Gisterenavond naar Wim Helsen gaan kijken.
Zijn vorige show had ik alleen op video gezien maar vond ik fantastisch, dus toen Henk vorig jaar aankondigde dat hij in het voorprogramma van Wim zou spelen had ik een dubbele reden om zo vlug mogelijk kaartjes te kopen.
Het moest en zou de combinatie van de twee zijn en dus kwamen we uiteindelijk uit in de KVS in Brussel. Brussel omdat het makkelijk bereikbaar is met het openbaar vervoer én omdat we wat vrienden en familie hebben voor wie het ook goed uitkwam als het in Brussel was.
Gisteren waren we dan met acht om de voorstelling te gaan bekijken. Ik had toch een beetje schrik want de meesten die mee waren hadden noch Henk, noch Wim al gezien. Wij wel en we hadden hen zo hard aangeraden dat ik een beetje bang was van ‘wat als zij het nu niet goed zouden vinden’.
Toen Henk zijn ding deed heb ik meer naast mij gekeken dan naar het podium: lachen ze nu? Echt? Ja! Ze lijken het goed te vinden! Joepie! *niet dat ik niet naar de show aan het kijken was, dat uiteraard ook (vrouwen, weet ge wel, multifunctioneel en al), maar ik was toch heel nieuwsgierig naar de reacties*.
Daarna was Wim aan de beurt. Michel en ik hadden al een stuk van de show gezien in Rotterdam, na de halve finale van Cammaretten, en vonden het toen al zeer goed. Wij waren dus dubbel nieuwsgierig van wat hij er toen uitgelaten had.
Opnieuw was Wim in heel goeie doen. De show liep vlot en gezien hij voor deze show hulp nodig heeft uit het publiek was het afwachten of het in Brussel even vlot zou gaan als in Rotterdam.
De interactie was (uiteraard) anders maar eigenlijk veel grappiger wegens minder voorspelbaar.
De eerst minuten heb ik nog af en toe naar onze gezellen gekeken om te zien of ze het ook goed vonden maar al vlug zag ik dat ze ook 100% overtuigd waren en heb ik zonder verdere angst volop kunnen genieten van de rest van de show.
Ik ben fan. Van beiden. En als u het nog niet bent, wordt u het zeker eens u ze bezig gezien hebt. Gaan kijken dus.