Een paar nachten geleden had Zelie een nachtmerrie.
Ze kwam huilend van de schrik beneden en dus lieten we haar een tijdje bij ons zitten/liggen in de zetel. Maar uiteindelijk maakt dat niet echt veel uit want het was nacht en wij gingen ook slapen en dus moest Zelie terug haar bed in.
Ze wou enerzijds wel naar bed, want ze was moe. Anderzijds had ze nog steeds schrik en dierf ze nog steeds niet te gaan slapen. Ik probeerde haar uit te leggen dat zij de enige is die enige controle kon uitoefenen over hetgeen ze dacht, maar dat kon er op dat moment moeilijk in.
Dus ging ik mee naar haar bed om haar onder te stoppen en vroeg ik haar daar waar haar pyjamavest eigenlijk was? ‘Hier’ zei ze en ze gaf mij haar vest … met een knuffel erin.
Ik verschoot mij een ongeluk toen ze mij de vest gaf want ze had er niets bijgezegd en toen ze mijn reactie zag begon ze te gieren van het lachen. Einde schrik voor de nachtmerries: haar gedachten waren direct ergens anders. Ik heb hartgrondig meegelachen want het was een zeer grappige siutatie: de knuffel was een paard en ze had de pyjama volledig toegeknoopt zodat alleen het kopje eruit zat.
We hebben haar die nacht niet meer gehoord en ik denk dat ze verder nog mooie dromen heeft gehad.