Net toen ik het laatste kind in bed aan het steken was begon het te regenen. De kinderen hun kamers liggen onder het dak en dus hoor je de regen wel goed daarboven en ik zeg nog tegen Louis: is dat geen mooi geluid.
Toen ik weer beneden was en mij goed geïnstalleerd had in de zetel keek ik naar buiten naar de regen die met volle kracht tegen de ramen aan het kletteren was en, sinds ik van boven kwam, nog een graadje toegenomen was. En toen ging het plots in mijn hoofd: Oeps! Het raam staat nog open in onze kamer.
Vliegensvlug ben ik naar de slaapkamer gelopen om het raam dicht te doen en wat ik dacht (wegens dat de regen hier vooraan op de ramen klettert) en waarop ik hoopte (want onze kamer is achteraan) was een feit: geen spatje regen binnen.
Gelukkig.