Eve vroeg “waren al uw gasten zo pijnlijk tijdens het tandjes krijgen?”.
Voor zover ik mij herinner: alleen Zelie. Bij de jongens heb ik er niet overdreven veel van gemerkt. De eerste tandjes hebben we geweten, maar ze hebben beiden nooit zo hard en veel geweend. Vooral van Jan zijn laatste tanden heb ik niets gemerkt: vier maaltanden die er plots stonden, zonder enige waarschuwing.
Maar bij Zelie herinner ik mij ook nog de huilbuien, de rode openliggende billetjes, het gehuil, de koorts, … Ik heb sindsdien wel gelezen dat tandjes krijgen en rode billetjes/koorts geen oorzakelijk verband zouden hebben, maar maak mij wat anders wijs.
Bij Anna nu ook. Sinds tand drie er probeert door te komen (en ik zeg wel: probeert. Het was hetzelfde met die eerste twee: een klein puntje maar de rest volgt niet echt) heeft ze ‘koortsaanvallen’: ik weet niet hoe ik het anders moet uitdrukken. Vermoedelijk, telkens het tandje duwt, krijgt Anna hoge koorts (vrijdag tot zelfs 39,5 °C), maar een half uurtje later is daar helemaal niets meer van te merken. Ze is verder ook niet ziek, dus ik zie niet in van wat het anders kan zijn. Uiteraard kan er iets ‘sluimeren’, maar ik betwijfel het.
Haar billetjes zien ook ongelooflijk rood en hebben de neiging om veel rapper te evolueren naar ‘open’ wonden. Tot nu toe er telkens tijdig bij geweest en de dikke lagen cold cream doen hun preventiewerk, maar als haar tandjes niet duwen heeft ze helemaal geen last van rode billetjes.
De laatste nachten waren ook wel in orde. Vrijdagnacht heeft ze 3 volle uren liggen krijsen. Eerst dacht ik dus ’tandje’ maar dat heb ik moeten herzien. Uiteindelijk bleek het een aantal liter lucht te zijn in haar darmen. Uiteindelijk is ze om half drie (’s ochtends) in slaap gevallen … tot ze om 5u45 wakker werd gemaakt door een pijnscheut van haar tandje.
Relatief uitgeput heb ik zaterdagnamiddag dan maar een dutje gedaan toen Anna en Jan sliepen, maar Anna is toen twee keer half wakker geworden, half wenend (weer tandje dat duwde zeker) zodat dat ook maar half heeft gewerkt.
Zaterdagnacht was niet veel beter: doodstil tot ongeveer middernacht en toen heeft ze het volgende anderhalf uur, telkens zo om de 5 Ã 10 minuten, een aanvang gemaakt om te beginnen wenen om dan uiteindelijk toch verder te slapen. Telkens ik dus wou opstaan om haar op te pakken en te troosten viel ze stil. Tot ze dus om 1u30 eindelijk echt wakker werd van de pijn en het op krijsen zette. Suppo gegeven en de rest van de nacht heeft ze dan rustig doorgeslapen.
Zondagnacht dacht ik eindelijk dat het ergste voorbij was. De hele avond stil geweest en toen ik ging slapen nog steeds niet. Mijn hoop werd in de grond geslagen toen ze om 5u wakker werd.
De wallen blijven dus aangroeien.