Tag: Ziek

Weird

Heb ik al verteld dat Anna ook ziek is?

Nee, dus. Bij deze dan: na Louis en Zelie is Anna ook geveld. Niet na Michel want hij is pas een dag later ziek geworden. Anna was dus nummer drie, Michel nummer vier.

Niet dat het me verwonderde: ze hoestte al een tweetal dagen, maar leuk is anders. Qua timing was het anders wel perfect: vrijdag was ik thuis en de krokusvakantie begon, dus ze is toch thuis tot volgende week.

Maar ’t is een rare zieke. Donderdagavond, toen ik haar afhaalde bij de onthaalmoeder, zei zij me dat Anna in de namiddag was wakker geworden met 38,9 °C. Ze had haar een suppo gegeven en toen ik haar kwam ophalen was ze dus koortsvrij.

’s Avonds getwijfeld of ik haar nog een suppo zou geven voor het slapengaan, maar ze was vrolijk en had geen koorts dus toch maar niet gedaan.

De hele nacht en de volgende dag: niets meer … tot opnieuw na haar middagdutje: 38,7 °C. De dokter was toevallig in huis en ik heb voor de zekerheid maar eens laten kijken (met het weekend voor de deur). Behalve vaststellen dat ze een verkoudheid had kon hij ook niet meer doen. Dus weer een suppo gegeven.

Het scenario van de vorige dag herhaalde zich en gisteren was het van hetzelfde: de ene suppo maakte dat de koorts wegging en niet meer terugkwam.

Vandaag is ze al de hele dag koortsvrij maar redelijk lastig. Ze heeft weinig geslapen en lijkt pijn te hebben zodat ik me afvraag of het weer niet eerder haar tandjes zijn dan koorts van ziek te zijn.

Afwachten dus of tand nummer vier eraan komt.

Skip

Het virus lijkt gestopt te zijn bij mij. Zelie is weliswaar ziek, maar met een bronchitis en dus geen buikgriep.

Oef. Niet dat ze ziek is uiteraard, maar gezien ze geen buikgriep heeft zit het er dus dik in dat de rest van de familie hievan gespaard zal blijven.

De bronchitis vind ik alleszins minder leuk. Zowel Louis als Jan zijn er zeer gevoelig aan en Anna heeft er dit jaar ook al een gehad. In plaats van hopen dat de buikgriep zich niet verder zet is het nu dus hopen dat ons drie andere gezond blijven.

Anna is eigenlijk al goed aan het hoesten, dus ik houd mijn hart al vast.

Nu, nog een dagje school en dan begint de krokusvakantie maar met een beetje pech zal het een ziekenvakantie worden.

Bugs

Bij de ene familie vallen ze als vliegen voor het ene virus. Bij ons is het een ander: het heel leuke ‘buikgriepvirus’.

Vrijdag is Louis thuisgebleven na een accidentje donderdag op school. Niet dat hij door dat accidentje moest thuisblijven, maar het accidentje was een teken van het uitbreken van het virus. Donderdagavond was hij zo moe en mottig dat hij, weliswaar onder vriendelijke dwang, vroeger in zijn bed is gekropen en prompt in slaap is gevallen. Aangezien hij vrijdagochtend nog steeds buikpijn had hebben we hem dus maar thuis gelaten bij mamie.

Over het weekend is het enigzins verbeterd bij hem: nog wel diarree, maar de buikpijn was over en hij voelde zich goed, zodat hij gisteren weer naar school is gegaan.

Maar gisteren is het bij mij beginnen kriebelen. Nu, kriebelen zou nog leuk zijn. De krampen die ik voel zijn allesbehalve kriebelig. Maar behalve de buikkrampen (en de gevolgen erna) voel ik me eigenlijk niet al te slecht, alleen een beetje slapjes in de benen.

Maar na Louis en ik, was Zelie deze ochtend ook helemaal van de kaart: ook buikpijn. Ze is naar het toilet gegaan en opnieuw in haar bed gekropen, waarna ze prompt opnieuw in slaap is gevallen. En opdat Zelie nog eens zou inslapen, moet ze zich eigenlijk al zeer slecht voelen want in principe zou ze liever doodvallen dan toegeven dat haar bed misschien de beste oplossing zou zijn.

Three down, three to go? Of beter: ‘six to go’ gezien we nu bij mijn schoonouders wonen. Ik hoop van harte van niet.

Verdikt

Anna was niet goed gisteren toen ik haar afzette bij de onthaalmoeder.

In de namiddag heb ik naar de onthaalmoeder gebeld om te weten hoe het ermee was en zij zei dat het maar zwakjes was en dat ze warm aanvoelde maar dat ze op dat moment sliep. Na haar dutje, toen trouwens al meer dan drie uur wat ook niet van Anna’s gewoonte is, zou ze haar temperatuur nemen.

Na het telefoontje direct afspraak gemaakt bij de kinderarts en dat kon: deze voormiddag om 9u. Een kwartiertje daarna telefoon van de onthaalmoeder: Anna had 39,7 °C. Een goede zet dus, die afspraak.

Ik heb gisterenavond dan maar een risico genomen. Mij herinnerende wat de pediater vorige keer gezegd had en gezien het feit dat Anna nu in minder dan 24 uur zo slecht geworden was én hetzelfde klonk als vorige keer, ben ik gisterenavond nog om antibiotica gereden (met het voorschrift dus van vorige keer) en heb het haar beginnen geven.

Deze morgen bevestiging van de pediater dat ik ‘de juiste reflex’ gehad heb: Anna heeft een bronchite en een beginnende oorontsteking. Antibiotica is wel degelijk hard nodig, maar in mijn binnenste zei ik wel ‘oef’.

Juich: leve de ‘winter’. Rotweer ook.

Bedenking

Anna had nogal wreed warm toen ik haar deze ochtend uit bed nam.

Ze heeft ook niet goed geslapen: drie keer wakker geweest. Niet dat ze gehuild heeft, maar wel dat ze lag te ‘kreunen’ en ‘protesteren’: zo half huilen, half neuten. Nooit echt beginnen huilen zodat ik haar niet moest troosten, maar toch. En toen ik haar deze ochtend uit bed nam was ze niet vrolijk, zoals anders, maar begon ze te wenen.

Haar hoesten is gelijk herbegonnen: je hoort weer die zware ademhaling van die slijmen die er zitten, dus heb ik haar siroop maar meegeven naar de opvang.

Maar ik vermoed dus dat ze wel een beetje koorts had en ik hoop alleen dat het van haar tandje is dat er nog steeds niet volledig doorzit.

Overwonnen

Anna doet het goed: ze ziet er weer op en top gezond uit, ze is vrolijk en actief en eet weer, wat wel mag na een halve kilo te zijn afgevallen. Alleen de hoest is nog niet volledig verdwenen, maar dat verwacht ik ook niet zo direct.

Ondanks de bedenkingen vrijdag van de dokter ziet het er dus naar uit dat ze het virus overwonnen heeft. Joepie.

Morgen mag ze dus terug naar de opvang en kan ik terug naar het werk.

Evolutie van het virus

Niet zo goed.

Tot gisterenmiddag had Anna nog steeds koorts, en dat dus sinds zondagavond. Ge zoudt toch denken dat na vier dagen er enige evolutie in zou zitten en dan liefst in positieve zin. Dus heb ik ’s middags maar een afspraak gemaakt met de kinderarts: deze morgen om 10u mocht ik gaan.

Wat bleek dan gisterennamiddag: Anna’s koorts was weg en ze is tot nu niet meer teruggekomen. Ze leek vrolijker, iets minder moe, … Eindelijk positieve evolutie. Maar de afspraak bij de dokter heb ik toch gehouden. Sinds de geboorte had de kinderarts Anna niet meer gezien en zo’n extra controle kan toch geen kwaad.

Deze morgen zonder zorgen dus naar de dokter. Toen de kinderarts vroeg wat er aan de hand was legde ik de historie voor en zei dat het waarschijnlijk in orde kwam nu want dat ze sinds gisteren eindelijk aan de beterhand leek, maar dat ik liever zeker wou zijn. Indertijd was het bij Louis ook begonnen met een zware verkoudheid en toen ik dacht dat hij beter werd wegens geen koorts meer, bleek dat het geëvolueerd was naar een longontsteking. Louis mocht direct naar het ziekenhuis.

Anna werd uitgekleed en onderzocht en wat blijkt: de gewone verkoudheid is effectief geëvolueerd naar iets ernstiger. De slijmen zitten veel dieper en het reutelt vanbinnen waar het niet zou mogen reutelen. Dat de koorts weg is is een goed teken, maar we moeten het zeer goed in de gaten houden: als ze nu opnieuw koorts krijgt moet ze onmiddellijk ONMIDDELLIJK antibiotica krijgen en in dat geval moet ik de dokter maandag opnieuw bellen.

Ik ben dus naar huis getrokken met een voorschrift voor neusdruppels en speciale siroop om de slijmen los te krijgen, dit voor nu. Daarnaast heb ik nog een voorschrift voor het geval dat het dit weekend verslechterd en Anna dus opnieuw koorts maakt.

Anna heeft ondertussen haar eerste lepeltje siroop gekregen dat ze gretig opgedronken heeft. De neusdruppels geven was daarentegen een marteling: eerst neusje kuisen met fysiologisch water en daarna de druppels erin krijgen. Leuk is anders.

Duimen nu dat de beterschap van gisteren zich doorzet en dat er dus dit weekend geen terugval is, want dan zal ik pas goed ongerust zijn.

Virus

’t Is weer die tijd van het jaar.

Sinds donderdag hoest Jan serieus. Vrijdag was hij uitgeteld: licht koortsig, hangerig, wenerig, … de gansen klets. Hij heeft ’s middags dan goed geslapen en zat er ’s avonds vroeg in en zaterdag was hij er eigenlijk door. Hij zijn volledige vrolijke en actieve zelve. Hij had evenwel de ‘pech’ dat hij overdag niet heeft kunnen slapen én dat het ’s avonds ook laat is geworden.

Grote zus had in de namiddag namelijk een verjaardagsfeestje. Vriendinnetje Y. was ook gevraagd en dus ben ik met Louis, Jan en Anna, samen met de mama van Y. en haar twee zusjes naar de poppenkast van Pierke gaan kijken. Geen middagdutje voor Jan dus. ’s Avonds was er dan het eetfestijn op de school van de kinderen en het was half tien tegen dat de kinderen eindelijk in bed zaten

Het gevolg van de drukke dag liet zich dus zondag kennen: Jan kreeg zijnen klop. Hij was al opgestaan rond half acht maar tegen half elf was hij zo moe dat hij naar zijn bedje wou. Een heel klein beetje verhoging (37,4 °C) en hem niet meer gehoord tot 13u. Daarna was hij er volledig door. Het hoesten is er nog, maar zijn temperatuur is niet meer gestegen.

Maar Anna moet het betrapt hebben. Zij is zaterdag beginnen hoesten. ’s Middags is ze nog meegeweest en was ze nog piekfijn in orde. ’s Avonds heb ik haar thuis kunnen laten bij papa en toen begon ze al een beetje lastig te worden, maar nog geen koorts.

Zondag was ze een beetje slapjes, maar nog altijd geen koorts. in de voormiddag heeft ze dan goed geslapen en ’s namiddags ook een flinke dut gedaan maar tegen dat ze dan wakker werd voelde ze al wat warm aan. Temperatuur genomen en ja hoor: 37,8 °C. Tegen de avond was dat al opgelopen tot 38,7 °C. Haar met een suppo in haar bed gestoken maar ze is daarna ongeveer elk uur wakker geworden: huilen, lastig, moe en niet kunnen slapen om uiteindelijk in mijn armen in slaap te vallen. Om 23u een tweede suppo gegeven en daarna heeft ze eindelijk even goed doorgeslapen. Om 2u15 was ze weer wakker: ze voelde al niet meer zo warm aan en leek beter. Haar te drinken gegeven en toen heeft ze mooi geslapen tot deze morgen 6u30.

Vandaag leek ze dan aan de beterhand. Gedurende ganse dag ging haar temperatuur niet over de 37,5 °C, tot vanavond: 39,1 °C. Ik had wel verwacht dat ze koorts zou hebben maar zo hoog is toch even schrikken.

Ze ligt nu mooi te slapen. Hopelijk wordt het vanavond geen herhaling van vorige nacht, niet alleen voor mij maar vooral voor haar. Maar vooral: hopelijk breekt haar koorts tegen morgen.

Snoepen

Zelie was er tegen donderdag grotendeels door. Woensdagochtend zag ze nog lijkbleek. Tegen de namiddag kreeg ze al wat kleur en donderdagochtend zag ze er goed uit.

Donderdagmiddag gegeten zonder medicijn en ze heeft alles kunnen binnenhouden. Hetzelfde voor ’s avonds dus dat leek in orde.

Haar wel gewaarschuwd dat haar maag zich nog moest herstellen van de voorbije dagen en dat ze dus een beetje moest opletten als ze at, zowel qua hoeveelheid als qua soort eten.

Nu, soms kunt ge bij kinderen evengoed tegen muren spreken. Vrijdag heeft ze zichzelf nog gecencureerd maar zaterdag moest ze naar een verjaardagsfeestje en zondag was het hier thuis te doen met bezoek van de familie en eten en al.

Zaterdag heeft ze zich dus niet ingehouden: gesnoept en gegeten dat het geen naam had. Zondag van hetzelfde: eerst goed gegeten, daarna chocolaatjes (die ik bij de koffie serveerde) en nog taart toe. We waarschuwden haar verschillende keren dat ze moest opletten maar uiteindelijk moesten we haar gewoon verbieden om nog iets te eten.

Ze is op haar gewone uur naar bed gegaan en een goede twee uur later is ze wakker geworden en beginnen krijsen van de buikpijn. Ik er dus naartoe, met haar naar het toilet (“ik wil niet!” – “ge moet”) en wat vond ik in haar haar: een lege rekker van zo’n snoepjesketting. Een ketting van het verjaardagsfeestje die hier weggelegd was en waar ze nog niets van gegeten had. Een ketting die ze dus, in het geniep, in haar bed heeft opgegeten.
Op steun heeft ze kunnen rekenen, op medelijden niet echt. Noch van mijzelf, noch van haar papa.

Na een uur kermen en krijsen is haar maaginhoud nog maar eens in de WC beland. Daarmee was de pijn gelukkig ook volledig over.

En nu hopen dat ze zich dit nog een tijdje herinnert.

Mis poes

Vorige donderdag begon ik mij mottig te voelen. Rap een overdosis clemantientjes gegeten en vrijdag was ik er grotendeels al door.

Een reeds lang uitgetestte en werkende methode want nu ik al een paar jaar ofwel zwanger was, ofwel borstvoeding gaf (en geef) probeer ik medicijnen zoveel mogelijk te vermijden. En blijkbaar ben ik trouwens niet de enige die deze methode gebruik om opkomende virusjes te baas te gaan.

Maar terwijl Michel vorige donderdag dan dacht dat hij zich beter voelde, is hij dan vrijdag volledig ge–stuikt: ik heb hem eigenlijk gans het weekend niet gezien, zo erg was het.

Tijdens het weekend had ik daar (=zijn afwezigheid), raar maar waar, relatief weinig last van: ik voelde mij uitzonderlijk relaxed en vond het voor een keer helemaal niet stresserend om alleen met de kinderen te zijn. Misschien hielp het ook dat er zaterdag niet geturnd werd (twee activiteiten minder), maar toch.

Zondag heb ik gelukkig wel de hulp gekregen: we hadden ons ingeschreven voor Taterwater en de kinderen zouden opgesplitst moeten worden in twee groepen. Er was immers een groep voor kinderen tot 6 jaar, en een tweede voor kinderen vanaf 6 jaar. Mijzelf in twee splitsen kan niet echt en om Zelie alleen op pad te sturen is ze toch nog een beetje te jong. Grand-père to the rescue geroepen en zo hebben alle kinderen, en ikzelf ook trouwens, een zeer leuke namiddag gehad.

Maar eens de kinderen ’s avonds naar bed waren begon Zelie te klagen over buikpijn. Nu, dat is niet zo uitzonderlijk want het is een truuk die al meer gebruikt is geweest in het verleden om nog wat op te blijven. Terug naar bed gestuurd met de raad plat te liggen en niet meer te spelen.

Een raad die blijkbaar hielp want het bleef stil boven … tot een drie uur later. Plots een hard gehuil en Zelie stond bovenaan de trap met heel veel pijn nu. Haar beneden laten komen, een beetje siroop gegeven en ja hoor, een kwartiertje later lag het er al weer uit … samen met haar volledige avondeten. Dank u wel, papa.

Maandagochtend voelde ze zich nog steeds ongelooflijk slap en heb ik haar maar thuisgehouden. Allez, thuis. ’t Is te zeggen, ze is meegegaan naar mijn werk. Maar alles wat ze die dag gegeten of gedronken had is er ook weer uitgekomen.

Dinsdag was papa blijkbaar beter maar Zelie niet. Ik ben dan maar met haar naar de dokter gegaan. Een briefje voor het school voor de ganse week thuis te blijven en een voorschrift voor een medicijn tegen het braken, met de waarschuwing dat ze nu wel diarree kon krijgen. En ja hoor, na inname van het medicijn kan ze haar eten binnenhouden maar deze ochtend is het neveneffect tevoorschijn gekomen.

Morgen eens kijken of ze misschien kan eten zonder voorafgaand medicijn: bij papa heeft het ook maar een goede 4 dagen geduurd, maar wat ik vooral hoop is dat het nu wel stopt en dat de andere drie (en vooral dan Anna) en ikzelf nu ook niet aan de beurt zijn…