes af te geven. Geen probleem voor mij: ik zou alleen moeten aanbellen. De theorie klinkt eigenlijk altijd beter dan de praktijk want toen we voor de deur stonden en de mensen opendeden stond ze daar toch meestal maar een beetje te draaien van verlegenheid en mocht ik zeggen waarom we daar stonden 🙂

Enfin, opdracht bijna geslaagd: nog één kaartje af te gaan geven en eentje dat met de post wegmoet en eentje waarvan we het adres (nog?) niet kennen maar hopelijk geraken we daar alsnog aan (zoniet is dat één kindje minder en op een 10-tal kinderen zal ik dat niet echt spijtig vinden D)).

Een drukke dag voor de boeg dus en er moet nog veel voorbereid worden dus ik zal mijn werk hebben volgende week.

Post

Zelie kreeg gisteren post. Van Interfot-sports.

Nu eigenlijk niet Zelie maar Lelie: de idioten hebben haar naam niet goed genoteerd. Wie die idioten zijn? Wel, de mannen die fotos trokken op de ING loop hier in Gent. Zelie heeft toen meegelopen en bij aankomst werd een foto van haar gemaakt.

Er zat in die enveloppe een foto van haar als ze aankomt en een begeleidend briefje.

Leuke foto, dat wel. Ge ziet dat ze aan het einde van haar krachten is maar toch niet wil opgeven.

Het briefje was minder leuk:

“Ter herinnering aan jouw sportieve inspanning, hopen wij je aangenaam te kunnen verrassen met deze unieke foto. Indien je hem graag zou behouden, hoef je alleen maar 6 euro over te maken via het bijgesloten bankoverschrijvingsformulier. Deze verzending is geheel vrijblijvend en houdt geen enkele aankoopverplichting in.”

6 euro! Voor nen foto! Waar ik zelfs niet om gevraagd heb! Dat mogen ze nu wel schoon vergeten. Ik heb niet voor niets rechten gestudeerd: alles wat u opgestuurd wordt zonder dat ge het gevraagd hebt moet ge noch betalen, noch terugsturen.

En dat gaan we dan ook niet doen.

Bedankt voor de foto mannen. Het is effectief een schoon aandenken, maar als ge geld wilt moest ge maar een bestelling opgestuurd hebben en niet de foto zelf.

Nostalgie

Vanavond op de Vrijdagmarkt was het Q-Music Greatest Hits tour. Nostalgie ten voeten uit. Muziek van de jaren ’80 live gezongen.

Even de deur uit dus met drie van de vier: Zelie en Louis en Anna.

Voor het eerste optreden, Udo, stonden Zelie en Louis vlak voor de boxen op de eerste rij. Ik heb mij met Anna een beetje opzij geplaatst kwestie van haar oren een beetje te beschermen. Hij zong niet alleen liedjes uit de jaren ’80 maar wel allemaal klassiekers die je goed kon meezingen.
Zo’n optreden is blijkbaar duidelijk niet voor Louis: na 2 liedjes werd hij er door de security uitgepakt omdat hij bij mij wou zijn. Eens bij mij bleef hij vragen wanneer we nu naar huis gingen.

Zelie daarentegen. Blijven staan tot het einde van het optreden en ik zag haar armen, en waar mogelijk haar benen, lustig meezwaaien.

Ikzelf vond het ook zeer goed. Dienen mens kan zingen, wreed goed zelfs. Hij kiest goeie ambiance nummers en we kregen een bezoekje van Sandrine erbovenop.

Na Udo wou ik naar huis gaan: Anna moest eten en het was uiteindelijk al half tien, maar Zelie keek zooo teleurgesteld dat we een zitplaatsje gezocht hebben (zodat ik Anna kon voeden) en dan gebleven zijn tot na het optreden van ABC.

En blij toe. Glad vergeten welke muziek ABC maakte maar ik kende nog alle liedjes: The Look of Love, Poison Arrow, All of my Heart, … Wreed wijs. Een beetje gedanst (niet te wild: Anna ging op mijn buik) en vooral de liedjes luidkeels meegezongen (ocharme het oudere koppel dat naast mij zat want ik heb nu eenmaal niet de meest toonvaste stem).
Jaja, en allemaal van in mijnen jongen tijd 🙂

Gezien we nu verder stonden van het podium en Louis vrij kon rondlopen amuseerde hij zich nu ook rot. Zowel hij als Zelie stonden te dansen en te springen en over de grond te rollen (letterlijk, niet figuurlijk!).

Om 22u15 dan toch huiswaarts getrokken maar we hebben allemaal een heel toffe avond gehad.

Tandartsbezoek

Een toeval maar vandaag zijn wij voor de jaarlijkse controle naar de tandarts geweest.

Het was voor Zelie al het vierde jaar, voor Louis het derde jaar en de eerste keer voor Jan. Ze waren alledrie zeer flink en doodbraaf.

Louis zijn vorige tandartsbezoek is nochtans niet zo leuk geweest: hij was op school gevallen en zijn voorste tand diende eerst ontstekingsvrij gemaakt worden en daarna ontzenuwd te worden. Verschillende bezoeken aan de tandarts die niet zo aangenaam waren: verdoven, boren, zuigen, slijpen, weet ik veel wat nog allemaal, allemaal met wijd opengesperde mond en nogal lang durende. Onze Louis lag daar doodkalm in de zetel en gaf geen kik. Geen enkele keer. Hij was geen moment bang en zeker niet bang om terug te gaan. Ongelooflijk.

Vandaag dus ook geen probleem. Hij wou zelfs als eerste gaan. Braaf in de zetel en mooi zijn mond open. Gezien hij de laatste weken af en toe klaagt dat dat specifieke tandje pijn doet moest er ook een fotootje genomen worden en ook dat was geen probleem … ook al moesten het uiteindelijk vier keer overgedaan worden gezien het spel niet werkte.

Diagnose: waarschijnlijk zijn definitieve tand die duwt tegen de melktand. Gezien het niet constant pijn doet raadt de tandarts aan af te wachten. Als het meer pijn begint te doen kan hij alsnog trekken, zoniet zal de tand vanzelf uitvallen als de tijd er is.

Volgende aan de beurt was Jan. Flink in de zetel en ook braaf zijn mondje open. Hij moest dan zijn mondje een klein beetje dicht doen maar niet helemaal en dat deed hij ook zonder probleem en uiteindelijk zijn tandjes op elkaar zetten. Hij heeft momenteel een kleine overbijt door zijn tuutje dus dat moet zo rap mogelijk weg, maar anders is alles pico bello in orde.

Ten slotte was Zelie aan de beurt en dat was het snelst voorbij: in de zetel, kijken, alles in orde en er direct weer af.

Dus drie kindjes met gezonde tandjes. Meer moet dat niet zijn.

Als laatste mocht ik gaan. Duurde een beetje langer want voor het eerst in mijn leven had ik tandplak en dat moest weggekuist worden. Maar voor de rest ook alles in orde.

We zijn er weer van af voor een jaar. Hopelijk toch 🙂