Comedy festival

Gisteren. In het Casino in Gent. Wreed goed geamuseerd.

Origineel van plan om er een uitje met ons tweeën van te maken, maar doordat Anna ziek is en Michel zich een beetje (veel) geforceerd had toen hij op haar pastte zaterdag, ben ik dan maar gegaan met de vrouw van de neef van Michel, A. ‘De mannen’ hebben gebabysit terwijl wij gaan lachen zijn.

En ’t was goed, zeer goed zelfs. Begonnen met Youssef El Moussaoui die ik niet zo denderend vond, maar dat kan ook aan de akoestiek gelegen zijn: we stonden op een niet zo ideale plaats waardoor bepaalde grappen wel eens de mist ingingen.

Daarna Xander De Rycke waar we een beetje ons hart voor vasthielden. ‘k Heb hem al gezien waar hij schitterend was en ook waarop het voor mij helemaal niet grappig was (alhoewel anderen er wel om konden lachen), maar hij was ferm in form en het was een zeer goed optreden.

Tijdens de pauze doorgewandeld naar de volgende zaal om een goed plaatsje te zoeken. We gingen ook naar de enige zaal met zitplaatsen en hadden goede zitjes op de derde rij, knal voor de comedian. Ideale plaatsen want je zit net uit het zicht van de comedian zodat je niet ‘het slachtoffer’ wordt, maar je ziet perfect alles.

De voor ons onbekende Michaël Van Peel mocht na de pauze beginnen en ook al was hij een Anterpenaar, hij deed dat wreed goed. Veel moeten lachen, geen dijenkletser maar het ging vooruit en mijn lachspieren werden getraind.

Daarna Henk Ryckaert. Ik weet niet meer hoeveel keer ik hem nu al gezien heb met deze show (of toch een stukje eruit), maar het was nu minimum al de vierde keer en toch blijf ik het nog steeds hilarisch vinden. ’t Was eigenlijk vooral de keuze van A. die hem nog nooit gezien had en zoals steeds was ik zenuwachtig om te zien of zij hem ook zo goed vond. Het verdikt was meer dan positief en ik vermoed dat ze nu wel overtuigd is om naar de hele show te gaan kijken.

Henk werd gevolgd door Ter Bescherming van de Jeugd. Die mannen kende ik ook al en net zoals vorige keer vond ik het zeer goed en heb ik ongelooflijk hard moeten lachen. Een zeer goed tweede luik dus.

Opnieuw pauze en dus tijd om te beslissen naar welke zaal nu te gaan. De zaalkeuze was eigenlijk vooral afhankelijk van wie we als laatste wouden zien: Alex Agnew of Rich Hall. Rich Hall ken ik van op de Britse TV waar hij regelmatig in panels zit (o.a.  bij Never Mind the Buzzcocks en QI) en ik vind hem wreed goed: droog, layed back en zelfs een tikkeltje (veel) gemeen. Alex Agnew ken ik ook van TV maar is iemand die ik al heel lang live wil zien.

Ik heb de keuze dan maar overgelaten aan A. die uiteindelijk koos voor Alex Agnew en op die manier maakten we kennis met de Australische Steve Hughes. We hebben ons onze keuze niet betreurd: Hughes was scherp, cynisch en lichtjes bitter, maar steeds hilarisch. Ook de manier waarop hij Raf Coppens (de MC in de Casinozaal) onderuit haalde was fantastisch.

Daarna Alex Agnew. Hij deed zijn ding en zo te zien deed hij dat voor een volle zaal. Hij had het publiek van het begin tot het einde mee. Ik was een beetje bang voor een overdosis van zijn ‘geluidjes’ maar blijkbaar is dat iets dat goed overkomt op TV want live is dat zeker niet buiten proportie en valt het zelfs niet echt op. Alex Agnew was zeer goed en toen hem teken werd gedaan dat zijn tijd erop zat vroeg hij aan het publiek of wij ermee akkoord gingen. Een massaal neen-geroep was het antwoord en dus deed hij nog een beetje voort.

Blij van het gevolgde programma dus, geen enkel spijt dat ik iets zou gemist hebben (wat ik waarschijnlijk gedaan heb) en op naar het volgend jaar, zou ik zo zeggen.