Tag: Ziek

KO

De kinderen en ik (en ook een beetje Michel, maar hij was er niet altijd bij wegens op het werk) hebben een ontzettende drukke vakantieweek achter de rug.

Hotsen van hier naar daar en elke avond laat in bed. Niet laat van na tien uur of zo, maar toch later dan de gewoonte is tijdens de schoolweek. Het voordeel natuurlijk was dat ze dan ook langer hebben geslapen en geen last hebben gehad van het veranderende uur (lees: ik geen last heb gehad met het veranderende uur). Het vroegste waarop ik een kind heb weten opstaan was half acht, nieuw uur, maar meestal was het later.

Maar die lange dagen, zelfs met uitslapen, kruipen duidelijk in de kleren en vooral blijkt nu bij Jan.

Deze avond, toen ik hem ging afhalen op school, bleek dat hij al sinds het einde van de schooldag te liggen slapen: van 16u05 heeft hij geslapen tot ik hem afhaalde om 17u15. Hij lag zo vast te slapen dat hij helemaal in de war was toen ik hem oppakte en daardoor wakker maakte. Hij gloeide helemaal, huilde en had volledig rode kaken en hij klaagde over pijn aan zijn oor. Volledig KO dus.

Tijdens de verdere rit is hij enigzins bekomen en tegen dat we thuiskwamen was hij eigenlijk al volledig weer in zijn gewone doen. Hij heeft niet al te veel gegeten en het leek alsof ik hem vanavond op tijd in zijn bed ging krijgen en toen kwam Anna roet in het eten gooien want uiteraard moest zij eerst in bad.

Jan zat dus weer een half uur te laat in bed en ongeveer een half uur daarna was het prijs: huilen, wenen, half roepen, … Hij had duidelijk pijn. Opnieuw zijn oor. Opnieuw gloeiend van de koorts.

Hij mocht mee naar beneden, ik heb hem siroop gegeven en druppels in zijn oor gedaan (het ‘voordeel’ van een dochter met slechte oren: altijd iets in huis) en hij heeft dan een tijdje bij mij in de zetel mogen liggen en TV kijken.

Uiteraard wou hij niet terug naar zijn bed maar toen ik voorstelde om hem te dragen  ging hij direct akkoord: ik heb hem zelfs in zijn bedje ‘moeten’ leggen.

Hopelijk is het echt oververmoeidheid en is hij niet echt ziek. Praktisch komt het niet goed uit, maar als het toch zou zijn, dan pas ik daar, zoals gewoonlijk, wel weer een mouw aan.

Ondertussen in het ziekenhuis

Tja, we zijn er nog niet van af, van het ziekenhuis.

Papa ligt er nu al twee weken. Of neen, ik moet dit een beetje nuanceren: papa heeft anderhalve week in Oudenaarde gelegen en sinds vorige vrijdagvoormiddag ligt hij hier in het UZ Gent. Dichter bij mij dus.

Na zijn aanval van die eerste maandag ging het beter. Dinsdag een beetje meer, woensdag nog meer en donderdag liep hij over de gang mee met mijn schoonbroer naar de lift.

Vrijdag ging het plots en zeer rap bergaf: hij kon niet meer uit bed, kreeg (hoge) koorts en begon verward te praten. Hij had een longontsteking opgedaan. Maar de medicijnen leken niet te helpen. Toen ik hem zondag opzocht kreeg ik ongelooflijk veel schrik want in vergelijking met maandag en woensdag zag hij er zeer slecht uit.

Volgens de dokter daar verbeterde het niet omdat hij slecht reageerde op een combinatie van medicijnen. Ze probeerden andere combinaties, maar echt verbeteren deed het gelijk toch niet. Hij bleef heel hard hoesten en was nog steeds verward.

Dinsdag was er voor het eerst sprake om hem te laten overbrengen naar het UZ in Gent. Mijn broer, ook ‘dokteur’, heeft hier in Gent nog een aantal vrienden die de juiste dokters voor mijn papa ‘zijn geval’ kenden en er werd over en weer gebeld en geregeld.

Woensdag werd papa op nieuwe medicijnen gezet en we besloten tot donderdag te wachten. Indien geen verandering/verbetering zouden we hem vrijdag laten overbrengen.

Ondertussen ook al gehoord van de mensen in mijn papa zijn kamer dat het verplegend personeel hem alles behalve goed behandelde. Dat ze eerder ruw en onbeschoft tegen hem waren. Toen er donderdag nog geen zichtbare verbetering was heeft mijn zus zijn dokter ingelicht van onze beslissing hem naar Gent te laten overbrengen.

De dokter nam het op als affront maar ging uiteindelijk toch akkoord en zorgde voor het vervoer voor de overbrenging en dit gebeurde uiteindelijk allemaal vrijdagvoormiddag.

Sinds eergisteren gaat het duidelijk veel beter met mijn vader. Ik ga hier nu niet beweren dat dat aan het UZ ligt, of toch niet alleen. Ik denk dat de medicijnen van Oudenaarde hun werking wel gedaan zullen hebben.

Maar veel belangrijker dan gelijk welk medicijn is de behandeling hier in Gent. Hij is vol lof over het verplegend personeel en de mensen die ik al gezien heb zijn om ter vriendelijkst.

Papa voelt zich duidelijk veel meer op zijn gemak en is veel contenter om hier te liggen. Sinds een dag of drie komt hij weer uit bed en hij begint ook weer zelfstandig te lopen.

Het gaat de goede richting uit dus. Hij heeft nog serieus wat aansterkingswerk te doen, maar het ziet er goed uit.

’s Avonds als Jan en Anna in bed zitten spoed ik mij dan rap tot ginder om een klapke te gaan slaan. ’t Is lang geleden dat papa en ik zo samen zaten, gewoon ons getweeën en ik was vergeten hoe leuk dat wel is. Nog eventjes profiteren dus ook al zijn de omstandigheden niet ideaal.

Ziekjes?

Ha neen! Voor het eerst in twee weken voel ik me weer goed. Normaal.

Het snotteren is voorbij (allez, voor zover het snotteren ooit ophoudt bij mij), ik ben niet meer doodmoe, geen koppijn of sufheid. Sinds de apotheose van donderdag voel ik mij elke dag een beetje beter.

Mens, dat doet deugd. Gelukkig ook want volgende week belooft weer ongelooflijk druk te worden: twee vergaderingen, over en weer rennen naar Oudenaarde om papa te bezoeken, feestje van het Project (komen hé!!), start nieuw scoutsjaar (Zelie gaat over dit jaar) en dat allemaal bovenop de gebruikelijke kinderactiviteiten én het werk natuurlijk.

En nu ik mij beter voel kan ik eindelijk ook eens Janne gaan bezoeken, maar aan de lijst hierboven te zien zal ik dat (jammer genoeg) nog een weekje moeten uitstellen. Het is alleszins iets waar ik ongelooflijk naar uitkijk.

‘k Ga dus (eindelijk) in bed kruipen want ik ga mijn energie nog kunnen gebruiken.

Zorgen 2

Mijn papa sukkelt nu al enkele maanden af en aan. Hij heeft een resem onderzoeken ondergaan en op geen enkel ervan was ook maar iets te vinden. Dus sukkelt hij voort.

Een tijdje gaat het beter en opeens herbegint het. Hij neemt dan een tijdje zware medicijnen, het gaat beter, hij bouwt af, het blijft beter … om dan na enkele weken/maanden volledig te hervallen.

En nog vinden ze niets. Zeer frustrerend en zorgwekkend.

Dat er ‘iets’ is bewijst gisteren: hij heeft een soort epilepsie-achtige aanval gehad. Beginnen roepen, volledig verkrampen en stokstijf op de grond gevallen en ‘van de wereld weg’ maar met zijn ogen open. Hij reageerde niet meer en herkende niemand meer. ‘Gelukkig’ gebeurde dit toen hij net een café binnenkwam waar ze hem goed kennen: ze hebben direct de ambulance gebeld én mijn zus. En gelukkig gebeurde dit geen twee minuten vroeger toen hij nog in zijn wagen zat.

Hij herinnert er zich niets van, heeft zich niet echt pijn gedaan behalve dat hij is moeten genaaid worden in zijn tong van erop te bijten, en eens in de ambulance begon hij al weer bij ‘dezijnen’ te komen en herkende hij mijn zus opnieuw (die meereed in de ambulance).

In het ziekenhuis hebben ze hem onder de scan gelegd en aan zijn hersenen is niets te zien. Gelukkig. Vandaag mag hij weer een hele batterij van andere onderzoeken ondergaan om de oorzaak te proberen achterhalen.

Maar ik ben er niet gerust in. Niet in de onderzoeken in de zin dat ze iets slechts zullen vinden. Integendeel. Ik ben juist ongerust dat ze niets zullen vinden, net als een paar maanden geleden, en dan staan we nog altijd even ver: mijn vader is niet goed en we weten niet waarom of wat er tegen te doen.

Snif, snotter, snuit

Bovenop de vermoeidheid is er een snotvalling bijgekomen. Een snotvalling, dat is niet ziek zijn. Ik weiger daar het etiket ‘ziek’ op te plakken.

OK. ‘Denderen’ is nu niet het woord dat ik zou gebruiken om te antwoorden op de vraag ‘Hoe gaat het?’. Dan zou ik eerder aan ‘slecht’ denken, maar ‘slecht’ is niet ‘ziek’. Want als ge ziek zijt, dan blijft ge thuis. In uw bed. Veel slapen en wachten tot het beter gaat. Eventueel zelfs medicijnen nemen en zo.

En ik ben niet ziek.

Gisteren ben ik (alleen voor de zekerheid hoor, niet omdat ik ziek ben) toch maar om 21u in bed gekropen en vandaag voel ik mij (marginaal) beter. Dus ga ik dat vanavond ook maar eens doen.

Want gisteren en vandaag zijn de enige twee avonden dat ik thuis ben deze week, of anders wel thuis ben maar dingen te doen heb ’s avonds, en dan profiteer ik er maar beter van. Allez, juist voor het geval hé. De ‘ge kunt nooit weten’ en zo. ‘Better safe then sorry’ en al.

Want ik ben niet ziek hé.

Gloeiend

Vannacht kwam Anna wakker. Niet verwonderlijk na zo’n drukke dag waarop ze amper geslapen heeft. Oververmoeidheid brengt over het algemeen met zich mee dat kinderen slechter slapen (in tegenstelling tot beter dus).

Maar toen ik Anna uit haar bed haalde gloeide ze helemaal. Ze had overduidelijk koorts, daar had ik zelfs geen thermometer voor nodig. Ook niet verwonderlijk na zo’n vermoeiende dag: soms maken ze dan koorts aan. Ik hoopte dus dat ze, na een goede nachtrust, tegen deze morgen beter zou zijn.

Niets daarvan. In tegenstelling tot een beetje langer slapen was ze vroeger wakker dan anders én had ze nog steeds koorts. Vorige nacht wou ik haar koorts nog niet nemen, kwestie van haar toch niet te veel te ambeteren, maar deze ochtend moest ze eraan geloven en ja hoor: 39,4 °C.

Ze is niet lang wakker gebleven: om half elf lag ze terug in bed en ze sliep direct een goede drie uur. Na haar dutje was de koorts nog niet gezakt en vanavond was het ook nog van dattum.

Behalve koorts heeft ze een beetje diarree en uiteraard is ze hangerig, maar gelukkig blijft ze vrolijk en haar ‘konijn/chat’ babbeltjes doet ze goed voort, dus echt zorgen moet ik mij (nog) niet maken.

Virus nummer zoveel. Het kan haar weerstand maar opkrikken, maar hopelijk is ze beter tegen zaterdag zodat we ten volle van de Gentse Feesten kunnen genieten.

Vertrokken

Deze ochtend stond Zelie op: koortsvrij. Het zag er dus goed uit om te kunnen vertrekken op kamp.

Ik heb haar dan maar de keuze gelaten: ofwel ons een beetje haasten zodat we er nog voor de middag zouden zijn, ofwel eerst thuis nog middageten. Vermoedelijk met de toekomstige ‘hoogstaande’ menu’s in het achterhoofd heeft ze er voor gekozen nog eerst thuis te eten.

Maar tegen dat we moesten vertrekken nam ik voor de zekerheid nog eens haar temperatuur en wat ik vreesde was waar: ze had weer een beetje verhoging, 37,5 °C. OK, het is het einde van de wereld niet, maar uiteindelijk gaat ze op scoutskamp, niet op luilekkerkamp en van uitrusten zal dus niet veel sprake zijn.

Toen ik het haar zei dat het misschien toch niet zo’n goed idee was om te vertrekken keek ze zoooooo sip en verdrietig dat ik er al direct spijt van had. Ze kijkt nu eenmaal al een paar maand uit naar het kamp, dus wou ze ook absoluut gaan.

Ik heb dan maar een zeer onverantwoordelijke beslissing genomen en direct na de middag heb ik de kinderen in de auto geladen richting Turnhout, richting kamp. Voor de zekerheid heb ik de Junifen in haar valies gestoken.

Al bij al was het kampterrein goed te vinden en dankzij een goede tip van een ouder die gisteren gereden was zat ik direct op het juiste terrein. De andere kinderen kwamen net uit hun middagdutje/rust en dus kon de timing niet beter zijn.

De leiding is ingelicht over het al dan niet volledig genezen zijn en als het niet zou lukken dan ga ik desnoods Zelie morgen weer ophalen. Maar eigenlijk ben ik er vrij gerust in, in die zin dat Zelie waarschijnlijk te koppig zal zijn om toe te geven dat ze beter naar huis zou gaan.

Uitgesteld

Deze morgen had Zelie nog steeds koorts, 38,7 °C, dus is ze vandaag maar niet op kamp vertrokken. Met spijt in het hart heb ik dan maar de leiding gebeld om hen op de hoogte te brengen.

Bij Zelie kwamen er even traantjes aan te pas. Ze wou zo graag gaan. maar uiteindelijk voelde ze zich echt te slecht zodat ze wist dat het geen optie was.

Voor het grootste deel van de dag heeft ze hier in de zetel gelegen, TV gekeken. Veel heeft ze niet gegeten deze middag maar tegen dat het tijd voor fruit was voelde ze zich iets beter (dank zij een beetje siroop) en daar heeft ze veel van gegeten.

Behalve koorts heeft ze buik- en hoofdpijn. Een beetje zoals Jan dus, maar zonder het overgeven erbij (gelukkig).

Hopelijk is het op gebied van tijdsduur ook zoals bij haar broertjes, want dat zou willen zeggen dat ze er morgen vanaf zou moeten zijn en dus alsnog op kamp kan vertrekken.

We zien dus wel.

Soapopera

Het wordt een vervolgverhaal met een dagelijkse aflevering bijna.

Het is vorige week begonnen bij Jan die een dag of twee goed ziek was. Zaterdagavond is Louis gestuikt en hij was gisteren de hele dag zo slap als een schotelvod. Maar in tegenstelling tot Jan, beperkte het zich bij Louis tot koorts. Net als bij Jan heeft het anderhalve dag geduurd want vandaag was hij weer zo gezond als maar kan.

Vanavond heeft Zelie het zitten. Het is deze namiddag begonnen met enorme buikpijn en tegen vanavond had ze barstende hoofdpijn. De timing is niet zo goed want want overmorgen vertrekt ze op scoutskamp.

Nu dus hopen dat het hetzelfde virus is als bij haar broertjes en dan hoeft ze zich geen zorgen te maken.

Ocharme

Is het dan eindelijk vakantie en dan wordt Louis toch niet ziek zeker? Het is gisterenavond begonnen, of beter: toen heb ik het gemerkt. Maar als ik de foto’s bekijk van de brevettendag heb ik de indruk dat het toen al aan het broeden was.

Voor het optreden van Zelie moesten we in de Collegekerk van het Sint-Jozefcollege in Sint-Niklaas zijn. We waren daar maar net op tijd toegekomen en om de kinderen nog een beetje deftig te kunnen zien hebben we ons dan maar vooraan voor/in een biechtstoel geïnstalleerd.

Het concert duurde twee maal drie kwartier, met een half uur pauze en na ongeveer een half uur begon Louis het lastig te krijgen. Hij heeft zich dan wat in de biechtstoel gelegd en tijdens de pauze kwam hij er, na een drankje en een beetje buiten spelen, gelijk weer een beetje door. Maar eens het concert weer bezig was ging het weer niet meer. De volledige tweede helft heeft hij zich ofwel in de biechtstoel gelegd, ofwel lag hij half op mijn schoot van ellende.

Deze morgen had hij 38,6 °C koorts en is hij de hele dag binnen gebleven. Jammer genoeg voor hem was hij deze ochtend al wakker om half zeven, dus dat deed er ook geen deugd aan. Maar behalve koorts is er eigenlijk niets mis met hem: hij klaagt niet over pijn en moet niet overgeven.

Toen ik deze namiddag dan met de drie andere kinderen een wandeling maakte tot aan de Sint-Lucasacademie (om de tentoonstelling te bekijken én om Zelie en Louis in te schrijven voor volgend jaar), is Louis thuis gebleven. Tegen dat we terug waren lag hij (eindelijk) te slapen.

We hadden voor vandaag een petanquetoernooi en BBQ voorzien in onze agenda, maar met Louis ziek te zijn hebben we het toernooi sowieso afgeblazen en we zouden zien hoe hij vanavond zou zijn om eventueel nog naar de BBQ te gaan.

Gezien hij lag te slapen, ben ik dan maar alleen gegaan. Nu ‘alleen’ is veel gezegd. Het is beter te zeggen: zonder Michel en Louis, want Michel is thuisgebleven bij de zieke terwijl ik met de drie anderen gaan barbecuën ben.

Wij waren pas om 21u thuis en Louis was tegen dan wakker en nog steeds op. Tweede avond op rij dat het dus laat is geworden, wat niet zo goed is voor een zieke. We zien wel wat de komende dagen zullen geven, maar ik denk (hoop) dat hij er tegen overmorgen wel bovenop zal zijn.