Zelie – Pagina 3 – San's Weblog

BelgiÃ«-Spanje

Op school bestaan er een aantal uitwisselingsprojecten. Beperkte plaatsen en de kinderen moeten dan ‘solliciteren’ om mee te mogen doen: er moet een brief geschreven worden met de redenen waarom zij in aanmerking zouden komen om mee te mogen doen. Daarnaast tellen nog een aantal elementen mee, maar die brief, dat vind ik heel goed. Want het laat de kinderen nadenken waarom ze ergens aan willen deelnemen en het moet goed gemotiveerd zijn.

Zelie en Louis hebben in het 2e jaar zo meegedaan aan het YES-project: uitwisseling tussen een school in Barcelona, Milaan en Gent voor een project rond muziek, theater/kunst en sport. Elk jaar is elk project in een andere stad: het toert rond.Â Zelie deed dan aan het muziekproject mee in Gent, Louis ging naar Milaan met het kunstproject. En elk van die uitwisselingsjaren hadden wij dan ook een student hier in huis. Het jaar van Zelie was dat een Milanees meisje. Het jaar dat Louis in Milaan zat hadden wij het bezoek van een Barcelonese. Fantastische ervaringen, zowel voor de kinders als voor ons.

Dit jaar mag Zelie opnieuw meedoen: er is een bilateraal cultuurproject met Barcelona. Deze keer komt de groep eerst naar Gent en in maart gaan de Gentenaars naar Barcelona. 15 leerlingen van hier. 15 van daar. Eerst hier bij de gastgezinnen (van de deelnemers dus) slapen en straks daar blijven slapen.

Behalve dat het dit jaar niet is meegevallen. Onze Barcelonese studente was niet het meest aangename meisje en het leek haar ook helemaal niet te interesseren om hier te zijn. Bummer. En nu moet Zelie nog naar daar.

Maar kijk: dat is ook een deel van het leven. Leren omgaan met heel verschillende mensen en er het beste van maken. Want hoedanook kijkt Zelie uit om naar Barcelona te gaan en wie weet, in haar natuurlijke habitat, is dat meisje volledig anders. Misschien voelde ze zich gewoon niet op haar gemak hier en stelde ze zich daarom niet open.

Sowieso zal zij (en wij ook trouwens) weer een levenservaring rijker zijn.

Kijktekeeriere

We zaten in de auto, Zelie en ik, en ik luisterde met een half oor naar de radio. Stubru staat bij mij standaard op (tot grote ergernis van gans het gezin), maar ik denk niet dat Zelie het zich deze keer beklaagd heeft.

Er was namelijk gebabbel (dÃ© grootste ergernis van het gezin op die zender) en het liep naar zijn einde en ik ving iets op van ‘gratis tickets’ en ‘Maze runner’ en dan een telefoonnummer waarnaar je moest bellen. Ik porde Zelie direct aan dat ze moest bellen.

‘Jamaar, is dat met een vraag?’ vroeg ze. ‘Weetiknie’ zei ik: ik had toch maar het einde van het gebabbel gehoord. Bovendien is ze fan genoeg van die film/boeken dat ze wel het antwoord sowieso zou weten … hoopte ik.

Ze belt en na 1 x overgaan werd de verbinding verbroken. ‘Lukt niet’ zei ze en ging stoppen. ‘Neen, verder proberen: de truuk is om binnen te geraken’. Ze probeerde opnieuw en opnieuw en … en ik tegelijk ook. En plots ging haar telefoon niet 1 x over, maar verschillende keren en had ze de presentatrice van het programma aan de lijn: ze had geluk want kreeg de allerlaatste tickets (soit, van de tickets die zij mochten weggeven natuurlijk).

Ik denk dat ze de rest van de namiddag vreugdesprongetjes gemaakt heeft. Zoo content was ze. En omdat ik haar aangepord heb, mag ik mee. Toeval wil dat ze voor de avant premiÃ¨re van de eerste film ook tickets heeft gewonnen en dat ik toen ook mee heb mogen gaan 🙂

Zaterdagavond heb ik een date met de dochter. Jippee!

Zoef!

Daar ging augustus en tegelijk de vakantie. Voorbij en morgen begint de school.

De kampen zijn allemaal zeer goed gegaan en ze hebben er allemaal van genoten. Zelie is officieel monitor, Anna haalde haar zeilbrevet, Jan zijn technische skills zijn verbeterd en Louis hernieuwde zijn kennis met Fyxxi.

Gisteren nog de vakantie in schoonheid afgesloten met onze jaarlijkse wijk BBQ. Opnieuw een aantal bekende gezichten gezien, maar ook een heel pak nieuwe gezichten, en daarvoor doe je het ook. Nieuwe buren betrekken bij de buurt en van de wijk een heel leuke plaats maken om te wonen.

Ik had nog niets gezegd over de schoolresultaten, maar dus nu even kort.

Bij Zelie is alles in orde gekomen. Ze heeft het zwaar en moeilijk gehad, heeft zelfs nog een oorontsteking opgedaan tijdens de examens, maar haar resultaten waren goed tot zelfs zeer goed. ‘Erdoor’ was het doel, in de 70% was het resultaat *toch wel serieus trots*.

Louis daarentegen heeft gestruikeld. Alle examens waren goed en zijn laatste DP-rapport ook, behalve zijn examen wiskunde. Het was het laatste examen en blijkbaar is het niet meer gelukt om zichzelf te motiveren (ik merkte het, zagen hielp langs geen kanten). Te licht opgepakt (“ik kan dat wel, heb het al gezien/gestudeerd”) met als resultaat een (kleine) buis. Probleem was, in combinatie met zijn vorige rapporten (kerst en januari) had hij een jaartekort. Het resultaat was een B-attest met clausulering voor wetenschappen. We hebben er bijna 2 maanden over gedaan om te beslissen wat hij nu zou doen (vooral hij dan, het is zijn schoolloopbaan). Vorige week werd de knoop doorgehakt en hebben we hem ingeschreven in een andere school, andere richting. Hij lijkt enthousiast, ziet het volledig zitten. Wij hebben met de school gesproken en hebben er een zeer goed gevoel bij. Het zal afwachten blijven, maar ik denk dat het goed komt. Vanavond is het onthaalavond in de school en we gaan er dus met zijn allen naartoe (behalve Jan, voetbaltraining, weetwel).

Anna en Jan waren geen probleem. Anna begint morgen aan het 5e leerjaar en zal voor het eerst dus ook Frans krijgen. Jan gaat naar het 6e leerjaar en mag beginnen nadenken wat hij volgend jaar in het humaniora wil gaan doen.

En dan morgen: het nieuwe schooljaar. Spannend want weer afwachten wie bij wie in de klas zal zitten.

GF15 – dag 1

Geen plannen, maar we zijn vanavond nog wel een toerke gaan doen, gewoon de sfeer gaan opsnuiven.

Deze namiddag eerst nog Anna op haar feestje gaan afzetten en voor de rest was het wat lummelen. De jongens hadden geen zin om nog buiten te komen en dan is het maar net zo gezellig om met de dochter een toerke te doen.

En blijkbaar waren wij niet de enige met die gedachte: we zijn een vriendin van Zelie tegengekomen, ook samen met haar mama en zus (die had blijkbaar wel zin om buiten te komen).

Een goed en kalm begin. Laat de rest nu maar komen.

Lap!

Zelie is gisteren vertrokken op scoutskamp en ’s avonds had ik al telefoon: er was een lek in haar matje. Of ik iets kon voorstellen.

10 dagen op scoutskamp en op een lek matje moeten slapen is niet echt een optie. Zeker nu niet, want eigenlijk zal zij morgen pas aankomen op het terrein waar ze verblijven: ze stappen een goede 100 km (over 3 dagen) van Boom naar hun kampterrein. Slecht slapen is dus niet echt een optie of ze geraakt nooit op dat terrein.

Ik keek eens op de kaart waar ze ongeveer liepen en zag dat Bobbejaanland daar in de buurt lag. De afspraak was dus snel gemaakt: vandaag ging ik met Jan en Anna naar Bobbejaanland en vanavond konden we dan met Zelie afspreken om haar een niet-lek matje te geven.

Best om van de nood een deugd te maken, nietwaar. Wij een leuke dag en zij een nieuw matje.

Scoutskamp

Dit jaar zitten de vier kinders (eindelijk) weer bij dezelfde scouts. Het is een relatief kleine scouts en waar alle takken samen op kamp gaan (allemaal op hetzelfde terrein): eerst vertrekken de givers en de jonggivers, daarna de welpen en als laatste de kapoenen. Ze komen dan allemaal samen terug naar huis.

Een kamp zonder thema, dat kan natuurlijk niet, en uiteraard wil dat dan ook zeggen dat er aangepaste verkleedkledij moet zijn. Toen de kinders kleiner waren werd er nog wel eens verkleedkledij gekocht, maar dat begint allemaal toch wat te klein te worden. Dat niet alleen: het was nu niet alsof we kledij hadden die in de thema’s pasten. Jan en Anna bij de Welpen hadden als thema Space program, het thema van Louis bij de jonggivers was gebaseerd op Game of Thrones en Zelie als giver had Guardians of the Galaxy, Star Mars.

Ik heb mij dus maar achter mijn naaimachine gezet voor Louis en hem een outfit gemaakt: geen direwolf als sigil, maar een marter (zijn patrouille). Louis maakte de tekening zelf en dan was het enkel nog kwestie van die met textielstift op zijn kleren te tekenen. De mantel werd gemaakt van een fleecedeken 🙂

Voor Anna heb ik naald en draad in de hand genomen en een beetje textiellijm en zo werd zij plots een alien. Leve de onesies.

Best wel content van het resultaat.

En neen, slechte moeder die ik ben, had ik niets gemaakt voor de andere twee: Jan wou niet echt. Met Zelie ben ik bij de H&M gepasseerd en hebben we een zilvergrijs topje en short gekocht: spacey genoeg vond zij.

Stresslevels omhoog

Mei is ondertussen ook voorbij. De tijd vliegt. De twee oudsten zitten volop te studeren, of dat hoop ik toch.

Louis zijn rapporten sinds zijn Paasexamens zijn goed. Geschiedenis ging gestaag naar omhoog, geen flaters of uitschuivers meer. Het ziet er goed uit. Ook de klastitularis ziet geen problemen, toch niet als hij zo blijft voortdoen 😉 Maar examens zijn geen dagelijks evaluaties of toetsen, dus we zien wel.

Deze keer is het eigenlijk Zelie die mij het meest stress bezorgd. Niet dat ik mij zorgen maak om haar inzet, maar het kind is deze maand (jaja, in mei alleen) al 2 maal een week ziek geweest. Twee weken ziek, dus twee weken minder voorbereiding, want het was niet alsof ze de tijd thuis kon gebruiken om te studeren: 39Â°C koorts, dat is niet bevorderlijk voor de concentratie. Anderzijds, ze heeft goede punten over het jaar heen, zowel op gewone rapporten als op haar examens. We hebben een gesprek gehad met de school en de leerkrachten zijn op de hoogte. Maar ze is iemand die graag goed voorbereid is en er is momenteel dus een lichte paniek bij haar. Maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat het doel is om ‘erdoor’ te zijn, niet fantastisch goede punten te hebben. Als ze het kan loslaten (de controle dus), zal het wel lukken.

Jan heeft ook examens, maar dat zijn eigenlijk eerder grote toetsen: het 5e leerjaar, dus dat (voor hem dan toch) nog genen stress en daar maak ik mij ook geen zorgen over.

Spannende tijden dus. Binnen een 4-tal weken weten we het.

Einde stressperiode

De Paasexamens zijn achter de rug en het vele opvragen en controleren van Louis heeft redelijk zijn vruchten afgeworpen: geen denderend fantastische punten, maar dat verwachtten we ook niet, maar over het algemeen was het degelijk. Hij moet oppassen voor zijn geschiedenis, maar daar wordt verder aan gewerkt.

Zelie was niet echt een probleem, alhoewel ze steken heeft laten vallen bij haar Latijn, dus daar gaat ze toch een tandje moeten voor bijsteken.

Maar nu eerst genieten van de vakantie.

That time of the year again

’t Is weer die tijd van het jaar: die van de examens. Zelie en Louis hebben het weer vlaggen. Spannend altijd.

Voor Zelie valt het nog mee, alhoewel het er waarschijnlijk van af hangt wat je ‘meevallen’ noemt: drie examens maar wel wiskunde, Frans en Latijn, de zwaarste vakken dus. Langs de andere kant: drie vakken op drie dagen en vandaag is al haar laatste dag. Rap voorbij ook dus. Niet dat dat veel zegt, want ze mag dan wel geen examens voor de andere vakken hebben, ze heeft ook geen dagen vrij na de examens (morgen weer gewoon school) en de leerkrachten van de andere vakken geven dan maar een GO ofte ‘grote overhoring’. Komt een beetje op hetzelfde neer dus.

Louis heeft wel een volle examenperiode: begonnen dinsdag en volgende dinsdag zijn laatste examen. Hij legt ongeveer hetzelfde parcours af als als Zelie en heeft dus al een paar mindere (om het zacht te zeggen) rapporten achter de rug. Maar we hebben geleerd van Zelie en zijn hem al vroeger op zijn dak gaan zitten en zijn laatste rapport was al een pak beter. Hoopgevend. Die examens daarentegen, daar blijft de stress toch voor bestaan. Ik blijf hem opvragen, tips geven en hem op zijn huid zitten tot hij zin heeft om mij een mep te verkopen. Plezant is anders. Maar als het hem helpt om daardoor de klik te maken dat hij het effectief kan, op voorwaarde dat hij er dus ook het werk in steekt, dan is het het waard.

Uiteindelijk mag ik niet klagen: hij laat mij tenminste toe om hem te helpen, hoe gefrustreerd hij (en ik) er soms ook van wordt. Ik ken andere gevallen. En dan mag ik toch ergens nog van ‘geluk’ spreken dat ik dat ook kÃ n doen. Behind every dark cloud there is a silver lining en was ik nog aan het werk geweest, dan was dit niet mogelijk geweest.

Kijk zie, de eeuwige optimist, ikke 😉

Ze is weg

Voor het tweede jaar op rij is Zelie weg voor een weekje. Midden in het schooljaar, zomaar een weekje niet thuis.

Midweek, heet dat. Een week weg met de scouts: slapen, eten, studeren, vandaaruit naar school en van school terug naar daar.

Altijd spannend. Vorig jaar heeft ze wel bewezen dat ze het aankan, zo vlak voor de examens, maar toch. Het blijft spannend.