Ramp, oh ramp. Ik ben vanavond “beertje”, Jan zijn knuffel, vergeten in de peutertuin.
Over het algemeen blijft beertje thuis gezien er al een dubbel in de peutertuin is. Maar deze morgen was hij verdrietig en wou hij (thuis)beertje niet loslaten en dus ging hij ook mee naar de peutertuin.
En toen ik Jan vanavond ging halen ben ik dus zijn beertje vergeten.
Thuisgekomen vreesde ik dus het ergste.
Ik ben kalm gebleven en telkens toen hij naar zijn beertje vroeg heb ik hem gezegd dat hij nog bij Moniek (verzorgster) was en dat ik hem een andere knuffel ging geven.
Maar wat raadt ge. Voor het eerst sinds weken heb ik Jan in zijn bedje gestoken en hij heeft niet geweend.
Hij vroeg naar beertje en ik heb hem gezegd dat ik een knuffel zou gaan zoeken. Ik heb de deur dicht getrokken en … het bleef muisstil. Geen kik. Niets. Noppes.
Op hoop van zegen dus dat hij vannavond en vannacht niet meer wakker komt.
Update: zóóóó zielig deze morgen.
Jan is huilend wakker geworden (hetgeen normaal is) maar heeft zeker het volgende kwartuur zo zachtjes gesnikt/geweend met hele dikke tranen, waarbij hij tussen het snikken door constant herhaalde “beertje, beertje”. Precies een gebroken plaat.
Mijn hart brak dat ik hem niet kon troosten.