Mijn grootmoeder langs vaders zijde is gestorven op valentijnsdag 1987. Ik was dus pas 16 geworden.
In mijn herinneringen heeft ze zichzelf dood gehoest. Klinkt raar, maar ik kan het moeilijk anders zeggen. En ik leg de nadruk op ‘mijn herinneringen’. Ik was begod 16 jaar, dus perceptie is alles, nietwaar.
Mijn grootmoeder hoestte de laatste jaren van haar leven nogal heel veel en hard. Duizenden onderzoeken gedaan maar de doktoren konden niets vinden. Vermoedelijk heeft ze ook duizenden pillekes hiervoor gekregen, maar voor zover ik ervaarde maakte dat niet al te veel uit.
Het hoesten was een zware belasting op haar hart waardoor ze op een bepaald moment een pacemaker ingeplant kreeg.
En toen moest ze naar het ziekenhuis voor iets anders en is ze er eigenlijk niet meer uitgekomen: haar hart had het opgegeven.
Mijn vader hoest ook al gans zijn leven. Of beter, gans mijn leven dat ik mij herinner. Mijn eerste herinneringen daarvan zijn van in mijn tienerjaren: als tiener sliep ik graag een gat in de dag (de meeste tieners zeker?) en mijn ouders hadden een apotheek thuis.
Mijn vader was dus elke ochtend vroeg op en ik hoor hem nog over en weer lopen tussen de keuken en de apotheek, zwaar hoestend. Uiteraard, self-absorbed tiener dat ik was, nam ik dat op als persoonlijke aanval van ‘als ik op ben, moet iedereen maar opstaan’ 🙂
Hij heeft die hoest de laatste jaren goed onder controle weten te krijgen, maar sinds enige weken is er geen houden meer aan. Het pilleken dat voordien hielp is nutteloos geworden.
Hij zit nu al een tijdje thuis, want praten kan hij toch niet: telkens hij een conversatie begint, begint hij te hoesten dat het geen naam heeft, dus een conversatie lukt niet. Hij voelt zich dus ook allesbehalve goed.
Het doet me allemaal teveel denken aan mijn grootmoeder en dus maak ik mij zorgen. Serieuse zorgen.
Net zoals mijn grootmoeder heeft hij ondertussen al een hele resem tests achter de rug en hebben ze nog niets gevonden.
Vandaag voelde hij zich een beetje beter. Toen we praatten hoestte hij wel, maar het viel al bij al mee, maar ik zag dat hij eronder leed.
De onderzoeken zijn nog niet volledig van de baan, dus hoop ik alsnog dat ze gauw vinden wat er aan de hand is, maar ik vrees er eigenlijk voor.
Mijn papa is amper 65 jaar. Ik heb mijn mama al verloren en ben dus nog helemaal niet klaar om wees te worden. Nog lang niet.
Ik hoop dat je vader het hoesten gauw weer onder controle krijgt en de dokters een definitieve oplossing kunnen vinden…
🙁 Hoop dat ze toch nog iets vinden… En ook dat de beide niks met elkaar te maken hebben!
gelukkig zijn we nu jaren later ….en zijn er gespecialiseerde centra”s,hopelijk is het iets onschuldig he vb een allergie die de lonen prikkelen of zo ,maar een spoedig herstel voor je vader hoor en …vertroelelt hem maar verder he !!!
San, ik begrijp je zorgen, ik ben zelf ook zo’n hopeloze zorgenmaker. Maar zoals Lut zegt, de medische wereld heeft intussentijd veel vooruitgang geboekt. Dus dat komt wel goed. Ze vinden het wel. En als het al zolang duurt zou het bvb inderdaad wel eens een miskende astma of zo kunnen zijn. Als ik iets kan doen, laat maar weten…