Jan zijn terrible two’s zouden voorbij moeten zijn. Uiteindelijk is hij onlangs drie geworden.
Maar sinds een paar dagen, een week, is hij een nieuwe toer opgegaan, een niet al te aangename.
Hij begint ongelooflijk koppig te worden. Als hij zijn zinnen op iets heeft gezet heeft moet en zal hij het krijgen. Of, dat denkt hij toch.
Hoe? Hij vraagt het. Eerst vriendelijk, dan nog eens en nog eens en hoe langer ik neen zeg, hoe meer hij begint te zagen. Onophoudelijk. Doordrammen om uiteindelijk te eindigen in hartgrondig gehuil. De tactiek van ‘de aanhouder wint’.
Alleen, als bij ons iets neen is, blijft het zo.
Niet aangenaam, dat kan ik u wel verzekeren. De huilbuien en crisissen van de laatste dagen zijn niet meer bij te houden. Hij weet echt niet van ophouden, alsof, als hij lang genoeg doordoet, hij toch zijn zin kan krijgen.
Eens zien hoe lang deze fase zal duren.